Մի սասանեք «Արգելված քաղաքը»

Nov 15, 2012 19:28



EN-US">14 Sylfaen">դարի կեսերին Չինաստանը դժվարությամբ ուշքի էր գալիս երկիրը պատած աղետներից՝ Սեւ մահի /ժանտախտի/ համաճարակից, Մոնղոլական նվաճումից եւ եղբայրասպան պատերազմներից:

Իշխանական վակուումը լցվեց Չժու Յուանչժանի կողմից Մին դինաստիայի հիմնադրումով, որի ժամանակ երկիրը մաքրվեց մոնղոլներից եւ 1368 թ. Պեկինը հռչակվեց երկրի մայրաքաղաք:

Սակայն ( Read more... )

Leave a comment

Comments 1

javakhk November 16 2012, 02:22:08 UTC
Դրոն ասել է, որ. “Գործն է, որ ապրում է եւ ապրեցնում”: Երբ կա գործ, անելիք, գաղափար, նպատակ, ապա ակնածանքը ինքնաբերաբար գալիս է: Երբ 1988ին հայտնի էր, թէ ինչ ենք ձգտում, ապա անգամ Վանո Սիրադեղյանի նման բոմժը ընկալվում էր որպես առաջնորդ, եւ մարդիկ նրա թերությունների վրա ուշադրություն չէին դարձնում: Հայկական քաղաքական մտքի, քաղաքական ձգտումների զարգացումը մի տեսակ սառեց-մնաց Աղդամը գրավելու ֆազի վրա: Դա դարձավ պետականաստեղծ գործոն:

Սովետական հետպատերազմյան տարիներին Ստալին-Ժուկովների սերունդը դարձավ պետականության ամուր խարիսխ, իսկ հաջորդ սերունդները դրա վրա ավելացրին միայն անողնաշար, անգաղափար պարտիական կոմկուսի ֆունկցիոներների շերտեր, որոնք միայն սեփական բարեկեցության մասին էին մտածում: Հայաստանյան պրոցեսներն էլ դրա նմանությունն ունեն:

Reply


Leave a comment

Up