_herinneringen part II
Ik wilde stoppen. Maar er is opeens zoveel meer wat ik kwijt moet. Ik kan het niet binnen houden. Dus hier ook nog het vervolg.
De laatste vakantie. Jullie zijn 3 keer op vakantie geweest. Ik denk dat dat was omdat het eraan zat te komen. Dat je dood ging bedoel ik. 1 van die vakanties was ik erbij. Dat was naar vila pardoes. Bij de efteling. We mochten elke dag gratis naar binnen. Door een speciaal poortje. We gingen er met het busje van Rob heen. Irma en ik achter in. We konden jou niet zien. Er zit een schot tussen voor en achter. Maar dat maakte niet uit. Je sliep. Na een vrij lange rit waren we er eindelijk. Jij sliep nog steeds. Rob dwong irma en mij mee te lopen naar het huis. Dat vonden wij niet erg hoor. We gingen op zoek. Maar de enige deur die we konden vinden was op slot. We belden aan. Een mevrouw deed open. Ze wilde ons gaan rondleiden. Maar we moesten eerst jou erbij halen. De vakantie draaide immers om jou. Je werd wakker gemaakt. En we kregen een rondleiding. Er was een bubbelbad. En we kregen huisje 'ridder'. We zouden in huisje 'Barbie' zitten. Maar het werd ridder. Jou maakte het niet uit. Irma en ik waren verondwaardigd. We wilden huisje barbie. Maar er was een lek dus dat kon niet.
De huisjes waren huisjes in een groot huis. De bubbelbaden waren in het grote huis. Net als de speeltuin. De videotheek. En gewoon gezellig zitten enzo. Irma en ik sliepen boven. Jij en Marian sliepen op de mooiste kamer.
Op deze vakantie. Lag je op het groene bed. Met de wielen. Je was vergroeid. Ja klinkt gemeen. Maar zo is het niet bedoeld. Het is alleen, je arm die was na de operatie nooit meer goed gaan zitten. Die ligt altijd gebogen. Je been lag op het einde ook altijd gebogen. Met je knie tegen je kin. Zoals je daar lag. Je lag als een Foetus. In elkaar. Maar je was veel mooier. Dat wilde je ook. Je wilde altijd een mooi arbandje om. Of een mooie jurk aan. Maar soms. Als je niet naar buiten ging. Lag je ook gewoon in je luier. Tv kijken. Hij sond scheef. Zodat je het goed kon zien.
Raar is dat eigenlijk. Vroeger was er niks mis met je. Alleen je ogen. Je kon niet goed zien. Aan het eind. Was alles mis. Behalve je ogen. Die deden het.
Black beauty. Dat is je favorite film toch?
Je ging ook met Rob naar de Efteling. Lekker door het sprookjesbos wandelen. Dat vond je mooi. Er waren ook een paar atracties waar je in kon. Gelukkig.
Eigenlijk was marian de enige die echt met je kon communiceren. De enige die je tot het eind toe heeft begrepen. Zij is altijd bij je gebleven. Ze stond zo vroeg op. Ze verzorgde je. Ze hield zo ontzettend veel van je. Ik hou ook van je. Maar dat is anders.
Wat ik me soms afvraag. Al die kinderen bij villa pardoes hadden een dodelijke ziekte. Alleen jij was de enige bij wie het zichtbaar was. Maar wat ik me soms afvraag is. Ben jij de eerste die is gestorven? Of hebben al de ouders van die kinderen dit al meegemaakt?
En toen in november. Ik denk niet dat ik de dag ooit zal kunnen vergeten. Hij was zo normaal. Het was een woensdag. Ik kwam terug van volleybal. Ik was blij.
En toen. Waarom? Ik zag het. Niet direct. Ik voel me schuldig over wat ik zei. Het was op msn. Fuck msn.
Irma was online. Haar naam. Die zal ik ook nooit vergeten. Ik las eerst alleen het 1e stukje 'Can somebody please wake me up?'
dus ik zei: WAKKER WORDEN KRENG.
Maar er was geen reactie. Ik las de naam verder. Ik schrok me dood want er stond: 'Can somebody wake me up please? 'Cause I can't stand this shit. Floortje ik mis je nu al'
Ik heb gevraagd wat er was. 5 keer. Ik was in paniek. Maar er kwam geen reactie. Ik ben naar beneden gerend. Huilend. En heb tegen mijn mama gezegt dat ik dacht dat floortje was overleden. Ik ben weer naar boven gelopen en daar stonden de woorden die ik niet wilde lezen:
het is mischien een beetje raar om dat zo over msn te zeggen...
Maar Floortje is vanmiddag overleden. Ik heb gehuild. Zo had ik nog nooit eerder gehuild. Ook niet toen mijn oma overleed.
Ik snapte het niet. Hoe kon het? Het ging niet slechter. Niet de laatste tijd. Je was vrij stabiel. Het mocht niet gebeuren.
Toen heb ik Irma gebeld. We hebben een uur aan de telefoon gezeten. Samen gehuild. Ja. We hebben bijna niks gezecht. We huilden Om en Voor jou. Omdat we van je houden.
Later heeft Irma gevraagt of ik wilde helpen de kist te dragen. Jóu kist. Ik schrok. En wist het niet goed. Toen zei ze. Dat je ouders het ook wilden. Omdat ik je kende. Om je gaf. En jij om mij.
Dus ik deed het. Ja ik heb gehuild. Heel veel. Ook op je begravenis. Maar toen maar een beetje. Het meeste was er al uit. Maar nu nog steeds. Heb ik af en toe een aanval. Dan huil ik. Heel hard. En heel lang. Om en voor jou.
Bij glittertjes denk ik aan jou. Het was mooi op je begravenis. Al de glittertjes. Het vogeltje op de kist was ook mooi. Jou kist. Hij was mooi breed. zo kon je liggen zoals je altijd lag.
Bloemen. Ze vielen van het wagentje af toen je naar je graf werd geduwt. precies 3. 1 voor Irma. 1 voor mij. En 1 voor Arta (dacht ik). Wij liepen direct achter Rob en Marian die achter jou liepen. Verdrietig. Maar niet huilend.
Je begravenis was mooi. Je verdiende het zo'n mooie begravenis te hebben. En aan het eind. Het leek een beetje op een film. Rob deed precies zoals hij zou hebben gedaan als je nog leefde. Hij zei: Dag floor. En hij en marian liepen weg. Daarna zei Irma wacht op mij. En met zijn 3en naast elkaar liepen ze weg. Ook dat beeld zal ik nooit weer vergeten. Ik ben nog even blijven staan. En daarna met mijn eigen ouders mee gegaan.
Je bent lief. En mooi. En dat zal je altijd blijven. In mijn hoofd. Veel mensen zal ik kunnen vergeten. Later. Ja meer dan ik nu denk. Maar jou. Jou zal ik nooit kunnen vergeten <3