(no subject)
Ik wil zoveel (kunnen) verwoorden. Ik denk zoveel na, echt, je houdt het niet voor mogelijk. Het is een dagtaak. Als ik alleen maar een uitlaatklep zou hebben, als het me zou lukken al mijn gedachten op één of andere manier over te brengen op ook maar één ander levend wezen, zou ik misschien wat rust vinden. Mijn eenzaamheid op kunnen heffen. Nader tot mensen komen, ik weet niet meer wat het is. Deze vervreemding maakt het me vrijwel onmogelijk gelukkig te zijn, met of zonder mensen om me heen. In balans zijn, spiritualiteit, ik ben er druk mee bezig, samen met mijn (alternatieve; dahag Parnassia) therapeute. Voor mij zijn het toverwoorden; ik hoor ze wel, begrijp ze wel, maar voel ze niet. Het Om moet door me stromen en mijn innerlijke stem moet nodig eens van zich laten horen. Doch, de acceptatie dat dit (nog) niet het moment is, dat deze moeilijke weg kennelijk de weg is die ik behoor te (onder)gaan, maakt me wel enigszins rustig. Ik begin mijn ratio langzamerhand steeds meer te vervloeken. Denk jezelf gelukkig, ik denk mezelf onmogelijk. Onmogelijk om kindmens te zijn en onmogelijk om te voelen. Het wezenlijke, te, voelen. Puur zijn in deze samenleving komt mij over als een onverenigbare tegenstelling. Maar het moet mogelijk zijn en ik geef niet op. Iets moois zal ook uit mijn bestaan voortvloeien en zo niet, zal ik ook niet treuren. Tot die tijd, een man die m'n (negatieve) gedachten veranderde in gedachten waar ik vaker stil bij zou moeten staan:
Erich Fromm - Liefhebben, een kunst, een kunde
blz 114
Hoofdstuk 11: desintegratie van de liefde in de moderne westerse samenleving
Als liefhebben een vermogen is van de rijpe en creatieve persoonlijkheid, dan volgt hieruit dat de ontwikkeling van het vermogen tot liefhebben in een individu in een gegeven cultuur mede bepaald wordt door de invloed, welke deze cultuur uitoefent op het karakter van de gemiddelde mens. Als wij spreken over liefhebben in de hedendaagse westerse cultuur, dan stellen wij hiermede de vraag of de sociale structuur van de westerse beschaving en de cultuurgeest welke hieruit resulteert, bevordelijk is voor de ontwikkeling van het vermogen tot liefhebben. Wie de vraag stelt, beantwoordt haar reeds ontkennend. Geen objectieve waarnemer van ons westerse leven zal in twijfel kunnen trekken dat liefhebben - naastenliefde, moederliefde en erotische liefde - een betrekkelijk zeldzaam verschijnsel is en dat hiervoor een aantal vormen van pseudo-liefde in de plaats zijn gekomen, welke in feite evenzoveel vormen zijn van desintegratie van liefde.
blz 118
Terwijl ieder poogt om zo dicht mogelijk bij de rest te blijven, blijft elkeen tenslotte alleen, vervuld van een diep gevoel van onzekerheid, van angst en van schuldgevoelens, welke steeds het gevolg zijn als de mens zich niet kan bevrijden uit zijn isolement.
Onze beschaving biedt tal van lapmiddelen, waardoor in de mens verdoofd wordt, zodat dit gevoel van eenzaamheid niet doordringt tot zijn bewustzijn.