Phaëtons tocht
Phaëtons tocht
Wat dartel, dartelde je toch
vrij, in vlinderrijke velden
zon in je ogen, zon op je huid
zon op je lief lachende snuit
wij waren Goethes schone helden
wij droomden van een rots
Wij leefden fier in trots!
De zon leek hoog wel stil te staan
Wij waren in elkaar verwrongen
spraken met elkaar in tongen
bevroren Zon, wij loofden u! -
maar u vervolgde toch uw baan
Kracht van zoete herinnering
loop van de wende - kans na kans
thans voel ik mij diep bedrogen
ik schouw in diezelfde ogen
met het licht boet mijn speurkracht in
naar die oude, gouden glans