In His care 32 part 3
ถ้าจะพูดว่าอคานิชิ จินแทบจะช๊อคเมื่อเห็นคาเมนาชิ คาซึยะวิ่งพรวดเข้ามาในเวลาอาหารเย็น ตามด้วยการปีนป่ายขึ้นมานั่งบนตัก แล้วใช้สองแขนโอบรอบคอ จากนั้นก็จูบเขา ถ้าพูดแบบนั้นก็อาจจะฟังเป็นคำพูดที่น้อยเกินไปหน่อย
คาเมะคิดว่ากำลังทำอะไรอยู่? แล้วก็ ว้าว...คาเมะรุกเขาอีกแล้วสิ! มันช่างเป็นวันแห่งโชคของเขาเสียจริง... จินรีบผลักความคิดสุดท้ายออกไป ก่อนจะรั้งตัวให้อยู่ห่างจากร่างบาง
เขาไม่อยากที่จะทำร้ายคาเมะอีกแล้ว และรอยยิ้มที่แต่งแต้มอยู่บนดวงหน้าของคาเมะนั้นทำให้เขาจำต้องเลิกล้มความคิดที่จะพูดจาดูถูกคาเมะต่อหน้าคนอื่นๆ ออกไปเสีย
“ชั้นหวังว่านายคงพอจะบอกเหตุผลในการกระทำครั้งนี้ได้นะ...” จินพูดอย่างคาดคั้น คาเมะพยักหน้ารับด้วยท่าทางดีอกดีใจ
“ยามะพีพาพวกนิวส์มาช่วยเราล่ะ” ร่างบางกล่าว ไม่ได้ลดความตื่นเต้นลงเลยแม้แต่นิด “ตอนที่ชั้นไปพบพวกรุ่นพี่ด้วยตัวเองน่ะนะ นิวส์ก็มาพอดี มันไม่เคยมีคำขู่ที่จะทำร้ายครอบครัวของชั้นเลย จะมีก็แต่ขู่จะทำร้ายชั้นเท่านั้น”
“อะไรนะ? นายทำอะไรนะ?!” ร่างสูงถามคล้ายจะหลงลืมไปแล้วว่าพวกเขากำลังอยู่ในที่รโหฐาน
“จริงๆ? คนที่เป็นเด็กของรุ่นพี่น่ะเป็นคนพูดเสริมแต่งเรื่องขู่ทำร้ายครอบครัวของชั้นเอง” คาเมะบอก จินเองก็ดูเหมือนจะยังไม่อยากเชื่อว่าคาเมะได้ทำอะไรลงไป
“เรารู้แล้ว” อุเอดะเอ่ยขึ้น ร่างบางหันกลับไปมองอุเอดะด้วยทีท่างุนงงจากตรงที่นั่งอยู่บนตักของจิน ความหวาดกลัวฉายอยู่บนดวงหน้าหวานเมื่อคิดได้ว่า AT-TUN คงรู้เรื่องมิยาบิแล้ว ..พวกแก๊งได้ทำอะไรอีกฝ่ายไปบ้าง?
“นะ นายรู้แล้วเหรอ?” คาเมะถามขึ้น “รู้มาโดยตลอดเหรอ?”
“เปล่าหรอก พวกเราเพิ่งจะได้ยินมาเมื่อกี้นี้เอง” อุเอดะตอบ
ร่างบางมองกลับไปที่จินด้วยสีหน้าที่จินอ่านไม่ออก “มิยาบิเข้ามาหาเราก่อนหน้านี้เอง หมอนั่นบอกกับเราว่าตอนที่เจ้านายของหมอนั่นส่งให้เขามาส่งสาร..มิยาบิก็ได้แต่งเติมเสริมแต่งคำขู่เรื่องครอบครัวของนายขึ้นมาเอง หมอนั่นคิดว่าถ้าสามารถแยกเราสองคนให้ห่างจากกันได้ ตัวเองก็จะมีโอกาสได้ย่างเท้าเข้ามาในห้องของชั้น...”
“....มิยาบิคิดไปว่าถ้าทำแบบนั้นจินจะเริ่มมองหาใครสักคนเพื่อมาสวมรอยแทนนาย แล้วก็อาจจะนอนกับคนๆนั้นขึ้นมาจริงๆเพื่อจะลืมนายให้ได้ไงล่ะ” โคคิพูดเสริมในส่วนที่จินตั้งใจตัดออกจากประโยค
คนตัวเล็กอยากจะเอ่ยคำใดออกมาสักคำเพื่อเป็นการปกป้องมิยาบิ แต่ก็ค่อนข้างแน่ใจแล้วว่าอีกฝ่ายคงได้รับการลงโทษเรียบร้อยแล้ว “พะ พวกนาย..พวกนายทำอะไรมิยาบิหรือเปล่า?”
จินยืดเนื้อยืดตัวขึ้นเมื่อได้ยินคำถามที่เต็มไปด้วยความเกรงกลัวจากอีกฝ่าย “ตอนที่ชั้นรู้ความจริงจากปากหมอนั่นน่ะ ชั้นก็อาจจะพูดว่าอะไรไปนิดหน่อยอ่ะนะ แต่...ไม่หรอก ชั้นไม่ได้ทำอะไรหมอนั่น”
คาเมะคล้ายจะโล่งอกเมื่อได้ยิน “จริงนะ?”
“จริง” ยูอิจิตอบ “แต่เชื่อชั้นเถอะว่าไอ้คำที่จินว่าไปน่ะ มันไม่เพราะหูเท่าไหร่หรอก”
“แต่ทำไมมิยาบิถึงร้อนรนที่จะเปลี่ยนเจ้านายล่ะ?” ร่างบางถามด้วยความงุนงง “เขาไม่ชอบให้ใครมาออกคำสั่งเขาไม่ใช่เหรอ แล้วถ้าหากว่าพวกรุ่นพี่ขู่ที่จะล้มจินให้พ้นจากตำแหน่งให้ได้จริงๆ มันจะไม่เป็นผลดีกับมิยาบิมากกว่าเหรอถ้าจะเกาะอยู่กับเจ้านายคนปัจจุบันที่มาจากแก๊งโทคิโอน่ะ?”
“หมอนั่นไม่บอกเหมือนกันว่าทำไปทำไม แต่พวกเราคิดว่าแผนที่แท้จริงของรุ่นพี่น่ะคงจะเป็นแผนที่ไม่เอื้อประโยชน์ให้กับเด็กของเล่นอย่างหมอนั่นแน่” จินกล่าวสรุป “ถ้าหมอนั่นอยากจะได้ชั้นเป็นเจ้านายคนต่อไป ก็อาจเป็นได้ว่าหมอนั่นอยากจะใช้ประโยชน์จากพวกสายของชั้นที่อยู่ในนี้”
“แผนที่แท้จริงเหรอ?” ร่างบางถาม
“เราสงสัยกันว่าพวกรุ่นพี่อาจจะมีแผนใหญ่อยู่ในใจแล้ว นั่นก็คืออีกแผนที่อยู่เบื้องหลังการเข้ามาข่มขู่ทำร้ายจินกับนาย... จินคิดแบบนั้นอ่ะนะ..” อุเอดะอธิบาย ก่อนที่จะหยุดพูด “ว่าแต่อย่าพูดกันตรงนี้เลยนะ เราจะบอกทุกสิ่งทุกอย่างกับนายตอนที่เข้าไปในฝั่งตะวันตกแล้วกัน”
“โอ๊ะ มิยาบิได้บอกอะไรบางอย่างที่เกี่ยวกับแผนที่แท้จริงกับชั้นด้วย” คาเมะพูดขึ้นพลางหันไปหาจิน “งั้นก็หมายความว่าเรื่องทุกอย่างยังไม่จบสิ้นไปน่ะสิ?”
“ชั้นคิดว่าพวกรุ่นพี่น่ะรู้อยู่ตลอดเวลาว่าแผนที่พวกเราทำไปนั่นน่ะมันก็เป็นแค่แผนที่ใช้ลวงพวกเขาเท่านั้น” จินถอนหายใจก่อนจะเอนไปด้านหลัง “ชั้นคิดว่าถึงชั้นจะไม่โยนนายออกไปจากห้องในตอนแรก มันก็คงไม่ทำให้สถานการณ์เปลี่ยนไปมากหรอก เรื่องแผนยุ่งยากทั้งหลายที่เราทำๆกันไปน่ะ มันก็ไม่ได้มีประโยชน์อะไรเลยสักนิด”
“ถะ ถ้างั้น มันก็ไม่สำคัญน่ะสิว่าชั้นจะอยู่ไหน? ถ้าอย่างนั้นล่ะก็ ถ้านายไม่ว่าอะไร..ชั้น..ชั้นอยากจะขอกลับเข้าไปอยู่ในห้องของชั้น” คาเมะพูดขึ้น ท่าทางเต็มไปด้วยความหวัง แต่ขณะเดียวกันก็อดจะกลัวไม่ได้ว่าจินจะพูดว่า ’ไม่’ ออกมาทันที ร่างบางหวังว่าจินจะรู้และเข้าใจว่าเมื่อเขาพูดว่า ‘ห้องของชั้น’ นั่นก็หมายถึงห้องที่อยู่ในฝั่งตะวันตกนั่นเอง
“นายรู้ใช่ไหมว่าถึงครอบครัวของนายจะไม่ได้เกี่ยวอะไรกับเรื่องนี้แล้ว แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าถ้านายเริ่มกลับมาอยู่กับจินแล้วนายจะไม่เป็นอะไร” จุนโนะพูดเตือน
“ชั้นรู้” ร่างบางตอบ “แต่ถ้าพวกรุ่นพี่รู้อยู่แล้วว่ามันก็เป็นแค่แผนที่ใช้หลอกพวกเขา ถึงชั้นจะอยู่ห้องเดียวกันกับจินหรือไม่มันจะต่างกันตรงไหนล่ะ?”
“แล้วอะไรดลใจให้นายไปหาพวกรุ่นพี่ตั้งแต่แรกล่ะนี่?” ร่างสูงถามขึ้น เขายังไม่หายตกใจกับเรื่องนี่ได้เลย จากนั้นหัวหน้าแก๊งจึงส่ายสายตามองไปยังเพื่อนร่วมแก๊ง “ชั้นบอกพวกนายแล้วไงว่าถ้าเราให้คาเมะรู้แผนนี้แล้วคาเมะจะต้องทำอะไรโง่ๆแบบนั้นแน่"
คาเมะเหลือบมองทุกๆคน ก่อนที่จะใช้สายตาจดจ้องอยู่ที่จินอีกครั้ง ร่างสูงยังคงเฝ้ารอคำตอบในคำถามที่ได้ถามออกไปเมื่อก่อนหน้านี้
“เพราะว่า...ชั้น...ชั้นอยากจะอยู่กับนาย...ชั้นอยากจะอยู่ในห้องของนาย” คำตอบของร่างบางทำให้อีกฝ่ายผงะนิดๆ
“นายอยากจะกลับไปอยู่ที่ห้องชั้นจริงๆเหรอ?” จินถาม แล้วในครั้งนี้คาเมะเองที่เป็นฝ่ายต้องผงะบ้างเล็กน้อย ทำไมจินต้องเหมือนแปลกใจที่ได้รู้ด้วย?
“ชั้นหมายความว่า ชั้นอยากจะ...ถ้านายยังอยากให้ชั้น ...บางทีชั้นอาจจะคิดไปเองก็ได้..” คาเมะหน้าตาแดงก่ำ “ในครั้งนี้ชั้นจะถอยไปยืนข้างๆจริงๆ ถ้านายไม่อยากให้ชั้นไป หรือว่าถ้านายมีใครคนอื่นที่นายไปนะ นอนด้วยจริงๆ...แต่”
“ไม่ต้องห่วงเรื่องนั้นนะ” ยูอิจิพูดพลางขยิบตา
“แล้วอีกอย่างถ้าพวกเขาข่มขู่ที่จะทำร้ายครอบครัวของชั้นจริง” คาเมะพูดต่อ “ชั้นก็คงปล่อยไปแบบนั้นไม่ได้แน่”
“ก็ใช่ แต่ถ้านายออกไป นายก็อาจจะเป็นอันตรายได้นะ” โคคิพูดแจง
“การที่ได้อยู่กับจินในนี้ มันก็ไม่ได้หมายความว่าชั้นจะมีความสำคัญมากมายกับจินในตอนที่อยู่นอกคุกนี่” ร่างบางกล่าว “ชั้นมั่นใจได้เลยว่าเมื่อพวกนายได้ออกไปจากคุกนี้แล้ว พวกเขาก็คงจะไม่คิดว่าชั้นสำคัญกับจินอีกต่อไปแล้ว เพราะไหนๆเราก็คงไม่ได้พบกันอีก..”
จากนั้นความเงียบก็ได้เข้ามาปกคลุมอยู่ชั่วขณะ
“อ่อนี่ เห็นนายพูดเกี่ยวกับพวกนิวส์ด้วยนี่น่า” โคคิถามเพื่อเปลี่ยนหัวข้อเรื่อง
“โอ้” คาเมะคิดได้ในทันที เมื่อพูดต่อในเรื่องนี้ร่างบางก็ไม่กล้าจะสบตากับจินได้อีกต่อไป “ชั้น เอ่อ...นิวส์ เอ่อ...มาช่วยพวกเรา แต่ชั้นว่าพวกเขาคงไม่ช่วยทำให้รุ่นพี่โกรธนายน้อยลงไปหรอก อาจจะเป็นตรงกันข้ามเลยก็ได้ พวกรุ่นพี่ดูเหมือนจะสนใจในเรื่องที่ยามะพีพูดเกี่ยวกับเรื่อง... เอ่อ ที่จะหาเรื่องมาทำให้นายปวดหมองน่ะ ...ตอนที่ชั้นออกมาพวกนิวส์ก็ยังอยู่ที่นั่น”
“นิวส์ทำอะไรน่ะ?” โคคิถาม
“พวกเขาทำอะไรน่ะ?” ยูอิจิออกอาการแบบเดียวกันกับเพื่อนร่วมห้องของตน
“เอ่อว่ะ ทำได้ดีจริงๆนะจิน~” พวกเขาทั้งสองต่างก็ถอนหายใจออกมาอย่างพร้อมเพรียงกัน
“อะไรกันว่ะ? ชั้นไม่รู้เรื่อง ชั้นเป็นผู้บริสุทธิ์น่ะ! ชั้นเป็นเหยื่อของพวกนั้นนะโว้ย!” จินกล่าวปกป้องตนเอง
“ในที่นี้คาเมะจังเป็นเหยื่อตัวจริงต่างหากล่ะ นายตรงกันข้ามเลยล่ะ นายน่ะชอบไปเหยียบตาปลารุ่นพี่อยู่ตั้งนานสองนาน นายเป็นฝ่ายอ้อนขอให้เกิดเรื่องขึ้นไม่ช้าก็เร็ว” โคคิพูดจบ จินก็รีบยกมือขึ้นกอดอกกับคำกล่าวหาที่ได้รับ
“ชั้นสาบานได้เลยว่าพวกนิวส์คงเข้าไปเป็นพรรคพวกกับพวกรุ่นพี่แล้วล่ะเนี่ย...” อุเอดะพูดไม่จบประโยคดีนัก แต่จินก็พอจะเดาได้ว่าคำพูดที่เหลือคงจะจบไม่ค่อยดีเท่าไหร่ ร่างสูงทรุดตัวจมลงไปกับที่นั่ง คนตัวเล็กที่นั่งอยู่บนตักก็แทบจะเซไปซบกับร่างสูง
“ไอ้บ้าพีเอ๊ย...” จินพึมพำด้วยความโกรธขึ้ง
“ว่าแต่พวกเราจะไปหาพวก w-inds แล้วบอกข่าวดีเรื่องนี้กับพวกเขาด้วยเลยไหม?” จุนโนะถามขึ้น พร้อมกับเปิดยิ้มอบอุ่นให้เหมือนที่เคยทำ
ร่างบางเหลือบมองจินอยู่แวบเดียว ก่อนที่จินจะลุกจากที่นั่ง
“พวกนายไปบอกก็แล้วกัน ยูอิจิ โคคิไปดูหน่อยแล้วกันว่าพวกอาราชิรู้สถานการณ์ตอนนี้แล้วหรือยัง แล้วที่พวกเราจะทำนี้ก็ไม่ได้หมายความว่า พวก w-inds จะไม่ได้รับความคุ้มครองจากเราอีกต่อไปนะ? อุเอดะ เราจะออกไปหารุ่นพี่โคอิจิ ไปดูหน่อยว่าวันนี้รุ่นพี่ขึ้นกะหรือเปล่า จากนั้นก็พาเคย์ตะกลับเข้าไปอยู่ที่ห้องของเรียวเฮในฝั่งใต้ ช่วยพาไปให้ถึงอย่างปลอดภัยด้วยล่ะ แล้วเราจะให้เรียวอิจิอยู่ห้องถัดไป จากนั้นค่อยย้ายคิเมรุให้มาอยู่ร่วมห้องกับเรียวอิจิ”
คาเมะผงกหัวขึ้นมองจินด้วยความแปลกใจ คิเมรุเหรอ? คิเมรุมาเกี่ยวอะไรกับเรื่องนี้?
“ชั้นรับรองได้เลยว่าเรียวอิจิคงไม่ว่าอะไรที่จะให้คิเมรุอยู่ใกล้ๆ อีกอย่างนะ ให้ย้ายมิยาบิเข้าไปอยู่ห้องขังถัดจาก w-inds และคิเมรุ มิยาบิจำต้องย้ายมาออกมาอยู่แล้วล่ะ เพราะถ้าเจ้านายของหมอนั่นรู้ว่าหมอนั่นก่อเรื่องอะไรขึ้น มิยาบิก็คงจะถูกทิ้งไปแน่ ดูว่าเราจะพอหาห้องในฝั่งใต้ให้หมอนั่นได้อยู่อย่างสงบ ไม่มีใครไปกวนบ้างได้ไหม อุเอดะถ้าเราเสร็จจากเรื่องนี้แล้ว ให้นายไปบอกกัคคุโตะเกี่ยวกับการเปลี่ยนแปลงครั้งนี้ด้วย...” จินพูดขึ้น “แล้วก็คาเมะ นายไปเก็บข้างของๆนายกลับเข้าไปที่ห้องของเราซะนะ”
คนตัวเล็กไม่อาจจะกลั้นยิ้มที่เริ่มจะฉายออกมาทั่วใบหน้าเอาไว้ได้ พวกเขาลุกขึ้นยืนแล้วเริ่มเดินเข้าไปที่บันไดกว้าง ไม่เคยมีสักครั้งที่เขาจะรู้สึกภูมิอกภูมิใจอย่างมากมายกับการได้เดินเคียงข้างพวกในแก๊งท่ามกลางเรือนจำที่เก่าครึเช่นนี้ เขาเป็นของจิน ที่ของเขาก็คือการอยู่เคียงข้างจิน ...เขาทำสำเร็จในการฟันฝ่าจนได้ที่ตรงนั้นกลับคืนมา
เมื่อพวกเขาได้เดินเข้ามาถึงชั้นสอง ทางเดินของพวกเขาก็ต้องแยกจากกัน โคคิกับยูอิจิเดินหน้าไปฝั่งตะวันตกเพื่อบอกข่าวสถานการณ์ให้พวกอาราชิรู้ จุนโนะตามสองหนุ่มไปเพื่อจะมองหาเคย์ตะ เพราะเดาว่าเคย์ตะอาจจะอยู่ที่ฝั่งตะวันตกแล้วในตอนนี้ จากนั้นเขาก็จะพาเคย์ตะไปหาเรียวอิจิกับเรียวเฮ อุเอดะและจินออกไปตามหาคิเมรุหรือไม่ก็มิยาบิในฝั่งตะวันออก แล้วว่าจะไปดูหน่อยว่ารุ่นพี่โคอิจิไปเตร่อยู่ฝั่งเหนือเพื่อที่จะเจอกับซึโยชิหรือเปล่า คาเมะเดินตามหลังจินและอุเอดะเพื่อจะไปยังฝั่งเหนือแล้วเก็บข้าวเก็บของที่อยู่ในห้องกัคคุโตะ
ดูเหมือนว่าทุกสิ่งทุกอย่างเริ่มจะเข้าที่เข้าทาง ความเป็นมิตรภาพระหว่างพวกนิวส์และรุ่นพี่คงจะไม่อยู่ได้ยาวนานจนสานต่อออกไปนอกคุกใช่ไหม? แต่ถ้าพันธมิตรของทั้งสองแก๊งเริ่มงอกเงยแล้วล่ะก็...แล้วถึงจินจะเป็นคนคุกของที่นี่ แต่เมื่ออยู่นอกกำแพงคุก...อำนาจของทุกคนก็แตกต่างกันออกไป เพราะฉะนั้นพันธมิตรในตอนที่อยู่ในคุกก็คงจะไม่สำคัญมากเหมือนตอนที่อยู่นอกคุกแน่
ร่างบางแทบจะผงะนิดๆเมื่อจินมองข้ามไหล่มายังที่เขา เหมือนว่าอีกฝ่ายจะรับรู้ว่าคาเมะยังคงมองตามเขาอยู่ ร่างบางตระหนักได้ดีว่าในตอนนี้ตัวเขานั้นก็คงจะเดินยิ้มกระหยิ่มยิ้มย่องอยู่คนเดียวเหมือนคนบ้าอย่างแน่นอน แต่ร่างสูงก็ดูจะไม่ใส่ใจเรื่องนี้มากนัก ...คนตัวเล็กเหมือนจะเห็นรอยยิ้มนิดๆที่กระตุกอยู่ที่ริมปากของร่างสูง
คาเมะจำต้องข่มสายตาให้ออกจากร่างของคนที่เพิ่งจะกลับมาเป็นเพื่อนร่วมห้องของเขาอีกครั้ง ได้แต่หวังว่าการที่เขาไปคุยกับพวกสแมปตามลำพังนั้นคงจะไม่ทำให้จินต้องตกอยู่ในสถานการณ์ยุ่งยากที่มีกับพวกรุ่นพี่มากกว่าเดิม แต่จินก็ดูไม่อนาทรร้อนใจในเรื่องนี้เลยด้วย บางทีเรื่องทุกอย่างอาจจะพอตกลงกันได้
ว่าแต่...ทุกสิ่งทุกอย่างระหว่างพวกเขาทั้งสองจะเปลี่ยนไปไหม? ความสัมพันธ์ของพวกเขาจะยังเป็นเหมือนเดิมหรือเปล่า? แล้วมันจะเป็นยังไง? คาเมะเหมือนได้พูดสารภาพความรู้สึกของตัวเองที่มีกับจินไปแล้วนี่ จินจะเป็นเจ้านายของเขาอีกหรือเปล่า? จริงๆแล้วตลอดเวลาที่ผ่านมาจินเคยเป็นเจ้านายของเขาหรือเปล่า? พวกเขาจะสามารถคุยกันได้อย่างเสรีเหมือนที่พวกเขาได้ทำในฝั่งตะวันตกในวันนี้ไหม?
ร่างบางยอมรับอยู่ในใจว่าตัวเขานั้นได้ซ่อนตัวอยู่ภายใต้บทบาทของเด็กของเล่นของจินมาโดยตลอด จินเองก็เรียกตัวเองว่าเป็นเจ้านายของเขาเมื่ออยู่ต่อหน้าคนอื่นๆ แต่ในขณะเดียวกันต่างฝ่ายต่างก็รู้ดีว่ามันมีอะไรที่มากกว่านั้น เขาและจินจะสามารถเป็นคนรักกันจริงๆ ไปจนกว่าจะถึงวันที่ใครคนใดคนหนึ่งออกไปจากคุกนี้ได้ไหม? จินจะต้องการแบบนั้นไหม? เป็นครั้งแรกที่คาเมะรู้สึกเหมือนกับว่าจินเองก็รู้สึกพิเศษกับเขาบ้างเหมือนกัน เจ้านายตัวจริงคงจะไม่ยอมฝ่าฟันปัญหาต่างๆมากมายหลายอย่างเพียงเพื่อจะปกป้องเด็กของเล่นอย่างแน่นอน แต่คาเมะก็ไม่กล้าที่จะคิดและหวังอะไรให้สูงไปกว่านี้ อาจจะเป็นตัวเขาเองที่เลือกจะมองข้ามถึงสัญญาณอะไรบางอย่างที่ควรจะมอง
คาเมะหยุดนิ่งอยู่ข้างราวระเบียงที่อยู่นอกฝั่งเหนือออกมาเพียงไม่กี่ก้าว ระหว่างทางที่เดินขึ้นบันไดเพื่อจะมาถึง ณ ตรงจุดนี้เขาก็เกือบจะเดินเหยียบเท้านักโทษที่เดินว่อนไปมาอยู่ตั้งหลายครั้ง แล้วตอนนี้เขาก็เกือบจะเดินไปชนราวระเบียงเสียด้วย
ร่างบางหยุดอยู่กับที่ก่อนที่จะได้เผลอชนชิ้นเหล็กนั้นไปแล้ว เขาได้ทันเห็นรอยยิ้มที่เปิดกว้างของจินที่ส่งตรงมาให้ พูดจริงๆเลยเชียว เขาจะไปนอนฝันหวานทีหลังก็ได้นี่น่า แต่ตอนนี้ก็น่าจะเริ่มพุ่งความสนใจทำให้เรื่องง่ายๆเรื่องแรกเรื่องนี้ผ่านพ้นไปได้เสียก่อน
ก่อนที่คนตัวเล็กจะก้าวเท้าเดินต่อไปนั้น เสียงดังก้องก็ดังขึ้นมาจากที่ไหนสักแห่งในอาคาร แต่คาเมะก็เดาไม่ได้ว่ามันดังมาจากที่ตรงไหน
จินและอุเอดะหยุดอยู่ตรงด้านหน้าของฝั่งตะวันออกเพื่อที่จะเงี่ยหูคอยฟังเสียงนั้น โคคิและยูอิจิ จุนโนะต่างก็ส่งสายตาลอบมองออกมาจากฝั่งตะวันตกด้วยเช่นกัน
ทั่วทั้งคุกตกอยู่ในความเงียบสงัดเพียงไม่กี่นาทีเท่านั้น แต่ก็ดูจะยาวนานชั่วกัปชั่วกัลป์ บรรยากาศแบบแปลกๆได้เข้ามาปกคลุมพื้นที่ เหมือนความเงียบสงบก่อนที่พายุฝนจะโหมกระหน่ำ ไม่นานนักเสียงดังกึกก้องก็ดังขึ้นมาอีกครั้ง ดูเหมือนว่าเสียงนั้นจะดังขึ้นมาจากตรงทางเดินนั่นเอง แล้วเพียงแค่ไม่กี่นาทีหลังจากนั้นกลุ่มนักโทษต่างก็พากันวิ่งกรูออกมาจากฝั่งเหนือและฝั่งตะวันออก
อุเอดะเปล่งเสียงคราง ก่อนที่จะรีบวิ่งหลบเข้าไปแนบกำแพง เขาสังเกตเห็นได้ทันทีว่าจินนั้นได้จากไปแล้ว จากตรงที่ไหนสักแห่งในฝั่งตรงข้าม อุเอดะเห็นจุนโนะรีบวิ่งฝ่าฝูงชนเข้ามาที่เขาพร้อมกับโคคิและยูอิจิที่วิ่งรั้งตามมาติดๆ
“อุเอดะ หยุดอยู่กับที่ อย่าขยับตัวไปไหนนะ!” เสียงของจุนโนะตะโกนร้องเรียก ก่อนที่เสียงนั้นจะถูกเสียงกรีดร้องของนักโทษที่วิ่งแตกตื่นออกมาจากฝั่งเหนือและฝั่งตะวันออกกลบกลืนไปเสียหมด
คาเมะตัวแข็งอยู่กับที่จากตรงที่ยืนอยู่ข้างๆระเบียง นักโทษมากมายหลายคนได้วิ่งตรงมาที่เขาด้วยอาการตื่นตระหนกขวัญผวา พวกเขาเหล่านั้นต่างก็กรีดร้องเสียงดังเซ็งแซ่ ต่างก็แทบจะวิ่งเหยียบกันและกัน บางคนก็รีบวิ่งกระเสือกกระสนจนได้วิ่งไปชนกับคนที่ยืนอยู่ข้างๆระเบียง แล้วเมื่อชิ้นเหล็กที่อยู่ข้างๆตัวเขาได้ส่งเสียงดังกึกก้องก่อนที่เหล็กชิ้นนั้นจะหลุดออกมาจากโครงสร้าง ร่างบางคิดว่าเขาได้เห็นใครบางคนร่วงตกลงไปจากชั้นสองด้วย
ความตื่นตระหนกได้เข้ามาครอบคลุมร่างบาง จากนั้นทุกสิ่งทุกอย่างก็เหมือนจะพร่าเลือนไปหมด สิ่งเดียวที่รับรู้ในตอนนั้นคือความรู้สึกที่เหมือนกับว่าเขาถูกใครสักคนวิ่งเข้ามาชน ทำให้ร่างเล็กเสียหลักล้มซวนเซไปด้านหลัง จากนั้นก็รับรู้ได้ว่ามีใครสักคนใช้ตัวเพื่อโอบอยู่รอบร่างของเขา สองแขนแกร่งนั้นได้โอบอยู่รอบหลังและศีรษะเล็กๆ คาเมะรู้ได้ในทันทีว่าคนๆนั้นคือใคร
จิน....สัมผัสของจินเป็นเช่นนั้นเอง กลิ่นกายของจินเป็นแบบนั้น เขารับรู้ได้ว่าในตอนนี้ร่างของพวกเขาทั้งสองได้หมุนติ้วอยู่กลางอากาศก่อนที่จู่ๆจะตกลงไปกระทบกับอะไรสักอย่างที่แข็งแกร่ง แต่สิ่งนั้นไม่ได้กระทบกระเทือนร่างของเขาเลยสักนิด ร่างเล็กของคาเมะยังถูกโอบรอบอยู่ในอ้อมแขนของจิน ร่างของพวกเขาหมุนอยู่ไปมาก่อนที่จะไปกระทบกับอะไรสักอย่างอีกเป็นครั้งที่สอง
คาเมะถอนหายใจออกมา รู้สึกเจ็บไปทั้งคอหอย นี่เขาเพิ่งจะกรีดร้องไปหรอกเหรอ?
ร่างเล็กสังเกตเห็นว่าตัวเขายังคงนอนทับบนร่างของจิน คาเมะได้ลุกขึ้นนั่งข้างๆอีกฝ่าย เมื่อทำเช่นนั้นแขนของจินที่โอบร่างของเขาเอาไว้ก็เลื่อนไถลหลุดจากร่าง จินยังคงนอนนิ่งไม่ไหวติง แล้วนี่เลือด มีกองเลือดอยู่มากมาย ร่างบางพบว่ามันยากเหลือเกินที่จะเอ่ยชื่อของจินออกมาได้ ทั้งที่ปกติแล้วชื่อนี้มักจะเป็นชื่อที่คุ้นปากเขาอยู่เสมอ
มันได้เกิดอะไรขึ้น? เกิดอะไรขึ้นล่ะเนี่ย? ทำไมจินมานอนอยู่บนพื้นตรงหน้าของเขา? พวกเขาอยู่ที่ไหนกัน?
❤::❤❤❤::❤::❤❤❤::❤❤❤::❤
Continue chapter 33
ตอนนี้เรื่องเริ่มคลี่คลายไปเยอะแล้ววว เหมือนนะ
แต่กลับเศร้าแทนซะนี่ ขอหนีไปซับน้ำตาก่อน T^T
ไม่รู้มีใครงงอีกไหมคะ ตอนใกล้จบนี้ก็คือคาเมะยืนอยู่ใกล้ราวระเบียงของชั้นสองนะคะ จินกับอุเอดะกำลังจะไปฝั่งตะวันออก โคคิ จุนโนะ ยูอิจิกำลังจะเลี้ยวเข้าฝั่งตะวันตก ก็คือต่างคนกำลังจะแยกเข้าฝั่งนั่นเอง พอเสียงดังมานี้ก็คือ จินวิ่งไปหาคาเมะแล้ว คาเมะถูกใครสักคนวิ่งเข้ามาชน (เพราะอย่างที่บอกว่านักโทษวิ่งตื่นกันออกมา) จินเลยกระโจนใช้ตัวคุ้มครอง พอเดากันได้เนาะว่าตกมาจากชั้นสองนั่นเอง (สปอยไหมเนี่ย) โอ ฮือออออทำไมๆๆมานเศร้าอย่างเนี้ย
ถ้าใครงง อยากถามอาไร เข้าไปทิ้งคำถามได้ที่ไดนะค้า
ตอนสามสามไม่ยาวมากจะพยายามาต่อนะค้า
ขอบคุณคนอ่าน คนเม้นส์นะค้า ขอบคุณมากก โค้งๆๆ
ขอบคุณรียาที่ขมีขมัน ช่วยแก้เหมือนเดิมนะจ้า ผิดตรงเดิมอีกแล้วเนาะ ฮ่าๆๆ
ปล ช่วงท้ายตอนที่แล้วมีคนอ่านบอกว่า งง ถ้าตอนช่วงที่จินกะพีพูดแหย่กัน ก็ประมาณนี้ค้า ที่พีบอกว่าทำไมนายไม่เปิดฉากทำอะไรสักอย่าง...แล้วครั้งนี้ชั้นจะแสดงให้เนียนไปเลยว่าชั้นได้คุมคุกที่นี่ .ถ้าเป็นตรงนี้ก็คือมะพีแหย่น่ะเอง แหย่เรื่องที่ที่จินเคยเปิดฉากไล่คาเมะออกมาไงคะ แล้วโยนไปว่าคาเมะมีไรกะมะพี มะพีเลยแหย่มาว่าถ้าครั้งนี้จะมาเปิดฉากอีก ก็จะแสดงให้เนียนไปเลยว่าได้คุมคุกนี้จิงๆ อะไรประมาณนี้ค้า