Сустрэнеш гомафоба - распавядзі яму гэтую гісторыю
Цудоўнае апавяданне ад natalya-kiriche
Асабіста я ў гэтай гісторыі не ўдзельнічала, герояў падзеі ня ведаю. Саму гісторыю я чула ад сяброўкі. Яна як раз знаёмая з Лёлікам, чалавекам, які тамака быў, ад яго яна гэты аповяд і пачула. Таму я лічу, што расказанае можна заносіць у разрад «калёс», гэта значыць «казак».
Гэта было, наколькі я зразумела, у канцы дзевяностых. Тыя самыя часы, калі гомасэксуалізм ужо накшталт як дазволілі, але простае насельніцтва да підарасаў, проста так якія гуляюць па тэлеэкранах з нафарбаванымі вуснамі, яшчэ пакуль не абвыкла.
Як вядома, сярод «простага» насельніцтвы вылучаецца насельніцтва «вельмі простае». Гэта значыць гопнікі.
...Хтосьці памятае, хтосьці ведае, але ў канцы дзевяностых «дзецюкі з семкамі» былі нешта залішне актыўныя. У шматлікіх раёнах вялікіх гарадоў менавіта яны рулілі грамадскімі настроямі. Прасцей кажучы, ад «атрымаць па ябалу па-паняццям» не быў не застрахаваны ніхто, нават тоўстыя хатнія гаспадыні. А тым больш - підарасы.
І вось адна кампанія «дзецюкоў» вырашыла прышпіліцца. Яны захацелі «адпіздіць гэтых підараў». Але да справы падышлі з выдумкай.
Прыдумалі ўкараніцца ў варожы лагер пад выглядам сваіх, а тамака ўжо пачаць разбураць акаянных гомікаў направа і налева.
І далі гэтыя дзецюкі аб'яву ў газетную калонку знаёмстваў, маўляючы: малады, прыгожы, сэксуальны, шукаю сябра. Пісаць на скрыню.
А як выглядае підарас? Вельмі проста підарас выглядае, па тэлевізары паказвалі вельмі падрабязна: спешчаная істота, нафарбаванае, хабаліт і кветачкай махае. Сам бог загадаў сучаснасці дзецюку мачыць ТАКОЕ!
Атрымалі юныя волаты адказ: чакаю цябе тамака-то і ў гэтулькі то. Не ведаю, як ужо выйшла, але на месца сустрэчы адправіліся ўсяго два юных мсціўца. Мусіць, астатнія павінны былі падцягнуцца пазней - гопнікі зграямі ходзяць.
Дашлі гэтыя двое на месца сустрэчы, стаяць, чакаюць. Тут пад'язджае машына, у машыне некалькі мужычкоў, і ніякіх кветачак і губнушак чамусьці няма. Другі паглядзеў унутр машыны, і вырашыў, што яму тэрмінова за цыгарэтамі трэба. Пакінуў прыяцеля, і страціўся разам са сваёй дупай у нетрах парка.
А першы быў дурань.
Або яго ўжо проста ні пра што асоба не спыталі.
Увогуле, гэтая машына прывезла «стромкага дзецюка» на нейкую хату і выгрузіла тамака.
Прызямліўся ён, агледзеўся вакол - што такое? Усё яшчэ ніякіх кветачак! На стале гарэлка, курыва, а перад ім стаяць підарасы(!) нахабныя, злыя, неразмалёваныя зусім, а адзін - наогул страшны. Гена клічуць.
Гена - гэта быў кадр. Ён ніяк не пахадзіў на тую смаркатую выяву, які давалі мас-медыя. Наогул-то больш за ўсё Гена пахадзіў на сярэднявечнага ката.
Ён быў здаравенны, лысы, змрочны і казаў злавесным ціхім голасам. Ён-то і прывязаў «стромкага дзецюка» да батарэі.
І тады дзяцюк зразумеў, што ўсё ідзе як-то не так: мабыць, цяпер яго будуць біць, а завошта?! Бо гэта ён сам іх біць павінен! Па справядлівасці-то!
Геі пытаюць: ну і на дуля ж было вылузвацца? І яшчэ скажы, што ты блакітны? Ага. А то мы не бачым. Навошта прыйшоў?
Давай, кажуць, адказвай, мы паслухаем.
Ён сядзіць у батарэі і думае: калі скажу, што хлопца шукаў, то мне, чаго добрага, прама цяпер хлопца і знойдуць. А калі праўду скажу, так яшчэ горш выходзіць.
Я, кажа, не падумайце. Я па паняццях пагаварыць жадаў. Але без крыўд, вы што!
Яны яму кажуць: ну, давай па паняццях. Ты нам нешта жадаў растлумачыць пра нас. Давай па паняццях тлумач, а мы табе па сваіх паняццях растлумачым, што не твая сабачая справа лезці ў чужыя справы. Што тамака па паняццях? Хто мацней, той мае рацыю? Ну і як - ты расклад зразумеў? Ты зразумеў, што мы з табой паступім ПА ТВАІХ паняццях?
Дзяцюк зразумеў толькі, мабыць, што яго мас-медыя наябали. Таму, што не могуць підарасы так выглядаць, так «за паняцці» разважаць, і да батарэі прывязваць таксама не могуць - гэта ЁН павінен быў іх усіх прывязваць!
І вось ён сядзіць у батарэі, а кампанія гамасекаў удумліва яму тлумачыць, чаму яны лічаць, што рабіць як ён - ня трэба. І гарэлку пры гэтым п'юць. І у нейкі момант зусім пра яго забываюць. Таму, што гарэлка скончылася, раніца хутка, гаспадар кватэры Гена даўно заснуў на канапе. І усё хуценька збіраюцца і звальваюць, застаецца сам «стромкі дзяцюк», Лёлік, той хлапчук, што гэтую гісторыю ў народ панёс, і страшны Гена, таму, што Гена тут жыве.
Сядзеў-сядзеў дзяцюк у батарэі, баяўся-баяўся, цішыня нядобрая, чаго чакаць - незразумела. А пра то, каб гераічна вяроўкі перагрызці і ткі выканаць сваю выхаваўчую акцыю, ён ужо і думаць забыўся. Балюча супернік апынуўся дзіўны. Не такім яго малявалі газеты з тэлевізарам.
Тады дзяцюк і пытае Лёліка:
- А што вы рабіць са мной будзеце?
Лёлік потым кляўся, што ён проста так ляснуў. Ён наогул ужо вырашыў, што жарт далекавата зайшоў і трэба небараку адвязваць і адпускаць, а тут такое пытанне. Правакацыйнае. Ну Лёлік і адказаў:
- Як - што? Ябаць! Вось Гена прачнецца, і будзем ябаць.
І з здзіўленнем пачуў, што дзяцюк прама ткі ўмольвае:
- А, можа, ня трэба Гену?.. Можа, мы з вамі… як-то вось… Самі? Без Генаў?
Калі Лёлік гэтыя калёсы распавядаў, ён завяршаў іх так:
- І, каб вы ведалі, мне ніхто і ніколі так старанна мінет не рабіў!
Ніхто потым нікога не шукаў. Ніхто нікога не забіў. Ніхто нікому не помсціў. Яшчэ бы. Што хлопец карчам-та сваім распавядзе? Праўду? Ну-ну.
А пасля таго, як распавядзеце гэта гомафобам, трэба ім пры выпадку паўтараць - Ну што, можа, як-небудзь самі з сабой, без генаў, займецесь гомафобіей?
Асабіста я ў гэтай гісторыі не ўдзельнічала, герояў падзеі ня ведаю. Саму гісторыю я чула ад сяброўкі. Яна як раз знаёмая з Лёлікам, чалавекам, які тамака быў, ад яго яна гэты аповяд і пачула. Таму я лічу, што расказанае можна заносіць у разрад «калёс», гэта значыць «казак».
Гэта было, наколькі я зразумела, у канцы дзевяностых. Тыя самыя часы, калі гомасэксуалізм ужо накшталт як дазволілі, але простае насельніцтва да підарасаў, проста так якія гуляюць па тэлеэкранах з нафарбаванымі вуснамі, яшчэ пакуль не абвыкла.
Як вядома, сярод «простага» насельніцтвы вылучаецца насельніцтва «вельмі простае». Гэта значыць гопнікі.
...Хтосьці памятае, хтосьці ведае, але ў канцы дзевяностых «дзецюкі з семкамі» былі нешта залішне актыўныя. У шматлікіх раёнах вялікіх гарадоў менавіта яны рулілі грамадскімі настроямі. Прасцей кажучы, ад «атрымаць па ябалу па-паняццям» не быў не застрахаваны ніхто, нават тоўстыя хатнія гаспадыні. А тым больш - підарасы.
І вось адна кампанія «дзецюкоў» вырашыла прышпіліцца. Яны захацелі «адпіздіць гэтых підараў». Але да справы падышлі з выдумкай.
Прыдумалі ўкараніцца ў варожы лагер пад выглядам сваіх, а тамака ўжо пачаць разбураць акаянных гомікаў направа і налева.
І далі гэтыя дзецюкі аб'яву ў газетную калонку знаёмстваў, маўляючы: малады, прыгожы, сэксуальны, шукаю сябра. Пісаць на скрыню.
А як выглядае підарас? Вельмі проста підарас выглядае, па тэлевізары паказвалі вельмі падрабязна: спешчаная істота, нафарбаванае, хабаліт і кветачкай махае. Сам бог загадаў сучаснасці дзецюку мачыць ТАКОЕ!
Атрымалі юныя волаты адказ: чакаю цябе тамака-то і ў гэтулькі то. Не ведаю, як ужо выйшла, але на месца сустрэчы адправіліся ўсяго два юных мсціўца. Мусіць, астатнія павінны былі падцягнуцца пазней - гопнікі зграямі ходзяць.
Дашлі гэтыя двое на месца сустрэчы, стаяць, чакаюць. Тут пад'язджае машына, у машыне некалькі мужычкоў, і ніякіх кветачак і губнушак чамусьці няма. Другі паглядзеў унутр машыны, і вырашыў, што яму тэрмінова за цыгарэтамі трэба. Пакінуў прыяцеля, і страціўся разам са сваёй дупай у нетрах парка.
А першы быў дурань.
Або яго ўжо проста ні пра што асоба не спыталі.
Увогуле, гэтая машына прывезла «стромкага дзецюка» на нейкую хату і выгрузіла тамака.
Прызямліўся ён, агледзеўся вакол - што такое? Усё яшчэ ніякіх кветачак! На стале гарэлка, курыва, а перад ім стаяць підарасы(!) нахабныя, злыя, неразмалёваныя зусім, а адзін - наогул страшны. Гена клічуць.
Гена - гэта быў кадр. Ён ніяк не пахадзіў на тую смаркатую выяву, які давалі мас-медыя. Наогул-то больш за ўсё Гена пахадзіў на сярэднявечнага ката.
Ён быў здаравенны, лысы, змрочны і казаў злавесным ціхім голасам. Ён-то і прывязаў «стромкага дзецюка» да батарэі.
І тады дзяцюк зразумеў, што ўсё ідзе як-то не так: мабыць, цяпер яго будуць біць, а завошта?! Бо гэта ён сам іх біць павінен! Па справядлівасці-то!
Геі пытаюць: ну і на дуля ж было вылузвацца? І яшчэ скажы, што ты блакітны? Ага. А то мы не бачым. Навошта прыйшоў?
Давай, кажуць, адказвай, мы паслухаем.
Ён сядзіць у батарэі і думае: калі скажу, што хлопца шукаў, то мне, чаго добрага, прама цяпер хлопца і знойдуць. А калі праўду скажу, так яшчэ горш выходзіць.
Я, кажа, не падумайце. Я па паняццях пагаварыць жадаў. Але без крыўд, вы што!
Яны яму кажуць: ну, давай па паняццях. Ты нам нешта жадаў растлумачыць пра нас. Давай па паняццях тлумач, а мы табе па сваіх паняццях растлумачым, што не твая сабачая справа лезці ў чужыя справы. Што тамака па паняццях? Хто мацней, той мае рацыю? Ну і як - ты расклад зразумеў? Ты зразумеў, што мы з табой паступім ПА ТВАІХ паняццях?
Дзяцюк зразумеў толькі, мабыць, што яго мас-медыя наябали. Таму, што не могуць підарасы так выглядаць, так «за паняцці» разважаць, і да батарэі прывязваць таксама не могуць - гэта ЁН павінен быў іх усіх прывязваць!
І вось ён сядзіць у батарэі, а кампанія гамасекаў удумліва яму тлумачыць, чаму яны лічаць, што рабіць як ён - ня трэба. І гарэлку пры гэтым п'юць. І у нейкі момант зусім пра яго забываюць. Таму, што гарэлка скончылася, раніца хутка, гаспадар кватэры Гена даўно заснуў на канапе. І усё хуценька збіраюцца і звальваюць, застаецца сам «стромкі дзяцюк», Лёлік, той хлапчук, што гэтую гісторыю ў народ панёс, і страшны Гена, таму, што Гена тут жыве.
Сядзеў-сядзеў дзяцюк у батарэі, баяўся-баяўся, цішыня нядобрая, чаго чакаць - незразумела. А пра то, каб гераічна вяроўкі перагрызці і ткі выканаць сваю выхаваўчую акцыю, ён ужо і думаць забыўся. Балюча супернік апынуўся дзіўны. Не такім яго малявалі газеты з тэлевізарам.
Тады дзяцюк і пытае Лёліка:
- А што вы рабіць са мной будзеце?
Лёлік потым кляўся, што ён проста так ляснуў. Ён наогул ужо вырашыў, што жарт далекавата зайшоў і трэба небараку адвязваць і адпускаць, а тут такое пытанне. Правакацыйнае. Ну Лёлік і адказаў:
- Як - што? Ябаць! Вось Гена прачнецца, і будзем ябаць.
І з здзіўленнем пачуў, што дзяцюк прама ткі ўмольвае:
- А, можа, ня трэба Гену?.. Можа, мы з вамі… як-то вось… Самі? Без Генаў?
Калі Лёлік гэтыя калёсы распавядаў, ён завяршаў іх так:
- І, каб вы ведалі, мне ніхто і ніколі так старанна мінет не рабіў!
Ніхто потым нікога не шукаў. Ніхто нікога не забіў. Ніхто нікому не помсціў. Яшчэ бы. Што хлопец карчам-та сваім распавядзе? Праўду? Ну-ну.
А пасля таго, як распавядзеце гэта гомафобам, трэба ім пры выпадку паўтараць - Ну што, можа, як-небудзь самі з сабой, без генаў, займецесь гомафобіей?