How can I pretend to think that what I say is meaningful?
Hier aan tafel zitten slechts 4 eilanden van eenzaamheid, ieder opgesloten
Ik vergeet vaak dat ik nu al volwassen hoor te zijn. Volgens de wet, bijvoorbeeld. Maar ik heb nooit gevraagd om verantwoordelijkheid. Niet toen ik nog werkte en niet wanneer ik me in de buitenwereld bevind. Ik heb nooit gevraagd om de sleutel, ik heb nooit gevraagd of ik een keer alleen mocht werken door de weeks, zodat ik alles zou weten en kunnen mocht ik een keer alleen in de winkel komen te staan. Ik laat mezelf altijd in het diepe gooien hierdoor. En uiteindelijk is het altijd wel goed gekomen. Ik heb alleen gewerkt, en na die eerste keer bijna alleen maar alleen gestaan. Ik heb voor mezelf belangrijke beslissingen genomen, ik heb dingen gedaan die ik nu nooit meer zou kunnen, ook al zijn ze bijna allemaal goed uitgepakt (eurorock 2000 komt boven drijven...).
Ik wil blijven leven zoals het was. Waarin ik weet wat voor rol ik moet spelen en waar de enige chaos alleen die in mijn hoofd is, en niet overal om me heen. Nu loopt alles zo door elkaar en weet ik niet meer welk beeld ik voor welk individu moet afschilderen. Moet ik voor haar nog jong, speels, klein zijn? Of moet ik nu meedoen met haar "grotemensen-gedoe" en me gelijkwaardig aan hun beginnen te voelen? Vooral met familie is dit een dilemma waar ik niet uit kom. Ik heb het soms nodig om klein te zijn, om op te kijken naar mensen, om zelf geen beslissingen te hoeven maken.
En beetje bij beetje vallen de stukjes op hun plaats en hoe verder het touw zich ontrafelt hoe meer ik besef dat ik niets eigens heb, dat er niets, helemaal niets is dat mij katie maakt, maar dat het werkelijk alleen maar stukjes mama en papa zijn. Soms uitvergroot, soms weggedrukt of gedeeltelijk in elkaar verstrengeld, maar geen katie, geen meisje, geen eigendommen en daden en dromen en helemaal niets.
Ik bleef me ook altijd verwonderen over het feit dat ik een film zo lief kan hebben, zonder dat ik de film echt leuk of goed of mooi vind. Ik blijf er toch eindeloos naar kijken, achter elkaar, afspelen, terugspoelen, afspelen, terugspoelen, afspelen (net als mijn leven).
En alleen maar voor dat ene zinnetje, dat ene beeldje, die paar seconden waarin iets mij raakt, het beeld dat ik vast wil houden, wat ik uitknip en opplak in mijn wereld, zoals een klein kind mooie plaatjes in een plakboek plakt. Zo verzamel ik stukjes realiteit en fictieve-realiteit van de realiteit en bewaar ze in het grote draaiboek van het koninkrijk van czk.
Ik ben daar blijven hangen, ik dwaal nog steeds rond in mijn hoofd op zoek naar het einde, want het loopt goed af, het verhaal, míjn verhaal, en nu moet dat mijn waarheid worden en mijn waarheid blijven.
En ben ik dan echt zo verloren? En waarom moet ik opgroeien? Ik wil voor altijd blijven dwalen in mijn sprookjes en mijn sagen. Ik wil niet mijn ogen open doen. Ik wil nooit mijn ogen open doen. Blind blijven, dwalen blijven, klein blijven, weg blijven. Ik wil nooit mijn ogen open doen.
Ik moet mijn deadline uitstellen. Want ik ga naar Leipzig. Ik ga op vakantie en ik neem geen tent mee want ik heb een hotelkamer. Een eigen hotelkamer helemaal voor mij alleen. En ik vind het niet eng, ik kijk er juist naar uit. Kalmte, rust, een plek om te verstoppen, een echt bed en een badkamer helemaal voor mij alleen. Midden in het centrum. En ik ga genieten. Ik ga genieten
Ik vergeet vaak dat ik nu al volwassen hoor te zijn. Volgens de wet, bijvoorbeeld. Maar ik heb nooit gevraagd om verantwoordelijkheid. Niet toen ik nog werkte en niet wanneer ik me in de buitenwereld bevind. Ik heb nooit gevraagd om de sleutel, ik heb nooit gevraagd of ik een keer alleen mocht werken door de weeks, zodat ik alles zou weten en kunnen mocht ik een keer alleen in de winkel komen te staan. Ik laat mezelf altijd in het diepe gooien hierdoor. En uiteindelijk is het altijd wel goed gekomen. Ik heb alleen gewerkt, en na die eerste keer bijna alleen maar alleen gestaan. Ik heb voor mezelf belangrijke beslissingen genomen, ik heb dingen gedaan die ik nu nooit meer zou kunnen, ook al zijn ze bijna allemaal goed uitgepakt (eurorock 2000 komt boven drijven...).
Ik wil blijven leven zoals het was. Waarin ik weet wat voor rol ik moet spelen en waar de enige chaos alleen die in mijn hoofd is, en niet overal om me heen. Nu loopt alles zo door elkaar en weet ik niet meer welk beeld ik voor welk individu moet afschilderen. Moet ik voor haar nog jong, speels, klein zijn? Of moet ik nu meedoen met haar "grotemensen-gedoe" en me gelijkwaardig aan hun beginnen te voelen? Vooral met familie is dit een dilemma waar ik niet uit kom. Ik heb het soms nodig om klein te zijn, om op te kijken naar mensen, om zelf geen beslissingen te hoeven maken.
En beetje bij beetje vallen de stukjes op hun plaats en hoe verder het touw zich ontrafelt hoe meer ik besef dat ik niets eigens heb, dat er niets, helemaal niets is dat mij katie maakt, maar dat het werkelijk alleen maar stukjes mama en papa zijn. Soms uitvergroot, soms weggedrukt of gedeeltelijk in elkaar verstrengeld, maar geen katie, geen meisje, geen eigendommen en daden en dromen en helemaal niets.
Ik bleef me ook altijd verwonderen over het feit dat ik een film zo lief kan hebben, zonder dat ik de film echt leuk of goed of mooi vind. Ik blijf er toch eindeloos naar kijken, achter elkaar, afspelen, terugspoelen, afspelen, terugspoelen, afspelen (net als mijn leven).
En alleen maar voor dat ene zinnetje, dat ene beeldje, die paar seconden waarin iets mij raakt, het beeld dat ik vast wil houden, wat ik uitknip en opplak in mijn wereld, zoals een klein kind mooie plaatjes in een plakboek plakt. Zo verzamel ik stukjes realiteit en fictieve-realiteit van de realiteit en bewaar ze in het grote draaiboek van het koninkrijk van czk.
Ik ben daar blijven hangen, ik dwaal nog steeds rond in mijn hoofd op zoek naar het einde, want het loopt goed af, het verhaal, míjn verhaal, en nu moet dat mijn waarheid worden en mijn waarheid blijven.
En ben ik dan echt zo verloren? En waarom moet ik opgroeien? Ik wil voor altijd blijven dwalen in mijn sprookjes en mijn sagen. Ik wil niet mijn ogen open doen. Ik wil nooit mijn ogen open doen. Blind blijven, dwalen blijven, klein blijven, weg blijven. Ik wil nooit mijn ogen open doen.
Ik moet mijn deadline uitstellen. Want ik ga naar Leipzig. Ik ga op vakantie en ik neem geen tent mee want ik heb een hotelkamer. Een eigen hotelkamer helemaal voor mij alleen. En ik vind het niet eng, ik kijk er juist naar uit. Kalmte, rust, een plek om te verstoppen, een echt bed en een badkamer helemaal voor mij alleen. Midden in het centrum. En ik ga genieten. Ik ga genieten