when you fall in love 8
ตอนที่8 ค่ำคืนแห่งการแก้แค้น
ร่างเล็กบางเปิดประตูห้องซ้อมด้วยสีหน้ารื่นเริง เสียงใสๆ ทักทายสมาชิกร่วมวงและทีมงานที่กำลังวุ่นกับการวัดตัวสำหรับตัดชุดใหม่
“ว่ายังไงวัดกันเสร็จหรือยังเอ่ย ฉันต้องต่อคิวใครเนี่ย”
“ทางนี้เลย คาเมะคุง ของฉันเพิ่งวัดเสร็จพอดี” หนุ่มหัวโล้นรูปหล่อของวงกวักมือเรียกเพื่อนร่วมวงให้มายืนแทนที่ตนด้วยรอยยิ้ม
หญิงสาวเดินเข้าไปยืนแทนที่โคคิ เพื่อให้ทีมงานฝ่ายเสื้อผ้าเริ่มวัดตัวอย่างว่าง่าย
“เจ้าจินมันหายไปไหนอีกล่ะ เมื่อกี้มันลากนายไปด้วยกันไม่ใช่เหรอ ทำไมมันปล่อยให้นายกลับมาคนเดียวล่ะ ตัวมันยังไม่มาซักที เหลือมันคนเดียวแล้วนะที่ยังไม่ได้วัดตัว” โคคิบ่นออกมาพร้อมกับใช้สายตาคาดคั้นเอาคำตอบจากร่างบางตรงหน้า
คาเมะก้มหน้างุดหลบสายตาของอีกฝ่าย ก่อนจะอ้อมแอ้มตอบออกมา
“จินมันลากให้ฉันไปส่งที่ห้องน้ำ ตอนนี้มันท้องผูกเลยให้ฉันกลับมาก่อน เดี๋ยวก็ตามมาเอง”
ทุกคนพยักหน้ารับคำตอบของคาเมะ ไม่มีใครติดใจสงสัยอะไรอีก ขณะที่ทีมงานกำลังวุ่นวายวัดตัวให้คาเมะนั้นเอง ประตูห้องซ้อมถูกเปิดออกพร้อมกับจินที่ก้าวเข้ามาในห้องด้วยใบหน้าซีดๆ
“หน้าซีดนายซีดมากเลยนะจิน เห็นคาเมะบอกว่านายท้องผูก วัดตัวเสร็จแล้ว นายจะซ้อมเต้นต่อไหวไหมเนี่ย เห็นวันนี้ครูฝึกว่าจะสอนท่าใหม่ให้พวกเราด้วย”
“ไหว” ร่างสูงตอบด้วยน้ำเสียงหนักแน่น ก่อนจะส่งสายตาอาฆาตไปยังหญิงสาวเลี้ยงแกะที่กุเรื่องขึ้นมาว่าเขาท้องผูก ความจริงเขาจุกเพราะแรงผลักของเจ้าตัวเล็กต่างหาก ทั้งๆ ที่รู้อยู่แก่ใจว่าเขามาช้าเพราะตัวเองยังไม่หันหน้ามองเขาเลยซักนิด
แต่ไม่ทันจะพูดอะไรกับร่างบางที่เอาแต่หลบสายตาเขา จินก็ถูกทีมงานอีกคนที่เพิ่งวัดตัวจุนโนะเสร็จลากเขาไปวัดตัวเสียก่อน ร่างสูงใหญ่จึงหมดโอกาสที่จะเข้าไปคุยกับเจ้าตัวเล็กฤทธิ์มากของเขา
อดทนไว้จิน เวลาแห่งการแค้นยังมีอีกเหลือเฟือ ถ้าไม่ได้เอาคืนคาเมะล่ะก็ อย่ามาเรียกเขาว่า อคานิชิ จิน
*****
พระอาทิตย์เริ่มตกดินเวลาแห่งการแก้แค้นที่จินรอคอยก็มาถึง สมาชิกวงคัตตุนทานอาหารเย็นร่วมกันอย่างครื้นเครง หลังมื้ออาหารจบสิ้น สมาชิกทุกคนต่างพากันขอตัวแยกย้ายเข้าห้องเพื่อพักผ่อน หลังจากเหนื่อยล้ากับการซ้อมการแสดงชุดใหม่สำหรับคอนเสิร์ต
“อะไรกันพวกนายจะขึ้นไปนอนกันหมดแล้วเหรอ ยังหัวค่ำอยู่เลยนะ” สมาชิกคนเล็กของวงเอ่ยประท้วงออกมา
จินยืนกอดอกมองดูคนตัวเล็กประท้วงด้วยสายตานิ่งเฉย ขณะที่เพื่อนร่วมวงที่เหลือต่างพากันมองมาที่คาเมะ
“พวกฉันเหนื่อยนี่ นานๆ ทีจะได้กลับมาพักเร็วอย่างนี้ ขอนอนพักเอาแรงกันดีกว่า เหลือแต่นายคนเดียวมั้งเด็กน้อย ที่ยังมีเรี่ยวแรงเล่นซนอยู่” ยูอิจิเอ่ยกระเซ้าน้องเล็กของวง ที่ดูเหมือนจะอิดออดไม่ยอมเข้านอนเสียที ทั้งๆ ที่วันนี้ถูกครูฝึกคุมเข้มกับท่าเต้นของแต่ละคน จนทุกคนเหนื่อยล้าเคล็ดขัดยอกกันเป็นทิวแถว
“ใช่ วันนี้เอวแทบเคล็ดเลยนะ สงสัยจะเต้นผิดท่าไปหน่อย ยูอิจิ เดี๋ยวนายช่วยนวดให้ฉันหน่อยสิ” อุเอดะบ่นพึมพำออกมา
“ได้ แต่นายต้องนวดให้ฉันบ้างนะ” หนุ่มริมฝีปากอวบอิ่มยื่นข้อต่อรองออกมา อุเอดะพยักหน้ายอมรับอย่างว่าง่าย
“ได้ งั้นเราขึ้นไปนวดกันเถอะ จะได้หายปวดเสียที”
พูดจบอุเอดะกับยูอิจิก็เดินขึ้นบันไดกลับเข้าห้องเป็นคู่แรก ท่ามกลางสายตาของคาเมะที่มองตามตาละห้อย ที่ตัวช่วยสองตัวแรกปลีกตัวหนีไปเสียแล้ว ไม่เป็นไรน่ายังเหลือตัวช่วยอีกตั้งสอง
“จุนโนะ โคคิ พวกนายยังไม่ไปนอนใช่ไหม อยู่ดูทีวีเป็นเพื่อนฉันก่อนนะ มาดูละครของยามะพีที่ฉันอัดไว้กันนะ” ร่างเล็กบางพยายามส่งสายตาออดอ้อนสมาชิกอีกสองคนที่เหลือ เพื่อหลีกเลี่ยงการอยู่ตามลำพังกับจิน
แน่ล่ะ เธอจะอยู่ตามลำพังกับหมอนั่นได้ยังไง วันนี้เธอทั้งเตะผ่าหมาก แถมยังผลักหมอนั่นล้มลงกับพื้นอีก ถ้าปีศาจร้ายอย่างเขาไม่หาทางแก้แค้นเอาคืนเธอสิแปลก ไม่รู้ว่าคืนนี้อีตาจิ้งจอกเจ้าเล่ห์วางแผนแก้แค้นอะไรเอาไว้บ้าง
สองหนุ่มที่ถูกเอ่ยชื่อ พากันส่ายหน้าปฏิเสธคำชวนของคนร่างเล็กโดยพยายามไม่มองสายตาวิงวอนของอีกฝ่าย ไม่เช่นนั้นพวกเขาต้องใจอ่อนทำตามความต้องการของคาเมะ
“ไม่ล่ะ ไว้วันหลังแล้วกัน วันนี้ฉันปวดเมื่อยเนื้อตัวไปหมดแล้ว กำลังจะขอให้โคคินวดให้ฉันอยู่เนี่ย ” จุนโนะเอ่ยปฏิเสธออกมา
“ถ้าให้ฉันนวดให้ นายก็ต้องนวดให้ฉันเหมือนกันนะ” ชายหนุ่มหัวโล้นตอบรับด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะส่งแก้วนมที่เพิ่งรินออกมาจากตู้เย็น ส่งให้กับเพื่อนๆ ทั้งสามคน
“กินนมกันก่อน แล้วค่อยกลับเข้าห้องไปนวดกันนะ นายก็เหมือนกันคาเมะไม่ปวดเมื่อยเนื้อตัวบ้างเหรอ ไปขอให้จินนวดให้นายสิ” โคคิเอ่ยแนะนำอย่างหวังดี
คำแนะนำของอีกฝ่าย ทำให้ร่างบางทำหน้าเบ้ปากยื่น ก่อนจะเหลือบมองไปทางร่างสูงใหญ่ของจิน ที่ยังกอดอกจิบนมทำเป็นไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไร
“ดูทำหน้าแบบนี้อีกแล้ว ไม่น่ารักเลยนะคาเมะ มีปัญหาอะไรกับจินก็เคลียร์กันซะให้เรียบร้อย เชื่อฉันกินนมนี่ให้หมดแก้ว แล้วคุยกันซะ”
“ฉันไม่ได้มีปัญหาอะไรกับหมอนั่นเสียหน่อย นายไปบอกหมอนั่นสิว่ามีปัญหาอะไรกับฉัน” คนตัวเล็กหลุดปากพูดความจริงออกมา ทำให้โคคิกับจุนโนะแทบจะกลั้นหัวเราะเอาไว้ไม่อยู่ ดูจากสีหน้าของคาเมะตอนนี้ต่อให้เด็กหกขวบก็รู้ว่ากำลังงอนเพื่อนร่วมห้อง
“ไม่มีปัญหาก็กินนมให้หมด แล้วกลับขึ้นห้องให้จินมันนวดให้สิ หมอนี่นะนวดเก่งจนนายต้องติดใจเลยล่ะ” โคคิยังหาทางให้ทั้งคู่คืนดีกันอย่างไม่ย่อท้อ
“ไม่เชื่อคำพูดนายหรอกโคคิ อย่างจินนะหรือจะนวดเก่ง ฉันว่าอย่างหมอนี่เก่งแต่อย่างอื่นมากกว่า” ร่างเล็กบางแขวะคนที่นั่งจิบนมอยู่มุมห้อง ก่อนที่ตัวเองจะยกแก้วนมของตนขึ้นมาดื่มบ้าง
โคคิมองทั้งคู่ดื่มนมด้วยสายตาพอใจ ก่อนจะหัวเราะออกมา แล้วกระซิบบอกข้างหูคาเมะพอให้ได้ยินกันสองคน
“ถ้านายอย่างนั้น นายต้องพิสูจน์เองแล้วล่ะ”
คำพูดสองแง่สองง่ามของเพื่อนร่วมวงทำให้ร่างเล็กใบหน้าร้อนผ่าว ก่อนที่จะเปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำด้วยความเขินอาย
“พูดอะไรบ้าๆ” คาเมะโต้กลับแต่เสียงงึมงำอยู่ในลำคอ ก่อนจะเหลือบตามองไปทางจินที่ยังคงนั่งจิบนมด้วยท่าทางทองไม่รู้ร้อนอีกตามเคย หวังว่าเขาคงไม่ทันฟังคำพูดบ้าๆ ของโคคินะ
ชายหัวโล้นไม่เดือดร้อนกับท่าทีเดือดดาลของร่างเล็ก เขาหันไปโบกมือให้จินที่เงยหน้าขึ้นมามองเขา ก่อนจะใช้อีกมือโอบบ่าจุนโนะ
“จินกินนมเสร็จแล้วพาคาเมะขึ้นห้อง แล้วนวดให้เจ้าตัวเล็กนี่ด้วยล่ะ พวกฉันขอตัวขึ้นไปนวดกันก่อนนะ” พูดจบโคคิก็ลากเพื่อนร่วมห้องตัวสูงของเขาขึ้นบันไดไปอีกคน ทิ้งให้คาเมะกับจินอยู่กันตามลำพังอีกครั้ง
หัวใจของคาเมะเต้นแรงระรัวขึ้นมาทันที ทำไมทุกคนต้องทิ้งเขาให้อยู่กันตามลำพังกับปีศาจจิ้งจอกเจ้าเล่ห์ด้วยนะ ด้วยความเขินอายหญิงสาวจึงยกนมขึ้นดื่มจนหมดแก้ว โดยไม่ทันสังเกตว่าร่างสูงที่นั่งอยู่มุมห้องลุกขึ้นเดินมาหาเธอ
ทันทีที่คนตัวเล็กวางแก้วนมลงบนโต๊ะ คนร่างใหญ่ก็กุมมือบางเอาไว้มั่น ความรู้สึกบางอย่างไหลผ่านจากอุ้งมือใหญ่มาสู่ร่างบาง ทำให้คนตัวเล็กหัวใจเต้นแรงขึ้น แรงขึ้น ร่างบางสั่นสะท้านจนจินรู้สึกได้ถึงความผิดปกตินั้น
ฝ่ายชายปล่อยมือบางอย่างรวดเร็ว เขาหยิบแก้วนมของอีกฝ่ายขึ้นมา ก่อนจะนำแก้วของทั้งคู่เอาไปแช่ไว้ในอ่างล้างจาน รอให้แม่บ้านมาทำความสะอาดในเช้าวันรุ่งขึ้น
คาเมะมองการกระทำของจินด้วยความงุนนงง เมื่อกี้อีกฝ่ายเข้ามาเก็บแก้วให้เธอแค่นั้นเองหรอกหรือ เขาไม่ได้เข้ามาฉวยโอกาสล่วงเกินอะไรกับเธอเสียหน่อย เธอนั่นล่ะที่คิดมากไปเอง สงสัยบทเรียนสองบทที่เธอสั่งสอนเขาไปเมื่อตอนกลางวันคงทำให้จินได้คิด และไม่อยากหาเศษหาเลยกับเธออีก
“ดื่มนมเสร็จแล้วก็ขึ้นห้องเสียทีสิคาเมะ ฉันจะกลับห้องแล้วนะคาเมะ ถ้านายยังชักช้านายก็อยู่ปิดไฟข้างล่างเองแล้วกัน” ร่างใหญ่ขู่ออกมาด้วยรู้ดี ว่าร่างเล็กบางตรงหน้าเป็นคนกลัวผีขึ้นสมอง ไม่ยอมเป็นคนปิดไฟข้างล่างแล้วขึ้นนอนเป็นคนสุดท้ายอย่างแน่นอน
ทันทีที่ได้รับคำขู่ ร่างบางวิ่งปรู๊ดขึ้นบันได ไปชั้นบนทันที ด้วยกลัวจินจะเปลี่ยนใจทิ้งให้เธอปิดไฟคนเดียว ร่างใหญ่ได้แต่ส่ายหน้ากับกิริยาเหมือนเด็กเล็กๆ ของคาเมะ
ชายหนุ่มค่อยๆ ไล่ปิดไฟในบ้านชั้นล่างทั้งหมด ก่อนจะขึ้นบันไดตรงไปยังห้องนอนของตน เวลาแห่งการแก้แค้นกำลังจะเริ่มต้นแล้ว
*****
ร่างเล็กบางวิ่งเข้ามาในห้องแปรงฟันอย่างรวดเร็ว ก่อนจะรีบวิ่งขึ้นไปบนเตียงของตน คว้าผ้าห่มขึ้นมาพันตัวแน่นหนา แกล้งทำเป็นว่าตัวเองเข้านอนแล้ว แต่ความจริงแล้วเธอนอนหันหลังให้ประตูด้วยหัวใจที่เต้นรัวผิดจังหวะ รอฟังเสียงเปิดประตูเข้ามาในห้องของจิน
ท่ามกลางการรอคอยที่แสนทรมาน ร่างบางก็ได้ยินเสียงเปิดประตูเข้ามาในห้อง หญิงสาวรีบหลับตาปี๋ใช้หูพยายามจับความเคลื่อนไหวของอีกฝ่ายว่าเดินเข้ามาหาตนหรือไม่
เธอได้ยินเสียงกุกกักเดินไปเดินมา ก่อนที่ไฟกลางห้องจะปิดลง ตามมาด้วยเสียงปิดประตูห้องน้ำ สักครู่ใหญ่ก็มีเสียงเปิดน้ำแว่วออกมา แสดงว่าจินเข้าไปในห้องน้ำแล้ว
ร่างเล็กค่อยๆ พลิกตัวก่อนจะค่อยๆ เปิดเปลือกตาหันมามองรอบกายอีกครั้ง บรรยากาศในห้องเริ่มสลัว เพราะจินเปิดไฟกลางห้องไปแล้ว เหลือเพียงแต่แสงจากโคมไฟข้างเตียงของจิน ที่ทำให้มองเห็นสภาพห้องได้โดยทั่ว
หญิงสาวนอนอมยิ้มในความมืด ที่จินไม่ได้ตามเข้ามารบกวนเธออย่างที่คิด เธออาจจะมองอีกฝ่ายในแง่ร้ายไปฝ่ายเดียวก็ได้ เพราะหลังจากที่เธอผลักเขาล้มไปแล้ว จินไม่ได้มีท่าทีพยายามจะเข้าใกล้เธออีกเลย
เพราะมัวแต่คิดอะไรเพลิน เธอจึงไม่ทันได้ยินเสียงเปิดประตู ร่างสูงใหญ่จึงทันได้เห็นร่างเล็กบางที่รีบปิดเปลือกตาลงมาทันทีที่เขาออกจากห้องน้ำ จินจับได้ทันทีว่าร่างบางแกล้งหลับเพื่อหลีกเลี่ยงการพูดคุยสนทนากับเขาเสียดื้อๆ
ร่างสูงค่อยๆ เดินไปนั่งบนเตียงของอีกฝ่าย และแน่นอนว่าร่างบางสปริงตัวขึ้นมาทันที่ที่รับรู้ว่าฟูกที่นอนของตนยุบยวบลง
“นายยังไม่หลับจริงๆ ด้วย” จินเอ่ยขึ้นมา พร้อมกับเอื้อมมือไปจับเส้นผมอ่อนนุ่มของอีกฝ่ายที่ยุ่งนิดๆ จากการนอน
คาเมะเอี้ยวตัวหลบสัมผัสที่แสนอ่อนโยนของอีกฝ่าย เธอจะเผลอใจไปกับท่าทีอ่อนโยนราวกับเทพบุตรของปีศาจร้ายตรงหน้าไปไม่ได้ มิฉะนั้นคนที่จะต้องมานั่งร้องไห้ด้วยความเสียใจในภายหลังก็คือเธอ ถึงจะรักอีกฝ่ายมากเพียงใด แต่เธอก็ไม่สามารถทนเป็นของเล่นชั่วครู่ชั่วยามของเขาได้
เธอไม่สามารถมีชีวิตอยู่บนความหวาดระแวงว่าผู้ชายเจ้าชู้อย่างจินจะทอดทิ้งเธอไปมีคนใหม่เมื่อไหร่ ไม่สามารถทนต่อความเย็นชายามที่เขาเบื่อเธอแล้วได้ ทางออกที่ดีที่สุดคือ การไม่สานต่อความสัมพันธ์กับอีกฝ่ายให้ก้าวหน้าเกินกว่าคำว่าพี่ชายและเพื่อนร่วมวง
เจ็บในตอนนี้ แต่เธอยังสามารถรักษาความเป็นเพื่อนกับจินให้ยั่งยืนตลอดไป เธอยังคงอยู่เคียงข้างเขา ได้รับรู้ความสุข ความทุกข์ของจินต่อไป
“ฉันหลับแล้ว แต่เพิ่งมาสะดุ้งตื่นตอนนายนั่งลงบนเตียงฉันต่างหาก” ร่างเล็กรวมรวบพลังใจเถียงออกมา พร้อมกับกระถดตัวหนีไปที่ปลายเตียง จากประสบการณ์ในครั้งก่อนทำให้เขาไม่ยอมถอยหนีไปติดผนังอีกแล้ว
“ก็ฉันรู้นี่ว่านายแกล้งนอนหลับตา เลยมาปลุกนายให้ไปช่วยนวดหลังฉันหน่อย วันนี้ซ้อมหนักเคล็ดไปทั้งตัวเลย” ชายหนุ่มบอกถึงจุดประสงค์ที่เดินเข้ามาหาร่างเล็ก
“เรื่องอะไรล่ะ นายก็ไปขอให้คนอื่นนวดให้สิ ทำไมฉันต้องไปนวดให้นายด้วย” คนตัวเล็กไม่ยอมหลงกลง่ายๆ
จินยิ้มด้วยแววเจ้าเล่ห์ ก่อนจะอ้างเหตุผลที่อีกฝ่ายค้านไม่ขึ้น “ก็คนอื่นๆ เขาจับคู่นวดกันไปหมดแล้วไง เหลือแต่นายที่ต้องมาคู่กับฉัน มานวดให้ฉันเสียดีๆ หรือว่าจะให้ให้ฉันทำอย่างอื่นแทนนะคาเมะ”
คำขู่แกมบังคับของอีกฝ่ายทำให้คาเมะขนลุกเกรียวไปทั้งตัว หญิงสาวตัดสินใจไม่ถูกว่าจะยอมไปนวดหลังให้อีกฝ่ายแต่โดยดี หรือทำเป็นไม่รับรู้แกล้งหลับต่อดี
“ไม่เอา ไม่ทำอะไรทั้งนั้นล่ะ นายออกไปจากเตียงฉันได้แล้ว ฉันง่วงฉันจะนอน” คนตัวเล็กยังดื้อดึงไม่ยอมทำตามความเห็นของอีกฝ่าย
จินเดาะหลอดยานวดคลายกล้ามเนื้อในมือเล่น ก่อนจะหันมาพูดกับร่างเล็กบางที่ยังจ้องมาที่เขาด้วยสายตาหวาดระแวงว่า
“ก็ได้ ฉันไปให้อุเอดะ หรือยูอิจิ นวดให้ก็ได้ แต่ถ้าตอนนวดฉันเผลอเล่าความลับของนายให้สองคนนี่ฟัง ฉันก็ไม่รู้ด้วยนะ”
พูดจบจินก็ทำท่าจะลุกออกไปจากห้อง แต่คราวนี้คาเมะกลับเป็นฝ่ายดึงเสื้อของชายหนุ่มเอาไว้ ก่อนจะรีบหยิบหลอดยามาจากมืออีกฝ่าย
“ไม่ต้องไปรบกวนอุเอดะหรือยูอิจิหรอกจิน ฉันนวดให้นายเองก็ได้” ในที่สุดคนตัวเล็กก็ไม่มีทางเลือก จำใจต้องทำตามความต้องการของจินจนได้ เพราะอีกฝ่ายกุมความลับของเธอเอาไว้ในมือ หญิงสาวจึงจำใจทำตามคำสั่งปีศาจร้ายตรงหน้า
จินยิ้มออกมา เมื่อได้ในสิ่งที่เขาต้องการ ร่างสูงใหญ่ถอดเสื้อนอนออกทิ้งลงบนพื้นยืนโชว์หุ่นอยู่กลางห้อง โดยแกล้งทำเป็นไม่สนว่าคาเมะจะเขินอายจนผิวขาวอมชมพูของหญิงสาว กลายเป็นสีแดงก่ำไปทั้งตัว
หญิงสาวเบือนหน้าหนี สายตาพราวระยับไปด้วยความสุขและรอยยิ้มหวานของอีกฝ่ายที่จ้องมองมาที่เธอ จินจงใจถอดเสื้อโชว์หุ่นสุดแสนเซ็กซี่ทรมานใจสาวของเขาให้หัวใจเธอหวิวเล่น และมันก็ได้ผลภาพตรงหน้าทำให้หัวใจเธอเต้นระรัว จนมือไม้สั่นทำอะไรไม่ถูก ได้แต่ยืนหลับตาไม่กล้ามองภาพเปลือยอกของจินอีก เพราะกลัวตัวเองจะห้ามใจเอาไว้ไม่อยู่
ผู้ชายบ้าอะไรก็ไม่รู้ ยั่วผู้หญิงได้หน้าตาเฉย ไม่อายบ้างเลยรึไง
เมื่อเห็นอีกฝ่ายเอาแต่ยืนหลับตาอยู่กลางห้องไม่ยอมเดินมาหาเขาเสียที ร่างสูงอมยิ้มกับกิริยาเขินอายของหญิงสาว ก่อนจะเดินเข้าไปจูงมือเธอให้เดินมาที่เตียงของเขา
ชายหนุ่มกดบ่าให้หญิงสาวนั่งลงเบาๆ ก่อนที่จะนอนคว่ำแล้วหันหน้ามาบอกกับร่างเล็กบางซึ่งยังคงสติไม่อยู่กับเนื้อกับตัว หลังจากเห็นเขาเปลือยอก
“รบกวนนวดให้ฉันหน่อยนะคาเมะ” จินส่งเสียงอ้อนคนตัวเล็กที่ยังคงงุนงงไม่หาย
น้ำเสียงออดอ้อนของคนบนเตียง ทำให้คาเมะรู้สึกตัว ใบหน้าที่แดงอยู่แล้วของหญิงสาวยิ่งแดงเพิ่มขึ้น ก่อนจะแก้ขวยด้วยการหันไปเปิดหลอดยาคลายกล้ามเนื้อป้ายลงแผ่นหลังที่เต็มแน่นไปด้วยกล้ามเนื้อของชายหนุ่ม
มือบางค่อยๆ ลูบไล้ไปทั่วแผ่นหลังกว้าง นวดตัวยาให้ซึมไปทั่วแผ่นหลัง หญิงสาวพยายามบังคับมือไม่ให้สั่นตามความรู้สึกที่วูบวาบไปกับสัมผัส ยิ่งได้ลูบไล้ ยิ่งทำให้เธออยากครอบครองเป็นเจ้าของคนคนนี้เพียงคนเดียว
จินรับรู้ถึงความร้อนของฤทธิ์ยาและสัมผัสจากมือนุ่มบนแผ่นหลัง คาเมะออกแรงนวดหลังเขาอย่างพอเหมาะไม่หนักไม่เบาจนเกินไป จนเขาชักเคลิ้มและติดใจฝีมือการนวดของหญิงสาว จนเขาอยากให้ร่างเล็กบางคอยปรนนิบัติเขาเช่นนี้ตลอดไป
แต่แม่ลูกแมวน้อยจอมพยศของเขา คงไม่ยอมเก็บเขี้ยวเล็บโดยง่าย หากเขาไม่ใช่วิธีขู่บังคับเธอ หญิงสาวคงไม่มีวันยอมนวดหลังให้เขา แล้วถ้าเขาอยากให้คาเมะอยู่กับเขาไปตลอดชั่วชีวิตเขาจะต้องใช้วิธีไหนผูกมัดเธอไว้กับเขากัน
หลังจากผ่านไปร่วมสิบนาที แรงที่นวดลงบนหลังของชายหนุ่มเริ่มช้าลง จินเริ่มรู้ตัวว่าอีกฝ่ายคงเหนื่อยกับการออกแรงนวดเขาแล้ว เขาจึงหันมาลืมตาและคิดจะทำอะไรตอบแทนร่างบาง
“พอแล้วล่ะคาเมะ คราวนี้ตาฉันนวดให้นายตอบแทนบ้างนะ”
ร่างเล็กบางที่กำลังเพลินกับการลูบไล้แผ่นหลัง ชะงักมือทันทีเมื่อได้ฟังคำพูดของชายหนุ่ม คาเมะรีบส่ายหน้ากับลุกหนีความหวังดีของอีกฝ่าย
เรื่องอะไรเธอจะถอดเสื้อนอนคว่ำให้เขานวดให้ล่ะ ถ้าหากจินไม่ยอมหยุดแค่นวด แล้วทำอย่างอื่นต่อล่ะ เธอจะมีปัญญาอะไรไปขัดขืนเรี่ยวแรงของเขา
ถึงจะพยายามลุกหนีออกมา แต่ร่างสูงกลับเป็นฝ่ายว่องไวกว่า คว้าแขนหญิงสาวให้ล้มมานอนบนเตียงด้วยกัน ก่อนที่จินจะจับคาเมะนอนคว่ำ ท่ามกลางการดิ้นรนของหญิงสาว
“ไม่เอา ฉันไม่นวดนะ ฉันไม่ได้ปวดหลังเสียหน่อย ไม่ต้องมานวดให้ฉัน” ร่างบางโวยวายออกมาแต่ไม่สามารถลุกหนีออกไปได้ เมื่อถูกจินกดลงบนเตียงแล้วนั่งคร่อมทับหลัง มือหนึ่งของชายหนุ่มล็อคสองแขนที่พยายามทุบตีร่างเขา
หญิงสาวพยายามดีดขาใส่ร่างใหญ่ แต่จินเริ่มรู้ทันเลยเอนตัวลงนอนทับบนร่างบาง สัมผัสระหว่างร่างสองร่างที่แนบชิดกัน สร้างความรู้สึกเหมือนกระแสไฟร้อนแรงกำลังแล่นผ่านทั้งสองร่าง
ทั้งคู่รู้สึกวูบวาบไปทั้งตัว เรี่ยวแรงขัดขืนของคาเมะหายไปหมดสิ้น เมื่อถูกร่างใหญ่ทาบทับแนบสนิทไปทังตัวเช่นนี้
(โปรดติดตามตอนต่อไป)
ร่างเล็กบางเปิดประตูห้องซ้อมด้วยสีหน้ารื่นเริง เสียงใสๆ ทักทายสมาชิกร่วมวงและทีมงานที่กำลังวุ่นกับการวัดตัวสำหรับตัดชุดใหม่
“ว่ายังไงวัดกันเสร็จหรือยังเอ่ย ฉันต้องต่อคิวใครเนี่ย”
“ทางนี้เลย คาเมะคุง ของฉันเพิ่งวัดเสร็จพอดี” หนุ่มหัวโล้นรูปหล่อของวงกวักมือเรียกเพื่อนร่วมวงให้มายืนแทนที่ตนด้วยรอยยิ้ม
หญิงสาวเดินเข้าไปยืนแทนที่โคคิ เพื่อให้ทีมงานฝ่ายเสื้อผ้าเริ่มวัดตัวอย่างว่าง่าย
“เจ้าจินมันหายไปไหนอีกล่ะ เมื่อกี้มันลากนายไปด้วยกันไม่ใช่เหรอ ทำไมมันปล่อยให้นายกลับมาคนเดียวล่ะ ตัวมันยังไม่มาซักที เหลือมันคนเดียวแล้วนะที่ยังไม่ได้วัดตัว” โคคิบ่นออกมาพร้อมกับใช้สายตาคาดคั้นเอาคำตอบจากร่างบางตรงหน้า
คาเมะก้มหน้างุดหลบสายตาของอีกฝ่าย ก่อนจะอ้อมแอ้มตอบออกมา
“จินมันลากให้ฉันไปส่งที่ห้องน้ำ ตอนนี้มันท้องผูกเลยให้ฉันกลับมาก่อน เดี๋ยวก็ตามมาเอง”
ทุกคนพยักหน้ารับคำตอบของคาเมะ ไม่มีใครติดใจสงสัยอะไรอีก ขณะที่ทีมงานกำลังวุ่นวายวัดตัวให้คาเมะนั้นเอง ประตูห้องซ้อมถูกเปิดออกพร้อมกับจินที่ก้าวเข้ามาในห้องด้วยใบหน้าซีดๆ
“หน้าซีดนายซีดมากเลยนะจิน เห็นคาเมะบอกว่านายท้องผูก วัดตัวเสร็จแล้ว นายจะซ้อมเต้นต่อไหวไหมเนี่ย เห็นวันนี้ครูฝึกว่าจะสอนท่าใหม่ให้พวกเราด้วย”
“ไหว” ร่างสูงตอบด้วยน้ำเสียงหนักแน่น ก่อนจะส่งสายตาอาฆาตไปยังหญิงสาวเลี้ยงแกะที่กุเรื่องขึ้นมาว่าเขาท้องผูก ความจริงเขาจุกเพราะแรงผลักของเจ้าตัวเล็กต่างหาก ทั้งๆ ที่รู้อยู่แก่ใจว่าเขามาช้าเพราะตัวเองยังไม่หันหน้ามองเขาเลยซักนิด
แต่ไม่ทันจะพูดอะไรกับร่างบางที่เอาแต่หลบสายตาเขา จินก็ถูกทีมงานอีกคนที่เพิ่งวัดตัวจุนโนะเสร็จลากเขาไปวัดตัวเสียก่อน ร่างสูงใหญ่จึงหมดโอกาสที่จะเข้าไปคุยกับเจ้าตัวเล็กฤทธิ์มากของเขา
อดทนไว้จิน เวลาแห่งการแค้นยังมีอีกเหลือเฟือ ถ้าไม่ได้เอาคืนคาเมะล่ะก็ อย่ามาเรียกเขาว่า อคานิชิ จิน
*****
พระอาทิตย์เริ่มตกดินเวลาแห่งการแก้แค้นที่จินรอคอยก็มาถึง สมาชิกวงคัตตุนทานอาหารเย็นร่วมกันอย่างครื้นเครง หลังมื้ออาหารจบสิ้น สมาชิกทุกคนต่างพากันขอตัวแยกย้ายเข้าห้องเพื่อพักผ่อน หลังจากเหนื่อยล้ากับการซ้อมการแสดงชุดใหม่สำหรับคอนเสิร์ต
“อะไรกันพวกนายจะขึ้นไปนอนกันหมดแล้วเหรอ ยังหัวค่ำอยู่เลยนะ” สมาชิกคนเล็กของวงเอ่ยประท้วงออกมา
จินยืนกอดอกมองดูคนตัวเล็กประท้วงด้วยสายตานิ่งเฉย ขณะที่เพื่อนร่วมวงที่เหลือต่างพากันมองมาที่คาเมะ
“พวกฉันเหนื่อยนี่ นานๆ ทีจะได้กลับมาพักเร็วอย่างนี้ ขอนอนพักเอาแรงกันดีกว่า เหลือแต่นายคนเดียวมั้งเด็กน้อย ที่ยังมีเรี่ยวแรงเล่นซนอยู่” ยูอิจิเอ่ยกระเซ้าน้องเล็กของวง ที่ดูเหมือนจะอิดออดไม่ยอมเข้านอนเสียที ทั้งๆ ที่วันนี้ถูกครูฝึกคุมเข้มกับท่าเต้นของแต่ละคน จนทุกคนเหนื่อยล้าเคล็ดขัดยอกกันเป็นทิวแถว
“ใช่ วันนี้เอวแทบเคล็ดเลยนะ สงสัยจะเต้นผิดท่าไปหน่อย ยูอิจิ เดี๋ยวนายช่วยนวดให้ฉันหน่อยสิ” อุเอดะบ่นพึมพำออกมา
“ได้ แต่นายต้องนวดให้ฉันบ้างนะ” หนุ่มริมฝีปากอวบอิ่มยื่นข้อต่อรองออกมา อุเอดะพยักหน้ายอมรับอย่างว่าง่าย
“ได้ งั้นเราขึ้นไปนวดกันเถอะ จะได้หายปวดเสียที”
พูดจบอุเอดะกับยูอิจิก็เดินขึ้นบันไดกลับเข้าห้องเป็นคู่แรก ท่ามกลางสายตาของคาเมะที่มองตามตาละห้อย ที่ตัวช่วยสองตัวแรกปลีกตัวหนีไปเสียแล้ว ไม่เป็นไรน่ายังเหลือตัวช่วยอีกตั้งสอง
“จุนโนะ โคคิ พวกนายยังไม่ไปนอนใช่ไหม อยู่ดูทีวีเป็นเพื่อนฉันก่อนนะ มาดูละครของยามะพีที่ฉันอัดไว้กันนะ” ร่างเล็กบางพยายามส่งสายตาออดอ้อนสมาชิกอีกสองคนที่เหลือ เพื่อหลีกเลี่ยงการอยู่ตามลำพังกับจิน
แน่ล่ะ เธอจะอยู่ตามลำพังกับหมอนั่นได้ยังไง วันนี้เธอทั้งเตะผ่าหมาก แถมยังผลักหมอนั่นล้มลงกับพื้นอีก ถ้าปีศาจร้ายอย่างเขาไม่หาทางแก้แค้นเอาคืนเธอสิแปลก ไม่รู้ว่าคืนนี้อีตาจิ้งจอกเจ้าเล่ห์วางแผนแก้แค้นอะไรเอาไว้บ้าง
สองหนุ่มที่ถูกเอ่ยชื่อ พากันส่ายหน้าปฏิเสธคำชวนของคนร่างเล็กโดยพยายามไม่มองสายตาวิงวอนของอีกฝ่าย ไม่เช่นนั้นพวกเขาต้องใจอ่อนทำตามความต้องการของคาเมะ
“ไม่ล่ะ ไว้วันหลังแล้วกัน วันนี้ฉันปวดเมื่อยเนื้อตัวไปหมดแล้ว กำลังจะขอให้โคคินวดให้ฉันอยู่เนี่ย ” จุนโนะเอ่ยปฏิเสธออกมา
“ถ้าให้ฉันนวดให้ นายก็ต้องนวดให้ฉันเหมือนกันนะ” ชายหนุ่มหัวโล้นตอบรับด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะส่งแก้วนมที่เพิ่งรินออกมาจากตู้เย็น ส่งให้กับเพื่อนๆ ทั้งสามคน
“กินนมกันก่อน แล้วค่อยกลับเข้าห้องไปนวดกันนะ นายก็เหมือนกันคาเมะไม่ปวดเมื่อยเนื้อตัวบ้างเหรอ ไปขอให้จินนวดให้นายสิ” โคคิเอ่ยแนะนำอย่างหวังดี
คำแนะนำของอีกฝ่าย ทำให้ร่างบางทำหน้าเบ้ปากยื่น ก่อนจะเหลือบมองไปทางร่างสูงใหญ่ของจิน ที่ยังกอดอกจิบนมทำเป็นไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไร
“ดูทำหน้าแบบนี้อีกแล้ว ไม่น่ารักเลยนะคาเมะ มีปัญหาอะไรกับจินก็เคลียร์กันซะให้เรียบร้อย เชื่อฉันกินนมนี่ให้หมดแก้ว แล้วคุยกันซะ”
“ฉันไม่ได้มีปัญหาอะไรกับหมอนั่นเสียหน่อย นายไปบอกหมอนั่นสิว่ามีปัญหาอะไรกับฉัน” คนตัวเล็กหลุดปากพูดความจริงออกมา ทำให้โคคิกับจุนโนะแทบจะกลั้นหัวเราะเอาไว้ไม่อยู่ ดูจากสีหน้าของคาเมะตอนนี้ต่อให้เด็กหกขวบก็รู้ว่ากำลังงอนเพื่อนร่วมห้อง
“ไม่มีปัญหาก็กินนมให้หมด แล้วกลับขึ้นห้องให้จินมันนวดให้สิ หมอนี่นะนวดเก่งจนนายต้องติดใจเลยล่ะ” โคคิยังหาทางให้ทั้งคู่คืนดีกันอย่างไม่ย่อท้อ
“ไม่เชื่อคำพูดนายหรอกโคคิ อย่างจินนะหรือจะนวดเก่ง ฉันว่าอย่างหมอนี่เก่งแต่อย่างอื่นมากกว่า” ร่างเล็กบางแขวะคนที่นั่งจิบนมอยู่มุมห้อง ก่อนที่ตัวเองจะยกแก้วนมของตนขึ้นมาดื่มบ้าง
โคคิมองทั้งคู่ดื่มนมด้วยสายตาพอใจ ก่อนจะหัวเราะออกมา แล้วกระซิบบอกข้างหูคาเมะพอให้ได้ยินกันสองคน
“ถ้านายอย่างนั้น นายต้องพิสูจน์เองแล้วล่ะ”
คำพูดสองแง่สองง่ามของเพื่อนร่วมวงทำให้ร่างเล็กใบหน้าร้อนผ่าว ก่อนที่จะเปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำด้วยความเขินอาย
“พูดอะไรบ้าๆ” คาเมะโต้กลับแต่เสียงงึมงำอยู่ในลำคอ ก่อนจะเหลือบตามองไปทางจินที่ยังคงนั่งจิบนมด้วยท่าทางทองไม่รู้ร้อนอีกตามเคย หวังว่าเขาคงไม่ทันฟังคำพูดบ้าๆ ของโคคินะ
ชายหัวโล้นไม่เดือดร้อนกับท่าทีเดือดดาลของร่างเล็ก เขาหันไปโบกมือให้จินที่เงยหน้าขึ้นมามองเขา ก่อนจะใช้อีกมือโอบบ่าจุนโนะ
“จินกินนมเสร็จแล้วพาคาเมะขึ้นห้อง แล้วนวดให้เจ้าตัวเล็กนี่ด้วยล่ะ พวกฉันขอตัวขึ้นไปนวดกันก่อนนะ” พูดจบโคคิก็ลากเพื่อนร่วมห้องตัวสูงของเขาขึ้นบันไดไปอีกคน ทิ้งให้คาเมะกับจินอยู่กันตามลำพังอีกครั้ง
หัวใจของคาเมะเต้นแรงระรัวขึ้นมาทันที ทำไมทุกคนต้องทิ้งเขาให้อยู่กันตามลำพังกับปีศาจจิ้งจอกเจ้าเล่ห์ด้วยนะ ด้วยความเขินอายหญิงสาวจึงยกนมขึ้นดื่มจนหมดแก้ว โดยไม่ทันสังเกตว่าร่างสูงที่นั่งอยู่มุมห้องลุกขึ้นเดินมาหาเธอ
ทันทีที่คนตัวเล็กวางแก้วนมลงบนโต๊ะ คนร่างใหญ่ก็กุมมือบางเอาไว้มั่น ความรู้สึกบางอย่างไหลผ่านจากอุ้งมือใหญ่มาสู่ร่างบาง ทำให้คนตัวเล็กหัวใจเต้นแรงขึ้น แรงขึ้น ร่างบางสั่นสะท้านจนจินรู้สึกได้ถึงความผิดปกตินั้น
ฝ่ายชายปล่อยมือบางอย่างรวดเร็ว เขาหยิบแก้วนมของอีกฝ่ายขึ้นมา ก่อนจะนำแก้วของทั้งคู่เอาไปแช่ไว้ในอ่างล้างจาน รอให้แม่บ้านมาทำความสะอาดในเช้าวันรุ่งขึ้น
คาเมะมองการกระทำของจินด้วยความงุนนงง เมื่อกี้อีกฝ่ายเข้ามาเก็บแก้วให้เธอแค่นั้นเองหรอกหรือ เขาไม่ได้เข้ามาฉวยโอกาสล่วงเกินอะไรกับเธอเสียหน่อย เธอนั่นล่ะที่คิดมากไปเอง สงสัยบทเรียนสองบทที่เธอสั่งสอนเขาไปเมื่อตอนกลางวันคงทำให้จินได้คิด และไม่อยากหาเศษหาเลยกับเธออีก
“ดื่มนมเสร็จแล้วก็ขึ้นห้องเสียทีสิคาเมะ ฉันจะกลับห้องแล้วนะคาเมะ ถ้านายยังชักช้านายก็อยู่ปิดไฟข้างล่างเองแล้วกัน” ร่างใหญ่ขู่ออกมาด้วยรู้ดี ว่าร่างเล็กบางตรงหน้าเป็นคนกลัวผีขึ้นสมอง ไม่ยอมเป็นคนปิดไฟข้างล่างแล้วขึ้นนอนเป็นคนสุดท้ายอย่างแน่นอน
ทันทีที่ได้รับคำขู่ ร่างบางวิ่งปรู๊ดขึ้นบันได ไปชั้นบนทันที ด้วยกลัวจินจะเปลี่ยนใจทิ้งให้เธอปิดไฟคนเดียว ร่างใหญ่ได้แต่ส่ายหน้ากับกิริยาเหมือนเด็กเล็กๆ ของคาเมะ
ชายหนุ่มค่อยๆ ไล่ปิดไฟในบ้านชั้นล่างทั้งหมด ก่อนจะขึ้นบันไดตรงไปยังห้องนอนของตน เวลาแห่งการแก้แค้นกำลังจะเริ่มต้นแล้ว
*****
ร่างเล็กบางวิ่งเข้ามาในห้องแปรงฟันอย่างรวดเร็ว ก่อนจะรีบวิ่งขึ้นไปบนเตียงของตน คว้าผ้าห่มขึ้นมาพันตัวแน่นหนา แกล้งทำเป็นว่าตัวเองเข้านอนแล้ว แต่ความจริงแล้วเธอนอนหันหลังให้ประตูด้วยหัวใจที่เต้นรัวผิดจังหวะ รอฟังเสียงเปิดประตูเข้ามาในห้องของจิน
ท่ามกลางการรอคอยที่แสนทรมาน ร่างบางก็ได้ยินเสียงเปิดประตูเข้ามาในห้อง หญิงสาวรีบหลับตาปี๋ใช้หูพยายามจับความเคลื่อนไหวของอีกฝ่ายว่าเดินเข้ามาหาตนหรือไม่
เธอได้ยินเสียงกุกกักเดินไปเดินมา ก่อนที่ไฟกลางห้องจะปิดลง ตามมาด้วยเสียงปิดประตูห้องน้ำ สักครู่ใหญ่ก็มีเสียงเปิดน้ำแว่วออกมา แสดงว่าจินเข้าไปในห้องน้ำแล้ว
ร่างเล็กค่อยๆ พลิกตัวก่อนจะค่อยๆ เปิดเปลือกตาหันมามองรอบกายอีกครั้ง บรรยากาศในห้องเริ่มสลัว เพราะจินเปิดไฟกลางห้องไปแล้ว เหลือเพียงแต่แสงจากโคมไฟข้างเตียงของจิน ที่ทำให้มองเห็นสภาพห้องได้โดยทั่ว
หญิงสาวนอนอมยิ้มในความมืด ที่จินไม่ได้ตามเข้ามารบกวนเธออย่างที่คิด เธออาจจะมองอีกฝ่ายในแง่ร้ายไปฝ่ายเดียวก็ได้ เพราะหลังจากที่เธอผลักเขาล้มไปแล้ว จินไม่ได้มีท่าทีพยายามจะเข้าใกล้เธออีกเลย
เพราะมัวแต่คิดอะไรเพลิน เธอจึงไม่ทันได้ยินเสียงเปิดประตู ร่างสูงใหญ่จึงทันได้เห็นร่างเล็กบางที่รีบปิดเปลือกตาลงมาทันทีที่เขาออกจากห้องน้ำ จินจับได้ทันทีว่าร่างบางแกล้งหลับเพื่อหลีกเลี่ยงการพูดคุยสนทนากับเขาเสียดื้อๆ
ร่างสูงค่อยๆ เดินไปนั่งบนเตียงของอีกฝ่าย และแน่นอนว่าร่างบางสปริงตัวขึ้นมาทันที่ที่รับรู้ว่าฟูกที่นอนของตนยุบยวบลง
“นายยังไม่หลับจริงๆ ด้วย” จินเอ่ยขึ้นมา พร้อมกับเอื้อมมือไปจับเส้นผมอ่อนนุ่มของอีกฝ่ายที่ยุ่งนิดๆ จากการนอน
คาเมะเอี้ยวตัวหลบสัมผัสที่แสนอ่อนโยนของอีกฝ่าย เธอจะเผลอใจไปกับท่าทีอ่อนโยนราวกับเทพบุตรของปีศาจร้ายตรงหน้าไปไม่ได้ มิฉะนั้นคนที่จะต้องมานั่งร้องไห้ด้วยความเสียใจในภายหลังก็คือเธอ ถึงจะรักอีกฝ่ายมากเพียงใด แต่เธอก็ไม่สามารถทนเป็นของเล่นชั่วครู่ชั่วยามของเขาได้
เธอไม่สามารถมีชีวิตอยู่บนความหวาดระแวงว่าผู้ชายเจ้าชู้อย่างจินจะทอดทิ้งเธอไปมีคนใหม่เมื่อไหร่ ไม่สามารถทนต่อความเย็นชายามที่เขาเบื่อเธอแล้วได้ ทางออกที่ดีที่สุดคือ การไม่สานต่อความสัมพันธ์กับอีกฝ่ายให้ก้าวหน้าเกินกว่าคำว่าพี่ชายและเพื่อนร่วมวง
เจ็บในตอนนี้ แต่เธอยังสามารถรักษาความเป็นเพื่อนกับจินให้ยั่งยืนตลอดไป เธอยังคงอยู่เคียงข้างเขา ได้รับรู้ความสุข ความทุกข์ของจินต่อไป
“ฉันหลับแล้ว แต่เพิ่งมาสะดุ้งตื่นตอนนายนั่งลงบนเตียงฉันต่างหาก” ร่างเล็กรวมรวบพลังใจเถียงออกมา พร้อมกับกระถดตัวหนีไปที่ปลายเตียง จากประสบการณ์ในครั้งก่อนทำให้เขาไม่ยอมถอยหนีไปติดผนังอีกแล้ว
“ก็ฉันรู้นี่ว่านายแกล้งนอนหลับตา เลยมาปลุกนายให้ไปช่วยนวดหลังฉันหน่อย วันนี้ซ้อมหนักเคล็ดไปทั้งตัวเลย” ชายหนุ่มบอกถึงจุดประสงค์ที่เดินเข้ามาหาร่างเล็ก
“เรื่องอะไรล่ะ นายก็ไปขอให้คนอื่นนวดให้สิ ทำไมฉันต้องไปนวดให้นายด้วย” คนตัวเล็กไม่ยอมหลงกลง่ายๆ
จินยิ้มด้วยแววเจ้าเล่ห์ ก่อนจะอ้างเหตุผลที่อีกฝ่ายค้านไม่ขึ้น “ก็คนอื่นๆ เขาจับคู่นวดกันไปหมดแล้วไง เหลือแต่นายที่ต้องมาคู่กับฉัน มานวดให้ฉันเสียดีๆ หรือว่าจะให้ให้ฉันทำอย่างอื่นแทนนะคาเมะ”
คำขู่แกมบังคับของอีกฝ่ายทำให้คาเมะขนลุกเกรียวไปทั้งตัว หญิงสาวตัดสินใจไม่ถูกว่าจะยอมไปนวดหลังให้อีกฝ่ายแต่โดยดี หรือทำเป็นไม่รับรู้แกล้งหลับต่อดี
“ไม่เอา ไม่ทำอะไรทั้งนั้นล่ะ นายออกไปจากเตียงฉันได้แล้ว ฉันง่วงฉันจะนอน” คนตัวเล็กยังดื้อดึงไม่ยอมทำตามความเห็นของอีกฝ่าย
จินเดาะหลอดยานวดคลายกล้ามเนื้อในมือเล่น ก่อนจะหันมาพูดกับร่างเล็กบางที่ยังจ้องมาที่เขาด้วยสายตาหวาดระแวงว่า
“ก็ได้ ฉันไปให้อุเอดะ หรือยูอิจิ นวดให้ก็ได้ แต่ถ้าตอนนวดฉันเผลอเล่าความลับของนายให้สองคนนี่ฟัง ฉันก็ไม่รู้ด้วยนะ”
พูดจบจินก็ทำท่าจะลุกออกไปจากห้อง แต่คราวนี้คาเมะกลับเป็นฝ่ายดึงเสื้อของชายหนุ่มเอาไว้ ก่อนจะรีบหยิบหลอดยามาจากมืออีกฝ่าย
“ไม่ต้องไปรบกวนอุเอดะหรือยูอิจิหรอกจิน ฉันนวดให้นายเองก็ได้” ในที่สุดคนตัวเล็กก็ไม่มีทางเลือก จำใจต้องทำตามความต้องการของจินจนได้ เพราะอีกฝ่ายกุมความลับของเธอเอาไว้ในมือ หญิงสาวจึงจำใจทำตามคำสั่งปีศาจร้ายตรงหน้า
จินยิ้มออกมา เมื่อได้ในสิ่งที่เขาต้องการ ร่างสูงใหญ่ถอดเสื้อนอนออกทิ้งลงบนพื้นยืนโชว์หุ่นอยู่กลางห้อง โดยแกล้งทำเป็นไม่สนว่าคาเมะจะเขินอายจนผิวขาวอมชมพูของหญิงสาว กลายเป็นสีแดงก่ำไปทั้งตัว
หญิงสาวเบือนหน้าหนี สายตาพราวระยับไปด้วยความสุขและรอยยิ้มหวานของอีกฝ่ายที่จ้องมองมาที่เธอ จินจงใจถอดเสื้อโชว์หุ่นสุดแสนเซ็กซี่ทรมานใจสาวของเขาให้หัวใจเธอหวิวเล่น และมันก็ได้ผลภาพตรงหน้าทำให้หัวใจเธอเต้นระรัว จนมือไม้สั่นทำอะไรไม่ถูก ได้แต่ยืนหลับตาไม่กล้ามองภาพเปลือยอกของจินอีก เพราะกลัวตัวเองจะห้ามใจเอาไว้ไม่อยู่
ผู้ชายบ้าอะไรก็ไม่รู้ ยั่วผู้หญิงได้หน้าตาเฉย ไม่อายบ้างเลยรึไง
เมื่อเห็นอีกฝ่ายเอาแต่ยืนหลับตาอยู่กลางห้องไม่ยอมเดินมาหาเขาเสียที ร่างสูงอมยิ้มกับกิริยาเขินอายของหญิงสาว ก่อนจะเดินเข้าไปจูงมือเธอให้เดินมาที่เตียงของเขา
ชายหนุ่มกดบ่าให้หญิงสาวนั่งลงเบาๆ ก่อนที่จะนอนคว่ำแล้วหันหน้ามาบอกกับร่างเล็กบางซึ่งยังคงสติไม่อยู่กับเนื้อกับตัว หลังจากเห็นเขาเปลือยอก
“รบกวนนวดให้ฉันหน่อยนะคาเมะ” จินส่งเสียงอ้อนคนตัวเล็กที่ยังคงงุนงงไม่หาย
น้ำเสียงออดอ้อนของคนบนเตียง ทำให้คาเมะรู้สึกตัว ใบหน้าที่แดงอยู่แล้วของหญิงสาวยิ่งแดงเพิ่มขึ้น ก่อนจะแก้ขวยด้วยการหันไปเปิดหลอดยาคลายกล้ามเนื้อป้ายลงแผ่นหลังที่เต็มแน่นไปด้วยกล้ามเนื้อของชายหนุ่ม
มือบางค่อยๆ ลูบไล้ไปทั่วแผ่นหลังกว้าง นวดตัวยาให้ซึมไปทั่วแผ่นหลัง หญิงสาวพยายามบังคับมือไม่ให้สั่นตามความรู้สึกที่วูบวาบไปกับสัมผัส ยิ่งได้ลูบไล้ ยิ่งทำให้เธออยากครอบครองเป็นเจ้าของคนคนนี้เพียงคนเดียว
จินรับรู้ถึงความร้อนของฤทธิ์ยาและสัมผัสจากมือนุ่มบนแผ่นหลัง คาเมะออกแรงนวดหลังเขาอย่างพอเหมาะไม่หนักไม่เบาจนเกินไป จนเขาชักเคลิ้มและติดใจฝีมือการนวดของหญิงสาว จนเขาอยากให้ร่างเล็กบางคอยปรนนิบัติเขาเช่นนี้ตลอดไป
แต่แม่ลูกแมวน้อยจอมพยศของเขา คงไม่ยอมเก็บเขี้ยวเล็บโดยง่าย หากเขาไม่ใช่วิธีขู่บังคับเธอ หญิงสาวคงไม่มีวันยอมนวดหลังให้เขา แล้วถ้าเขาอยากให้คาเมะอยู่กับเขาไปตลอดชั่วชีวิตเขาจะต้องใช้วิธีไหนผูกมัดเธอไว้กับเขากัน
หลังจากผ่านไปร่วมสิบนาที แรงที่นวดลงบนหลังของชายหนุ่มเริ่มช้าลง จินเริ่มรู้ตัวว่าอีกฝ่ายคงเหนื่อยกับการออกแรงนวดเขาแล้ว เขาจึงหันมาลืมตาและคิดจะทำอะไรตอบแทนร่างบาง
“พอแล้วล่ะคาเมะ คราวนี้ตาฉันนวดให้นายตอบแทนบ้างนะ”
ร่างเล็กบางที่กำลังเพลินกับการลูบไล้แผ่นหลัง ชะงักมือทันทีเมื่อได้ฟังคำพูดของชายหนุ่ม คาเมะรีบส่ายหน้ากับลุกหนีความหวังดีของอีกฝ่าย
เรื่องอะไรเธอจะถอดเสื้อนอนคว่ำให้เขานวดให้ล่ะ ถ้าหากจินไม่ยอมหยุดแค่นวด แล้วทำอย่างอื่นต่อล่ะ เธอจะมีปัญญาอะไรไปขัดขืนเรี่ยวแรงของเขา
ถึงจะพยายามลุกหนีออกมา แต่ร่างสูงกลับเป็นฝ่ายว่องไวกว่า คว้าแขนหญิงสาวให้ล้มมานอนบนเตียงด้วยกัน ก่อนที่จินจะจับคาเมะนอนคว่ำ ท่ามกลางการดิ้นรนของหญิงสาว
“ไม่เอา ฉันไม่นวดนะ ฉันไม่ได้ปวดหลังเสียหน่อย ไม่ต้องมานวดให้ฉัน” ร่างบางโวยวายออกมาแต่ไม่สามารถลุกหนีออกไปได้ เมื่อถูกจินกดลงบนเตียงแล้วนั่งคร่อมทับหลัง มือหนึ่งของชายหนุ่มล็อคสองแขนที่พยายามทุบตีร่างเขา
หญิงสาวพยายามดีดขาใส่ร่างใหญ่ แต่จินเริ่มรู้ทันเลยเอนตัวลงนอนทับบนร่างบาง สัมผัสระหว่างร่างสองร่างที่แนบชิดกัน สร้างความรู้สึกเหมือนกระแสไฟร้อนแรงกำลังแล่นผ่านทั้งสองร่าง
ทั้งคู่รู้สึกวูบวาบไปทั้งตัว เรี่ยวแรงขัดขืนของคาเมะหายไปหมดสิ้น เมื่อถูกร่างใหญ่ทาบทับแนบสนิทไปทังตัวเช่นนี้
(โปรดติดตามตอนต่อไป)