Het is me wat (alles).
Ik vraag me iets af.
..
Sta je hier nu omdat wij in de weg staan of niet?
Nee. Ik weet niet. Ik sta gewoon.
Oh. Haha. Je ziet er leuk uit.
..
Na die reactie (geen reactie is ook een reactie) gaat de metalhead verder. Hij doet erg zijn best om mij te blijven boeien.
Iedereen neemt het maar voor granted. Ha. Dat wij hier zo staan.
Alles voor granted nemen, heh. Dat doen de mensen (dat is het leven -yakyak met je voeten in de kak), zeg ik en ik haal mijn schouders op. Hij lacht schaapachtig.
Ja, zoals zo'n kerststol.
Kerst-stol? Ik rol mijn ogen, zoals ik dat zo charmant kan.
Ja, kerststol. Krentenbrood for granted. Krenten.
Het is de slechtste grap die ik die dag te horen heb gekregen, maar uitbundig lach ik met hem mee, want het blijkt tevens de beste.
Flarden. De poes presenteert een kinderprogramma. Sabine roept "dat heb ik ook twee keer gehad!", heel vaak. (Haar woorden worden één met de binnenkant van de nighttown wc. )
Ik staar naar de kotsvlekken op mijn schoenen, vol ongeloof. De volgende dag zijn ze weg.
Sabine maakt geluidjes bij het wakker worden en ontdekt haar diepgewortelde fascinatie voor wortelen. Onbeschaamd bestelen we chinezen. Een tas vol snoepjes en servetten.
ijsjes likken, ladders in panty's, red-bull verkopers, herpes, dansen als mia wallace, homo rotterdam, kunstenaars met losse handjes, wc papier in je bed, liefs mij.
Ik ben er niet zeker van de avonturen van mij en het kleine mooie onbevreesde meisje Sabine te kunnen verwoorden op een manier die ook maar enigszins de schoonheid ongeschonden laat. Woorden maken vuil en vies. Meestal maken ze mooi en poetsen ze de realiteit een beetje op tot hij wat glansrijker is (add some glitters), maar in dit geval niet. Glamour ten over.
Op welke momenten voel je je gelukkig?
Het wordt stil. Erg stil. Zijn gezicht verdwijnt voor mijn ogen en ik staar naar de vakantiefoto's op zijn bureau. Hij heeft kinderen.
Ik. ik weet niet. Semi-nerveus of gewoon beschaamd dat ik eens met mijn bek vol tanden sta kriebel ik aan een wondje op mijn vinger.
Toch wel in contact met anderen, denk ik. Dit verkondig ik nadat ik gezegd heb dat mensen en mijn relaties met ze niet zoveel voor me betekenen. Vrijwel niets, waren mijn woorden, geloof ik. Haha.
Ja, maar wat moet er gebeuren wil jij je gelukkig voelen? Volgens mij heb jij altijd een zekere spanning nodig, een zekere tumult. Maar als ik het fout heb, mag je me corrigeren.
Hij kijkt mij lief aan.
Dat klopt. Extremen heh.
En ik kijk weg.
Maar nu weet ik het antwoord. Ik ben gelukkig als het leven geen poetslapje nodig heeft, geen extra glitters.
Volgende keer zal ik hem dit zeggen. Hij gaat weer op vakantie.
We redden het wel. Jij en ik (oh!)
En we zijn zeventien. Zeventien.
(Zoveel tijd en zo veel te doen
maar eigenlijk zo weinig. Ik vind
je dapper.)
(Daar lagen we dan, tussen de bloemetjes. In een bloemenperk. In een gesloten park. Dronken van de net gestolen alcohol giechelen we. Wat is de lucht toch lelijk! Hihi. Ik zeg dat ik me niet geschoren heb en hij zegt dat ik dat wel gedaan heb, keurig zelfs, maar dat ik wel stoppels heb. Ik snap het nog steeds niet. De bloemetjes roken zo lekker. De tequila smaakte zo bitter. We strompelden weg, de lievelige bloemetjes gehavend achterlaten. Ook zij waren aangerand, in al hun deugdelijke onschuld. <3)
..
Sta je hier nu omdat wij in de weg staan of niet?
Nee. Ik weet niet. Ik sta gewoon.
Oh. Haha. Je ziet er leuk uit.
..
Na die reactie (geen reactie is ook een reactie) gaat de metalhead verder. Hij doet erg zijn best om mij te blijven boeien.
Iedereen neemt het maar voor granted. Ha. Dat wij hier zo staan.
Alles voor granted nemen, heh. Dat doen de mensen (dat is het leven -yakyak met je voeten in de kak), zeg ik en ik haal mijn schouders op. Hij lacht schaapachtig.
Ja, zoals zo'n kerststol.
Kerst-stol? Ik rol mijn ogen, zoals ik dat zo charmant kan.
Ja, kerststol. Krentenbrood for granted. Krenten.
Het is de slechtste grap die ik die dag te horen heb gekregen, maar uitbundig lach ik met hem mee, want het blijkt tevens de beste.
Flarden. De poes presenteert een kinderprogramma. Sabine roept "dat heb ik ook twee keer gehad!", heel vaak. (Haar woorden worden één met de binnenkant van de nighttown wc. )
Ik staar naar de kotsvlekken op mijn schoenen, vol ongeloof. De volgende dag zijn ze weg.
Sabine maakt geluidjes bij het wakker worden en ontdekt haar diepgewortelde fascinatie voor wortelen. Onbeschaamd bestelen we chinezen. Een tas vol snoepjes en servetten.
ijsjes likken, ladders in panty's, red-bull verkopers, herpes, dansen als mia wallace, homo rotterdam, kunstenaars met losse handjes, wc papier in je bed, liefs mij.
Ik ben er niet zeker van de avonturen van mij en het kleine mooie onbevreesde meisje Sabine te kunnen verwoorden op een manier die ook maar enigszins de schoonheid ongeschonden laat. Woorden maken vuil en vies. Meestal maken ze mooi en poetsen ze de realiteit een beetje op tot hij wat glansrijker is (add some glitters), maar in dit geval niet. Glamour ten over.
Op welke momenten voel je je gelukkig?
Het wordt stil. Erg stil. Zijn gezicht verdwijnt voor mijn ogen en ik staar naar de vakantiefoto's op zijn bureau. Hij heeft kinderen.
Ik. ik weet niet. Semi-nerveus of gewoon beschaamd dat ik eens met mijn bek vol tanden sta kriebel ik aan een wondje op mijn vinger.
Toch wel in contact met anderen, denk ik. Dit verkondig ik nadat ik gezegd heb dat mensen en mijn relaties met ze niet zoveel voor me betekenen. Vrijwel niets, waren mijn woorden, geloof ik. Haha.
Ja, maar wat moet er gebeuren wil jij je gelukkig voelen? Volgens mij heb jij altijd een zekere spanning nodig, een zekere tumult. Maar als ik het fout heb, mag je me corrigeren.
Hij kijkt mij lief aan.
Dat klopt. Extremen heh.
En ik kijk weg.
Maar nu weet ik het antwoord. Ik ben gelukkig als het leven geen poetslapje nodig heeft, geen extra glitters.
Volgende keer zal ik hem dit zeggen. Hij gaat weer op vakantie.
We redden het wel. Jij en ik (oh!)
En we zijn zeventien. Zeventien.
(Zoveel tijd en zo veel te doen
maar eigenlijk zo weinig. Ik vind
je dapper.)
(Daar lagen we dan, tussen de bloemetjes. In een bloemenperk. In een gesloten park. Dronken van de net gestolen alcohol giechelen we. Wat is de lucht toch lelijk! Hihi. Ik zeg dat ik me niet geschoren heb en hij zegt dat ik dat wel gedaan heb, keurig zelfs, maar dat ik wel stoppels heb. Ik snap het nog steeds niet. De bloemetjes roken zo lekker. De tequila smaakte zo bitter. We strompelden weg, de lievelige bloemetjes gehavend achterlaten. Ook zij waren aangerand, in al hun deugdelijke onschuld. <3)