Пераклад на беларускую вершаў В.Цоя
Віктар Цой
Пераклаў з расейскае Сяргей Балахонаў
знойдзена тут: http://nn.by/?theme=lit&article=2005101404
ПАЧАК ЦЫГАРЭТ
Я сяджу і гляджу ў чужое небаз чужога акна
І ніводнае зоркі не магу пазнаць.
Я блукаў па бездарожжы ад відна да відна,
Азірнуўся і пабачыў, што сьледу няма.
Але пакуль я маю пачак цыгарэт,
Не зусім усё так кепска на сёньняшні дзень.
І квіток на самалёт са срэбным крылом,
Што ляціць і пакідае зямлі толькі цень.
І ніхто не хацеў быць вінаватым безь віна,
І ніхто не жадаў рукамі жар заграбаць.
А бяз музыкі на людзях сьмерць як сястра,
А бяз музыкі ня хочацца прападаць.
Але пакуль я маю пачак цыгарэт,
Не зусім усё так кепска на сёньняшні дзень.
І квіток на самалёт са срэбным крылом,
Што ляціць і пакідае зямлі толькі цень.
ГРУПА КРЫВІ
Цёплае месца, ды вуліцам мець
Трэба водціскі нашых ног.
Зоркавы пыл боты нясуць.
Добра ў фатэлі. Коўдра. Камін.
Шчэ націснуць цынгель не пасьпеў.
Сонечны дзень перасычаных сноў.
Рэзус фактар, група крыві,
Мой парадкавы нумар на рукаве.
Пажадай, каб фартунным быў бой.
Пажадай мне не застацца ў гэтай траве,
Не застацца на мураве.
Пажадай мне фартуны.
Ёсьць чым плаціць. Ахвоты няма
Да ўзмогі за кожны кошт.
Прагі няма хоць камусьці на грудзі ставаць.
Я хацеў бы застацца з табой,
Проста застацца з табой,
Ды высокая зорка наноў
Заве ваяваць.
Рэзус фактар, група крыві,
Мой парадкавы нумар на рукаве.
Пажадай, каб фартунным быў бой.
Пажадай мне не застацца ў гэтай траве,
Не застацца на мураве.
Пажадай мне фартуны.
СОНЦА-ЗАРА
Белы сьнег. Шэры лёд.
Люты боль з ран зямлі імкне.
Шматкалёрнаю коўдрай на ёй
Места ў дарожным вязьме.
А над местам тым аблокі плывуць,
Захінаюць нябесны сноп.
А над местам тым жоўты дым.
Месту аж дзьве тысячы год,
Выжытых у промнях зары,
Імя якой Сонца.
І дзьве тысячы год вайна,
Вайна без адметных прычын.
Вайна - бава маладых
І лекі супраць маршчын.
Чырвань - чырвоная кроў.
Праз гадзіну проста зямля.
Празь дзьве на ёй кветкі ў траве,
А праз тры яна зноўку жыве
У праменьні гарачай зары,
Імя якой Сонца.
І вядома, што было так заўжды:
Хто ня помніць ні чыноў, ні імён,
Той гатовы дацягнуцца да зор,
Калі нават навокал сон,
І прапасьці, згарэўшы ў зары,
Імя якой Сонца.
ЗЯЗЮЛЯ*
Песьняў, дагэтуль няствораных, колькі?
Парай, зязюля, як сьлед:
Месьцічам мне быць ці жыць на хутары,
Крыцай ляжаць ці азараць сусьвет?
Сусьвет.
Сонца маё, вачэй не хавай,
Зірні, я сьціснуў далонь у кулак,
І, даўшы мне порах, рады дай,
Што й як…
Хто памкне дарогаю самотнікаў?
Волаты адважныя
На нажы ўскіпелі ў полі ў баях.
Мала хто, унікнуўшы бяспамяцтва,
З розумам ясным здольны цярэбіць Шлях.
Той шлях.
Сонца маё, вачэй не хавай,
Зірні, я сьціснуў далонь у кулак,
І, даўшы мне порах, рады дай,
Што й як…
А дзе ж ты цяпер, воля вольная?
У якіх краях золак залаты вітаеш і з кім?
Хораша з табой ды кепска безь цябе,
Голаў свой ды плечы шматпакутныя пад кій,
Пад кій.
Сонца маё - вачэй не хавай,
Зірні, я сьціснуў далонь у кулак,
І, даўшы мне порах, рады дай,
Што й як…
‾
* Гэты пераклад ахвярую Сяргею Скрабцу.
Пераклаў з расейскае Сяргей Балахонаў
знойдзена тут: http://nn.by/?theme=lit&article=2005101404
ПАЧАК ЦЫГАРЭТ
Я сяджу і гляджу ў чужое небаз чужога акна
І ніводнае зоркі не магу пазнаць.
Я блукаў па бездарожжы ад відна да відна,
Азірнуўся і пабачыў, што сьледу няма.
Але пакуль я маю пачак цыгарэт,
Не зусім усё так кепска на сёньняшні дзень.
І квіток на самалёт са срэбным крылом,
Што ляціць і пакідае зямлі толькі цень.
І ніхто не хацеў быць вінаватым безь віна,
І ніхто не жадаў рукамі жар заграбаць.
А бяз музыкі на людзях сьмерць як сястра,
А бяз музыкі ня хочацца прападаць.
Але пакуль я маю пачак цыгарэт,
Не зусім усё так кепска на сёньняшні дзень.
І квіток на самалёт са срэбным крылом,
Што ляціць і пакідае зямлі толькі цень.
ГРУПА КРЫВІ
Цёплае месца, ды вуліцам мець
Трэба водціскі нашых ног.
Зоркавы пыл боты нясуць.
Добра ў фатэлі. Коўдра. Камін.
Шчэ націснуць цынгель не пасьпеў.
Сонечны дзень перасычаных сноў.
Рэзус фактар, група крыві,
Мой парадкавы нумар на рукаве.
Пажадай, каб фартунным быў бой.
Пажадай мне не застацца ў гэтай траве,
Не застацца на мураве.
Пажадай мне фартуны.
Ёсьць чым плаціць. Ахвоты няма
Да ўзмогі за кожны кошт.
Прагі няма хоць камусьці на грудзі ставаць.
Я хацеў бы застацца з табой,
Проста застацца з табой,
Ды высокая зорка наноў
Заве ваяваць.
Рэзус фактар, група крыві,
Мой парадкавы нумар на рукаве.
Пажадай, каб фартунным быў бой.
Пажадай мне не застацца ў гэтай траве,
Не застацца на мураве.
Пажадай мне фартуны.
СОНЦА-ЗАРА
Белы сьнег. Шэры лёд.
Люты боль з ран зямлі імкне.
Шматкалёрнаю коўдрай на ёй
Места ў дарожным вязьме.
А над местам тым аблокі плывуць,
Захінаюць нябесны сноп.
А над местам тым жоўты дым.
Месту аж дзьве тысячы год,
Выжытых у промнях зары,
Імя якой Сонца.
І дзьве тысячы год вайна,
Вайна без адметных прычын.
Вайна - бава маладых
І лекі супраць маршчын.
Чырвань - чырвоная кроў.
Праз гадзіну проста зямля.
Празь дзьве на ёй кветкі ў траве,
А праз тры яна зноўку жыве
У праменьні гарачай зары,
Імя якой Сонца.
І вядома, што было так заўжды:
Хто ня помніць ні чыноў, ні імён,
Той гатовы дацягнуцца да зор,
Калі нават навокал сон,
І прапасьці, згарэўшы ў зары,
Імя якой Сонца.
ЗЯЗЮЛЯ*
Песьняў, дагэтуль няствораных, колькі?
Парай, зязюля, як сьлед:
Месьцічам мне быць ці жыць на хутары,
Крыцай ляжаць ці азараць сусьвет?
Сусьвет.
Сонца маё, вачэй не хавай,
Зірні, я сьціснуў далонь у кулак,
І, даўшы мне порах, рады дай,
Што й як…
Хто памкне дарогаю самотнікаў?
Волаты адважныя
На нажы ўскіпелі ў полі ў баях.
Мала хто, унікнуўшы бяспамяцтва,
З розумам ясным здольны цярэбіць Шлях.
Той шлях.
Сонца маё, вачэй не хавай,
Зірні, я сьціснуў далонь у кулак,
І, даўшы мне порах, рады дай,
Што й як…
А дзе ж ты цяпер, воля вольная?
У якіх краях золак залаты вітаеш і з кім?
Хораша з табой ды кепска безь цябе,
Голаў свой ды плечы шматпакутныя пад кій,
Пад кій.
Сонца маё - вачэй не хавай,
Зірні, я сьціснуў далонь у кулак,
І, даўшы мне порах, рады дай,
Што й як…
‾
* Гэты пераклад ахвярую Сяргею Скрабцу.