(SF) GDYB Series 17-จบ: ตลอดไป (PG 13)
ตลอดไป
จียงออกจากโรงพยาบาลในวันรุ่งขึ้นหลังจากแข็งแรงดี ยางฮยอนซอกอนุญาตให้สองหนุ่มพักได้อีกสองสามวัน เขาไม่อยากหามเด็กๆ ไปโรงพยาบาลอีก
จียงรู้สึกถึงความผิดปกติของคนรัก เพราะรู้จักกันมาเกือบสิบปี และยองแบไม่ใช่คนที่เก็บความรู้สึกเก่งอยู่แล้ว แต่เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายยังไม่พูดอะไร เขาจึงได้แต่คอยดู แต่ก็มีสิ่งหนึ่งที่ทำให้ร่างบางรู้สึกขัดใจมากขึ้นเรื่อยๆ
“ยองแบ ขาฉันไม่ได้หัก ฉันเดินเองได้”
“ยองแบ แขนฉันไม่ได้เจ็บ ไม่ต้องป้อน”
“ยองแบ! ฉันไม่ได้เป็นง่อย เดี๋ยวฉันหยิบเอง”
“ยองแบ! ฉันมีมือ เดี๋ยวฉันถือไปให้”
“ยองแบ! ฉันมีขา เดี๋ยวฉันเดินไปเอง”
“ยองแบ!”
“ยองแบ!!!!”
และ
“ยองแบ!!!!!!!!”
“ดงยองแบ! นายมานั่งนี่เลย” ร่างบางยืนกอดอก มองร่างหนาของคนรักเพื่อนซี้เดินตัวลีบมานั่งที่โซฟาตัวใหญ่หน้าโทรทัศน์
“นายเป็นอะไร” จียงถาม ลดเสียงลง ไม่โวยวาย
“ไม่ได้เป็นอะไร ฉันแค่อยากดูแลนายเท่านั้น” ยองแบตอบ ก้มหน้าไม่ยอมสบตากลม
“แต่ฉันไม่ใช่ผู้หญิง ที่นายต้องมาทำนู่นทำนี่ให้ไปซะทุกอย่าง นายก็รู้ว่าฉันไม่ชอบ” จียงพูดเสียงจริงจัง แต่ไหนแต่ไรมา ยองแบคอยดูแลเขาตลอดก็จริง แต่แค่เรื่องเล็กๆ น้อยๆ อย่างห่มผ้าให้ ลากไปนอน เรียกกินข้าว ซึ่งก็พอแล้ว พวกเขาเป็นผู้ชายทั้งคู่ ไม่ต้องยก ต้องจับ ต้องประเคนอะไรให้เขาขนาดนั้น ยองแบเองก็รู้ว่าเขาไม่ชอบ หมอนั่นเองก็ไม่ชอบทำอะไรแบบนี้ ผู้ชายด้วยกันทำไมเขาจะไม่รู้
“ก็” ยองแบถอนหายใจ
“มีอะไร” จียงถามเสียงเย็นขึ้น ร่างบางวางมือเรียวบนไหล่หนา แล้วนั่งยองๆ หน้าร่างหนา
“นายเคยเสียใจมั้ยที่คบกับฉัน จียง” ยองแบถามขึ้น ตารีสบตากลมนิ่ง ตั้งแต่วันที่คยองอิลถามเขาวันนั้น ไม่สิ ตั้งแต่เขาเห็นจียงนอนอยู่ที่โรงพยาบาล รับรู้ว่าตนเองลืมคนตรงหน้าไปอย่างสิ้นเชิง ทำให้ต้องเสียใจ ทำให้ต้องร้องไห้ ร่างหนาก็เฝ้าคิดมาตลอดว่า ตนเองนั้นดีพอสำหรับจียงหรือเปล่า
“ผัวะ!”
“โอ๊ย!”
“ไอ้บ้า! เตี้ยแล้วยังคิดมากอีก นายหัวล้านด้วยหรือเปล่าเนี่ยหา ยองแบ!” จียงตะโกนลั่น หลังตบหัวทุยๆ ผมตั้งๆ ของยองแบไปหนึ่งที
“ก็” ยองแบตั้งถ้าจะค้าน
“ฟังให้ดีๆ นะ” จียงยกมือจับหน้าอีกฝ่ายไว้ และพูดเสียงดังฟังชัด “ดงยองแบ ถึงนายจะลืมฉันอีก ฉันก็จะทำให้นายจำฉันได้อีก ฉันไม่ปล่อยมือนายไปแน่ๆ และจะไม่ยอมในนายปล่อยมือฉันด้วย”
ยองแบเลิกคิ้วถามอย่างไม่ตั้งใจ
“นั่นก็เพราะฉันรักนาย แล้วก็รู้ว่า นายรักฉันมากที่สุดในโลกไงเล่า ไอ้โง่!!” จียงตะโกนลั่น แก้เขิน ผลักหัวยองแบที่อยู่ในมือออก เตรียมลุกหนี แต่ถูกแขนแกร่งฉุดไว้ก่อน
แรงรั้งทำให้ร่างบางล้มทับร่างหนาที่นั่งอยู่บนโซฟา ยองแบได้ทีกอดจียงไว้แน่น
ภาพคนรักหน้าแดง ขี้โวยวายที่ดิ้นขลุกขลักอยู่บนตักเขา และคำสารภาพรักที่ห้วนๆ เมื่อสักครู่ ทำให้ยองแบหุบยิ้มไม่ลงจริงๆ เขาโง่ โง่มากจริงๆ ที่คิดมากแบบนั้น ไม่มีใครรักหมอนี่มากกว่าเขา และถึงมี หมอนี่ก็รักเขาเท่านั้น
“ผิดแล้วจียง” ยองแบยิ้มเจ้าเล่ห์
“หมายความว่าไง” จียงหยุดดิ้นหันมาสบตารีของยองแบ
“ฉันรักนายมากที่สุดในจักรวาลต่างหาก”
END
ปล.
“ฉันรักนายมากที่สุดในจักรวาลต่างหาก”
ยองแบถึงกับหัวเราะเมื่อเห็นหน้าตาอึ้งๆ ของจียง
“ยองแบ นายป่วยเหรอ นายถูกผีเข้าหรือเปล่า” ร่างบางกำลังจะถามต่อ แต่ริมฝีปากบางก็ถูกริมฝีปากหนาปิดเสียก่อน
สัมผัสแสนหวานที่ห่างหาย ทำให้สองหนุ่มแลกจูบกันอย่างลึกซึ้ง ยองแบผละออกเล็กน้อย มองใบหน้าของจียงที่หลับตานิ่ง
“นานแค่ไหนแล้วนะ ที่เรา” ยองแบถามก่อนไล้ริมฝีปากไปทั่วใบหน้ากลม
“ไอ้บ้า ใครเขาถามกันแบบนี้” จียงลืมตาโวยวายแก้เขิน เบี่ยงหน้าหนีริมฝีปากหนา มือบางจับรั้งมือหนาที่กำลังจะเลื้อยเข้ามาใต้เสื้อของเขาตั้งแต่ตอนไหนก็ไม่รู้เอาไว้ “เดี๋ยวๆ ไม่ใช่ที่นี่นะยองแบ”
“งั้นไปที่ห้องนายกัน” ริมฝีปากหนาจับจูบริมฝีปากบางอีกครั้ง ก่อนที่ยองแบจะฉุดจียงลุกขึ้นแล้วพากันหายเข้าไปในห้อง
คลิ๊ก!
^^
จียงออกจากโรงพยาบาลในวันรุ่งขึ้นหลังจากแข็งแรงดี ยางฮยอนซอกอนุญาตให้สองหนุ่มพักได้อีกสองสามวัน เขาไม่อยากหามเด็กๆ ไปโรงพยาบาลอีก
จียงรู้สึกถึงความผิดปกติของคนรัก เพราะรู้จักกันมาเกือบสิบปี และยองแบไม่ใช่คนที่เก็บความรู้สึกเก่งอยู่แล้ว แต่เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายยังไม่พูดอะไร เขาจึงได้แต่คอยดู แต่ก็มีสิ่งหนึ่งที่ทำให้ร่างบางรู้สึกขัดใจมากขึ้นเรื่อยๆ
“ยองแบ ขาฉันไม่ได้หัก ฉันเดินเองได้”
“ยองแบ แขนฉันไม่ได้เจ็บ ไม่ต้องป้อน”
“ยองแบ! ฉันไม่ได้เป็นง่อย เดี๋ยวฉันหยิบเอง”
“ยองแบ! ฉันมีมือ เดี๋ยวฉันถือไปให้”
“ยองแบ! ฉันมีขา เดี๋ยวฉันเดินไปเอง”
“ยองแบ!”
“ยองแบ!!!!”
และ
“ยองแบ!!!!!!!!”
“ดงยองแบ! นายมานั่งนี่เลย” ร่างบางยืนกอดอก มองร่างหนาของคนรักเพื่อนซี้เดินตัวลีบมานั่งที่โซฟาตัวใหญ่หน้าโทรทัศน์
“นายเป็นอะไร” จียงถาม ลดเสียงลง ไม่โวยวาย
“ไม่ได้เป็นอะไร ฉันแค่อยากดูแลนายเท่านั้น” ยองแบตอบ ก้มหน้าไม่ยอมสบตากลม
“แต่ฉันไม่ใช่ผู้หญิง ที่นายต้องมาทำนู่นทำนี่ให้ไปซะทุกอย่าง นายก็รู้ว่าฉันไม่ชอบ” จียงพูดเสียงจริงจัง แต่ไหนแต่ไรมา ยองแบคอยดูแลเขาตลอดก็จริง แต่แค่เรื่องเล็กๆ น้อยๆ อย่างห่มผ้าให้ ลากไปนอน เรียกกินข้าว ซึ่งก็พอแล้ว พวกเขาเป็นผู้ชายทั้งคู่ ไม่ต้องยก ต้องจับ ต้องประเคนอะไรให้เขาขนาดนั้น ยองแบเองก็รู้ว่าเขาไม่ชอบ หมอนั่นเองก็ไม่ชอบทำอะไรแบบนี้ ผู้ชายด้วยกันทำไมเขาจะไม่รู้
“ก็” ยองแบถอนหายใจ
“มีอะไร” จียงถามเสียงเย็นขึ้น ร่างบางวางมือเรียวบนไหล่หนา แล้วนั่งยองๆ หน้าร่างหนา
“นายเคยเสียใจมั้ยที่คบกับฉัน จียง” ยองแบถามขึ้น ตารีสบตากลมนิ่ง ตั้งแต่วันที่คยองอิลถามเขาวันนั้น ไม่สิ ตั้งแต่เขาเห็นจียงนอนอยู่ที่โรงพยาบาล รับรู้ว่าตนเองลืมคนตรงหน้าไปอย่างสิ้นเชิง ทำให้ต้องเสียใจ ทำให้ต้องร้องไห้ ร่างหนาก็เฝ้าคิดมาตลอดว่า ตนเองนั้นดีพอสำหรับจียงหรือเปล่า
“ผัวะ!”
“โอ๊ย!”
“ไอ้บ้า! เตี้ยแล้วยังคิดมากอีก นายหัวล้านด้วยหรือเปล่าเนี่ยหา ยองแบ!” จียงตะโกนลั่น หลังตบหัวทุยๆ ผมตั้งๆ ของยองแบไปหนึ่งที
“ก็” ยองแบตั้งถ้าจะค้าน
“ฟังให้ดีๆ นะ” จียงยกมือจับหน้าอีกฝ่ายไว้ และพูดเสียงดังฟังชัด “ดงยองแบ ถึงนายจะลืมฉันอีก ฉันก็จะทำให้นายจำฉันได้อีก ฉันไม่ปล่อยมือนายไปแน่ๆ และจะไม่ยอมในนายปล่อยมือฉันด้วย”
ยองแบเลิกคิ้วถามอย่างไม่ตั้งใจ
“นั่นก็เพราะฉันรักนาย แล้วก็รู้ว่า นายรักฉันมากที่สุดในโลกไงเล่า ไอ้โง่!!” จียงตะโกนลั่น แก้เขิน ผลักหัวยองแบที่อยู่ในมือออก เตรียมลุกหนี แต่ถูกแขนแกร่งฉุดไว้ก่อน
แรงรั้งทำให้ร่างบางล้มทับร่างหนาที่นั่งอยู่บนโซฟา ยองแบได้ทีกอดจียงไว้แน่น
ภาพคนรักหน้าแดง ขี้โวยวายที่ดิ้นขลุกขลักอยู่บนตักเขา และคำสารภาพรักที่ห้วนๆ เมื่อสักครู่ ทำให้ยองแบหุบยิ้มไม่ลงจริงๆ เขาโง่ โง่มากจริงๆ ที่คิดมากแบบนั้น ไม่มีใครรักหมอนี่มากกว่าเขา และถึงมี หมอนี่ก็รักเขาเท่านั้น
“ผิดแล้วจียง” ยองแบยิ้มเจ้าเล่ห์
“หมายความว่าไง” จียงหยุดดิ้นหันมาสบตารีของยองแบ
“ฉันรักนายมากที่สุดในจักรวาลต่างหาก”
END
ปล.
“ฉันรักนายมากที่สุดในจักรวาลต่างหาก”
ยองแบถึงกับหัวเราะเมื่อเห็นหน้าตาอึ้งๆ ของจียง
“ยองแบ นายป่วยเหรอ นายถูกผีเข้าหรือเปล่า” ร่างบางกำลังจะถามต่อ แต่ริมฝีปากบางก็ถูกริมฝีปากหนาปิดเสียก่อน
สัมผัสแสนหวานที่ห่างหาย ทำให้สองหนุ่มแลกจูบกันอย่างลึกซึ้ง ยองแบผละออกเล็กน้อย มองใบหน้าของจียงที่หลับตานิ่ง
“นานแค่ไหนแล้วนะ ที่เรา” ยองแบถามก่อนไล้ริมฝีปากไปทั่วใบหน้ากลม
“ไอ้บ้า ใครเขาถามกันแบบนี้” จียงลืมตาโวยวายแก้เขิน เบี่ยงหน้าหนีริมฝีปากหนา มือบางจับรั้งมือหนาที่กำลังจะเลื้อยเข้ามาใต้เสื้อของเขาตั้งแต่ตอนไหนก็ไม่รู้เอาไว้ “เดี๋ยวๆ ไม่ใช่ที่นี่นะยองแบ”
“งั้นไปที่ห้องนายกัน” ริมฝีปากหนาจับจูบริมฝีปากบางอีกครั้ง ก่อนที่ยองแบจะฉุดจียงลุกขึ้นแล้วพากันหายเข้าไปในห้อง
คลิ๊ก!
^^