(no subject)
Pas toen Lurec al een half uur door de gangen had geijsbeerd, kwam plotseling bij hem op dat het allemaal niet zo moeilijk was als hij dacht. Hij kon niemand bedenken die hij zou kunnen vertrouwen, niemand aan wie hij alles zou durven vertellen, niemand die mocht weten wat er tussen hem en Linda was gebeurd en wat hij voor het dienstmeisje voelde… maar hij hoefde het ook aan niemand te vertellen. Er was namelijk al iemand die het wist en die had beloofd het niet door te vertellen. En dat kleine probleempje, dat feit dat zij geen contact met Linda meer wilde hebben, dat was ook makkelijk te omzeilen met de kennis die hij, Lurec, momenteel had. Kennis die zijn zuster vast ook graag wilde hebben.
Als grootvader wist hoe hij die kennis zou gebruiken, zou de oude man natuurlijk woedend zijn, want dat was zijn bedoeling helemaal niet geweest. Maar als het aan Lurec lag, zou grootvader het ook nooit te weten komen, en hij dacht niet dat Indira degene zou zijn die het aan haar mentor en leraar zou vertellen. Tenslotte sierde het haar niet bepaald dat ze loog tegen iedereen en de minnares van haar broer verborg of toch in ieder geval een soort van alibi gaf…
Dus de enige zwakke plek in zijn briljante plan was de mogelijkheid dat Indira zelf boos op hem zou worden, zou weigeren mee te werken en misschien wel gewoon zou eisen dat hij haar vertelde wat hij wist, omdat ze anders alsnog Linda diens kamer uit zou laten gooien. Dat kon ze makkelijk zeggen en het zou voor hem en Linda een groot probleem zijn… tenslotte had ze niets beloofd en al helemaal niets zwart op wit laten zetten. Linda’s plaats hier in de Vesting hing volledig af van Indira’s goede wil.
Lurec hoopte dus maar dat hij zijn zus kon overtuigen dat hij werkelijk interessante en belangrijke informatie had, en dat het helemaal niet veel werk was en helemaal niet erg om gewoon even Linda’s kamer binnen te lopen en een briefje af te geven. Of misschien kon ze het zelfs wel onder de deur door schuiven, hij wist niet hoe scherp die deur in de gaten werd gehouden maar nam aan dat men alleen wilde weten of hij er in de buurt kwam, Indira had er niets mee te maken voor zover het familiehoofd wist. Dat kon ze toch best even voor hem doen? Hij wist dat Indira erg koppig kon zijn, maar ze had een zwak voor hem en hij was er goed in om haar te overtuigen, dat had hij al eerder bewezen. En nu had hij zelfs informatie, om haar om te kopen.
Tja, het bleef een risico, wat hij er ook van zei, maar toch altijd nog een kleiner risico dan het risico dat hij nam als hij iemand anders vertelde wat er tussen hem en Linda speelde. Niemand mocht het weten. Het idee om Linda gewoon met rust te laten en niet te proberen haar te ontmoeten - wat toch voor hen beiden het veiligste was geweest - kwam niet eens in hem op. Natuurlijk moest hij haar zien en het zou best goed gaan, hij moest zich niet zoveel zorgen maken, tot nu toe was het allemaal prima gegaan.
Toen hij zichzelf goed genoeg had overtuigd, liep hij uiteindelijk naar de deur die zo vlakbij was en waarvan hij wist dat Indira’s werkkamer zich erachter bevond.
Nadat hij daar drie minuten had staan wachten en vijf keer op de deur had geklopt, kwam hij echter tot de conclusie dat ze hier niet was en dus ergens anders moest zijn. Of… misschien had ze op de een of andere manier door dat hij het was? Hij gaf nog een keer een harde roffel op de deur, die haar vast en zeker van haar belangrijke werk zou houden als ze werkelijk daar binnen zat, en liep na een halve minuut toch maar verder in de richting van haar slaapkamer. Daar had hij haar de laatste dagen ook steeds gevonden, hoewel het niet zo’n logische plek was…
Weer klopte hij op de deur, maar ditmaal werd er direct opengedaan door een geirriteerde jonge vrouw die zijn zuster was.
"Lurec? Wat moet jij hier nu weer?" vroeg ze vermoeid, "Ik heb al toestemming gegeven dat Linda hier mag blijven, dat is toch het enige wat je interesseert?"
"Niet overdrijven, lieve zus," zei hij, terwijl hij naar binnen liep. Hij moest echter toegeven dat ze niet helemaal ongelijk had… ja, hij was hier weer voor Linda, maar eigenlijk nog meer voor zichzelf. Maar ze had wel, alweer, toegezegd dat Linda hier mocht blijven. Dat was zeker iets om te onthouden, het zou vast later in het gesprek nog van pas komen.
"Vertel maar vlug, want ik moet dadelijk weer weg," zei Indira, nu weer wat scherper dan daarnet, wat hem een beetje tegenviel. Hoe vermoeider ze was, hoe makkelijker ze toe zou geven.
"Ik was zojuist bij grootvader, zoals je waarschijnlijk wel weet, en op het moment dat ik daar binnenkwam zat Naidur daar nog. Ik hoorde iets wat van zeer groot belang is voor jou, denk ik… je moet het weten, in ieder geval."
"Praat er dan niet zo omheen en vertel het me gewoon," zei Indira, maar hij zag aan haar ogen dat ze al begreep dat hij dat niet zou doen. Ze kende hem te goed… in dat geval kon hij maar beter gewoon doorzetten.
"Ik zal het je zo vertellen, maar ik vroeg me af of je misschien iets voor me wilde doen… het is maar iets heel kleins, heus, je hoeft alleen maar even hiernaast naar binnen te gaan en een briefje af te geven. Dat is alles. Wil je dat alsjeblieft voor me doen, lieve zus?"
"Als je me probeert te chanteren, noem het dan ook gewoon zo," zei Indira, heel praktisch, maar dat was niet helemaal Lurecs bedoeling geweest. Welnee, het was toch geen chantage? Meer… informatie in ruil voor een dienst.
"Ik dwing je toch tot niets? Alsjeblieft. Het is een halve minuut werk voor jou, je hoeft Linda niet aan te kijken, je hoeft niets tegen haar te zeggen, je gaat naar binnen en je staat vrijwel direct weer buiten. Ik kan het niet doen en dat weet je, maar het is heel erg belangrijk voor me dat zij weet wat er aan de hand is. Ik moet haar toch vertellen dat haar vader veilig is of in ieder geval veilig zal zijn?"
Hij stopte plotseling met praten toen hij besefte dat hij haar veel meer vertelde dan zijn bedoeling was geweest. Wat er met Fred ging gebeuren, hoorde een geheimpje tussen hem en Linda te zijn… wel, en Naryma natuurlijk. Maar hoewel het niet gepland was geweest, wist hij dat hij Indira kon vertrouwen en leek het haar toch te raken. Het was een goed argument geweest, een waar zijn zus gevoelig voor was.
"Stel je voor dat wij geen idee hadden wat er met vader zou gebeuren. Ik wil haar dat alleen maar vertellen. Alsjeblieft? Ik heb het briefje hier bij me en het is zo gebeurd. En daarna kan ik je iets vertellen over Naidur wat je denk ik nog niet weet…" Hij zag haar twijfelen, en voerde de druk verder op: "Alsjeblieft? Ik zal je nooit meer lastigvallen met iets, alleen maar dit ene, dit is het laatste."
"Ik ben de tel verloren van hoe vaak jij dat al gezegd hebt, Lurec," zei Indira koud, en Lurec voelde zijn hoop wegslippen, "Elke keer is het de laatste keer. Ik kan het niet elke keer blijven doen, ik moet ook op mijn eigen dingen letten, ik ben hier niet zodat jij en je vriendinnetje ontmoetingen kunnen afspreken. Ja, natuurlijk weet ik dat dat erin staat," hij moest wel erg verbaasd hebben gekeken op dat moment, "Maar goed. Ik wil het weten en ik heb geen tijd om het op een andere manier uit je te krijgen. Als je maar niet denkt dat je hierna nog een keer een kans krijgt. Geef hier."
Hij kon zijn oren even niet geloven, maar pakte toen het briefje wat hij zojuist haastig tegen de muur had geschreven - hij hoopte maar dat er geen afdruk in de muur zou staan, die van vrij zacht hout was geweest - en drukte het in Indira’s hand. Het maakte even niet uit wat zijn zuster van hem vond, waar het om ging is dat hij Linda vanavond zou zien.
Zijn zuster wierp een lange, boze blik op hem en liep toen naar de deur die haar kamer met die van het boerenmeisje verbond. Ze stond ervoor, aarzelde even, maar gooide de deur toen wijd open - Lurec deed natuurlijk zijn uiterste best om naar binnen te kijken, om een glimp op te vangen van zijn lieve Linda, maar tot zijn verbazing was er niemand te zien, tenminste niet in zijn blikveld - en liep naar binnen.
Hij hoorde haar nors: "Hier," zeggen en wat gestamel in een stem die hij direct herkende als die van Linda - wie had het ook anders kunnen zijn - en wilde naar de deur toe lopen, even naar haar zwaaien, even naar haar kijken… maar hij wist zich in te houden. Geen contact was geen contact. Hij moest niet nu in de fout gaan, zeker niet nu hij wist dat hij vanavond de kans zou krijgen om veel meer te doen dan kijken en zwaaien.
Voordat hij het wist was Indira alweer binnen en had ze de deur achter zich gesloten. Hij keek voorzichtig naar haar gezicht, maar er was niets meer op te lezen. Was ze woedend of vond ze het stiekem niet zo heel erg?
"En nu wil ik precies weten wat jij voor ontzettend geheime informatie hebt opgevangen. Oh, en denk maar niet dat dit je een tweede keer zal lukken, ik laat me niet chanteren, lief broertje."
Hij dacht er het zijne van - was dat niet precies wat er net gebeurd was? Niet dat hij het chantage wilde noemen, maar goed, ze had het maar laten gebeuren - maar was niet gek genoeg om dat hardop te zeggen. Hij knikte alleen maar, zette even op een rij wat hij wilde zeggen en begon.
"Ik kwam per ongeluk bij grootvader binnen zonder geklopt te hebben, omdat ik in gedachten verzonken was geweest. Naidur zat daar en grootvader stuurde hem weg, maar met een interessante mededeling… zijn precieze woorden waren ‘Ga nu eerst maar eens met die toekomstige schoonzoon van je praten, Naidur, dan zien we vanzelf wel hoe de rest gaat.’ En hij keek mij aan op zo’n manier van… je kent het wel. Hij wilde dat ik het wist, maar wilde het me niet rechtuit zeggen. Ach, je kent grootvader."
Hij keek op naar zijn zus en wist dat ze haar woede - als die er al echt geweest was - vergeten was. Ze masseerde haar slapen met haar wijsvingers, een duidelijk teken dat ze diep aan het nadenken was, en zo te zien was ze niet echt blij met wat ze net gehoord had. Wel, niet dat ze het niet had willen horen, maar meer alsof ze liever niet had dat het echt gebeurd was. Helaas luisterden gebeurtenissen nooit naar wat je wilde en kon Indira niet terugdraaien wat er aan de hand was…
"Juist. Bijzonder nuttig, dat moet ik met je eens zijn, dus die truc met dat briefje is je hierbij vergeven, maar niet vergeten. Dus het is zeker… die jonge Xirdneh staat bovenaan de lijst… ach, het was te verwachten natuurlijk, wie wilden ze anders kiezen?"
"Was Anor Xirdneh de geheimzinnige bezoeker die met grootvader lunchte?" vroeg Lurec nieuwsgierig. Hij had tot nu toe geen namen gehoord en deze was toch wel een verrassing… hij kende de familie Xirdneh. Ja, natuurlijk kende hij de familie Xirdneh, wie niet? Maar hij had wel eens gepraat met ‘de jonge Xirdneh’ zoals Indira hem noemde - niet dat ze zelf zoveel ouder was, natuurlijk - en het was een aardige jongen, maar Lurec was altijd erg blij geweest dat hij niet Anors verantwoordelijkheden had. Hij zou er niet voor geschikt zijn, niemand zou ooit gek genoeg zijn geweest om hem op zijn achttiende - toen hij nog jong, naief en hopeloos verliefd was geweest - de leiding te geven over een familie of een stuk land.
Aan de ene kant had hij wel naar Anor opgekeken, die toch een stuk volwassener was en ook een stuk serieuzer werd genomen, maar aan de andere kant had hij Anor een beetje voor gek verklaard. Wel, niet dat de jongen een keus had gehad nadat zijn vader was overleden, maar toch. Wie wilde er nu op zo’n jonge leeftijd, als er nog zoveel te beleven en te doen was, zo’n enorme taak? Maar Anor leek het niet erg te vinden, en dat was misschien wel hetgene wat hem in Lurecs ogen een beetje vreemd maakte. Aardig en bijzonder interessant, maar wel een beetje raar.
"Ja, inderdaad. Ik dacht wel dat hij bedoeld was voor dat meisje, voor Lucienna, maar nu weet ik het zeker. Wel, dat maakt zijn positie natuurlijk alleen nog maar sterker… de zoon van de held, het jonge talent en de machtige familie Xirdneh staan nu aan Naidurs kant, allemaal verenigd in een en dezelfde persoon. En ze staan niet zomaar aan Naidurs kant, nee, ze zijn verbonden met Naidur door een vrijwel onbreekbare band. Het begint er steeds slechter uit te zien, Lurec," zei Indira met een sombere ondertoon die hij niet vaak in haar stem hoorde.
Hij keek even bezorgd in haar richting - hoe moest hij omgaan met een zus die pessimistisch werd? - en zei toen luchtig: "Welnee, grootvader kijkt daar toch wel doorheen. De familie Xirdneh is nu toch al aan de Satrissi’s gebonden, daarvoor maakt het echt niet uit of Naidur familiehoofd is of gewoon maar iemand. En ik denk dat jij en Anor heel erg goed met elkaar op zouden kunnen schieten, jullie zijn allebei een beetje gek, allebei zo heel erg gedreven en allebei al op jonge leeftijd heel belangrijk. Ken je hem? Ik bedoel, natuurlijk ken je hem van naam en gezicht, maar heb je hem wel eens gesproken?"
"Niet genoeg," zei Indira en ze fronste haar wenkbrauwen. "Misschien moet ik daar maar eens mee beginnen. Wie weet… Lucienna is ook een goed iemand om mee te beginnen. Ze krijgt een belangrijk man en is natuurlijk de dochter van mijn tegenstander, maar volgens mij staat ze aan mijn kant. We zijn allebei vrouwen en ik zou veel voor haar kunnen betekenen, en zij misschien ook wel voor mij, zeker als ze een beetje invloed op Anor heeft. Die jongen kan natuurlijk nooit openlijk partij kiezen tegen zijn schoonvader, maar in het geheim kan er ook een hoop gebeuren… dat was een goed idee van je, Lurec."
"Dank je," zei Lurec, die hoopte dat ze gelijk had en vooral ook blij was dat ze vergeten leek te zijn dat ze reden had om boos op hem te zijn. En dat hij reden had om haar dankbaar te zijn. Maar als zij ook reden had om hem dankbaar te zijn… dan stonden ze misschien wel quitte.
"Dan moet je nu maar weer eens gaan, maar hou me op de hoogte als je nog meer interessante dingen hoort… liefst zonder dat ik er iets voor terug moet doen, tenslotte heb ik al genoeg voor je gedaan, toch?" zei Indira liefjes, en hij boog zijn hoofd even en keek haar toen weer ongegeneerd aan. Wel, het was te verwachten geweest dat ze er nog op terug kwam, maar ze leek echt niet - meer? - boos te zijn.
"Natuurlijk, lieve zus. Veel succes met al je politieke gedoe," zei hij met een grijns.
***
En nu scheikunde... :(