Дневник одной несчастной

[orer]

Մոսկվայից մի պատմվածք էին ուղարկել` "Дневник одной несчастной". Էսօր Երևանից գալուց կարդացի երթուղայինում: Հեղինակին ճանաչում եմ: Անհամբեր կարդում էի ու սպասում էի, որ ուր որ ա կարամ ասեմ` դե մալադեց էլի էս տղուն: Ու վերջը ասեցի: Բայց էն, ինչ ես բռնեցի, բոլորովին էն չէր ինչի վրա հեղինակը շեշտը դրել էր

Comments

[xiphias_mythos]

Այ...դրա համար էլ ես որոշեցի չգրել :))
Իսկ happy end-ներն ինձ մոտ համառորեն չեն ստացվում:

[orer]

Լավագույն լուծումը :))

[xiphias_mythos]

Իրոք..նեգատիվը հայելային ցիկլի մեջ ընկնելու սովորություն ունի: Չես գրում` չի էլ արտացոլվում :)

[orer]

Բայց նեգատիվը մենակ գրելուց չի գալիս էլի ու չգրելով ցիկլը չի փակվում

[deghin]

Ես, օրինակ, վաղուց դադարել եմ ոչ միայն գրել, այլև կարդալ նեգատիվ բաներ, ինչքան էլ որ տաղանդավոր ու հետաքրքիր լինեն։ Կյանքում եղած նեգատիվը լրիվ հերիք ա, ինձ որ հեչ պետք չի մի հատ էլ արվեստի միջոցով լրացուցիչ բացասականի դոզա ստանալ։ Ես արվեստից դրական լիցքեր եմ ակնկալում ու փորձում ստանալ։ Ասեմ, որ լավ էլ հաջողվում ա։ :D

[urish]

Ինչպես որ ասված ա "գուշակություններ մի արա", նմանապես գիրն էլ, հնարավոր ա, կոդավորելու հատկություն ունի:

<Ասածս էն ա, ժողովուրդ, մի' գրեք. հերիքա երկիրը լցնեք դժբախտ ճակատագրերով>

Ես էլ եմ դադարեցրել: Միակ բանը, որ կարող ա ստիպի դա անելու` փառասիրությունն ա:

<կամ գոնե անցեք "happy end"->
Կամ էլ տենց: Բայց իսկական հեպի էնդի ժամանակ գրելու ախորժակ չի լինում: Պարզապես իմաստ չկա: Գրականությունը ցավից ա ծնվում:

[deghin]

Չէ, ոչ միշտ ա ցավից ծնվում։ Ցավոտ գրականությունն ա, որ ցավից ա ծնվում։ :D Բայց կա նաև այլ բնույթի գրականություն, չէ՞։ Երևի կասես՝ դրանք էնքան խորն ու արժեքավոր չեն կարող լինել, ինչքան ցավից ծնվածը, բայց դե մեկ ա, համաձայն չեմ։ Ընդհանրապես ես համարում եմ, որ լավը՝ բոլոր առումներով, էն ա, ինչ մարդուն դրական լիցքեր ա տալիս, ավելացնում ա ապրելու ցանկությունը, ուրախացնում ա, երջանկացնում ա, մի խոսքով՝ մարդու կյանքն ավելի հաճելի ա դարձնում, իսկ դեպրեսիվ, սադո-մազո ռոմանտիզմն անձամբ ինձ համար, արդեն վաղուց արժեք չի ներկայացնում, չգիտեմ... Չգիտեմ՝ ով ոնց, բայց ես կյանքից դրական լիցքեր եմ սիրում ստանալ ու նաև տալ, իսկ առանց ստանալու տալը, մեր մեջ ասած, նույնպես բարդ ա։

[urish]

Ան, ցավից ծնվող գրականություն չի նշանակում ցավի մասին կամ ցավոտ գրականություն: Հենց լավն ու բարին, որով տոգորվում ես գրականությունը կարդալիս, ծնվում է հենց վատի հետ համեմատության մեջ կամ ցավալով էդ վատի համար: Այլապես լավը, ինքնին ու հենցայնպես, չես ընկալի որպես լավ:

[urish]

Որպես օրինակ, ասենք Դոստոեվսկու Ոճիրն ու Պատիժը. ամբողջը ցավից ծնված գրականություն ա, սկզբից մինչև վերջ, բոլոր հերոսների բարդ ու խորը կերպարներով, բայց և այնպես, էդ ցավից ծնվող կերպարները, միջավայրը, խոսքն ու միտքը հաղորդում են խորը պոզիտիվ, կյանքը վերագնահատելու ու սիրելու, մարդկանց սիրելու ամենահոգեթափանց տրամադրություններ:

[urish]

Բայց մյուս կողմից էլ, եթե ոչինչ չստեղծես, ոչինչ էլ չի լինի: Եթե չգրես դժգոհության մասին, չի բացահայտվի թե ինչից պետք է ծնվի գոհունակությունը, քանի որ չես տա շանս գնահատելու իրավիճակը: Կարելի ա իհարկե ընտրել չգրելը, եթե ստացվի, բայց էդ դեպքում չի լինի ստեղծագործություն, իսկ դա նույն ա, ինչ Չգոյությունը: Իսկ գոյություն չունենալն ի վերջո ամենասարսափելի ընտրությունն ա կամ այսպես կոչված` ճակատագիրը, երբ քեզ գոյություն ա շնորհվել առանց քո ընտրության:

[deghin]

Ան, ես հո չեմ ասում՝ բացասական երևույթների մասին ընդհանրապես պետք չի խոսել, գրել ու արտահայտվել։ Էդ կնշանակեր ուղղակի աչքերը փակել իրականության առաջ ու, բնականաբար, անհեթեթ կլիներ, որովհետև էդ իրականությունը վաղ թե ուշ, մեկ ա, աչքդ ա մտնելու, ինչքան էլ աչքերդ փակես, էդ պարզ ա։ Խոսքը բացասականի մասին որպես ինքնանպատակ գրելու մասին ա, երբ ոչ թե դա գործիք ա դրականը տեսնելու, բացահայտելու, դրականին ձգտելու ու հասնելու համար, այլ հենց ինքն իրենով դիտարկվում ա կամ հավակնում ա դիտարկվել որպես արվեստ՝ ասենք, զուտ պատկերավորման, հմուտ նկարագրության կամ թեկուզ խորության շնորհիվ։ Եթե դրա նպատակն էդքան կարճ ա ու դարդի մեջ ճահճացած վիճակից դուրս բերելու փորձ չի անում ու ոչ մի քայլ առաջ չի տանում մարդուն հոգեպես, ուրեմն պետք չի էդ ստեղծագործությունը, ինչքան էլ որ սիրուն ու հմուտ լինի գրված։

[urish]

Ան, իսկ ըստ իս, իսկական գրականությունը ոչինչ ուսուցանելու կամ բարոյախոսելու չինչին իսկ նոտա չպետք է ունենա: Պետք է լինեն միայն հմուտ նկարագորւթյուններ ու վերջ, մնացածը ընթերցողի մեջ ա խմորվում: Պետք է միայն կարողանալ ցույց տալ այն, իչ դու ես տեսնում, ոչ թե դու ինչ կարծիք ունես տեսածիդ մասին: Ցույց տալ` բառիս ամենալայն իմաստով: Չէ՞ որ մարդիկ տարբեր ռակուրսներով են կանգնած ու տարբեր բաներ են տեսնում մինևնույն աշխարհում

[deghin]

Իսկ ես տենց չեմ համարում։ Ուսուցանելն, իհարկե, դասատուական տոնով խրատներ տալու տեսքով չպիտի լինի, էդ հեչ։ Բայց թեկուզ անուղղակի ձևով գրականությունն, իմ կարծիքով, պիտի ինչ-որ բան տա, դրական բան։ Պարտադիր չի, որ էդ ստացածը հենց էդ պահին շոշափելի կամ բառերով արտահայտելի բան լինի, կարող ա զուտ ենթագիտակցությանդ մեջ մի տեղ հարմարավետ նստի ու դրանով քեզ ինչ-որ դրական բան տա, օգնի գտնել ինչ-որ հարցի պատասխան կամ թեկուզ ավելի լավ հասկանալ ու գիտակցել ինչ-որ բան կամ ինչ-որ մեկին։ Որ ասում եմ՝ սովորեցնել, մարդիկ սովորաբար հասկանում են բացառիորեն արտահայտված ինչ-որ բարոյախրատական ճառեր, ու դա, բնականաբար, վանում ա։ Բայց խոսքը դրա մասին չի։