[SHORT] No Regrets
Fandom(s): RG-VEDA
Author: วีว่า
Pairing: Taishakuten/Ashuraoh
Rating: PG-13
Disclaimer: Not mine. Clamp's
Summary: อาชูร่าโอ สามร้อยปีเพื่อหนึ่งคำสัญญา… ข้าชักดาบ.. เก็บเกี่ยวภาพคล้ายของท่านจากศัตรูที่งดงามเยี่ยงกัน ข้าจะสู้เพื่อท่าน!
Language: Thai
Warning: none
AN: เรื่องนี้มีแรงบันดาลใจมาจากโดจินชิเรื่อง RG Veda ของพี่โอ เขียนเพื่อเป็นของขวัญให้พี่เขา คราวนี้นำมาปรับปรุงใหม่ อ้อ.. เรื่องนี้เดิมตั้งชื่อไว้สั่ว ๆ ว่า RG-Veda Side Story ด้วยความขี้เกียจอย่างแรง 555
Read it here:
RG VEDA Side Story
(ภาคดัดแปลงแล้ว…ดัดแปลงอีก)
หกดารากำลังมา
ข้ารู้สึกได้ถึงความเคียดแค้น…เพราะข้าเองก็เฉกเช่นกัน
อาชูร่าโอ…
แค้น…ทว่าก็รักเป็นที่สุด…
ข้ายังจำได้
วันนั้น… ที่เซ็นมิโจ ท่านถามข้า…
‘ท่านต้องการอะไร…’
‘ข้าต้องการ…ตัวท่าน’
ใช่ ไม่น้อยไปกว่านั้น การทรยศสวรรค์ต้องตอบแทนด้วยสิ่งสูงค่าที่สุด
…ความรักของท่าน…
…ร่างกายอันอบอุ่นที่จะซุกตัวขดกายในอ้อมกอดข้า…
ท่านตอบตกลง และนับแต่บัดนั้นข้าก็ได้สาบานต่อกลิ่นหอมแห่งกายท่าน และเรือนร่างอ่อนนุ่มที่เปิดรับข้า…
ข้าจะเปลี่ยนแปลงสวรรค์เพื่อท่าน!!
ข้าจะสังเวยวิญญาณให้กับตราบาปที่กลางหน้าผาก เพื่อให้ความปรารถนาของท่านเป็นจริง!
วันนั้นได้มาถึงแล้ว…
วันแห่งการตัดสิน!
ข้าจะต้องสังหารบุตรแห่งท่าน บุตรผู้มีดวงตาสีทองและเรือนผมสีดำสนิท…
อาชูร่า
ใช่ ข้าไม่แปลกใจที่ยาชาโอจะมอบกายถวายชีวิต และปฏิญาณต่อสามภพว่าจะปกป้องเด็กคนนั้นแม้ว่าเขาจะเป็นผู้ที่อาจฆ่าตน
อา…ยาชาโอ…เจ้าก็แค่คลั่งไคล้ เช่นเดียวกับข้า…คลั่งในรักที่ดูราวกับจะได้ครอบครอง ทว่าไม่มีวันมาถึง
ก็เพียงแค่ได้สัมผัสเรือนผมนุ่มกรุ่นกลิ่นสดชื่นของเฟิร์นป่า ก็ดูราวได้สัมผัสกับสวรรค์ในสวรรค์
เพียงถูกจ้องมองด้วยสีทองแห่งนัยน์ตาที่ลึกล้ำราวกับบ่ออำพันเหลว ก็แทบแผดเผาจิตใจจนมอดไหม้..จนความนึกคิดกลวงเปล่า..ไม่เหลืออะไรเลย..นอกจากอาชูร่าโอผู้งดงาม
คืนนั้น คืนที่ข้ารู้สึกราวได้โอบกอดสวรรค์ทั้งหมด โอบไล้ความสุขทั้งมวลที่ใคร ๆ ต่างต้องริษยา
คืนนั้น…
-------------------
ข้ากำลังฝัน? คงใช่…กลิ่นกายหอมกรุ่นที่ปลุกเร้าความรู้สึกนั้นเป็นกลิ่นของท่าน…
กลิ่นหอมอ่อน ๆ ของเฟิร์นป่า…
ผิวกายข้าสัมผัสความเย็นนุ่มของเนื้อผ้า สัญชาติญาณนักรบของข้าพลุ่งพล่าน
‘ใคร!!’
ร่างผู้บุกรุกถูกตวัดเข้าหาโดยไม่ทันระวังตัว เมื่อพบว่าเป็นท่านข้าต้องปล่อยมืออย่างแปลกใจ
‘ขอโทษที่ทำให้ตกใจตื่น พอดีข้าเห็นว่าท่านไม่ได้ห่มผ้าเลยกลัวว่าจะเป็นหวัด’ ท่านอธิบายเสียงเรียบ ช้อนตามองข้าราวกับจะท้าทาย
‘อาชูร่าโอ!?’
ริมฝีปากสวยกรีดรอยยิ้มอย่างเต็มฝืน ท่านดูราวมีเรื่องจะพูด ข้าขมวดคิว รอรับฟังเรื่องราวของท่านอย่างกระตือรือร้น
‘หมายความว่า…อาชูร่าโอรุ่นต่อไปจะทำให้สามโลกพินาศอย่างนั้นรึ?’
ข้าไม่เข้าใจ..ถ้าเป็นบุตรของท่านล่ะก็…
ข้าหันมองท่าน เห็นดวงหน้างดงามขาวซีด คิ้วเรียวขมวดมุ่น
อาชูร่าโอ…ข้าปรารถนาจะเป็นผู้ปัดเป่าความทุกข์ทั้งมวลที่อยู่ในใจท่าน
‘…ถ้านั่นคือความปรารถนาของท่านล่ะก็…ข้าขอสัญญา… ต่อให้ต้องหลั่งเลือดมากมายเพียงใด ไม่ว่าใครจะต้องตกนรก.. ข้าจะไม่มีวันผิดสัญญาต่อท่านเด็ดขาด ข้าสาบาน’
ข้าจุมพิตปอยผมนุ่มสลวยอย่างบูชา
เส้นไหมแห่งรัตติกาลที่เคยหมายมาดอยู่ใกล้เอื้อมเท่านี้เองรึ…
นุ่ม… ใช่ นุ่มและหอมอย่างที่ฝัน
ท่านเพียงช้อนตาขึ้นมอง และข้าก็ตกอยู่ในวังวนของดวงตาคู่นั้น
ไออุ่นจากร่างท่านค่อย ๆ ซึมซาบและแผดเผาใจข้าทีละน้อย เรือนร่างอิงเอนเข้าหากัน และข้าก็ได้สัมผัส…ริมฝีปากบางที่หอมหวาน นุ่มนวล ริมฝีปากที่แดงเรื่อราวกลีบกุหลาบ…
กลิ่นอายอ่อน ๆ โอบล้อมกาย ดึงรั้งข้าให้จมดิ่งลงกับความมัวเมายิ่งขึ้น
‘กลิ่นนี้…เฟิร์นป่า…แทบทำให้หัวใจข้าหยุดเต้นกี่ครั้งแล้วรู้มั้ย อาชูร่าโอ…’
เนื้อกายข้าราวเสียดสีกับแพรไหมที่อุ่นจนร้อน เรือนร่างท่านบิดเร่าด้วยความรู้สึกอึดอัดอยู่ใต้ร่างข้า
ร่างเราประสานเป็นหนึ่งเดียวกัน เสียงหอบเหนื่อย น้ำตาที่เอ่อคลอ เรือนร่างที่บีบรัดข้า ทั้งหมดดูราวกับสิ่งที่ถูกต้องที่สุดที่ควรเกิดขึ้นระหว่างเรา
…อาชูร่าโอ…ท่านเป็นของข้า…ชั่วนิรันดร์…
..
ความงามของท่านแทบหยุดลมหายใจข้า นัยน์ตาสีทองที่ราวจะดูดกลืนวิญญาณ ดวงหน้าของท่าน ผิวกายของท่านขาวนวลเนียนราวกับมุก เรือนผมสีดำสนิทแผ่กระจาย..นุ่มนิ่มราวใยไหม ดำสนิทราวรัตติกาล
ข้าปรารถนาจะกกกอดท่าน เหนี่ยวรั้งท่านไว้ให้เป็นของข้าแต่เพียงผู้เดียว อยากให้ดวงตาสีทองคู่นั้นฉายเพียงภาพข้า ริมฝีปากสีกลีบกุหลาบเรียกขานเพียงนามข้า
ใช่..แค่คืนหนึ่งกับ สวรรค์ในสวรรค์ นั้นไม่มีวันเพียงพอ
ข้าหิวโหย ตักตวงอีกซ้ำแล้วซ้ำเล่า
ท่านปล่อยให้ข้าลุ่มหลง ดูดดื่ม ปล่อยให้ข้าจมดิ่งลงในห้วงความหอมหวานของรสชาติความอบอุ่นอ่อนนุ่มที่ปรนเปรอ ครั้งแล้ว…ครั้งเล่า…และในที่สุดท่านก็ปล่อยให้ข้ากลืนกินท่าน…
…ใช่…กลืนกินจนหมดเนื้อหมดตัว…
รสหวาน…ของเนื้อนุ่มเนียนละเอียดที่ข้าเคยได้สัมผัสตั้งไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง
กลิ่น…ของเฟิร์นป่าที่อบอวลจนข้าไม่รู้สึกถึงกลิ่นคาวเลือด
…อาชูร่าโอ…
…
เสียงเอะอะ? ถ้าอย่างนั้นพวกเขาคงมากันแล้ว…
หกดารา…
บิชามอนเทนอยู่เคียงข้างข้า สู้เพื่อข้า สู้เพื่อคิตโชเทน ตัวหมากที่น่าสงสาร…ตัวหมากที่จงรักภักดีและน่าสมเพช…
ตัวหมากที่เสียรักเพื่อบูชารัก…
หกดาราค่อย ๆ ดับไปทีละหนึ่ง…
สวรรค์ค่อย ๆ ล่มสลาย…
ความรู้สึกของริวโอดับไปแล้ว
คารูร่าโอถูกข้าสังหาร
โซม่าและเคนดับปะโอตายเคียงข้างกัน
ข้าเสียใจต่อเจ้า…โซม่า กระทั่งความปรารถนาก่อนตายของเจ้าข้าก็ไม่อาจให้สมหวังได้ เพราะข้ารู้ดี…การมีชีวิตอยู่อย่างโดดเดี่ยวเป็นความเจ็บปวดเพียงไหน…
อาชูร่าโอ สามร้อยปีเพื่อหนึ่งคำสัญญา… สัญญาที่ข้าสาบานว่าจะรักษาแม้ชีวิตหาไม่
ข้าชักดาบ.. เก็บเกี่ยวภาพคล้ายของท่านจากศัตรูที่งดงามเยี่ยงกัน
ข้าจะสู้เพื่อท่าน!
-------------------
‘ไทชาคุเทน ท่านน่ะ…คิดว่าชะตากรรมเป็นสิ่งที่ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้หรือเปล่า’
‘สำหรับข้า ถ้าเพื่อสิ่งที่ต้องการแล้ว…ต่อให้เป็นตำแหน่งของดาราข้าก็จะเปลี่ยนแปลงมันให้ได้!’
‘ถ้าอย่างนั้น…จะช่วยข้าเพื่อเปลี่ยนวิถีดาราได้หรือไม่?’
‘…ถ้าช่วย ท่านจะให้สิ่งที่ข้าต้องการหรือไม่ล่ะ’
‘ท่านต้องการอะไร’
‘…ตัวท่าน…’
...
'ไทชาคุเทน ความเห็นแก่ตัวของข้า…อาจกลายเป็นหายนะของสามภพ’
‘ท่านเสียใจหรือไม่ล่ะ อาชูร่าโอ?’
‘…ไม่ ข้าไม่เสียใจ…’
‘เช่นนั้น…เพื่อให้ได้มาซึ่งรอยยิ้มของท่าน ต่อให้ต้องทำลายล้างทั้งสวรรค์ก็คู่ควร!’
...
‘ท่านเชื่อในชะตากรรมหรือเปล่า ไทชาคุเทน? พรหมลิขิตล่ะ?’
ชะตากรรมงั้นรึ? พรหมลิขิต? ข้าเพียงเชื่อมั่นในตัวเองเท่านั้น อนาคตของข้า ข้าจะขอไขว่คว้ามาด้วยตนเอง!
‘ไทชาคุเทน… ท่านมีความฝันที่จะปล่อยให้หลุดลอยไปไม่ได้หรือเปล่า? มีหรือไม่..สิ่งที่ท่านจะไม่ยอมสูญเสียไม่ว่าจะต้องแลกกับอะไรก็ตาม?’
สิ่งที่ข้าต้องการ? ท่านอย่างไรล่ะ ท่านเท่านั้นที่ข้าจะไม่ยอมสูญเสีย
‘…ข้าน่ะมีสิ่งที่ต้องการอย่างมากอยู่ เป็นสิ่งเดียวเท่านั้นที่ข้าจะไม่ยอมให้อะไรมาขวางได้’
อาชูร่าโอ?
‘ลูกข้า…ที่เกิดมาคือราชบุตรแห่งการทำลายล้างที่จะทำลายสามโลก แต่ข้าอยากเปลี่ยนวิถีดารา อยากมอบชีวิตใหม่ให้กับลูกของข้า ข้า…อยากจะเชื่อว่าไม่มีวันพรุ่งนี้ที่ถูกกำหนดไว้แล้ว อยากจะเชื่อมั่นเช่นเดียวกับท่าน อยากฝ่าฝืนลิขิตสวรรค์จนถึงที่สุด!’
อาชูร่าโอ…อาชูร่าโอ ข้าสาบานต่อท่าน ข้าจะหยุดยั้งไม่ให้หกดารามารวมกัน ไม่ให้ผนึกของอาชูร่าคลายได้ ไม่ให้บุตรของท่านกลายเป็นผู้ล่มสลายสวรรค์
‘ดาราพยากรณ์ไม่เคยผิดพลาดมาก่อน แต่ข้าอยากเชื่อว่ายังมีความหวัง… ไทชาคุเทน กอดข้าเถอะ… ทำให้ข้าลืม…’
อาชูร่าโอ…
‘ทำให้ข้าลืม.. ท่านเอง…ก็ต้องการข้าไม่ใช่หรือ?’
...
‘กองทหารของเซ็นมิโจทั้งหมดพ่ายแพ้แล้ว ที่เหลือก็มีท่านจอมเทพเท่านั้น’
‘งั้นเหรอ ถ้าอย่างนั้น…นี่ก็เป็นคำขอสุดท้ายล่ะ…เทพสายฟ้าไทชาคุเทน’
อาชูร่าโอ? ดวงตาของท่าน…ตายไปแล้ว
‘จงฆ่าข้า แล้วกินร่างข้า’
อะไรนะ? ท่านพูดอะไร? น้ำเสียงเย็นชาเช่นนั้น?
‘เพราะ…ถ้าไม่สามารถเปลี่ยนวิถีดาราได้ ข้าอยากให้ท่าน…ฆ่าลูกข้าก่อนที่จะกลายเป็นเทพแห่งการทำลายล้าง’
ข้าสาบานแล้ว จะหยุดยั้งหกดารา จะไม่ยอมให้บุตรท่านต้องกลับกลายเป็นต้นเหตุของความพินาศ หรือเท่านั้นยังไม่เพียงพอ?
‘เพื่อการนั้น…ท่านต้องการพลัง’
แล้วจิตใจข้าล่ะ? ความรักของข้า? หรือเพราะเพื่อให้ความปรารถนาของท่านเป็นจริง..กระทั่งดวงใจของข้าก็ต้องถูกทำลาย?
‘ข้าขอมอบทุกสิ่งของข้าให้ท่าน’
ข้าไม่ต้องการ!!
อาชูร่าโอ ข้าไม่เพียงแค่อยากได้เรือนร่างของท่าน! ไม่อยากได้อำนาจของเผ่าอาชูร่า! ไม่อยากเป็นจอมเทพ!
ที่ข้าอยากได้คือหัวใจ…หัวใจรักของท่าน!
อา…กี่ครั้งกันที่ท่านเดินผ่าน ดวงตาสีทองคู่นั้นไม่เคยเลยที่จะเหลียวมองขุนพลอันต่ำต้อยเช่นข้า
กี่ครั้งกันที่ข้าต้องใจเต้นระส่ำเพราะท่านอยู่ใกล้แค่เอื้อม หากเพียงเอื้อมมือสัมผัส…ก็คงกระทบถูก แต่ถ้าหากกระทำจริงท่านคงไม่ให้อภัย…
ท่านเป็นถึงขุนพลผู้พิทักษ์แห่งจอมเทพ เป็นจ้าวแห่งเผ่าอาชูร่าที่งดงามและแข็งแกร่ง เป็นดั่งภาพมายาที่ข้าเฝ้าใฝ่ฝันเนิ่นนาน
เป็นภาพฝันที่ข้าอยากได้มาครอบครอง…
ทว่าก็อยากทำลายล้าง บดขยี้…
อาชูร่าโอ เพราะเพื่อคำสัญญาที่มีต่อท่าน..ความรักที่มีต่อท่าน..ตลอดเวลาสามร้อยปีมานี้ ข้าผ่านวันเวลาเช่นใดมา ท่านจะรับรู้ไหม?
ท่านจะรับรู้หรือไม่..ว่าไม่มีอะไรทุกข์ทรมานกว่าการอดทนมีชีวิตอยู่เมื่อปราศจากบุคคลอันเป็นที่รัก?
ข้าแค้นท่าน!
อาชูร่าโอ…ท่านโหดร้ายเหลือเกิน…
ทว่า…
อาชูร่าโอ…
ข้า…ปรารถนาท่านเหลือเกิน…
~ FINIS ~