(no subject)
4 januari 2006
topdrukte en uitverkoop in antwerpen. langzaamaan verdwijnt de kerstversiering.
28 december 2006
gisteren heb ik iets raars gedaan.
ik was te laat omdat mijn trein niet reed. bovendien had ik geen tijd gezien om mijn tanden te poetsen. op het nieuws was de dag daarvoor gemeld dat het park massaal was bezocht, zelfs zo erg dat er mensen de toegang had moeten worden geweigerd. met de top 2000 aan, zonder fuckin radiohead, en veel vroeger dan ik normaal gewend ben op te staan, met zn 3en op de achterbank. file, en het zou die dag niet de enige worden. desondanks heb ik heel erg genoten van de middag, hoor. maar daar gaat het niet om.
in de efteling zag ik allemaal kinderen, en toen we 's avonds alweer gingen eten in een chinees restaurant in den haag, wat overigens zeer goed heeft gesmaakt, was er opnieuw een klein jochie van wie ik mijn ogen niet af kon houden. er volgde een vermoeide autorit, in welke respectievelijk ingrids oma, moeder, zijzelf (op mijn schouder, 'of all places' , waar ik nadien erg fier op was en er dan ook geen moeite voor deed die trots te verbergen), en zelfs bijna de vader, die de auto bestuurde, indommelde, maar ik was klaarwakker gedurende de hele reis en luisterde naar de rustige muziek van coparck.
enfin, toen we even na middernacht aankwamen in de coehoornstraat, waar ik tegenwoordig doorgaans mijn tijd doorbreng, bleek het huis op de hoek te zijn versierd. een cadeautje voor els, die die dag 50 geworden was, dat de kers op de taart zette. ze koestert gevoelens voor zulke gebaren, merk ik sinds een tijdje. nadat we de auto hadden geparkeerd begon ik vader hans te overtuigen van het feit dat het zojuist gehoorde laatste strijkersarrangement van het album geniaal is, maar ik stopte al halverwege toen ik zag dat hij zijn vrouw aankeek met kleine pretoogjes.
ondanks, of wellicht dankzij bovenstaande (igeen idee), zaten we om kwart voor 1 in de kamer, dat wil zeggen, ik zat samen met moeder en vader in de kamer omdat ingrid nu juist naar de wc was gegaan. toen zei ik, zonder me echt in het bijzonder tegen iemand te richten: ‘als het aan mij ligt, komen er snel kleinkinderen,’ (doodse stilte. FUCK, wat was dat ? hebben ze me gehoord) waarna ik er haastig aan toevoegde: ‘...maar misschien kunnen we arjen en jackelien daar beter zelf over laten beslissen.’ de vader glimlachte flauw.
was ik dronken ? nee, dat kwam veel later pas, toen ik met geluk haastig nog wat biertjes kon bestellen tijdens de laatste ronde, nadat we iedereen lam hadden aangetroffen aan de bar in het provoost. ik feliciteerde joran met zijn verjaardag en een man kwam erg onduidelijk over tot hij me middels zijn sleutelhanger informeerde over zijn spraakgebrek. daarna kwam ik er achter dat het nog best moeilijk is om met iemand te praten die zoiets heeft.
janwillem liet zijn broek zakken, en volgens echte insiders heb ik dat later zellfs nog tot twee keer toe moeten missen, want toen op een zeker uur sommigen luidruchtig naar de shoarmahandelaar renden, anderen stoned en met de fiets aan de hand de kortste weg naar huis probeerden te bedenken, waren ingrid en ik alweer in de coehoornstraat. ik was mijn gevoel van schaamte voor het incident vergeten toen ik haar kamer binnenstapte. we sliepen daarop uit, of misschien deed zij alsof, maar dat zou dan wel heel geloofwaardig zijn geweest. en ik wilde haar kussen toen ze me de volgende morgen vroeg of ik haar toevallig had horen snurken, omdat haar neus dicht zat, en poe poe, dat ze mijn slechte gewoonte van uitslapen ongemerkt over had genomen. en ik zou haar hebben gekust als ze niet direct nadat ze dit allemaal had gezegd had moeten geeuwen, want dan is ze op haar mooist, mijn meisje, echt waar. ze vertelde me dat haar moeder had verklaard mij niet te hebben verstaan, en dat is maar goed ook. want het was natuurlijk onzin wat ik daar zei.
26 december 2006
het is tweede kerstdag vandaag. de afgelopen 3 dagen waren een opeenvolging van restaurants, alcohol, glimlachen, standaardgrapjes en kleine cadeautjes. een snuf eenzaamheid en een stapel gulzigheid. ik ben er moe van geworden en zit daarom nu op mijn kamer in antwerpen aan een bureau muziek te luisteren en laat mijn roes over me heen komen. daarmee wil ik overigens niet zeggen dat ik de afgelopen dagen vervelend vond. het is me aan niets ontbroken. bovendien ga ik morgen naar de efteling, en de efteling is altijd goed.
mijn enige goede voornemen voor 2007 is minder shoarma eten. ik eet te veel en te vaak shoarma. dat moet veranderen. ik kan me zelden aan een belofte houden die ik mij zelf heb gesteld, dus hou ik de drempel laag. soms vind ik dat een goed besluit, maar soms ook vraag ik me af of ik het mezelf soms niet te makkelijk maak, of ik niet veel te lui ben geworden sinds ik hier studeer. ben ik dan niet zo moedig als ik zelf misschien denk te zijn ?
[max]