Люблю здымаць на стужку, ёсць у гэтым нейкая таямніца. Калі кадр спачатку толькі ў тваёй галаве, а пасля, шчоўк, і ён нібыта матэрыялізаваўся, але ты сам пакуль не ведаеш як. Памятаю з дзяцінства гэтае адчуванне... Бацька падарыў "Агат", я здымала ўсё запар, а пасля пасля мы сядзелі на кухні... Чырвоны ліхтар, усе гэтыя ванначкі, растваральнікі. І
(
Read more... )
Comments 12
Reply
Reply
Reply
Reply
Reply
Reply
і я клёвая ў дзяцінстве. мне здаецца, у нас з табой такі выраз твару праз спадчыну перадаўся ))
Reply
а выраз твару... сапраўды нейкі стандатрны... :)
( ... )
Reply
Reply
Reply
Leave a comment