In His care 27 continue
“นายกำลังจะบอกว่า นายอยากจะเป็นเด็กของจินเหรอ?” ร่างบางถามด้วยความประหลาดใจ “ทำไมล่ะ?” บอกชั้นสิ ..บ้าเอ๊ย!
“เพราะว่าอคานิชิเป็นคนคุมที่นี่นะสิ แล้วไม่ว่าผู้ชายจะมีอำนาจมากขนาดไหน ก็ยังคงอ่อนอยู่ใต้สะโพกเราอยู่ดี นั่นจะทำให้เรามีอำนาจควบคุมเหนือเขาได้โดยง่ายโดยที่เขาไม่ทันได้รู้ตัวเลยสักนิด เด็กของเล่นในคุกทำให้พวกเจ้านายตาบอดมืดมัวได้ เซ็กส์ทำแบบนั้นกับนาย...” มิยาบิพูดพลางขยิบตา
คาเมะเหมือนเคยได้ยินคำพูดเหล่านี้มาก่อน “นายพูดเหมือนมาสะ”
“ถ้าตอนนี้นายเป็นฝ่ายถูกเอารัดเอาเปรียบอยู่แล้วล่ะก็... อย่างน้อยที่นายพอจะทำได้ก็คือจัดการเอาคืนซะเลย” มิยาบิกล่าวพลางยักไหล่นิดๆ
“ชั้นว่าชั้นยอมให้คาเมะจังตักตวงผลประโยชน์จากความใจดีของชั้นมาหลายต่อหลายครั้งแล้วล่ะ”
เด็กหนุ่มทั้งสองตัวแข็งนิ่งงันเมื่อได้ยินเสียงนี้ ร่างบางข่มสายตาแล้วมองกลับไปยังประตูห้องขัง ณ ที่นั้นจินกับพ้องเพื่อนในแก๊งต่างก็ยืนรวมตัวกันอยู่ มิยาบิหยุดพูดอย่างกะทันหัน ก่อนจะหันศีรษะมองไปยังประตูทางเข้าห้องขัง
จินตามเขามาเหรอเนี่ย? คาเมะรู้ดีว่าไม่ควรจะออกอาการตื่นเต้นดีใจเสียจนเกินไปที่นานๆครั้งจะได้เป็นฝ่ายบอกจินให้ถอยออกไปบ้าง แต่เขาจำต้องหยุดตัวเองไว้ก่อน... เรื่องที่เป็นอยู่ในตอนนี้อาจเปลี่ยนเป็นเรื่องร้ายๆได้อย่างรวดเร็ว แล้วเขาก็อาจเสียโอกาสทองในการที่จะค้นพบความจริง เพราะหลังจากนี้เขาก็จะถูกขังไว้ไม่ได้ออกไปไหนเลยเป็นเวลาสี่เดือนเต็ม
หลังจากรวบรวมกำลังทุกอย่างกลับมาแล้ว คาเมะก็ทำใจให้สงบได้เป็นอย่างดี “บอกความจริงกับชั้นมา “ ร่างบางรีบหันกลับไปถามมิยาบิก่อนที่ทุกอย่างจะสายเกินไป “ชั้นรู้นะว่านายรู้อะไรบางอย่าง บอกชั้น ว่ามันคืออะไร? บอกชั้นสิว่านายพูดอะไรกับจินในเย็นวันนั้น”
จินมองเด็กของเล่นที่เป็นเด็กของรุ่นพี่ด้วยสายตาไม่เป็นมิตร มิยาบิก็ลังเลใจที่เอ่ยถ้อยคำออกมา..เขาได้แต่เคลื่อนสายตาจากจินแล้วมองไปที่คาเมะ ก่อนจะมองกลับไปที่จินอีกครั้ง
“ได้โปรดเถอะ” คาเมะร้องเสริมเมื่อเห็นมิยาบิยิ่งทำให้เสียเวลาอันมีค่าอันน้อยนิดนั้นไป จินส่งเสียงหัวเราะหึๆดังลอดมาจากหน้าประตู
“คาเมะจัง นายน่าจะรู้ว่าเมื่อไหร่ถึงจะเลิกล้-“ จินพูดเริ่มเรื่อง ทำทีจะเดินเข้ามาในห้อง แต่จู่ๆคาเมะก็รีบเข้าถึงตัวจินก่อนแล้วตามด้วยการปิดประตูห้องขังเฉียดปลายจมูกร่างสูงไปนิดเดียว
“บอกความจริงกับชั้น!” คาเมะพูดเร่งมิยาบิ
“บ้าเอ๊ย...” จินสบถดังลอดมาจากอีกฟากของลูกกรง ก่อนจะส่งสายตาทำทีขอร้องไปยังอุเอดะ “ทัตจัง ช่วยหน่อยได้ไหม?”
อุเอดะถอนหายใจพลางปลดสายสร้อยคอออกมา ก่อนจะวางสร้อยเส้นนี้ลงยังอุ้งมือของตน “ประตูห้องขังน่ะเปิดยากจะตาย...”
“เพราะมันถูกสร้างมาแบบมีกลไกสลับซับซ้อนเหรอ” จุนโนะพูดในเชิงออกความเห็น
“ไม่ใช่หรอก แต่เป็นเพราะมันมีสนิมจับเขรอะเหมือนกับทุกๆที่ในคุกนี้น่ะแหล่ะ” อุเอดะอธิบาย ก่อนจะหันไปจับจ่อกับงานที่อยู่ตรงหน้า จินทำได้แต่จ้องตาเขม็งผ่านลูกกรงเข้าไปยังด้านใน
คาเมะเร่งเท้ากลับเข้าไปหาเด็กหนุ่มที่ได้แต่มองอยู่ระหว่างเขาและจินไปมา ...จินผู้ซึ่งจะรุดเข้ามาภายในห้องขังได้ในเร็วๆนี้ จากนั้นอีกฝ่ายก็จะเข้ามาเตะต่อยทำร้ายพวกเขาทั้งสองเสียยับเยินเป็นแน่ "เกิดอะไรขึ้นเนี่ย?”
สถานการณ์ดูท่าจะไม่ดีแน่... มิยาบิรู้เป็นอย่างดีว่าไม่ควรจะพูดหรือเอ่ยคำใดออกมาต่อหน้าจินและพรรคพวกของจิน เด็กหนุ่มหน้าสวยได้แต่นิ่งเงียบไม่ยอมพูดจา จวบจนเมื่ออุเอดะจัดการเปิดประตูห้องขังออกมาได้...แล้วครั้งนี้จินก็สามารถรุดเข้ามาข้างในได้อย่างสำเร็จ
ร่างบางคิดเอาไว้ในใจว่าเขาคงจะถูกจินเข้ามาตบที่หน้าเข้าสักฉาดสองฉาด แต่ก็ยิ่งต้องแปลกใจที่จินกลับตรงเข้าไปหยุดยืนตรงหน้ามิยาบิแทนแล้วใช้มือยกคอเสื้อของอีกฝ่ายเสียจนตัวลอยขึ้นมา
“ทำไมตอนนี้นายไม่พูดกับชั้นแทนซะล่ะ? นายพูดอะไรกับคาเมะจังฮึ?” จินร้องถาม สีหน้าท่าทีของคนตัวสูงทำให้คาเมะนึกกลัวไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
มิยาบิฉลาดมากพอที่จะเลือกอยู่นิ่งและไม่ขัดขืน ไม่ใช่ว่าเขาจะสู้ไม่ได้ แต่ทว่าในเวลานี้มันก็เย็นมากแล้ว..ถ้าเจ้านายของเขากลับเข้ามาเจอเขาในสภาพนี้ล่ะก็ อคานิชิก็จะโดนเตะโด่งออกไปจากห้องแทบจะทันที...แล้วตัวเขาก็จะได้รับการปลอบอกปลอบใจจากเจ้านายแทน
แต่มิยาบิก็ไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่าการที่เขานิ่งเฉยจะทำให้คาเมะกระโดดเข้ามาผลักเขาให้หลุดจากการเกาะกุม แรงผลักนั้นมากพอที่จะทำให้เขาตัวล้มคะมำไปยังด้านหลัง ดวงตาของมิยาบิเบิกกว้างเมื่อพบร่างบางยืนกั้นตรงกลางระหว่างอคานิชิผู้เริ่มมีสีหน้าท่าทีโกรธมากและตัวเขาที่นอนกองอยู่ที่พื้น
“ไปซะ ออกไปจากที่นี่!” คาเมะร้องเรียกข้ามไหล่บางออกมา มิยาบิจึงยันกายลุกขึ้นยืนบนสองเท้า คาเมะจ้องเขม็งมองคนทั้งแก๊งที่เริ่มเข้ามารวมตัวกันอยู่ด้านหลังจิน ก่อนที่ร่างบางจะค่อยๆเดินถอยหลังเพื่อออกแรงผลักมิยาบิเบาๆ “เจ้านายของนายจะปกป้องนายได้ รีบไปหาเขาเสีย อคานิชิไม่กล้าตามไปแน่ เพราะถ้าเขาทำแบบนั้นก็เหมือนว่าเขาเดินเข้าไปหาเรื่องกับเจ้านายของนายเอง”
สีหน้าที่ฉายบนใบหน้าของจินเหมือนจะร้องถามออกมาว่า ‘ว่ายังไงนะ’! แล้วก็เป็นเช่นทุกครั้งที่ความสนใจทั้งหมดของหัวหน้าแก๊ง AT-TUN ได้ย้อนกลับมายังอดีตเพื่อนร่วมห้องคนเก่า มิยาบิต้องยอมรับว่าเขาออกจะตกตะลึงในการกระทำของคาเมะเพราะแม้ตัวเขาเองก็ยังไม่คิดที่จะทำอะไรที่จะเป็นการต้านจินเสียด้วยซ้ำ คาเมะรีบหันมาผลักอีกฝ่ายอย่างเบามืออีกครั้ง
“ออกไปตอนนี้เลย....” คาเมะทำเสียงขู่ฟ่อๆลอดไรฟันออกมา สุดท้ายมิยาบิก็ถือโอกาสนั้นเพื่อหลบหนีออกไปเสีย
“โอ้ ไม่ นายจะหนีไปไม่ได้” จินพูดขึ้นเมื่อเริ่มตระหนักได้ว่ายังมีอีกคนอยู่ในห้องขังด้วย ร่างสูงเดินดิ่งไปหามิยาบิที่ยังยืนอยู่หน้าประตูห้องขังที่เปิดอ้า แต่คาเมะก็รีบเข้าไปผลักเด็กหน้าสวยให้ออกไปจากห้องได้เร็วกว่าจิน แล้วตามด้วยการดึงประตูปิดต่อหน้าต่อตาของมิยาบิผู้ที่ยังมีอาการตกตะลึงอยู่ไม่หาย
จินถอนหายใจออกมาด้วยความเหนื่อยหน่าย “ไม่อีกแล้วนะ ..ทัตจัง?”
มิยาบิลุกลี้ลุกลนหนีออกไปเสียก่อนที่คนใดคนหนึ่งในห้องขังจะสามารถเปิดประตูออกมาได้เป็นครั้งที่สอง จากนั้นไม่นานเด็กหนุ่มก็หายลับไปจากสายตา
เป็นครั้งแรกหลังจากที่มิยาบิได้จากไปแล้วที่คาเมะเพิ่งจะตระหนักได้ว่า เขาได้ขังตัวเองอยู่ในห้องเดียวกันกับแก๊งที่เป็นเจ้าคุมคุกของที่นี่ ร่างบางกระโดดหลบไปยืนอยู่ทางด้านข้างเมื่อเห็นอุเอดะตรงดิ่งเข้ามาที่ประตูห้อง ร่างบางกำลังจะเข้าไปแอบทีมุมใดมุมหนึ่งของห้องขังต่อเมื่อจินได้คว้าหมับเข้าที่แขนบางแล้วจัดการหมุนตัวเขาอย่างเร็ว ทำให้ร่างน้อยแทบจะลอยเข้าไปกระแทกอกของอีกฝ่าย
“นายนี่มันกวนประสาทชั้นจริงๆเลยนะ” เสียงที่ขุ่นมัวดังลอดออกมา
คาเมะไม่ได้ตอบคำใด..ถ้าเขาดูจินผิดมาโดยตลอดแล้วล่ะก็...รู้ได้เลยว่าจินก็คงจะลงไม้ลงมือทำร้ายเขาเป็นแน่
“ต้องให้ชั้นเตือนความจำนายหน่อยไหมว่า นายอยู่ในความเมตตาของชั้นมาตลอด?” จินยังคงร้องบอก “หัดรู้จักที่ของนาย แล้วติดอยู่ที่นั่นซะ นายไม่มีสิทธิ์จะเข้ามาตั้งคำถามมากมายแบบนี้”
“นะ นายรู้ได้ยังไงว่าชั้นอยู่นี่?” เป็นคำถามคำแรกที่หัวหน้าแก๊ง AT-TUN ได้รับ
จินนึกอยากจะโขกหัวตัวเองเข้าไปกับผนังห้องสักที่ใดที่หนึ่งยิ่งนัก แต่ก็จำต้องฝืนยิ้มเยาะเข้ามาแทนที่ “มันก็ไม่ยากที่จะเดาว่าเด็กหน้าสวยจะไปขอความช่วยเหลือจากที่ไหน...มันก็ต้องมาจากกลุ่มเด็กหน้าสวยด้วยกันอยู่แล้วนี่” ร่างสูงตอบ พอได้ยินคำตอบนี้ดวงตาของคาเมะก็เบิกกว้างด้วยความกลัว
“นะ นาย..ทำอะไรพวกเขาไหม?” ร่างบางนึกกลัวกับคำตอบที่จะได้รับ จินปล่อยมือที่เกาะกุมร่างเล็กออก
“ชั้นจะทำแน่” จินตอบ ความหวาดกลัวได้แต่งแต้มไปทั่วเรียวตายาวรีของคาเมะเมื่อจ้องกลับมาที่อีกฝ่าย ....เพราะเขาไม่อยากจะเชื่อกับสิ่งที่ได้ยินนัก “ถ้านายยังไปหาพวกนั้นอีก ชั้นจะเข้าไปขยี้พวกนั้นซะ แล้วถ้านายหันไปพึ่งใครอีก ชั้นก็จะทำแบบเดียวกันกับคนพวกนั้น” ร่างสูงย้ำต่อเมื่อได้ก้าวเข้าไปยืนใกล้ คาเมะก็รีบถอยหลังออกมาทันที “จากการที่นายเอาคนอื่นเข้ามาเกี่ยวข้อง ก็เหมือนพวกนั้นวอนหาเรื่องกับชั้น...ชั้นจึงจำต้องลงโทษพวกเขาด้วย”
“จิน ได้โปรด-“ ร่างบางวิงวอนขอร้อง คนตัวเล็กยังคงถอยหลังออกห่างจากอีกฝ่าย แต่ก็ไม่มีหนทางใดที่จะหนีไปได้เลย จินก็คงจะเข้ามาทำร้ายเขาเพื่อให้มันจบเรื่องบ้าๆนี้ไปเสียที
“ห้ามเรียกแบบนั้นอีก ต่อไปนี้นายต้องเรียกชั้นว่าอคานิชิ แล้วก็พยายามจำมันให้ได้ด้วย ชั้นเคยอนุญาตให้นายเรียกชื่อชั้นก็จริง แต่ตอนนี้ชั้นถือว่าข้อตกลงพิเศษนี้ได้ถูกยกเลิกไป” ร่างสูงพูดขัดขึ้น ร่างบางได้แต่ผงะออกมานิดๆก่อนจะแสดงท่าทีเจ็บปวดเมื่อได้ยิน
คนตัวเล็กจำต้องข่มกลั้นศักดิ์ศรีทั้งหมดเอาไว้ภายใน เพราะส่วนหนึ่งก็ยังนึกต้านจินอยู่ลึกๆ แต่เขาก็จำต้องเอ่ยว่า“อคานิชิ ได้โปรดเถอะ”
จินเปิดปากหัวเราะ “โอ๊ะ ไม่สิ มันใช้ไม่ได้ผลแล้วล่ะ นายเอาไอ้สีหน้าท่าทางที่น่าสงสารนั้นทิ้งไปได้เลย การกระทำทุกอย่างก็มักจะมีผลตามมาเสมอ ชั้นไม่ได้สอนนายอย่างดีตอนที่นายอยู่กับชั้นก็จริง แต่ตอนนี้ชั้นตัดสินใจที่จะแก้ไขข้อผิดพลาดนั้นแล้ว นายจะได้เลิกมากวนใจชั้นสักที”
คาเมะรับรู้ได้ถึงพื้นผนังห้องเย็นเชียบที่สัมผัสแนบไปกับแผ่นหลังของเขา ร่างบางเริ่มตระหนักได้แล้วว่าคงจะไม่มีทางใดให้หนีไปได้เลย อดจะนึกสงสัยต่อไปไม่ได้ว่าจินจะให้เขาต้องได้รับผลที่ตามมาในครั้งนี้เลยหรอกเหรอ จวบจนร่างบางแว่วได้ยินเสียงเปิดประตูห้องขังดังขึ้น อุเอดะทำสำเร็จอีกครั้ง จินจึงรีบผละจากคนตัวเล็กอย่างทันที ทำให้อีกฝ่ายนึกโล่งใจที่จะสามารถเดินออกไปจากห้องนี้ได้อย่างไม่เจ็บตัว
“จิ...อคานิชิซัง” คาเมะร้องเรียกพลางเร่งรีบตามหลังอดีตเจ้านาย ก่อนจะตรงเข้าเกาะกุมแขนของร่างสูงเพื่อกันไม่ให้อีกฝ่ายจากไป “ตกลง ชั้นจะไม่เอาคนอื่นมาเกี่ยวด้วยอีกแล้ว แต่ได้โปรดบอกความจริงกับชั้น ชั้นรู้ว่านายกำลังปิดบังอะไรบางอย่าง ชั้นทำอะไรที่ไม่ดีไปเหรอ? บอกชั้นเถอะ ชั้นสัญญาว่าชั้นจะไม่-“
ร่างบางพูดได้ไม่ทันจบประโยคก็ต้องถูกดึงเข้าไปที่ต้นแขนข้างหนึ่ง จินยกตัวร่างบางขึ้นแนบไปกับลูกกรงของห้องขังจนแทบจะทำให้คนตัวเล็กขาดอากาศหายใจ
“อย่ามายุ่งกับชั้น” น้ำเสียงที่ได้ยินมานั้นช่างฟังดูห่างไกลยิ่ง มันไม่เหมือนกับน้ำเสียงที่จินเคยได้พูดกับเขามาเป็นเวลานานกว่าหนึ่งปีเลยสักนิด“ไปให้พ้นหน้าชั้น นายไม่รู้ว่าที่นี่มันเป็นยังไง ชั้นเป็นฝ่ายที่ต้องการให้นายไปไกลหูไกลตาซะ แล้วอย่าโทษชั้นเลยนะที่ต้องแต่งเรื่องขึ้นมาเพื่อไล่นายออกไป ชั้นทำทุกอย่างที่ชั้นอยากทำ ถ้านายยังไม่เลิกมากวนใจแล้วล่ะก็ ชั้นสัญญาเลยว่าจะต่อยนายให้ยับไปเลย”
ท่อนแขนแข็งแกร่งที่ขึงตัวร่างบางให้แนบไปกับลูกกรงยิ่งทำให้ยากแก่การที่ร่างบางจะสูดลมหายใจเข้าไปในปอด แล้วที่มากกว่านั้นเท้าของเขาเองก็แทบจะยืนไม่ติดพื้น ท่ามกลางสถานการณ์ที่เหมือนกับฝันร้ายนี้ ร่างบางเริ่มตระหนักได้ทีละนิดว่า..เขาไม่ได้นึกกลัวอย่างที่เคยคิดเอาไว้ คาเมะมองกลับไปยังอีกฝ่ายด้วยทีท่าหวาดหวั่นนิดๆ “ทำสิ”
“อะไรนะ?”
“ทำเสียเลยสิ” ร่างบางทวนคำเสียงผะแผ่ว พยายามที่จะกระเสือกกระสนสูดลมหายใจเข้าไปภายในปอด “งั้นก็ทำซะเลยสิ”
แรงเกาะกุมจากจินเริ่มผ่อนแรงลง ส่งผลให้ร่างที่ถูกขึงลื่นไถลลงมากองอยู่ที่พื้น จินก้มมองยังคนตัวเล็ก “นายไม่มีค่าแม้แต่จะให้ชั้นต่อย ชั้นรู้สึกเหมือนตัวเองต่ำต้อยที่ต้องทำแบบนั้น”
คาเมะสูดลมหายใจเข้าไปเต็มปอดอย่างหนักหน่วง ก่อนจะช้อนตาขึ้นสบกับจินอีกครั้ง “ชั้นก็อยากจะให้นาย..ลงโทษชั้น...แบบอื่นมากกว่า” แม้จะยังหายใจเข้าไปได้อย่างเหนื่อยหอบแต่ร่างบางก็กล้าที่จะเอ่ยออกมา .... จินย่อตัวลงนั่งก่อนจะใช้มือลูบหัวอีกฝ่ายอย่างเบามือ
“ถ้านายติดใจชั้นขนาดนั้น ก็แค่บอกมาเป็นพอ ชั้นจะให้เซ็กส์คืนเดียว...ไม่สิต้องเรียกว่าเซ็กส์วันเดียวกับนาย..ได้ทุกเมื่อ ไม่ว่าจะเป็นเด็กของเล่นหรือไม่ใช่เด็กของเล่นของชั้นก็เถอะ” น้ำเสียงที่ตอบเหมือนเป็นการบอกออกมาอย่างชัดแจ้งแล้ว...เสมือนจินจะรับรู้ได้เป็นอย่างดีว่าอีกฝ่ายจะเจ็บปวดเพียงไรเมื่อได้ยินเจ้านายคนเก่าพูดคำๆนี้ออกมา เพราะตัวเขาก็เคยเป็นเด็กของเล่นคนเก่าของจินมาก่อน ถ้างั้นความคิดที่ว่าจินเที่ยวไปนอนกับใครต่อใครได้เรื่อยเปื่อย ทั้งที่มีเด็กของเล่นผู้จงรักภักดิ์ดีและซื่อสัตย์เฝ้ารอคอยอยู่ที่ห้องก็เป็นความจริงนะสิ... ..ปฎิเสธไม่ได้เลยว่าความคิดนี้ทำให้เขาต้องเจ็บปวดเหลือเกิน
ร่างสูงยันตัวลุกขึ้นยืน “แค่เรื่องนั้นล่ะที่ชั้นจะให้นายพบได้ จำใส่หัวเอาไว้เลย ก่อนที่นายจะทำให้ตัวเองหรือคนอื่นๆต้องมาเจ็บปวดอย่างไม่จำเป็น ชั้นไม่สนในเรื่องที่นายจะบอกชั้น แล้วชั้นก็ไม่มีอะไรจะพูดกับนายด้วย”
จากนั้นคาเมะก็เฝ้ามองเพื่อนร่วมห้องคนเก่าหมุนตัวแล้วเดินออกจากห้องไป
ร่างบางจำต้องฝืนกลั้นกลืนไม่ยอมให้หยดน้ำตาแม้เพียงหยดเดียวได้ร่วงพรูออกมา..กลั้นเอาไว้จนกว่าจะแน่ใจแล้วว่าตัวเขาได้อยู่เพียงลำพังในห้องนี้
แค่นี้สินะ ...เขาล้มเหลวอีกแล้ว แม้จะได้ออกปากขอร้องให้จินพูดด้วยเพียงไร ..แต่จินก็ยังยืนกรานปฏิเสธ เขาคงไม่สามารถทำให้จินพูดออกมาได้เลย เขาไม่มีวันที่จะรู้ไปถึงเบื้องลึกเบื้องหลังของเรื่องในครั้งนี้ เขาไม่สามารถจะทำทุกอย่างได้ด้วยตัวคนเดียว แล้วทุกคนที่เขาเอ่ยปากขอร้องก็จะเป็นอันตรายได้ อีกอย่างจินก็ไม่อยากให้เขารู้ความจริง... ไม่ว่าจะต้องสูญเสียอะไรไปแค่ไหน..จินก็ยังยืนกรานที่จะปกป้องสิ่งนั้นเอาไว้
มันเกินความสามารถของเขาจริงๆ
คนตัวเล็กรู้สึกท้อแท้หัวใจห่อเหี่ยวยิ่งนัก ร่างบางค่อยๆพยุงตัวลุกขึ้นยืนแล้วเดินกลับเข้าไปยังฝั่งเหนือ รีบไปให้พ้นเสียก่อนที่หัวหน้าแก๊งโทคิโอะและมิยาบิจะกลับเข้ามา
เมื่อได้กลับคืนมายังห้องขังที่เขาเคยมีความรู้สึกห่างเหิน... แต่ทว่าบัดนี้..มันน่าขันยิ่งนักที่เขากลับรู้สึกเหมือนว่าห้องขังห้องนี้เป็นบ้านของเขาเอง ร่างบางม้วนตัวลงไปนอนเป็นก้อนกลมๆอยู่ใต้ผ้าห่มผืนบาง ทำตัวนิ่งอยู่อย่างนั้นไม่ยอมขยับเขยื้อน ไม่นึกสนใจกับทุกสิ่งทุกอย่างแม้แต่เสียงของประตูห้องขังที่ปิดสนิทลงสำหรับค่ำคืนนี้ เขาจะใช้ชีวิตที่เหลืออยู่ในนี้แหล่ะ จะไม่ยอมขยับเขยื้อนตัวไปไหนอีกแล้ว ว่ากันตามตรงแล้ว...ความคิดที่ว่าจะไม่ทำอะไรเลยเป็นเวลาสี่เดือนข้างหน้านี้ ดูเหมือนจะเริ่มเป็นรูปเป็นร่างขึ้นมาทุกที
“ชั้นอดห่วงไม่ได้จริงๆ” ยูอิจิพูดออกความเห็นกับเพื่อนๆในแก๊ง เมื่อได้มานั่งรวมตัวกันทานอาหารเย็นในเย็นวันหนึ่ง
ตั้งแต่วันที่เกิดเรื่องกับมิยาบิในห้องทางฝั่งตะวันออกหลายวันที่ผ่านมา....ก็ยังไร้สิ้นวี่แววของอดีตเด็กของเล่นคนนั้นอีกเลย บางทีคาเมะอาจจะเริ่มกลัวและเชื่อคำขู่ของจินขึ้นมาจริงๆ แต่ไม่ว่าจะอย่างไรก็ตาม กัคคุโตะได้บอกพวกเขาว่าคนตัวเล็กไม่ยอมลุกจากเตียงและแตะต้องอาหารอันใดเลย เหมือนกับว่าร่างบางจะทำลายสถิติของจินด้วยการนอนเฉยๆอยู่บนเตียงเป็นเวลานานกว่าสิบแปดชั่วโมงไปได้แล้ว
“ชั้นว่าครั้งนี้นายทำคาเมะใจสลายมากเลยนะ...” จุนโนะพูดเสริมเมื่อจินไม่ได้ตอบคำใดออกมา
“ชั้นบอกนายแล้วว่า พวกเราน่าจะบอกๆความจริงไปซะ มันจะดีเสียกว่าที่คาเมะจังมาร่วมเล่นเกมด้วย ไม่ใช่มาทำตัวต่อต้านพวกเราแบบนี้” โคคิพูดอบรมอีกฝ่าย
“ก็ใช่...แต่ชั้นกลัวว่าคาเมะจะคิดยังไงกับเรื่องนี้ ดีไม่ดีอาจจะไปทำอะไรบ้าๆ แล้วทำให้แผนของเรารั่วได้” จินยังพึมพำกับข้ออ้างข้อเดิมที่ได้บอกไปตั้งแต่ครั้งที่โยนเด็กหนุ่มออกไป
“ทำอะไรที่มันบ้าๆ มากไปกว่าที่เขาทำอยู่ในตอนนี้น่ะเหรอ?” ยูอิจิชี้แจง “เป็นเรื่องเหลือเชื่อจริงๆที่พวกนักโทษคนอื่นไม่มีใครสงสัยอะไรสักอย่าง....หรือจะพูดได้ว่า..อย่างน้อยก็ยังไม่มีใครพูดอะไรออกมา”
“อีกอย่าง ชั้นจะไปบอกคาเมะได้ไงว่าครอบครัวของเขาต้องตกอยู่ในอันตรายเพราะต้นเหตุมาจากชั้น?” จินถอดถอนหายใจเมื่อได้ยินคำนั้น แต่ก็เป็นที่เห็นได้อย่างชัดเจนว่าหัวหน้าแก๊งออกอาการห่วงและเป็นกังวลมาก
“นี่คือสิ่งที่นายต้องการเหรอ?” อุเอดะกล่าว “คาเมะจังยอมแพ้และสิ้นหวังไปแล้ว เขาคงจะใช้เวลาที่เหลืออยู่แต่ในฝั่งเหนือ แล้วตอนที่คาเมะถูกปล่อยตัวออกไปในเดือนสิงหา เขาก็จะไม่พยายามออกมาตามหานาย เขาก็จะลืมทุกอย่างที่เราเคยทำร่วมกันมา.. เขาก็จะพยายามลืมนายให้ได้ แล้วชั้นเดาได้เลยว่า ไอ้แหวนที่มันยังติดอยู่นิ้วเขาในตอนนี้ก็จะกลายเป็นแค่ความทรงจำไปซะ แล้วอาจจะเป็นสิ่งที่คอยย้ำเตือนตัวเองไว้ว่าชีวิตช่วงหนึ่งของเขาเคยยุ่งเหยิงมามากเพียงไร”
“อืม...” เป็นคำตอบเพียงอย่างเดียวที่ออกมาจากปากจิน
to be continued chap. 28
ตอนนี้ก็ยังไม่มีอะไรเกิดขึ้นมาก ถ้างงยังไงฝากบอกมาด้วยนะคะ หลังเราๆก็เริ่มๆจะใส่โน่นใส่นี่
ให้เข้าใจกันง่ายๆนะคะ ตอนนี้มีศัพท์อีกคำที่เหมือนจะงง คำว่าร่วมรักแบบไม่ล่วงเกิน ป่าว..
อืมมคำนี้เข้าใจทำให้คนอ่านงงๆอ่ะนะคะ เพราะในเรื่องน้องเมะก็ไม่รู้ ศัพท์นี้ถามก้อย กะรียามาละ
เพิ่งรู้ว่ามีศัพท์คำนี้ด้วย เป็นการร่วมรักแบบไม่ได้เอ๊กส์ๆไงคะ อาจจะแค่ลูบโล้มกันประมาณนั้นคะ
อย่าเพิ่งงงเนาะ ตอนนี้คาเมะเฉือดเชือนกับมิยาบิได้เจ็บปวดโฮกมากเลยค้า
ตอนหน้าเข้มข้นขึ้นแล้วนะคะ จะเข้าใจกันไหม คิดว่าน่าจะอีกไม่นาน
จินพี มีคนแซวมาเยอะมาก อยากบอกว่าคนเขียนไม่ได้เน้นนะคะ ฮ่าๆๆ
ตอนนี้รียาบอกหมั่นไสว้คุณชายมากกก ใจเย็นๆจ้ารียาที่รัก หุหุ
อาจจะแบบให้คิดกันไปเองม้างง
ช่วงนี้จะมีโปรเจคคู่ออกมา แต่ไม่ดองทางนี้แน่นอนคะ
จบจากโปรเจคคู่ก็จะมีออกมาอีกเรื่อยนะคะ ถ้ามีคนให้การติดตาม
ขอบคุณรียาก๊าบบบ แก้ให้รวดเร็วเหมือนเดิม ถ้าขาดรียาฟิคเรื่องนี้คงไม่เดินได้ขนาดนี้แน่
ขอบคุณก้อยจ้า นานๆไปกวนทีล่ะ ฮี่ๆๆ กวนแต่ละคำ หุหุ
ขอบคุณคนอ่านนะคะ จะพยายามมาต่อทุกอาทิตย์นะค้า