เพียงเธอหลับตา, เธอจะได้พบความรัก...ตอนที่6 (ตอนจบ)

[reeya_areeya]

ก่อนอื่นก็ต้องขอบคุณคนอ่านทุกท่านที่เป็นกำลังใจกับคณะผู้แปลนะคะ ความรู้สึกแย่ๆ ที่เกิดขึ้นในช่วงก่อนของรียา ตอนนี้ก็ค่อยยังชั่วแล้วค่ะ ก่อนจะปิดโปรเจ็คนี้ก็มีเรื่องขอชี้แจงนิดนะคะ

สำหรับในตอนที่สี่ มีคนออกความเห็นเรื่องคำว่ารั้ง มา รียาไปเปิดพจนานุกรมมาแล้วขอชี้แจงดังนี้ค่ะ
รั้ง ก. หน่วงเหนี่ยวเอาไว้ เช่น รั้งไว้ก่อน, ยกขึ้นมา เช่น แขนเสื้อรั้ง

Comments

[reeya_areeya]

คาซึยะเดินวนไปวนมาแถวข้างๆ บ้านตัวเองอยู่หลายรอบ จนกระทั่งแน่ใจว่ามันดึกเกินกว่าที่จินจะอยู่รอพบเขา และอีกฝ่ายคงไม่ย้อนกลับมาหาเขาอีกรอบ ร่างบางจึงยอมกลับเข้าไปในบ้าน

[reeya_areeya]

วันต่อมาก็ผ่านไปอย่างราบรื่น- จินไม่ได้โทรมาหาตอนที่เขาอยู่ในโรงเรียนเลย...แต่ก็ยังวางใจไม่ได้เสียทีเดียว..เพราะค่ำคืนนี้ยังมาไม่ถึงเลยด้วยซ้ำ อะไรก็อาจเกิดขึ้นได้

[reeya_areeya]

“ดูท่าทางนายเคร่งเครียดจัง นายมีปัญหาอะไรให้ครุ่นคิดอยู่หรือเปล่า?” ยูอิจิเอ่ยถามพร้อมกับทรุดตัวลงนั่งบนโต๊ะตรงหน้าของคาซึยะ

“ก็มีเรื่องให้คิดนิดหน่อย...” ร่างบางตอบกลับด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

“มันเป็นเรื่องเกี่ยวกับเพื่อนปริศนาคนนั้นของนายใช่ไหม?” คาซึยะพยักหน้ารับ

“พักนี้นายดูเปลี่ยนไปมากเลยนะ อารมณ์ของนายขึ้นๆ ลงๆ เพราะเขาใช่ไหม เมื่อก่อนนายดูร่าเริงมีความสุข แต่เดี๋ยวนี้นายกลับทำหน้าเหมือนมีใครมายืมเงินนายแล้วชักดาบหนีหนี้ไม่ยอมใช้หนี้ให้นาย”

ช่างเดาเรื่องได้ใกล้เคียงกับความจริงมากเลย แต่มันเป็นในทางกลับกันต่างหากล่ะ ฉันต่างหากที่เป็นคนไปยืมเงินเขา แล้วปัญหาไม่ได้อยู่ที่ฉันไม่มี ‘เงิน’ ไปใช้หนี้เขา แต่ฉันไม่ต้องการใช้หนี้ให้หมดต่างหากล่ะ “ยูอิจิ...นายจะใช้วิธีไหน ถ้านายอยากยั่วยวนให้ใครบางคนตกอยู่ในหลุมเสน่ห์ของนาย?” ยูอิจิแทบจะสำลักอาหารที่เพิ่งกินเข้าไปออกมาทันทีที่ได้ฟังคำถามนี้

[reeya_areeya]

“จิน, นายตั้งใจจะทำอะไรกันแน่

[reeya_areeya]

คาซึยะกลืนน้ำลายลงคออย่างยากเย็น ก่อนจะค่อยๆ คลายล็อคประตูบ้านด้วยมือที่สั่นเทา ทุกย่างก้าวของคนตัวเล็กมีจินคอยประกบจนทั้งคู่หายเข้าไปในบ้าน