ինչ-որ պատվիրակության մեջ էի, պարզվեց գնում ենք Շուշի՝ ադրբեջանցիների հետ բարեկամանալու, թե ստիպված էինք գնալ, էդ մասը չգիտեմ, ամենասկզբից չէի նայում...
իբր մեզ դիմավորեցին ինչ-որ նախարարի կաբինետում՝ մաշված, ցածր պատեր էին, սեղաններ էին դրած՝ երկար,կողքերը իշաոտնուկներ
գույնզգույն շալապատ կանայք էին, քրդերի պես, ճակատներին՝ ոսկեդրամներ
մտածում էի՝
(
Read more... )
Comments 5
Նարեկացին է փրկում։ Համաներում ու համակերպում տալիս ու ՀՈՒՅՍ, ՀՈՒՅՍ, ՀՈՒՅՍ...
Լավ կլինի։ Առաջ Աստված։
Reply
լուսավոր ջան
Reply
https://laragull.livejournal.com/4817791.html
Reply
Reply
ոչինչ չկարողանալը մարդ է կոտրում...
բարև, քեզ վաղ-վաղուց չէի հանդիպել
Reply
Leave a comment