(no subject)

[_vandaag_]

"Vrede"

Een witte duif vliegt over
een palmtak in zijn bek
de mensheid kijkt naar boven
gaat verder, denkt: wat gek

Een witte duif vliegt over
een stervend kind op straat
men stapt er rustig over
er word niet over gepraat

Een witte duif vliegt over
een baby aan de borst
moeder zij leeft niet meer
en de baby heeft zo'n dorst

Een witte duif vliegt over
een soldaat sterft voor zijn land
en de hoge heren
schudden elkaar de hand

Een witte duif vliegt over
en iedereen staat stil
plotseling begrijpt men
het is vrede wat hij wil

Een witte duif vliegt over
een palmtak in zijn bek
de mensheid kijkt naar boven
en denkt: vrede, dat is lang niet gek

Een witte duif vliegt over
hij heeft zijn werk gedaan
nu mag hij eindelijk rusten
nu komt het op ons mensen aan.

"Winter"

't Is winter en de vorst
versteent het grauwe water,
de hagel striemt het koude land,
dat lijdzaam wacht op later.

De winter is een tijd van stilte,
van weemoed en herinnering,
gedachten komen, gedachten gaan,
aan 't vele wat verloren ging.

Dan daalt op vleugels van de wind
sneeuw neer op veld en steden
en maakt een blauw wit sprookjesland
het donker tot verleden.

"Houd me vast"

Als alles donker is om me heen
laat me dan niet alleen
Als mijn hart schreeuwt naar begrip
laat me dan niet alleen
Als ik niet meer verder wil
laat me dan niet alleen

Als ik je teleurstel
laat me dan niet alleen
Als ik onredelijk ben
laat me dan niet alleen
Als ik weer fouten maak
laat me dan niet alleen

Als ik niet meer wil leven
laat me dan niet alleen
Als ik je verdrietig maak
laat me dan niet alleen
Als ik ooit weer voor de afgrond sta,
laat me dan niet vallen, maar houd me vast.

Je moet het lekkerst altijd voor het laatst bewaren. Vandaar nu een heel mooi gedicht.

"Cirkels"

In de lente van mijn glimlach
mag ik drinken uit de bronnen van hoop
waarin verwachting stroomt
als teken van leven.

In de zomer van mijn glimlach
sta ik
in het teken van liefde
mijn mond houdt van de warmte van jouw lippen
je blik is dauw over mijn eenzaamheid.

In de herst van mijn glimlach
zijn dromen alleen lege handen,
de wind heeft teveel kracht
verwaaide bladertranen als het teken van onmacht.

In de winter van mijn glimlach
ligt hij bevroren rond mijn mond
ijs
het teken der kilte.

Mijn getekende glimlach
verliest zijn stilte
in de lente van een nieuwe dag
als ik maar weer mag drinken
uit de bronnen van hoop.