(no subject)
En toen was er sneeuw.
Heel veel sneeuw.
Héél erg veel sneeuw.
Een hele zielige vogel.
Liske die met de fiets door huis moest omdat er teveel sneeuw voor de schuurdeur lag.
Ik had het ontzettend koud, en ik wou geen handschoenen aan omdat ik per sé foto's wou maken.
Het was zo absurd, iedereen liep over straat omdat er toch bijna geen verkeer was.
Mensen liepen voorbij met grote tassen vol boodschappen alsof de rest van de week de supermarkten ingesneeuwd zouden zijn. Auto's reden langzaam voorbij en voor het eerst kon ik op straat lopen omdat het de auto's toch niks uitmaakte, ze reden er wel langs. Bovendien was op de stoep lopen eigenlijk onmogelijk; als je daar zou lopen zou je een heel stuk wegzakken in de sneeuw. Eigenlijk was er niet eens een stoep, de grens tussen straat en stoep was niet meer zichtbaar. Het was zo'n raar gezicht, overal waar je keek was sneeuw. Sneeuw sneeuw sneeuw, alles was wit. De lucht was totaal wit van de sneeuw die uit de lucht kwam vallen. We hadden ook nog eens de wiskunde a-lympiade vandaag, een opdracht die we moesten maken van half 9 tot 4 uur en daarna moesten inleveren. We zaten gigantisch in de stress en liepen snel door de sneeuw naar school om het in te leveren. De ingang naar het schoolplein was dicht, dus liepen we door naar de hoofdingang. Een grote boom die was omgevallen lag horizontaal over de weg en steunde op de hekjes aan weerszijden van de weg, zodat we eroverheen moesten klimmen om bij de ingang te komen. We hadden al gehoord dat de rest van de klassen op school naar huis waren gestuurd, maar dat er helemaal niemand meer op school was was ook wel weer het andere uiterste. Maargoed, inderdaad niemand op school. Hadden we daarvoor lopen stressen, erg fijn. Vooral omdat we de enige groep waren die het verslag nog op school kwamen inleveren. Maar omdat we toch wouden laten zien dat we het hadden ingeleverd, hebben we het door de brievenbus gedaan.
Op weg naar huis heb ik nog wat foto's gemaakt en probeerde ik ondertussen mijn fiets mee te slepen door de sneeuw. Maar er waren erg weinig sporen dus je fiets achter je aan slepen door iets van 20 cm sneeuw is ook niet erg handig. Auto's die overal vast kwamen te zitten, mensen die zich bergen voor grote pakken sneeuw en takken die ineens van de boom vallen, het was allemaal zo vreemd. Toen ik in mijn eigen straat was hoorde ik ineens vlak naast mij iets gigantisch hard kraken en ik sloeg mijn armen om mijn hoofd om me te beschermen. Een paar seconden later viel er een gigantisch dikke tak naast mij neer, het was echt bijna een boomstronk. Ik was bang en liep snel door naar huis. Wat was ik blij dat ik thuis was.