(SF) GDYB Series 22: มาเที่ยว (PG 13)
ไม่ได้มาฮันนี่มูนนะ!
ร่างบางขยับตัวซุกผ้านวม นึกสงสัยว่าทำไมวันนี้อากาศถึงหนาวขนาดนี้ มือบางกวาดไปมาข้างตัวจนเจอร่างหนา จียงขยับพาตัวเองมาซุกอกอุ่นของอีกฝ่ายโดยที่ยังไม่ลืมตา
ร่างหนารู้สึกตัวตื่นโอบรับร่างบางเข้ามาในอ้อมกอด พลางกดจูบที่หัวฟูๆ แล้วนอนต่อ
อากาศหนาวๆ นี่ เหมาะแก่การนอนกอดกับคนรักที่สุด
....
“พี่โบรัม สองคนนั่นยังไม่ตื่นอีกเหรอคะ” ดาร่า พี่รองของวงทูเอนี่วันถาม ผู้จัดการส่วนตัวสุดแนวของยองแบ
“ยังเลย แล้วนัดรถมารับไปเล่นสกีกี่โมง” โบรัมถามสาวน้อยร่างเล็ก พลางมองหาสมาชิกครอบครัวคนอื่นๆ
“กินข้าวกันอยู่ค่ะ” ดาร่าตอบ แล้วเงยหน้ามองนาฬิกา “อีกครึ่งชั่วโมงรถก็จะมารับแล้วค่ะ”
“งั้นพี่ไปตามดงอุคมาปลุกดีกว่า” โบรัมกึ่งวิ่งกึ่งเดินไปตามหาดงอุค หรือ เซเว่น ที่ว่ากันว่า จียงกลัวและเกรงใจที่สุดแล้ว ถ้าเป็นคนอื่น เด็กสองคนนี้ไม่ยอมตื่นแน่ ทั้งคอนเสิร์ต ทั้งอัดเสียง ทั้งซ้อม แถมเมื่อคืนอีก คงล้าไม่น้อยเลยทีเดียว
....
ปัง!
ปัง!
“ยองแบ! จียง! ตื่น!”
เงียบ
ไม่มีเสียงตอบรับจากหมายเลขที่ท่านเรียก
“ผมบอกแล้วไม่เชื่อว่า อย่าให้เจ้าสองคนนี้นอนด้วยกัน” ดงอุคบ่น พร้อมกับทุบประตูห้องปลุกน้องชายต่อไป
พี่ชายเสียงดีตั้งใจว่า ถ้าน้องยังไม่ตื่น ก็จะทุบจนประตูพัง ยิ่งทุบ ดงอุคยิ่งโมโห จียงกับยองแบเล่นหวานกันอยู่สองคน จนคนอื่นๆ จะไปเล่นสกีสาย แต่เค้าสิ แฟนหนีไปเที่ยวอเมริกา ต้องมาคนเดียว แถมยังต้องมาดูแลเจ้าพวกนี้อีก
“จีดีวายบี! ตื่น!”
ปัง!
ปัง!
“อื้อออ” จียงส่งเสียงงัวเงีย ปลุกพวกเขาทำไม เขาจะนอน ร่างบางมุดเข้าไปใต้ผ้านวมจะนอนต่อ แต่ร่างหนาที่ดีดตัวลุกขึ้นมาทำให้เขาทั้งงง และหงุดหงิด
“แย่แล้ว!” ยองแบตาโต เด้งตัวออกจากเตียงทันที “ดงอุค”
แค่ได้ยินชื่อพี่ชายคนดี จียงก็หายงงและหงุดหงิดเป็นปลิดทิ้ง “สกี! ตายแน่ๆ ยองแบ ฉันอาบด้วย” แล้วร่างบางก็วิ่งเข้าห้องน้ำตามหลังร่างหนาไปติด ลืมควาหนาวจากอุณหภูมิที่ต่ำจนติดลบไปสนิท
....
10 นาที เป็นสถิติใหม่ของการอาบน้ำและแต่งตัวของควอนจียงพร้อมดงยองแบ ถ้าพวกเขาสองคนเข้าห้องน้ำพร้อมกัน โดยปกติ มักจะจบที่เตียง แต่ครั้งนี้ พวกเขาไม่อยากเสี่ยงกับบทลงโทษของดงอุค เลยทำเป็นเล่นไม่ได้ แค่นี้ก็ไม่รู้ว่าจะโดนแกล้งอะไรมั่งแล้ว
....
ดงอุคหยุดทุบประตูตั้งแต่ได้ยินเสียงอาบน้ำ เขาเดินนั่งอ่านหนังสือรอ พลางคิดวิธีลงโทษเด็กๆ ที่ทำให้คนอื่นๆ ต้องรอ จริงก็ยังไม่ถึงเวลา เหลืออีก 10 นาที แต่เขาก็อยากแกล้งน้องอยู่ดี
ไม่ทันไร จียงกับยองแบก็เปิดประตูออกมา แต่งตัวเรียบร้อยแถมหอบอีกต่างหาก เหนื่อยเหมือนเพิ่งทำอะไรๆ กันเสร็จ แต่จริงๆ แล้วไม่ได้ทำอะไรเลย แค่รีบกันจนขาขวิดเท่านั้น
สองหนุ่มเดินตัวลีบมานั่งขนาบพี่ชายที่กำลังเก๊กขรึมอยู่
ใช่ว่าจียงและยองแบจะไม่รู้ใจดงอุค พวกเขารู้วิธีทำให้พี่ชายคนนี้อารมณ์ดีหลายวิธีอยู่ รู้จักกันมาเป็น 10 ปีแล้วนี่นา ตอนนี้พวกเขาคงต้องใช้วิธีที่ได้ผลที่สุดแล้วล่ะ
“พี่ฮะ” จียงเริ่มก่อน ร่างบางเรียกแล้วก็กอดแขนของดงอุคไว้ข้างหนึ่ง
“พี่ฮะ” ยองแบเรียกแล้วก็กอดแขนดงอุคอีกข้างไว้ “ขอโทษครับ”
ดงอุคถอนหายใจ เจ้าเด็กนี่เล่นมุกนี้ แล้วจะให้เขาทำขรึมได้ยังไง นานๆ ถึงจะยอมเรียก ‘พี่’ ธรรมดายอมเรียกที่ไหน มีแต่ ‘ดงอุคๆ’ แค่ได้ยินแบบนี้เขาก็หุบยิ้มไม่ลงแล้ว แล้วยังมาอ้อน มากอดแขนเขาอีก ไม่ยอมโตกันสักที
“พี่ฮะ มันหนาวนี่นา” จียงบอกอ้อนๆ กอดแขนดงอุคแน่น
ดงอุคถอนหายใจดึงแขนออก จียงและยองแบหน้าเหวอ คิดว่ามุกนี้ไม่ได้ผลแล้ว แต่ก็ยิ้มออกเมื่อดงอุดกอดคอพวกเขาสองคนไว้แล้ว พาเดินไปขึ้นรถที่มาถึงพอดี
“เฮ้อ พวกนายนี่น้า ถ้าพี่ฮยอนซอกรู้ ต้องว่าพี่ไม่สั่งสอนอีกแน่ๆ เลย ทีหลังก็อย่าล็อคห้องล่ะ” ดงอุคพูดขึ่นหลังจากขึ้นรถแล้ว พวกเขานั่งอยู่เบาะหลังสุด แน่นอนว่า ดงอุคนั่งตรงกลาง
จียงและยองแบมองหน้ากันเลิกลั่ก
“นี่มาเที่ยว ไม่ได้มาฮันนี่มูน รู้มั้ย” พี่ชายเสียงดี พูดแล้วหัวเราะหึหึหึ ที่เห็นสองหนุ่มหน้าแดงแปร๊ด ก้มหน้านิ่ง พอใจที่ได้แกล้งน้องในที่สุด
จบจ้า ^^
ร่างบางขยับตัวซุกผ้านวม นึกสงสัยว่าทำไมวันนี้อากาศถึงหนาวขนาดนี้ มือบางกวาดไปมาข้างตัวจนเจอร่างหนา จียงขยับพาตัวเองมาซุกอกอุ่นของอีกฝ่ายโดยที่ยังไม่ลืมตา
ร่างหนารู้สึกตัวตื่นโอบรับร่างบางเข้ามาในอ้อมกอด พลางกดจูบที่หัวฟูๆ แล้วนอนต่อ
อากาศหนาวๆ นี่ เหมาะแก่การนอนกอดกับคนรักที่สุด
....
“พี่โบรัม สองคนนั่นยังไม่ตื่นอีกเหรอคะ” ดาร่า พี่รองของวงทูเอนี่วันถาม ผู้จัดการส่วนตัวสุดแนวของยองแบ
“ยังเลย แล้วนัดรถมารับไปเล่นสกีกี่โมง” โบรัมถามสาวน้อยร่างเล็ก พลางมองหาสมาชิกครอบครัวคนอื่นๆ
“กินข้าวกันอยู่ค่ะ” ดาร่าตอบ แล้วเงยหน้ามองนาฬิกา “อีกครึ่งชั่วโมงรถก็จะมารับแล้วค่ะ”
“งั้นพี่ไปตามดงอุคมาปลุกดีกว่า” โบรัมกึ่งวิ่งกึ่งเดินไปตามหาดงอุค หรือ เซเว่น ที่ว่ากันว่า จียงกลัวและเกรงใจที่สุดแล้ว ถ้าเป็นคนอื่น เด็กสองคนนี้ไม่ยอมตื่นแน่ ทั้งคอนเสิร์ต ทั้งอัดเสียง ทั้งซ้อม แถมเมื่อคืนอีก คงล้าไม่น้อยเลยทีเดียว
....
ปัง!
ปัง!
“ยองแบ! จียง! ตื่น!”
เงียบ
ไม่มีเสียงตอบรับจากหมายเลขที่ท่านเรียก
“ผมบอกแล้วไม่เชื่อว่า อย่าให้เจ้าสองคนนี้นอนด้วยกัน” ดงอุคบ่น พร้อมกับทุบประตูห้องปลุกน้องชายต่อไป
พี่ชายเสียงดีตั้งใจว่า ถ้าน้องยังไม่ตื่น ก็จะทุบจนประตูพัง ยิ่งทุบ ดงอุคยิ่งโมโห จียงกับยองแบเล่นหวานกันอยู่สองคน จนคนอื่นๆ จะไปเล่นสกีสาย แต่เค้าสิ แฟนหนีไปเที่ยวอเมริกา ต้องมาคนเดียว แถมยังต้องมาดูแลเจ้าพวกนี้อีก
“จีดีวายบี! ตื่น!”
ปัง!
ปัง!
“อื้อออ” จียงส่งเสียงงัวเงีย ปลุกพวกเขาทำไม เขาจะนอน ร่างบางมุดเข้าไปใต้ผ้านวมจะนอนต่อ แต่ร่างหนาที่ดีดตัวลุกขึ้นมาทำให้เขาทั้งงง และหงุดหงิด
“แย่แล้ว!” ยองแบตาโต เด้งตัวออกจากเตียงทันที “ดงอุค”
แค่ได้ยินชื่อพี่ชายคนดี จียงก็หายงงและหงุดหงิดเป็นปลิดทิ้ง “สกี! ตายแน่ๆ ยองแบ ฉันอาบด้วย” แล้วร่างบางก็วิ่งเข้าห้องน้ำตามหลังร่างหนาไปติด ลืมควาหนาวจากอุณหภูมิที่ต่ำจนติดลบไปสนิท
....
10 นาที เป็นสถิติใหม่ของการอาบน้ำและแต่งตัวของควอนจียงพร้อมดงยองแบ ถ้าพวกเขาสองคนเข้าห้องน้ำพร้อมกัน โดยปกติ มักจะจบที่เตียง แต่ครั้งนี้ พวกเขาไม่อยากเสี่ยงกับบทลงโทษของดงอุค เลยทำเป็นเล่นไม่ได้ แค่นี้ก็ไม่รู้ว่าจะโดนแกล้งอะไรมั่งแล้ว
....
ดงอุคหยุดทุบประตูตั้งแต่ได้ยินเสียงอาบน้ำ เขาเดินนั่งอ่านหนังสือรอ พลางคิดวิธีลงโทษเด็กๆ ที่ทำให้คนอื่นๆ ต้องรอ จริงก็ยังไม่ถึงเวลา เหลืออีก 10 นาที แต่เขาก็อยากแกล้งน้องอยู่ดี
ไม่ทันไร จียงกับยองแบก็เปิดประตูออกมา แต่งตัวเรียบร้อยแถมหอบอีกต่างหาก เหนื่อยเหมือนเพิ่งทำอะไรๆ กันเสร็จ แต่จริงๆ แล้วไม่ได้ทำอะไรเลย แค่รีบกันจนขาขวิดเท่านั้น
สองหนุ่มเดินตัวลีบมานั่งขนาบพี่ชายที่กำลังเก๊กขรึมอยู่
ใช่ว่าจียงและยองแบจะไม่รู้ใจดงอุค พวกเขารู้วิธีทำให้พี่ชายคนนี้อารมณ์ดีหลายวิธีอยู่ รู้จักกันมาเป็น 10 ปีแล้วนี่นา ตอนนี้พวกเขาคงต้องใช้วิธีที่ได้ผลที่สุดแล้วล่ะ
“พี่ฮะ” จียงเริ่มก่อน ร่างบางเรียกแล้วก็กอดแขนของดงอุคไว้ข้างหนึ่ง
“พี่ฮะ” ยองแบเรียกแล้วก็กอดแขนดงอุคอีกข้างไว้ “ขอโทษครับ”
ดงอุคถอนหายใจ เจ้าเด็กนี่เล่นมุกนี้ แล้วจะให้เขาทำขรึมได้ยังไง นานๆ ถึงจะยอมเรียก ‘พี่’ ธรรมดายอมเรียกที่ไหน มีแต่ ‘ดงอุคๆ’ แค่ได้ยินแบบนี้เขาก็หุบยิ้มไม่ลงแล้ว แล้วยังมาอ้อน มากอดแขนเขาอีก ไม่ยอมโตกันสักที
“พี่ฮะ มันหนาวนี่นา” จียงบอกอ้อนๆ กอดแขนดงอุคแน่น
ดงอุคถอนหายใจดึงแขนออก จียงและยองแบหน้าเหวอ คิดว่ามุกนี้ไม่ได้ผลแล้ว แต่ก็ยิ้มออกเมื่อดงอุดกอดคอพวกเขาสองคนไว้แล้ว พาเดินไปขึ้นรถที่มาถึงพอดี
“เฮ้อ พวกนายนี่น้า ถ้าพี่ฮยอนซอกรู้ ต้องว่าพี่ไม่สั่งสอนอีกแน่ๆ เลย ทีหลังก็อย่าล็อคห้องล่ะ” ดงอุคพูดขึ่นหลังจากขึ้นรถแล้ว พวกเขานั่งอยู่เบาะหลังสุด แน่นอนว่า ดงอุคนั่งตรงกลาง
จียงและยองแบมองหน้ากันเลิกลั่ก
“นี่มาเที่ยว ไม่ได้มาฮันนี่มูน รู้มั้ย” พี่ชายเสียงดี พูดแล้วหัวเราะหึหึหึ ที่เห็นสองหนุ่มหน้าแดงแปร๊ด ก้มหน้านิ่ง พอใจที่ได้แกล้งน้องในที่สุด
จบจ้า ^^