Vilhjálmur og Orri sátu við Tjarnarbakkann með gaulandi garnir og biðu eftir félaga sínum. Orri saug upp í nefið og renndi grifflunum sínum meðfram nösunum
( ... )
Eðvarð kramdi sjötta kaffibollann í dag í lófanum, þetta hafði verið tvöfaldur espresso. Hann var kominn með sama glampann í augun og krakkfíklarnir sem hann barðist við á götum Texas, í menningarátaki lögreglunnar fyrir fimm árum, hvert skipti sem hann gekk framhjá gleri eða einhverjum flöt sem speglaði, leit hann undann, dauðhræddur við sína eigin spegilmynd. "Jæja blessaðir drengir!" Kallaði Eðvarður á Orra og Vilhjálm, hann sat á þakinu á bílnum þeirra, hvorugur þeirra hafði tekið eftir honum læðast upp að þeim. Orri skrækti eins og stúlka, hann klifraði í aftursætið í bílnum og hnipraði sig saman í fósturstellingu. "Bara víkingasveitin og allt mætt?" "Kristur! Voðalega hleypurðu hratt maður!" Ansaði Vilhjálmur, með hálfann kleinuhring lafandi úr munnvikinu. Þetta var kleinuhryngur frá Myllunni, harður og algjörlega súkkulaði húðaður, tegundin sem reyndari lögregluþjónar kunna að forðast
( ... )
Ómar ræskti sig og leit undan. "Hvernig svoesem því líður þá gengur enginn maður þarna inn nema hann sé reiðubúinn að deyja eða vera drepinn." sagði hann og þurrkaði sinnepsklessu úr yfirvaraskegginu. Eðvarður glotti og setti á sig sólgleraugin á meðan hann gekk áfram að aðalinngangi hússins. "Ómar, þú ert alltof svartsýnn!" hrópaði hann. "Þetta eru bara einhverjir vælukjóar með púðurskot í hækjunum og lúðra á hjólastólunum. Ekkert mál!" Ómar leyfði honum að fara en leit spurnaraugum á samstarfsmenn Eðvarðs. "Fyrir Jón Pál," tautaði Orri í gegnum neglurnar sínar, en hann var af þeirri kynslóð. Vilhjálmur barði þéttingsfast í öxlina á lörgeglustjóranum. "Sjáðu til Ómar minn," sagði hann svo að heyra mátti Jón Sigurðsson glymja sökum bergmálsins, "Eðvarð er ekki hræddur við neitt nema
nema þá kannski hana ömmu sína, síðan hún reyndi að neyða ofan í hann hákarl þegar hann var ungur drengur." Ómar kinkaði kolli, hugsi. Það sem Vilhjálmur hafði sagt hafði náð ofan í undirmeðvitund lögreglustjórans og hinn risavaxni blámaður stóð nú á stéttinni, hugsi á svip, ennið hrukkað, og reyndi eftir mesta megni að ná upp minningum tengdum ömmum og hákarli.. eða voru það hrútspungarnir? Hann gretti sig og fitjaði upp á nefið, hóstaði og hnerraði allt í sömu andrá. Orri kjökraði ámátlega og hvarf næstum því ofan í aftursætið.
var amma hans Eðvarðs að laga hrísgrjónavelling og sjóða rifsberjasultu. Hún hrærði í pottunum og leit reglulega á gríðarstóra standklukku sem stóð við hliðina á frystikistunni
( ... )
Comments 6
Reply
"Jæja blessaðir drengir!" Kallaði Eðvarður á Orra og Vilhjálm, hann sat á þakinu á bílnum þeirra, hvorugur þeirra hafði tekið eftir honum læðast upp að þeim. Orri skrækti eins og stúlka, hann klifraði í aftursætið í bílnum og hnipraði sig saman í fósturstellingu. "Bara víkingasveitin og allt mætt?"
"Kristur! Voðalega hleypurðu hratt maður!" Ansaði Vilhjálmur, með hálfann kleinuhring lafandi úr munnvikinu. Þetta var kleinuhryngur frá Myllunni, harður og algjörlega súkkulaði húðaður, tegundin sem reyndari lögregluþjónar kunna að forðast ( ... )
Reply
Reply
"Hvernig svoesem því líður þá gengur enginn maður þarna inn nema hann sé reiðubúinn að deyja eða vera drepinn." sagði hann og þurrkaði sinnepsklessu úr yfirvaraskegginu.
Eðvarður glotti og setti á sig sólgleraugin á meðan hann gekk áfram að aðalinngangi hússins.
"Ómar, þú ert alltof svartsýnn!" hrópaði hann. "Þetta eru bara einhverjir vælukjóar með púðurskot í hækjunum og lúðra á hjólastólunum. Ekkert mál!"
Ómar leyfði honum að fara en leit spurnaraugum á samstarfsmenn Eðvarðs.
"Fyrir Jón Pál," tautaði Orri í gegnum neglurnar sínar, en hann var af þeirri kynslóð.
Vilhjálmur barði þéttingsfast í öxlina á lörgeglustjóranum. "Sjáðu til Ómar minn," sagði hann svo að heyra mátti Jón Sigurðsson glymja sökum bergmálsins, "Eðvarð er ekki hræddur við neitt nema
Reply
Ómar kinkaði kolli, hugsi. Það sem Vilhjálmur hafði sagt hafði náð ofan í undirmeðvitund lögreglustjórans og hinn risavaxni blámaður stóð nú á stéttinni, hugsi á svip, ennið hrukkað, og reyndi eftir mesta megni að ná upp minningum tengdum ömmum og hákarli.. eða voru það hrútspungarnir?
Hann gretti sig og fitjaði upp á nefið, hóstaði og hnerraði allt í sömu andrá. Orri kjökraði ámátlega og hvarf næstum því ofan í aftursætið.
En á meðan á þessu stóð..
Reply
Reply
Leave a comment