За неделю до апрельской войны (глупая формулировка, война и не закончилась вовсе) скончался мой приятель. Ему было 36 лет. После него остались малолетние детки. Я очень тяжело переживала
( Read more... )
Ես քնել նորմալ չեմ կարողանում․․․ Ամեն գիշեր, ամեն գիշեր մի ամսից ավել է, ժամը երեքի կողմերը ներքուստ վեր եմ թռնում ու կիսարթուն դաշտեր են աչքիս ու սկսում եմ աղոթել, աղոթել ու խնդրել Աստծուն սահմանին կանգնած երեխաների համար․․․ Իսկ մայրերը․․․ Վախենում եմ անգամ մտածել նրանց մասին․․․ ՍԱՐՍԱՓՈՒՄ ԵՄ․․․ որովհետև կոտրող ցավ է․․․ անդիմանալի ու անդարման․․․ ոչ էլ ծնողները կսփոփվեն․․․ երեխային թաղած որ մի ծնողն է սփոփվում․․․ Այն էլ ԱՅԴՊԵՍ կորցրածը․․․ Հիվանդին դեռ համակերպվում ես աստիճանաբար․․․
Comments 32
Reply
համաձայն եմ
երեխան պետք է գնա ծնողի թափորի հետևից, բայց ոչ երբեք հակառակը ...
Reply
Leave a comment