In his care 37
Title: In his Care
Author:blue_orbs
Translated and wrote in Thai by daniellove
Pairing: Akame
Rating: NC-17
Disclaimer:The plot belongs to blue_orbs darling
Summary: For this chapter N/A
Thanks รียา อารียา reeya-areeya to be my lovely
beta
Chapter 37
เสียงที่ดังก้องจากบานประตูห้องขังทำให้คาเมะต้องเผยอเปลือกตาขึ้น บางคนอาจคิดว่าเขาอาจจะเคยชินกับเสียงเหล่านี้ดีแล้ว แต่ในทุกๆเช้าเสียงดังเหล่านี้ก็เป็นเสมือนนาฬิกาปลุกให้เขาได้อย่างดีทีเดียว
ร่างบางเปล่งเสียงครางออกมาเล็กน้อยเมื่อสังเกตเห็นว่าตัวเองอยู่ในชุดชั้นใน จินจัดการถอดชุดนางพยาบาลของเขาออกไปตั้งแต่เมื่อคืนแน่ๆ คงถอดก่อนที่เขาจะได้มีโอกาสหนีขึ้นไปนอนบนเตียงบนเสียอีก
ตอนนี้จินก็คงจะตื่นนอนแล้ว ดีจริงเชียว.....ถ้าอย่างนั้นเขาก็จำต้องไต่ลงไปในแบบที่แทบจะเรียกได้ว่าไม่ได้สวมใส่อะไรเลย แล้วก็ต้องไปควานหาชุดมาใส่ ซึ่งชุดพวกนั้นก็คงถูกจินเอาไปซ่อนอีกเป็นแน่ จินเหมือนจะชอบให้เขาต้องมาเล่นซ่อนหาในแบบที่ดูจะลามกๆหน่อย แล้วในขณะเดียวกันนั้นจินก็คงจะนั่งนอนเอกเขนกบนเตียงล่างคอยพูดให้คำแนะนำที่ช่างดูจะเป็นประโยชน์อย่างมากมาย ....เช่นว่า....ดูอุ่นขึ้น~ แล้วก็ ดูหนาไป~ ในน้ำเสียงแบบจำเพาะเจาะจง เขาต้องรีบแต่งตัวก่อนที่พวก TTUN จะเข้ามาในห้องขัง แค่คนดูเพียงคนเดียวก็ทำให้อะไรๆมันแย่เกินพอแล้ว โดยเฉพาะถ้าคนดูคนนั้นเป็นเพื่อนร่วมห้องของเขาที่ชื่ออคานิชิ จินด้วยแล้ว
เมื่อคิดย้อนไปถึงเรื่องที่เกิดขึ้นมาในช่วงไม่กี่วันก็ก่อให้เกิดรอยยิ้มนิดๆผุดขึ้นบนเรียวปากบาง ถึงตัวเขาจะไม่มีอิสระในการเลือกทางเดินของตัวเอง แต่คาเมะก็ดีใจที่จินใช้อำนาจทุกอย่างที่มีบังคับให้เขาต้องอยู่ มันดีก็ตรงที่ว่า....ไม่ว่าร่างบางอยากจะเป็นอิสระจากจินเพียงไร จินก็จะไม่ยอมปล่อยให้เขาต้องจากไปอีกเป็นครั้งที่สอง
คาเมะก็ได้แต่หวังว่าในช่วงเวลาน้อยนิดที่เหลืออยู่ด้วยกันนี้ ตัวเขาจะไม่ก่อเรื่องใดๆให้กับจินอีก ...ซึ่งถ้าเป็นแบบนั้น...ตัวเขาเองที่ต้องเป็นฝ่ายนึกเสียใจในภายหลัง
เหลือเวลาอีกเพียงไม่ถึงเดือนครึ่งก็จะถึงวันที่จินจะถูกปล่อยตัวไปจากคุก ...แผนการที่คนตัวเล็กวางไว้นับแต่วันนี้เป็นต้นไปก็คือจะพยายามไม่ก่อเรื่องใดๆทั้งสิ้น แล้วก็จะไม่พยายามหนีไปจากอีกฝ่ายด้วย สถานการณ์ในตอนนี้ทำให้ร่างบางหวนคิดถึงตอนที่เพิ่งเข้ามาอยู่ในเรือนจำเป็นครั้งแรก โชคชะตาของเขาได้ถูกกำหนดไว้ก่อนที่จะเหยียบเท้าเข้ามาในนี้เสียอีก ...ไม่มีใครหนีพ้นเงื้อมมือของอคานิชิ จินไปได้ เขาได้เรียนรู้จากประสบการณ์ที่ผ่านมาว่าถ้าในตอนนี้เขาพยายามหลบหนีก็มีแต่จะทำเรื่องให้มันยุ่งเหยิงกว่าเดิม.... แล้วนั่นก็เป็นสิ่งที่เขาไม่อยากให้มันเกิดขึ้นเลย ..
คาเมะค่อยๆก้าวเท้าสัมผัสพื้นกระเบื้องที่เย็นเชียบ ร่างบางหยุดอยู่ชั่วครู่เพื่อคอยฟังว่าจินจะเข้ามาจู่โจมเขาในทันทีหรือเปล่า แล้วจึงค่อยวางเท้าอีกข้างแตะลงที่พื้น คาเมะค่อยๆเคลื่อนตัวลงตามขั้นบันไดอย่างเงียบเสียงให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ ร่างบางค่อยๆผันหน้าไปมองยังเตียงล่างด้วยความกลัวเล็กน้อย ก่อนจะพบกับสิ่งที่ทำให้นึกกลัวมากกว่าเดิมเสียอีก
จิน .........ในชุดนางพยาบาล อคานิชิ จินในชุดนางพยาบาล
เมื่อได้ส่งสายตามองไปยังผู้คุมกฏของคุกที่นั่งบนเตียงล่าง แถมยังสวมใส่ชุดนางพยาบาลที่ร่างบางสวมใส่อยู่ทุกวัน คาเมะก็ชักจะเชื่อแล้วว่าเขาได้เห็นอะไรมาทุกอย่างแล้วจริงๆ เด็กของเล่นในชุดนางพยาบาลก็อีกอย่าง...แต่เจ้านายในชุดนี้.....ดูยังไง๊ยังไงมันก็ไม่ถูกไม่ควร
อคานิชิ จินดูจะมีความสามารถในการทำให้คาเมนาชิ คาซึยะพูดไม่ออกได้อยู่เสมอ แต่นี่มันชักจะน่าขันเกินไปแล้ว แล้วก็เป็นจินนั่นเองที่เป็นฝ่ายพูดขึ้นมาก่อน “ชั้นจะไม่ใส่ชุดอย่างนี้บ่อยแน่ แต่ชั้นคิดว่าทำอย่างนี้มันน่าจะทำให้นายรู้สึกอายน้อยลง เพราะไหนๆนายก็เป็นคนที่ใส่มันอยู่ทุกวัน ชั้นเคยใส่ชุดผู้หญิงมาบ้างแล้วล่ะ ก็ใส่ตอนที่ไปปล้นกับพวกแก๊งนั่นไง ชั้นเคยแต่งเป็นนางพยาบาล ...เคยแต่งเป็นแอร์โอสเตส ...เป็นแม่บ้าน....แถมยังเคยใส่ชุดบิกินี่มาแล้วด้วย
คาเมะได้แต่หวังว่าจินจะหยุดพูดเสียที ตอนนี้เขาไม่อยากให้มีภาพอะไรในหัวมากไปกว่านี้ ภาพที่อยู่ตรงหน้าก็เกินพอแล้ว จินสวมชุดนี้แล้วดูคับไปหน่อย แต่ร่างบางก็ไม่คิดว่าจินจะใส่ชุดนี้ได้พอดิบพอดีอยู่แล้วล่ะ เพราะชุดนี้มันเหมาะกับไซต์ของเขานั่นเอง
คาเมะพยายามที่จะไม่คิดไปถึงเรื่องนี้อีก
“แต่วันนี้เราจะไม่ให้ใครหน้าไหนเข้าในห้อง โดยเฉพาะอย่างยิ่งพวกแก๊งชั้น....หรือยามะพี...หรือไม่ก็เรียว...” ร่างสูงรีบพูด คาเมะไม่ได้ฟังชื่อต่างๆที่จินเริ่มจะไล่มาเลยสักนิด เพราะเขาไม่อาจจะถอนสายตาออกจากชุดสีขาวนั้นได้เลย “..หรือรุ่นพี่โคอิจิจิ เพราะถ้ารุ่นพี่เห็น รุ่นพี่ต้องไปบอกซึโยชิแน่ แล้วจากนั้น...”
“จิน...” ร่างบางจัดการเปล่งเสียงออกมา ถึงแม้เสียงนั้นจะดูแผ่วจนแทบจะไม่ได้ยินเลยก็ตาม จินหยุดมองดูเขาด้วยความสงสัย “ได้โปรด..ถอดชุดนี้ออกเถอะ”
จินดูแปลกใจเมื่อแรกที่ได้ยิน ก่อนจะปล่อยให้รอยยิ้มอันแสนเจ้าเล่ห์แผ่กระจายเต็มดวงหน้า เหมือนจินนึกอยากจะพูดออกมาว่า...ชั้นนึกว่านายจะไม่ขอซะแล้ว
พวก TTUN กำลังเปิดปากจะเอ่ยคำทักทายสวัสดีตอนเช้ากับจินและคาเมะด้วยน้ำเสียงที่ดังฟังชัด ต่อเมื่อสายตาทั้งสี่คู่ได้มองเห็นภาพที่อยู่ในห้องขังที่พวกเขากำลังจะย่างเท้าเข้าไป...... คาเมะจังยืนอยู่ตรงนั้นในชุดชั้นในสองชิ้น แล้วหัวหน้าแก๊งของพวกเขาก็.....
ความเงียบอันน่ากระอักกระอ่วนเริ่มก่อตัวขึ้นในห้องขังที่ตั้งอยู่ลึกสุดของฝั่งตะวันตก
“ไม่เป็นไรว่ะ เราไม่อยากรู้นักหรอกเนอะ เจอพวกนายพรุ่งนี้ในโรงอาหารแล้วกัน....แล้วก็นะจิน...นายจะใส่ชุดนั้นออกมาไม่ได้น่ะเว้ย” สมาชิกหลายคนในแก๊งพึมพำกันระงม ก่อนที่จะดึงประตูห้องขังให้ปิดเข้าอีกครั้ง เพื่อกันไม่ให้คนอื่นได้เข้ามาในห้องขังแล้วเจอหัวหน้าแก๊งของพวกเขาในชุดแบบนี้ จากนั้นทั้งวันที่เหลืออยู่ TTUN ก็พากันหายไปจากสายตา
“ชั้นไม่เข้าใจเลยว่าทำไมพวกนั้นถึงพากันตกใจเว่อร์ขนาดนั้น ทำยังกับว่าไม่เคยเห็นชั้นใส่ชุดผู้หญิง แล้วยังกับว่าชั้นจะออกไปข้างนอกทั้งแบบนี้งั้นแหล่ะ...” หัวหน้าแก๊งบ่นงึมงำกับตัวเองพลางถอดชุดออกจากตัว แล้วที่ทำให้จินเซ็งมากกว่านั้น ก็คือการที่คาเมะเอาแต่นั่งมองดูเขาแก้เกมซุโดกุคนเดียวอยู่อีกฟากทั้งวัน
แต่ก็นะ..อย่างน้อยคาเมะก็กลับมาใส่ชุดนางพยาบาลอีกครั้ง เมื่อตอนที่เขาและยามะพียังเด็ก พวกเขามักจะชอบเล่นคอสเพลย์ด้วยกันเสมอ ทั้งเขาและยามะพีชอบพากันไปเล่นลองชุดทุกชิ้นในตู้เสื้อผ้า ตอนนี้จินก็ต้องแอบยอมรับกับตัวเองแล้วล่ะว่า ตัวเขานั้นคงแก่เกินกว่าที่จะเล่นแบบนั้นได้อีก
แล้วที่ทำให้วันนี้ช่างเป็นวันที่ช่างแสนจะสุขสันต์ยิ่งกว่าวันไหนๆ ก็คือการที่เขาต้องมานั่งกินข้าวปั้นและอาหารชุดอื่นๆด้วยตัวเอง ไม่มีคนตัวเล็กคอยป้อนเหมือนทุกวัน จินคิดถึงรสชาติจากปลายนิ้วของร่างบางที่ผสมกับข้าวปั้นกล้อมแกล้มหวานล้ำในโพรงปาก เขาไม่เข้าใจเลยว่าทำไมคาเมะต้องลงโทษเขาแบบนี้ด้วย ก็ในเมื่อที่ทำไปทั้งหมดก็เพราะอยากจะทำดีกับคนตัวเล็กก็เท่านั้นเอง
ก็นะ...ถ้าจะพูดกันตามตรงแล้วคนตัวเล็กเลิกป้อนข้าวป้อนน้ำเขามาตั้งแต่วันที่รู้ความลับเล็กๆนั่นแล้ว จินรู้ดีว่าเขาควรจะเก็บความลับเรื่องที่มือข้างขวาหายดีแล้วไว้กับตัว แต่ก็เพราะคิดไปเองว่าถ้าบอกความจริงออกไป คนตัวเล็กก็อาจจะยอมมีอะไรด้วย คืนเดียวคืนนั้นเป็นคืนที่เขาเกือบจะทำสำเร็จแล้วเชียว แต่พอเขาใช้มือข้างขวาที่ยังพันด้วยผ้าพันแผลคลึงเคล้าแผ่นหลังบอบบางของคนตัวเล็กเท่านั้นแหล่ะ คาเมะก็แทบจะหลุดจากมนต์เสน่ห์ของเขาไปแทบจะทันที
จินถอนหายใจออกมาเฮือกหนึ่ง ได้แต่จ้องเกมซุโดกุที่เขาพยายามปลุกปล้ำอยู่กับมัน ไม่มีสิ่งใดเป็นไปตามแผนที่วางไว้เลยเชียว
จากฝั่งตรงข้ามของห้องขัง...คาเมะนั่งมองหัวหน้าแก๊งผู้มีทีท่าเหมือนคนท้อแท้สิ้นหวังกำลังขีดเขียนอะไรบางอย่างลงบนสมุดโน้ตที่วางอยู่เบื้องหน้า คาเมะนึกสงสัยว่าจินสนใจกับสิ่งที่ทำอยู่หรือไม่.....จินไม่ได้ใช้ยางลบมาตั้งนานแล้ว..นั่นก็หมายความว่าร่างสูงไม่ได้ใส่ใจกับสิ่งที่กำลังทำอยู่เลย
คาเมะค่อยๆถอนสายตาห่างจากเพื่อนร่วมห้อง
เขารู้ว่าจินเกลียดการอยู่คนเดียว...หรือในตอนนี้จินกำลังรู้สึกแบบนั้น....ทั้งๆที่เขาก็นั่งอยู่ตรงนี้ด้วย..ห่างจากกันก็แค่ไม่กี่ก้าวเท่านั้นเอง
เมื่อยามเย็นย่ำย่างเข้ามา คาเมะก็ไม่อาจทนได้อีกต่อไป คนตัวเล็กจัดการลุกขึ้นยืน เหยียดแข้งขาที่เริ่มจะปวดเมื่อยนิดๆ เมื่อร่างบางทรุดลงนั่งบนพื้นข้างร่างสูง อีกฝ่ายก็เหมือนจะไม่รู้ตัวเลยสักนิด ต่อเมื่อรู้ตัว จินก็ฉีกยิ้มสว่างไสวที่ดูคลับคล้ายคลับคลารอยยิ้มของจุนโนะเลยทีเดียว
คาเมะรู้ว่าการที่เข้ามาใกล้จินนั้นก็เหมือนกำลังเล่นอยู่กับไฟ แต่ร่างบางก็ทนเห็นจินเป็นแบบนี้ไม่ได้...โดยเฉพาะเมื่อจินต้องมาเป็นแบบนี้ในสภาพที่มีผ้าพันแผลพันอยู่ด้วย
มือแกร่งแอบสอดรอบเอวบาง ก่อนจะดึงตัวร่างบางให้ลุกนั่งบนเตียง แต่คาเมะยังปักหลักนั่งอยู่ด้านล่าง พยายามเลี่ยงไม่ยอมให้อีกฝ่ายจับร่างเขาไปนอนแผ่ลงบนเตียง จนเมื่อร่างสูงลุกขึ้นมายืนอยู่เบื้องหน้าคนตัวเล็ก สมุดเกมก็ได้ถูกลืมไปเป็นที่เรียบร้อย... ดินสอ ยางลบก็พร้อมใจกันลงไปนอนกองอยู่ที่พื้น
“นะ นายไม่อยากจะ..” คนตัวเล็กยังพูดไม่ทันจะจบประโยค จินก็เริ่มดำเนินแผนต่อไปแล้ว มือแกร่งข้างที่เพิ่งจะถูกผ้าพันเอาไว้เมื่อไม่นานมานี้ได้สอดไปยึดอยู่ตรงท้ายทอยศีรษะเล็ก เหมือนเป็นการบอกว่าไม่ยินยอมให้อีกฝ่ายได้เบี่ยงศีรษะออกห่าง ก่อนที่ริมฝีปากอวบอิ่มจะเข้ามาประกบกลีบปากบาง
วิธีที่จินจูบนั้น....ให้ความรู้สึกเหมือนมีอะไรปั่นป่วนอยู่ตรงช่วงท้อง ในครั้งนี้จินจูบเขาอย่างค่อยเป็นค่อยไป ลิ้นอุ่นชื้นที่สอดเข้าไปในโพรงปากนั้นกำลังเกี่ยวกระหวัดลิ้นของเขาอยู่อย่างนุ่มนวล..เนิบนาบ...ไร้สิ้นแรงหนักแน่นทรงพลังอย่างทุกครั้ง ... เหมือนจินจะคอยหยั่งเชิงว่าจะสามารถไปได้ไกลขนาดไหน ก่อนที่คนตัวเล็กจะตื่นกลัวแล้วหนีหายขึ้นไปบนเตียง
“อืมม ชั้นอยากสิ” จินตอบพร้อมยิ้มแหย่คนตัวเล็ก ..ร่างสูงรู้ดีว่านั่นไม่ใช่สิ่งที่คาเมะกำลังจะถามอย่างแน่นอน
“ชั้นหมายความว่า นายไม่อยากเล่นซุโดกุต่อหรือ” คาเมะถามเมื่อเห็นว่าจินยังใช้มือแกร่งคลึงอยู่ที่สะโพกผาย ก่อนจะออกแรงดึงคนตัวเล็กให้เข้ามาใกล้
“ถ้างั้นก็อย่าเข้ามาใกล้แล้วยั่วชั้นแบบนี้ นายทำแบบนั้นแล้วชั้นจะมีสมาธิได้ยังไง” จินบ่นพึมพำข้างหูร่างบาง ก่อนจะจัดการรั้งคนตัวเล็กให้ลงมานั่งบนตักกว้างแทน คาเมะก็ได้แต่หวังว่าจินจะไม่ทำให้ขาของตัวเองต้องเจ็บมากเหมือนที่ทำให้ลำตัวท่อนบนของตัวเองต้องเจ็บไปแล้ว
สัมผัสที่ยั่วเย้านุ่มนวลค่อยๆไล้ผ่านสะโผกเปลือยเปล่า ไล้ผ่านยังช่วงเข่าแล้วสุดท้ายก็มาจบลงที่ข้อเท้าเล็กเพื่อถอดรองเท้าออกไปให้พ้นทาง
คาเมะอยากจะทักท้วง ....อยากจะดึงตัวห่างออกไปเหมือนที่เคยทำทุกคืน แต่ก็รู้ดีว่ายังไงเขาก็ไม่อาจต้านได้ตลอดไป..ยังไงสิ่งนี้ก็ต้องเกิดขึ้นไม่ช้าก็เร็ว
เขายังเป็นเด็กของเล่นของจิน ..ยังคงอาศัยอยู่ที่ห้องขังของหัวหน้าแก๊ง ...แม้ร่างบางจะรักงานนี้มากจนสามารถที่จะพูดแจกแจงออกมาได้หลายข้อ แต่ว่า...สิ่งสุดท้ายที่เขาหวังจะให้เกิดก็คือการสร้างปัญหาให้กับเจ้านายของเขาเอง แต่ก็ไม่มีทางอื่นใดที่เขาจะปฎิเสธจินได้นี่น่า ..ถึงแม้ตอนที่จินกลับมาใหม่ๆร่างบางจะเป็นคนรักษาระยะห่างระหว่างพวกเขาทั้งสองไว้ได้ แต่เขาก็ไม่ใช่คนที่จะตัดสินได้ว่าเมื่อไหร่ร่างกายจินพร้อมที่จะชื่นชมผลไม้หวานหอมนี้.....
มือหนาโลมไล้วนกลับทางเดิม ก่อนจะไล้เรื่อยลงไปยังเรียวขา หัวหน้าแก๊งดูพอใจยิ่งนักที่เห็นว่าในคืนนี้คาเมะขัดขืนแต่เพียงเล็กน้อย ร่างสูงขบเม้มไปยังกลีบปากล่างของคนตัวเล็ก ขบเม้มไปจนกว่าอีกฝ่ายจะยินยอมแล้วเปิดโพรงปากให้ได้ลิ้มรส ในครั้งนี้รสจูบของจินช่างเรียกร้องรุนแรง คาเมะรับรู้ได้ทันทีว่าร่างกายของเขากำลังสั่นไหวอยู่ในอ้อมกอด....ร่างบางปิดเปลือกตาลงแน่น ยินยอมให้จินได้ครอบครองร่างนี้แทน
จุมพิตที่พวกเขาทั้งสองร่วมดูดดื่มด้วยกันในห้องขังมืดนั้นช่างอ่อนโยน แม้จะดูก้ำกึ่งบ้างเพราะอีกฝ่ายเกิดความลังเล..แต่สุดท้ายคาเมะก็ยินยอมให้เขาได้ลิ้มรสจูบนั้น จินนึกสงสัยในใจว่าแสงสว่างจากหลอดไฟจะดับมืดไปเมื่อไหร่ แล้วประตูห้องขังจะปิดสนิทลงตอนไหน แต่เขาก็ทิ้งความคิดพวกนั้นไป...เพราะยังไงมันก็ไม่สำคัญอะไรอยู่แล้วนี่
มือแกร่งยังคงโลมลูบร่างที่นั่งบนหน้าตักกว้าง ขณะเดียวกันร่างกายของเขาก็เรียกร้องหารสสัมผัสที่มากยิ่งกว่านั้น....บ้าเอ๊ย...เขาสามารถไปถึงฝั่งฝันในตอนนี้ได้เลย ..แต่ร่างสูงก็อยากที่จะยืดเวลาแห่งความสุขนี้ให้นานออกไป จินผละจากเรียวปากบางนุ่ม ก่อนที่จะฝังรอยจูบลงยังลำคอขาวผ่องนั้นแทน เขานึกรักรสชาติอันน่าหลงใหลที่เติมเต็มอยู่ในโพรงปากหนา ...แล้วยังจะความรู้สึกในยามเมื่อคนตัวเล็กผงะตัวออกห่างด้วยความแปลกใจ... ในทุกครั้งที่เขาฝังรอยจุมพิตไล้ต่ำลงไปตามลำคอระหงนั้น.....ร่างสูงก็จะได้รับอาการสนองตอบจากคนตัวเล็กเช่นเคยทุกครั้ง แม้เมื่อยามที่เขาเปิดแย้มชุดนั้นออก คาเมะก็ไม่ทักท้วงแต่ประการใด
แต่ก่อนที่จินจะเริ่มฝังรอยจูบลงไปยังผิวเนื้อเปลือยเปล่าที่เพิ่งจะแย้มผิวออกมาอวดสายตา ....เขารับรู้ได้ถึงแรงเกร็งที่ก่อตัวขึ้นภายในร่างบาง บางอย่างดูแปลกไป คาเมะจะสนองตอบเขาก็เมื่ออีกฝ่ายจำเป็นต้องทำ....นอกนั้นร่างบอบบางจะไม่ขยับเขยื้อน เอาแต่นิ่งเงียบอยู่ภายในอ้อมกอด ภาพฉากนี้ย้ำเตือนให้จินคิดไปถึงช่วงเดือนแรกที่พวกเขาอยู่ด้วยกัน ....แม้ในความเป็นจริงแล้ว...เขาเลือกอยากจะจำช่วงเดือนแห่งความสุขที่ได้อยู่ร่วมกันมากกว่า ..นั่นก็คือช่วงก่อนที่รุ่นพี่จะเข้ามาทำลายมันไปเสีย
ในตอนนี้คาเมะเริ่มทำตัวออกห่าง ....เหมือนอีกฝ่ายไม่แน่ใจว่าควรจะยินยอมให้ร่างกายพวกเขาได้ใกล้ชิดกันเหมือนที่เคยเป็นหรือไม่
“นี่..” จินพึมพำถามระหว่างที่เฝ้าจูบอีกฝ่าย “เป็นอะไรหรือ”
“มะ ไม่มีอะไรนี่” คาเมะเปล่งคำตอบออกมา แต่ความตึงเครียดยังคงไม่หายไป คาเมะสามารถจะโกหกได้เท่าที่ต้องการ แต่คนตัวเล็กไม่ได้รู้เลยสักนิดว่าร่างกายของตนนั้นบอกจินไปหมดแล้ว
“จริงเหรอ” จินถามพลางขบเม้มไปยังจุดๆหนึ่งที่เขาจำได้ว่าเป็นจุดโปรดของคาเมะ คนตัวเล็กเปล่งเสียงครางสูง พยายามอย่างยิ่งที่จะเค้นเสียงเพื่อตอบคำถาม
“จะ จริง”
ถ้าเป็นคืนอื่นๆ ที่จินมาได้ไกลขนาดนี้คาเมะก็คงจะถอยออกไปแล้ว แต่ไม่ใช่คืนนี้.... คาเมะมักจะเป็นคนที่เขาคาดเดาอะไรไม่ได้เลย แต่ว่านี่มันชักจะตลกเกินไปแล้ว ทำไมไม่เลิกทำแบบนี้... แล้วกลับไปทำเหมือนอย่างที่เคยทำ ในความสัมพันธ์อันยุ่งเหยิงที่พวกเขามีต่อกันมา ...ช่วงเวลาก่อนหน้านั้นเป็นช่วงเวลาที่พวกเขามอบความซื่อสัตย์และจริงใจต่อกันมากที่สุด
“ยังคงโกรธชั้นอยู่เหรอ” จินพูดเดา แล้วหันไปจูบลงบนใบหูของคนตัวเล็กแทน ร่างบางที่นั่งอยู่บนตักตัวสั่นไหวหวามจากการกระทำนั้น
“โกรธ ระเรื่องอะไร” คาเมะตอบเสียงตะกุกตะกัก จินเองก็นึกดีใจที่เพื่อนร่วมห้องตัวเล็กยังคงน้ำเสียงเย้ยหยันได้เหมือนเคย
แน่นอนล่ะว่า..จินเลือกที่จะทำเฉยกับคำพูดนั้น แล้วถามต่อไปว่า “เป็นเพราะชุดหรือเปล่า นายจะถอดมันออกก็ได้นะ....”
“ไม่...ชั้นเอ่อ...ชั้นไม่ได้โกรธ” คาเมะตอบ ครั้งนี้น้ำเสียงดูจะจริงจังกว่าเดิม
“ถ้างั้นอะไรล่ะ ชั้นคิดว่า...นายยอมที่จะเป็นของชั้นอีกนี่น่า” จินถาม เฝ้าจูบไล้วนกลับไปยังลำคอระหงนั้นอีก ก่อนที่จะมองจ้องลึกไปยังดวงตาที่ไม่ไหวติง แถมยังแลดูเศร้าสร้อย เรียวตาคู่นั้นไม่ควรจะดูซึมเศร้าในช่วงเวลาอย่างนี้เลย “ทำไมคืนนี้นายดูเครียดล่ะ”
เมื่อได้พูดออกไปแล้ว ความคิดหนึ่งก็เข้ามาโจมตี จินผละเรียวปากถอยห่างจากคนตัวเล็กโดยทันที ....คาเมะคงไม่จะ...เป็น... ร่างสูงมองสำรวจดวงตาสีน้ำตาลอ่อน นายไม่ได้.....จู่ๆก็แกล้งทำเป็นดีกับชั้นใช่ไหม นายไม่ได้ทำตัวอย่างเด็กของเล่นใช่ไหม...
นี่เขาคงไม่ได้พูดจาโน้มน้าวมากเกินไป..ในตอนที่ออกคำสั่งให้ร่างบางอยู่กับเขาที่ห้องขังนี้ใช่ไหม สิ่งที่เขาพูดออกไปนั้น.....
ตราบใดที่ชั้นยังให้ความสนใจนายอยู่ ชั้นจะเป็นคนตัดสินเองว่าเมื่อไหร่ที่ชั้นจะบอกว่าพอ”
โอ๊ะ ห่าเอ๊ย แย่แล้ว ยังกับว่าที่ผ่านๆมาเรื่องราวระหว่างพวกเขาจะมันไม่แย่ยังงั้นแหล่ะ..แล้วนี่เขายังจะมาทำให้แย่ไปกว่าเดิม...
“นายคิดว่าจะหนีจากชั้นไปได้หรือ ไม่ว่านายจะทำอะไรไป ชั้นก็จะไม่ยอมปล่อยนายแน่ นายเป็นของชั้น ชั้นจะใช้อำนาจทุกอย่างที่มีในมือ เพื่อหยุดนายไม่ให้ทำแบบนั้น”
มันเหมือนกับการเล่นย้อนเรื่องราวความสัมพันธ์ของพวกเขาในเริ่มต้น ตอนนั้นคาเมะยินยอมมอบตัวให้กับเขา ...ตอนนี้คาเมะก็คงสามารถทำแบบนั้นได้อีก แม้ในบางช่วงในเส้นทางถนนของพวกเขานั้น..จินคิดไปว่าคาเมะเริ่มจะเผยตัวตนที่แท้จริงออกมาบ้างแล้ว ..ซึ่งนั่นเป็นสิ่งที่คนตัวเล็กแทบจะไม่ยอมเผยมาก่อน เขาไม่อยากให้คาเมะกลับไปสู่ตำแหน่งเดิมเมื่อสองปีก่อนอีกแล้ว
continue here ยังไม่จบคะ อ่านต่อตรงนี้คะ