(SF) GDYB Series 18: วันเกิดจียง 2009 (PG13)
วันเกิดจียง 2009
จียงกำลังอ่านคอมเมนท์ของแฟนๆ ที่ Me2Day หลังจากเขาปล่อยตัวอย่างเพลงไปแล้วสองเพลง คืนนี้เขาจะปล่อยเพลงที่ 3 ซึ่งเป็นเพลงหลักของอัลบั้มนี้
แม้จียงจะอยากเห็นปฏิกิริยาของแฟนๆ แค่ไหน แต่ร่างกายของเขาบอกว่า ถ้าเขายังไม่นอน พรุ่งนี้เขาคงได้ไปตื่นที่โรงพยาบาลแน่ๆ
เมื่ออัพโหลดเพลง Heartbreaker เรียบร้อย ร่างบางตัดสินใจนอน แต่ก็ยังไม่วายแกล้งแหย่กาโฮอีกพักใหญ่ๆ
...
วันต่อมา จียงตื่นสาย เขาจึงยังไม่ได้เข้าไปดู Me2Day ของตัวเอง ร่างบางวิ่งผ่านน้ำก่อนกระโดดขึ้นรถตู้เพื่อไปประชุมที่บริษัท
หลังจากประชุมเรื่องการแสดงเปิดตัวเสร็จ จียงตัดสินใจหิ้วโน้ตบุ๊กไปนั่งเล่นที่ห้องอัดเสียงของยองแบ ก็คนมันคิดถึงนี่นา ยิ่งตอนนี้เขายุ่งๆ กับงานเดี่ยวของตัวเอง ยองแบก็ยุ่งๆ กับงานเดี่ยวไม่แพ้กัน
“หวัดดีครับๆ” ร่างบางโค้งทักทายพี่ๆ ที่อยู่ในห้องอัด ไม่ว่าจะเป็น เท็ดดี้ คุช และซาว์นเอ็นจิเนียร์ อีกคน
หลังจากทักทายทุกคนแล้ว หนุ่มผมบลอนด์ก็หันซ้ายหันขวาเป็นพัดลม
“เด็กนายมันอยู่ในห้อง” เท็ดดี้พูดขึ้นพร้อมยิ้มๆ ได้เห็นหน้าเจ้าเด็กตัวแสบเขินๆ แดงๆ นี่ก็สนุกดีแฮะ เข้าใจแล้วว่าทำไมดงอุคมันชอบแกล้งน้องๆ นัก เมื่อก่อนเขามัวแต่ทำงาน ไม่ได้สนใจจะแกล้งใคร น่าเสียดาย
“เหะเหะเหะ เด็กที่ไหน หมอนั่นแก่กว่าผมอีกนะ” จียงแก้ตัว เท็ดดี้ฮยองพูดแบบนี้ใครจะไม่เขิน แต่ยิ้มแบบนั้นเหมือนดงอุคฮยองเลย มันทำให้เขารู้สึกเสียวสันหลังแปลกๆ
“จียง” ยองแบเปิดประตูออกมาทักร่างบาง ท่าทางวันนี้จะมีอะไรดีๆ ได้เจอที่รักแต่วันเลย
“ไง ไปทำงานต่อเหอะ เดี๋ยวฉันจะนั่งเล่นคอมรออยู่แถวๆ นี้” ร่างบางขะมักเขม้นจัดที่จัดทางเพื่อจะได้เข้าไปดู Me2Day แฟนๆ จะชอบเพลงของเขาหรือเปล่านะ
ควอนจียงอยู่วงการมานาน เจอเรื่องต่างๆ มาเยอะกว่าคนรุ่นเดียวกัน ไม่ว่าจะเป็นข่าวดีหรือข่าวเสียๆ หายๆ แต่ร่างบางก็เข้าใจ และยังรักษาตัวตนที่แท้จริงไว้ได้ ทั้งยังมีคนที่รัก และพี่น้องที่ดีมากมาย เขาเตรียมรับทั้งคำชมและตำหนิไว้อยู่แล้วล่ะ
แต่สิ่งที่ได้อ่านอยู่ตอนนี้ ทำเอาร่างบางที่ว่าทำใจไว้แล้วถึงกับอึ้งไปเหมือนกัน จนแม้แต่ตัวเขาเองยังแปลกใจ
บรรดาฮยองทั้งหลายต่างทำงานเลยไม่ได้สังเกตว่า จียงหายออกจากห้องไปตอนไหน จนยองแบที่ร้องเพลงเสร็จแล้วออกมาไม่เจอนั่นแหละ
“จียงล่ะครับ” ยองแบถาม เขาจะไม่แปลกใจเลยถ้าคนรักไม่ได้บอกว่าจะรอ
“อ้าว ไม่อยู่เหรอ” คุชหันหาหนุ่มรุ่นน้อง “ยังเห็นนั่งเล่นแถวๆ นี้อยู่เลยนะ”
“มีธุระด่วนหรือเปล่า ไม่โทรหาล่ะ” เท็ดดี้เองก็งง เพราะมัวแต่ฟังเพลงที่ยองแบร้อง แต่เขาเองก็แปลกใจ จียงไม่ใช่คนที่ไปไม่ลา มาไม่ไหว้
“ครับ แต่เดี๋ยวเสร็จตรงนี้ก่อน แล้วผมค่อยออกไปตามหาหมอนั่นก็ได้”
....
หลังจากทำงานเสร็จ ยองแบกดโทรศัพท์หาจียง นอกจากไม่มีสัญญาณแล้ว ปลายสายยังถูกตัดเข้าวอยซ์เมลล์อีกต่างหาก ร่างหนาเริ่มเป็นห่วง ระหว่างนั้นเขาก็ไม่ได้อยู่เฉยๆ แต่ขาทั้งสองได้พาเขามาหยุดอยู่ที่หน้าห้องห้องหนึ่ง
ห้องซ้อมเต้น
นอกเหนือจากดาดฟ้าแล้ว ที่นี่คือที่ที่เขามั่นใจว่าจียงจะอยู่ และก็เป็นอย่างที่คิด เมื่อมองผ่านกระจก ภาพของร่างบางที่กำลังซ้อมเต้นอยู่คนเดียวอย่างเอาเป็นเอาตาย ทำให้เขาทั้งดีใจและเสียใจพร้อมๆ กัน
ดีใจที่ได้เจอ ดีใจที่ร่างบางไม่ได้นั่งเหม่อลอย หรือซึมกะทือเหมือนสมัยก่อน
เสียใจที่ร่างบางต้องรับมือกับเรื่องที่ทำให้เสียใจอีกแล้ว ตั้งแต่เดบิวต์ ยองแบจำไม่ได้แล้วว่า นี่เป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วที่เขาต้องเห็นภาพคนรักเป็นแบบนี้
ยองแบถอนหายใจหนักๆ ก่อนยกมือเคาะประตู
“จียง ฉันเข้าไปนะ” ร่างหนาเดินเข้ามาหยุดที่ม้านั่งด้านข้าง ร่างบางตรงหน้ายังคงเคลื่อนไหวไม่หยุด แม้จะหายใจหอบแล้วก็ตาม
หลังจากนั่งดูคนรักเต้นไม่สนใจใครสักพัก ยองแบก็ลุกขึ้นไปปิดวิทยุ ซึ่งทันทีที่เสียงเพลงหยุดลง จียงก็ทรุดลงไปกองกับพื้น
แฮ่กๆ
“พอได้แล้วนะจียง” ยองแบเดินเข้ามาล้มตัวลงนอนข้างๆ กัน จับมือของร่างบางมากุมไว้
“อืม เหนื่อยแล้วล่ะ” จียงหอบไปตอบไป
“ไม่เป็นไรนะ” ไม่ต้องถามเขาก็พอรู้ว่าเป็นเรื่องอะไร
“อืม ฉันเคยเจอที่แย่กว่านี้มาแล้ว แค่นี้เอง ได้เอาเหงื่อออกบ้างก็ไม่เป็นไรแล้ว” ร่างบางบีบมือหนาที่กุมมือเขาอยู่กลับเพื่อยืนยัน
“ไม่ต้องห่วง” จียงพลิกตัวนอนคว่ำ เอาหัวหนุนอกแกร่งของร่างหนา “นายต้องไปทำอะไรอีกหรือเปล่า ยองแบ”
“ฉันต้องดูแลแฟนน่ะ ช่วงนี้ทำงานหนัก วันนี้ว่าจะอยู่ด้วยทั้งวัน” ยองแบตอบพลางพลิกมือบางแล้วเล่นนิ้วเรียวไปมา
“ไอ้บ้า” จียงยกมืออีกข้างตีพุงคนรักเบาๆ
Knock!
Knock!
“ครับ” สองหนุ่มขานรับพร้อมกัน ดันตัวลุกขึ้นมานั่งรับแขก ซึ่งแขกที่ว่าไม่ใช่ใคร แต่เป็นเจอุค ครูสอนเต้นของพวกเขานั่นเอง
“ทำใจดีๆ นะ” เจอุคหยุดดูความพร้อมของสองหนุ่มก่อนบอกต่อด้วยความใจเย็นที่สุด “แดซองรถคว่ำ”
…
ที่พักของหนุ่มๆ บิ๊กแบง
“แดซองเป็นไงบ้างครับ” จียงถามผู้จัดการวงผ่านทางโทรศัพท์ “แล้วผู้จัดการฮยองกับสไตลิสต์นูน่าล่ะครับ”
“ครับ”
“ถ้าอย่างนั้นพวกเราไปพรุ่งนี้ก็ได้ครับ”
“ฝากด้วยนะครับฮยอง ถ้ามีอะไรเปลี่ยนแปลงโทรมาได้ตลอดเลยนะครับ ขอบคุณครับ”
จียงวางสายแล้วเดินมานั่งที่โซฟาข้างๆ ยองแบ
“แดซองปลอดภัย แต่ยังต้องรอผลการตรวจอย่างละเอียดอีกที ตอนนี้กำลังส่งตัวกลับมาที่โซล”
ยองแบพยักหน้ารับรู้ ก่อนโอบร่างบางเข้ามาใกล้ๆ
พี่ใหญ่ถอนหายใจอย่างโล่งอก ขณะที่น้องเล็กก็ยกมือเช็ดน้ำตาป้อยๆ เห็นเหมือนไม่ค่อยสนิทกัน แต่เขารักฮยองมากๆ นะ
“มักเน่ พรุ่งนี้มีแถลงข่าวละครตามปกติ คงต้องใช้ตัวแสดงแทนแดซอง นายไหวนะ” จียงถามน้องอย่างเป็นห่วง
“ครับ”
“ต้องทำเผื่อแดซองฮยองด้วยนะ มักเน่” พี่ใหญให้กำลังใจน้องเล็ก
“เอาล่ะ ไปนอนกันได้แล้ว เหนื่อยมาทั้งวัน ถ้ามีอะไร เดี๋ยวจะไปเรียก” จียงลุกขึ้นเพื่อแยกย้ายกันไปพักผ่อน และเมื่อเห็นว่าร่างหนาไม่มีทีท่าจะขยับไปไหนก็ถามขึ้นอย่างแปลกใจ “นายไม่ไปนอนเหรอ”
ยองแบดึงร่างบางตรงหน้ามากอดไว้เมื่อพี่ใหญ่และน้องเล็กหายเข้าห้องไปแล้ว เอ่ยถามเบาๆ “ไหวมั้ยจียง”
จียงกอดตอบคนรัก พยักหน้ากับไหล่หนา “อืม”
“งั้นไปนอนกัน ห้องนายนะ จียง” ยองแบลุกพร้อมกับดึงร่างบางขึ้นมาด้วย
ร่างหนาหันมาเห็นหน้างงๆ ของร่างบาง ก็พูดนิ่งๆ เรียบๆ แต่ทำเอาอีกฝ่ายหน้าแดงกลั้นยิ้มเขิงจนแก้มป่อง
“บอกแล้วว่าวันนี้จะอยู่ดูแลแฟนทั้งวัน ก็ต้องกล่อมจนหลับคาอกนั่นล่ะ”
จบจ้า
^^
จียงกำลังอ่านคอมเมนท์ของแฟนๆ ที่ Me2Day หลังจากเขาปล่อยตัวอย่างเพลงไปแล้วสองเพลง คืนนี้เขาจะปล่อยเพลงที่ 3 ซึ่งเป็นเพลงหลักของอัลบั้มนี้
แม้จียงจะอยากเห็นปฏิกิริยาของแฟนๆ แค่ไหน แต่ร่างกายของเขาบอกว่า ถ้าเขายังไม่นอน พรุ่งนี้เขาคงได้ไปตื่นที่โรงพยาบาลแน่ๆ
เมื่ออัพโหลดเพลง Heartbreaker เรียบร้อย ร่างบางตัดสินใจนอน แต่ก็ยังไม่วายแกล้งแหย่กาโฮอีกพักใหญ่ๆ
...
วันต่อมา จียงตื่นสาย เขาจึงยังไม่ได้เข้าไปดู Me2Day ของตัวเอง ร่างบางวิ่งผ่านน้ำก่อนกระโดดขึ้นรถตู้เพื่อไปประชุมที่บริษัท
หลังจากประชุมเรื่องการแสดงเปิดตัวเสร็จ จียงตัดสินใจหิ้วโน้ตบุ๊กไปนั่งเล่นที่ห้องอัดเสียงของยองแบ ก็คนมันคิดถึงนี่นา ยิ่งตอนนี้เขายุ่งๆ กับงานเดี่ยวของตัวเอง ยองแบก็ยุ่งๆ กับงานเดี่ยวไม่แพ้กัน
“หวัดดีครับๆ” ร่างบางโค้งทักทายพี่ๆ ที่อยู่ในห้องอัด ไม่ว่าจะเป็น เท็ดดี้ คุช และซาว์นเอ็นจิเนียร์ อีกคน
หลังจากทักทายทุกคนแล้ว หนุ่มผมบลอนด์ก็หันซ้ายหันขวาเป็นพัดลม
“เด็กนายมันอยู่ในห้อง” เท็ดดี้พูดขึ้นพร้อมยิ้มๆ ได้เห็นหน้าเจ้าเด็กตัวแสบเขินๆ แดงๆ นี่ก็สนุกดีแฮะ เข้าใจแล้วว่าทำไมดงอุคมันชอบแกล้งน้องๆ นัก เมื่อก่อนเขามัวแต่ทำงาน ไม่ได้สนใจจะแกล้งใคร น่าเสียดาย
“เหะเหะเหะ เด็กที่ไหน หมอนั่นแก่กว่าผมอีกนะ” จียงแก้ตัว เท็ดดี้ฮยองพูดแบบนี้ใครจะไม่เขิน แต่ยิ้มแบบนั้นเหมือนดงอุคฮยองเลย มันทำให้เขารู้สึกเสียวสันหลังแปลกๆ
“จียง” ยองแบเปิดประตูออกมาทักร่างบาง ท่าทางวันนี้จะมีอะไรดีๆ ได้เจอที่รักแต่วันเลย
“ไง ไปทำงานต่อเหอะ เดี๋ยวฉันจะนั่งเล่นคอมรออยู่แถวๆ นี้” ร่างบางขะมักเขม้นจัดที่จัดทางเพื่อจะได้เข้าไปดู Me2Day แฟนๆ จะชอบเพลงของเขาหรือเปล่านะ
ควอนจียงอยู่วงการมานาน เจอเรื่องต่างๆ มาเยอะกว่าคนรุ่นเดียวกัน ไม่ว่าจะเป็นข่าวดีหรือข่าวเสียๆ หายๆ แต่ร่างบางก็เข้าใจ และยังรักษาตัวตนที่แท้จริงไว้ได้ ทั้งยังมีคนที่รัก และพี่น้องที่ดีมากมาย เขาเตรียมรับทั้งคำชมและตำหนิไว้อยู่แล้วล่ะ
แต่สิ่งที่ได้อ่านอยู่ตอนนี้ ทำเอาร่างบางที่ว่าทำใจไว้แล้วถึงกับอึ้งไปเหมือนกัน จนแม้แต่ตัวเขาเองยังแปลกใจ
บรรดาฮยองทั้งหลายต่างทำงานเลยไม่ได้สังเกตว่า จียงหายออกจากห้องไปตอนไหน จนยองแบที่ร้องเพลงเสร็จแล้วออกมาไม่เจอนั่นแหละ
“จียงล่ะครับ” ยองแบถาม เขาจะไม่แปลกใจเลยถ้าคนรักไม่ได้บอกว่าจะรอ
“อ้าว ไม่อยู่เหรอ” คุชหันหาหนุ่มรุ่นน้อง “ยังเห็นนั่งเล่นแถวๆ นี้อยู่เลยนะ”
“มีธุระด่วนหรือเปล่า ไม่โทรหาล่ะ” เท็ดดี้เองก็งง เพราะมัวแต่ฟังเพลงที่ยองแบร้อง แต่เขาเองก็แปลกใจ จียงไม่ใช่คนที่ไปไม่ลา มาไม่ไหว้
“ครับ แต่เดี๋ยวเสร็จตรงนี้ก่อน แล้วผมค่อยออกไปตามหาหมอนั่นก็ได้”
....
หลังจากทำงานเสร็จ ยองแบกดโทรศัพท์หาจียง นอกจากไม่มีสัญญาณแล้ว ปลายสายยังถูกตัดเข้าวอยซ์เมลล์อีกต่างหาก ร่างหนาเริ่มเป็นห่วง ระหว่างนั้นเขาก็ไม่ได้อยู่เฉยๆ แต่ขาทั้งสองได้พาเขามาหยุดอยู่ที่หน้าห้องห้องหนึ่ง
ห้องซ้อมเต้น
นอกเหนือจากดาดฟ้าแล้ว ที่นี่คือที่ที่เขามั่นใจว่าจียงจะอยู่ และก็เป็นอย่างที่คิด เมื่อมองผ่านกระจก ภาพของร่างบางที่กำลังซ้อมเต้นอยู่คนเดียวอย่างเอาเป็นเอาตาย ทำให้เขาทั้งดีใจและเสียใจพร้อมๆ กัน
ดีใจที่ได้เจอ ดีใจที่ร่างบางไม่ได้นั่งเหม่อลอย หรือซึมกะทือเหมือนสมัยก่อน
เสียใจที่ร่างบางต้องรับมือกับเรื่องที่ทำให้เสียใจอีกแล้ว ตั้งแต่เดบิวต์ ยองแบจำไม่ได้แล้วว่า นี่เป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วที่เขาต้องเห็นภาพคนรักเป็นแบบนี้
ยองแบถอนหายใจหนักๆ ก่อนยกมือเคาะประตู
“จียง ฉันเข้าไปนะ” ร่างหนาเดินเข้ามาหยุดที่ม้านั่งด้านข้าง ร่างบางตรงหน้ายังคงเคลื่อนไหวไม่หยุด แม้จะหายใจหอบแล้วก็ตาม
หลังจากนั่งดูคนรักเต้นไม่สนใจใครสักพัก ยองแบก็ลุกขึ้นไปปิดวิทยุ ซึ่งทันทีที่เสียงเพลงหยุดลง จียงก็ทรุดลงไปกองกับพื้น
แฮ่กๆ
“พอได้แล้วนะจียง” ยองแบเดินเข้ามาล้มตัวลงนอนข้างๆ กัน จับมือของร่างบางมากุมไว้
“อืม เหนื่อยแล้วล่ะ” จียงหอบไปตอบไป
“ไม่เป็นไรนะ” ไม่ต้องถามเขาก็พอรู้ว่าเป็นเรื่องอะไร
“อืม ฉันเคยเจอที่แย่กว่านี้มาแล้ว แค่นี้เอง ได้เอาเหงื่อออกบ้างก็ไม่เป็นไรแล้ว” ร่างบางบีบมือหนาที่กุมมือเขาอยู่กลับเพื่อยืนยัน
“ไม่ต้องห่วง” จียงพลิกตัวนอนคว่ำ เอาหัวหนุนอกแกร่งของร่างหนา “นายต้องไปทำอะไรอีกหรือเปล่า ยองแบ”
“ฉันต้องดูแลแฟนน่ะ ช่วงนี้ทำงานหนัก วันนี้ว่าจะอยู่ด้วยทั้งวัน” ยองแบตอบพลางพลิกมือบางแล้วเล่นนิ้วเรียวไปมา
“ไอ้บ้า” จียงยกมืออีกข้างตีพุงคนรักเบาๆ
Knock!
Knock!
“ครับ” สองหนุ่มขานรับพร้อมกัน ดันตัวลุกขึ้นมานั่งรับแขก ซึ่งแขกที่ว่าไม่ใช่ใคร แต่เป็นเจอุค ครูสอนเต้นของพวกเขานั่นเอง
“ทำใจดีๆ นะ” เจอุคหยุดดูความพร้อมของสองหนุ่มก่อนบอกต่อด้วยความใจเย็นที่สุด “แดซองรถคว่ำ”
…
ที่พักของหนุ่มๆ บิ๊กแบง
“แดซองเป็นไงบ้างครับ” จียงถามผู้จัดการวงผ่านทางโทรศัพท์ “แล้วผู้จัดการฮยองกับสไตลิสต์นูน่าล่ะครับ”
“ครับ”
“ถ้าอย่างนั้นพวกเราไปพรุ่งนี้ก็ได้ครับ”
“ฝากด้วยนะครับฮยอง ถ้ามีอะไรเปลี่ยนแปลงโทรมาได้ตลอดเลยนะครับ ขอบคุณครับ”
จียงวางสายแล้วเดินมานั่งที่โซฟาข้างๆ ยองแบ
“แดซองปลอดภัย แต่ยังต้องรอผลการตรวจอย่างละเอียดอีกที ตอนนี้กำลังส่งตัวกลับมาที่โซล”
ยองแบพยักหน้ารับรู้ ก่อนโอบร่างบางเข้ามาใกล้ๆ
พี่ใหญ่ถอนหายใจอย่างโล่งอก ขณะที่น้องเล็กก็ยกมือเช็ดน้ำตาป้อยๆ เห็นเหมือนไม่ค่อยสนิทกัน แต่เขารักฮยองมากๆ นะ
“มักเน่ พรุ่งนี้มีแถลงข่าวละครตามปกติ คงต้องใช้ตัวแสดงแทนแดซอง นายไหวนะ” จียงถามน้องอย่างเป็นห่วง
“ครับ”
“ต้องทำเผื่อแดซองฮยองด้วยนะ มักเน่” พี่ใหญให้กำลังใจน้องเล็ก
“เอาล่ะ ไปนอนกันได้แล้ว เหนื่อยมาทั้งวัน ถ้ามีอะไร เดี๋ยวจะไปเรียก” จียงลุกขึ้นเพื่อแยกย้ายกันไปพักผ่อน และเมื่อเห็นว่าร่างหนาไม่มีทีท่าจะขยับไปไหนก็ถามขึ้นอย่างแปลกใจ “นายไม่ไปนอนเหรอ”
ยองแบดึงร่างบางตรงหน้ามากอดไว้เมื่อพี่ใหญ่และน้องเล็กหายเข้าห้องไปแล้ว เอ่ยถามเบาๆ “ไหวมั้ยจียง”
จียงกอดตอบคนรัก พยักหน้ากับไหล่หนา “อืม”
“งั้นไปนอนกัน ห้องนายนะ จียง” ยองแบลุกพร้อมกับดึงร่างบางขึ้นมาด้วย
ร่างหนาหันมาเห็นหน้างงๆ ของร่างบาง ก็พูดนิ่งๆ เรียบๆ แต่ทำเอาอีกฝ่ายหน้าแดงกลั้นยิ้มเขิงจนแก้มป่อง
“บอกแล้วว่าวันนี้จะอยู่ดูแลแฟนทั้งวัน ก็ต้องกล่อมจนหลับคาอกนั่นล่ะ”
จบจ้า
^^