(SF) GDYB Series 24: ถ้าอภัยไม่ได้... ภาคต่อของ เพราะเข้าใจแต่...(PG 13)
“ถ้าอภัยไม่ได้ แสดงว่าไม่ได้รักจริงๆ”
จียงจำได้ว่า เคยได้ยินใครบางคนพูดแบบนี้
ตลอดเวลาที่นั่งอยู่บนดาดฟ้า จียงคิดอะไรไม่ออกจริงๆ หัวมันตื้อไปหมด ถ้าจะให้พูดคุยกัน กลัวว่าจะพูดในสิ่งที่ทำให้ต้องเสียใจยิ่งไปกันใหญ่
สายลมที่พัดผ่าน หยาดน้ำค้างที่เย็นชื้น ไม่ได้ทำให้ความร้อนรนให้หัวใจน้อยลงสักนิด แต่เป็นแสงแรกของวันใหม่ ที่ทำให้จียงคิดได้ว่า สิ่งต่างๆ ยังคงต้องดำเนินต่อไป
ไม่ว่าจะร้องไห้ เสียใจแค่ไหน หรือแม้แต่ต่อยยองแบให้ตาย สิ่งที่เกิดขึ้นแล้วก็ยังคงอยู่ตรงนั้น อยู่กับเวลาที่ผ่านไปแล้ว อยู่กับอดีต
แต่เพราะสิ่งต่างๆ ยังคงต้องดำเนินต่อไป จียงรู้ดีว่า สุดท้ายแล้ว ตนเองและยองแบจะไม่เป็นไร ไม่ว่าจะคบกันต่อไป หรือ แยกกัน เป็นเพียงเพื่อนร่วมวงเท่านั้น
ตุบ!
ยองแบสัปหงก หัวตั้งๆ ของเขาแปะลงที่ไหล่ของจียง
“ทำให้คนทุกข์ใจได้ขนาดนี้ ยังหลับลงอีกนะ เจ้าบ้าเอ้ย!” จียงส่ายหน้าเอือมๆ
จียงคิดว่าตนเองอยู่ได้นะ ถ้าไม่มียองแบ ก็แค่ชีวิตมันหายไปครึ่งหนึ่ง แต่กับยองแบ จียงไม่คิดแบบนั้น ยองแบเหมือนเป็นคนแข็งแกร่ง เข้มแข็ง แต่เอาเข้าจริงๆ หมอนี่คงจมอยู่แต่กับความเศร้า ความทุกข์ และโทษว่าทุกอย่างเป็นเพราะตนเอง
“จียง”
ยองแบละเมอและกระชับอ้อมกอดแน่นเข้า
“ขอโทษ”
ยองแบยังคงหลับ แต่อ้อมกอดนั้นไม่เคยผ่อนลงเลย เหมือนความอบอุ่นที่มีให้
จียงยิ้มบาง คิดได้ว่า ถึงตนเองจะอยู่ได้ถ้าไม่มียองแบ แต่ชีวิตที่ขาดไปครึ่งหนึ่งมันจะทำให้เขามีความสุข อบอุ่นใจเท่านี้ได้ยังไง
เฮ้อออ
จียงถอนใจเสียงดัง คงเป็นเพราะเขารักคนที่นั่งกอดอยู่ข้างหลังนี่มากๆ ละมั้ง ตอนนี้ ในหัวเขาถึงมีแต่คำว่า ‘ช่างมันเถอะ’
จียงทิ้งตัวไปข้างหลังหวังปลุกให้คนขี้เซาตื่น และก็ได้ผล ยองแบสะดุ้งตื่น ทำหน้างง หันไปหันมา เหมือนแปลกที่ว่ามาอยู่บนดาดฟ้าได้ยังไง เรื่องเมื่อคืนไม่ใช่ความฝันนะ! แต่ช่างมันเถอะ ไว้ค่อยหาทางแก้เผ็ด ให้เข็ดไม่กล้าออกนอกลู่นอกทางอีก
ไม่นาน ยองแบก็ตื่นเต็มตา
“My yong, I’m sorry” ประโยคแรกที่ออกจากปากยองแบ เพราะนั่งกอดอยู่ข้างหลัง ยองแบจึงไม่เห็นว่าจียงทำหน้ายังไง
“ช่างมันเถอะ” จียงพูดเสียงเรียบ
“ฉันขอโทษ แต่ฉันอธิบายได้นะ” ยองแบพูดเสียงหลง เข้าใจว่าจียงคงไม่สนใจตนเองแล้ว
“ช่างมันเถอะ” จียงพูดอีกครั้ง เสียงเรียบ นิ่งกว่าเดิม
“ไม่นะ! ฉันไม่ยอมนะจียง! ฟังฉันก่อนนะ!” ยองแบร้องลั่น เข้าใจว่าจียงไม่เอาตนเองแล้ว
“เชื่อฉันนะยองแบ ช่างมันเถอะ” จียงนิ่งได้อีก เพิ่มการถอนหายใจเบาๆ เข้าไปด้วย ทำเอายองแบ หัวใจตกไปที่ตาตุ่ม
“ไม่เลิกกันนะ! จะให้ทำอะไร ฉันยอมทุกอย่าง! เรื่องเมื่อคืนฉันอธิบายได้! จริงๆ นะ! ฉันรักนายนะ จียง!” ยองแบกอดจียงแน่น
ท่าทางเลิกลั่ก ว้าวุ่น โวยวาย ของยองแบ ทำให้จียงปล่อยก๊ากออกมาจนได้ อุตส่าห์เก๊กไว้ได้ตั้งนาน แต่คนที่ตกใจที่สุดคงเป็นยองแบ ที่เห็นจียงหัวเราะเอาเป็นเอาตายแบบนั้น
“ฮ่าๆ นายที่มันตลกชะมัด ฮ่าๆๆๆ” จียงพูดไปหัวเราะไป
“นายไม่โกรธฉันแล้วเหรอ” ยองแบถามกล้าๆ กลัวๆ
“ไม่ ฉันยังโกรธนายอยู่” จียงกลั้นหัวเราะเมื่อเห็นหูลู่ๆ และหางตกๆ ของยองแบ “แต่ฉันไม่เคยพูดว่าจะเลิกกันเลยนะ”
ยองแบทำหน้าไม่ถูก จะว่างง เขาก็งง จะว่าดีใจ โล่งใจ เขาก็ยิ่งกว่าดีใจ โล่งใจ
“เรื่องเมื่อคืนน่ะ ช่างมันเถอะ เอาไว้ฉันไปหาวิธีเอาคืนนายก่อน เตรียมตัวเตรียมใจไว้แล้วกัน” จียงพูดขู่ๆ
“แต่ฉันอธิบายได้จริงๆ นะ” ยองแบรีบพูด วิธีเอาคืนของจียงน่ากลัวกว่าเยอะ
“ช่างมันก่อนนะ ฉันง่วงจริงๆ กลับกันเถอะ” จียงพูด ขยับตัวเตรียมลุกขึ้น หันมามองยองแบเต็มๆ ตาเป็นครั้งแรก หมอนี่ยังงงๆ ท่าทางยังไม่ค่อยเข้าใจแฮะ
“ก็มีคนบอกว่า ถ้าอภัยไม่ได้ แสดงว่าไม่ได้รักจริงๆ ไงล่ะ กลับกันเถอะ” จียงยื่นมือส่งให้ยองแบ
“อืม” ยองแบพยักหน้า และจับมือของจียงที่ส่งมาไว้มั่น เขาจะไม่มีวันปล่อยมือนี้ไปแน่ๆ และจะไม่ทำให้จียงต้องร้องไห้อีกแล้ว
จบจ้า ^^