(no subject)
Hoofdstuk 2: 5073 woorden, geschreven in ongeveer 2 uur en een kwartier
Hoofdstuk 2: Macht
“Dani, je wordt boven verwacht,” zei de lange, donkere jongen die gisteren nieuw was aangekomen. Dani keek hem even verbaasd aan - toen zij hier nieuw was geweest, had ze de eerste dagen nauwelijks mensen aan durven spreken, laat staan dat ze boodschappen van de Leider door had durven geven - maar toen knikte ze en stond op uit de luie stoel waar ze net in was gaan zitten. Uiteraard had ze kunnen weten dat de Leider haar direct zou willen spreken, nu ze voor het eerst zelf naar buiten was gegaan sinds ze hier was aangekomen. Ze vroeg zich nog steeds af of er iets bijzonders was met dat meisje, die Rose, of dat hij haar gewoon een willekeurige opdracht wilde geven… maar op zich deed dat er niet toe, ze wist in ieder geval zeker dat ze de opdracht goed had uitgevoerd. Gedachten aan hoe het meisje eventueel gered had kunnen worden, had ze maar uit haar hoofd geband. Waarschijnlijk was het gewoon niet mogelijk om twaalfjarigen op te nemen in de groep, voor zover Dani wist was de jongste ooit een jaar of veertien geweest. Er was geen moederfiguur die voor kinderen zou kunnen zorgen - Isa kwam nog het dichtste in de buurt, maar die was ook pas vijfentwintig en had het bovendien druk genoeg met haar andere taken - en een kind van twaalf kan je ook nog niet aan zichzelf overlaten. Nee, waarschijnlijk was het het beste zo… tenslotte was het plan - voor zover Dani wist, ze hadden haar nog niet al te veel verteld over de middelen die gebruikt zouden worden, alleen over het uiteindelijke doel - om alle mensen uit Saberia te bevrijden en mee te nemen naar warmere delen van het land. Dus hopelijk zou binnenkort ook Rose weer gewoon bij haar ouders kunnen leven.
In gedachten verzonken was Dani de trap op gelopen, en nu was ze aangekomen bij het ‘heilige der heiligen’ zoals ze het voor de grap in gedachten wel eens noemde. Alle Strijders voor de Vrijheid leefden in hetzelfde huis, verspreid over drie verschillende verdiepingen, maar de zolder was gereserveerd voor de Leider en Isa, de enige Strijdster die hem echt goed leek te kennen.
Dani had de Leider pas een paar keer eerder gezien. Uiteraard had hij haar verwelkomd in het huis, maar die keer was ze nog zo geschokt geweest van alle plotselinge veranderingen dat alleen zijn vriendelijkheid haar was bijgebleven. De eerstvolgende keer dat ze hem zag was twee dagen later, toen ze enigszins was bijgekomen van de schok en werd ‘ingewijd’ in de groep. Uiteraard had hij de leiding over dat ritueel en was hij ook degene geweest met wie ze was verbonden, via hem had ze dan contact met alle anderen in de groep. Hoe dat contact precies werkte, daarvan had ze eigenlijk nog steeds geen idee, en ze had ook nog niet veel anders gemerkt aan zichzelf, maar goed… als het goed is zou dat later wel komen, had ze van anderen gehoord. Die keer was de Leider heel indrukwekkend geweest, bijna alsof hij in contact stond met een andere wereld waar zij niets van begreep. Misschien was dat het contact met de anderen geweest, de verbintenis sterker dan familiebanden, sterker dan bloed. Als dat zo was, dan hoopte Dani maar dat het nog even zou duren voor zij dat zo zou voelen, want om eerlijk te zijn had ze het een beetje griezelig gevonden.
De derde en laatste keer dat ze hem had gezien, was toen hij haar gisteren bij zich had geroepen in zijn kamer en haar had gezegd waar ze heen moest gaan, wanneer ze dat moest doen, en waar ze op moest letten. Die instructies had Dani zo nauwgezet mogelijk uitgevoerd, en nu stond ze weer hier voor de deur, klaar om te vertellen over de resultaten.
“Kom binnen,” klonk de diepe, melodieuze stem die haar vooral bij het ritueel erg was opgevallen, en zonder verbaasd te zijn over het feit dat hij wist dat ze er was voordat ze geklopt had - hij had zo zijn eigen manieren om dingen te weten te komen - opende Dani de deur.
De kamer zag er nog precies zo uit als de vorige keer dat ze hier geweest was, maar tot haar verbazing zag Dani dat de Leider er helemaal niet was. Voor zover ze wist waren er geen deuren naar andere kamers, tenzij ze heel goed waren verborgen, en ze had zijn stem toch echt uit deze kamer horen komen… was het soms weer een soort van magie, kon hij zichzelf onzichtbaar maken?
In de afgelopen drie maanden had Dani zoveel magie gezien dat ze er bijna aan gewend was geraakt, of in ieder geval aan de meest voorkomende talenten: levitatie, oneindig snel reizen, spreken met dieren, etcetera. Haar eigen talent had zich nog steeds niet geopenbaard, ook niet in dromen.. Ze droomde over zo ongeveer alles, van het saaie dagelijkse leven dat ze vroeger had geleid tot de wildste fantasieën, maar het kwam nooit uit. Ze leek eerder een soort van tegengesteld helderziend, alsof ze alleen de dingen zag die nooit zouden gebeuren. Helaas waren er ook geen andere toekomstvoorspellers in de groep - het scheen een nogal zeldzaam talent te zijn - dus kon ze ook aan niemand vragen of het normaal was en op wat voor manier ze de toekomst zou kunnen ‘zien’. Misschien moest ze wel gebruik maken van kaarten, of van rook, of van andere manieren waarover ze in oude boeken had gelezen, maar ze wist het niet en durfde er ook niet mee te experimenteren. Eigenlijk wist ze helemaal niet zo zeker of het leuk zou zijn om de toekomst te kunnen zien… wat als het negatief was, wat als ze mensen zou zien sterven of zou zien hoe de Strijders voor de Vrijheid uiteenvielen, hoe zou ze daarmee om moeten gaan?
“Kom verder, Dani,” hoorde ze de Leider ineens weer zeggen, maar toen ze om zich heen keek, was hij nog steeds nergens te zien. De stem leek overal en nergens vandaan te komen, dus daar had ze ook weinig houvast aan.
“Waarheen, Leider?” vroeg ze voorzichtig. “Waar bent u?”
“Zie je de kast aan je linkerhand, de zwarthouten met de zilveren versierselen?”
Dani draaide een kwartslag en zag voor zich inderdaad een enorme kast vol met oude, stoffige boeken, die verder precies voldeed aan de beschrijving van de Leider.
“Rechts van die kast bevindt zich een verborgen deur, als je goed kijkt dan zie je het wel. Kom daar doorheen. Ik was even vergeten dat je hier nog maar pas bent en nog nooit verder bent geweest dan deze eerste kamer.”
Toen Dani de muur naast de kast aan een onderzoek onderwierp, zag ze dat de Leider gelijk had (uiteraard, het was zijn kamer): in de muur bevonden zich naden en de deurklink was mooi gecamoufleerd als hertenschedel. Op het eerste gezicht zou niemand doorhebben dat daar zich een deur bevond, maar zodra je het wist, was het overduidelijk. Ze wist dat ze nooit meer de kamer zou kunnen binnenkomen zonder direct de deur te zien, grappig was dat, hoe je beeld van een ruimte bepaald werd door wat je er al over wist.
Enigszins onwennig pakte ze een uiteinde van de hertenschedel beet, maar ze merkte al gauw dat je deze inderdaad makkelijk kon draaien, en voorzichtig opende ze de deur.
Het eerste wat ze dacht toen ze de kamer voor zich zag, was dat deze van de kamer achter haar verschilde als dag van nacht verschilde. De kamer waar ze eerst in had gestaan was groot, indrukwekkend, vol met boekenkasten en jachttrofeeën en prachtige meubels, het soort kamer waarin je je erg klein en sjofel voelde. De kamer voor haar was echter klein, gezellig en druk, een kamer die je uitnodigde om naar binnen te komen, neer te zakken in een luie stoel en een gezellig gesprek aan te gaan met de inwoner. Die inwoner lag nu met zijn handen onder zijn hoofd op het bed, een houding waarin Dani zich de Leider niet echt had kunnen voorstellen in de afgelopen maanden. Hij zag er ontspannen uit, alsof ook hij hier volledig tot rust kwam.
“Ga zitten,” zei hij vriendelijk, en wuifde naar een poef die recht tegenover het bed stond. Dani voldeed maar al te graag aan dit verzoek, en nestelde zich in de zachte poef. Het bleef even stil, en ze gebruikte die tijd om eens goed naar de Leider te kijken, iets waar ze niet echt de kans voor had gekregen bij de afgelopen paar keren. Ze kon niet anders dan toegeven dat hij erg aantrekkelijk was, zeker voor een man van vijfendertig. Hij zag er nog goed uit, met zijn halflange blonde haar, bruine ogen en gespierde lichaam, maar er was meer… Hij had een bepaald soort enthousiasme, een licht in zijn ogen, zelfs nu hij hier op bed lag te rusten. Niemand zou kunnen ontkennen dat hij iets speciaals had, iets waardoor mensen in hem geloofden en hem volgden. Alle mensen met een magisch talent, eigenlijk zelfs alle mensen in heel Dadonia, moesten blij zijn met het feit dat een man als hij bestond.
Toen Dani zich realiseerde waar ze allemaal aan dacht, voelde ze haar wangen rood worden. Ze leek wel een meisje van dertien dat een leraar adoreerde die haar waarschijnlijk niet eens bij naam kende… nou ja, hij kende haar wel bij naam - hij had haar naam zojuist nog gebruikt - maar verder sloeg het natuurlijk nergens op om hem zo bijzonder te vinden. Toch kon ze er niet echt iets aan doen, ze bewonderde hem gewoon en gelukkig was ze daar niet de enige in.
“Hoe was het, om voor het eerst weer naar buiten te gaan? Voelde je je anders dan de andere mensen op straat, vond je het moeilijk om niet bij je ouders langs te gaan?” vroeg hij plotseling, en Dani was enigszins overdonderd door al die ‘psychologische’ vragen die hij haar stelde. Waarom zou hij zo geïnteresseerd zijn in dat soort dingen? Ze had verwacht dat hij vooral wilde weten wat ze had gezien, dat haar uitstapje veel meer over Rose ging dan over haar, maar blijkbaar was dat niet zo.
“Nou… vreemd wel, ja. Ik voelde me toch een beetje crimineel en had de neiging om weg te duiken achter vuilnisbakken en lantarenpalen zodra er iemand aan kwam. Het idee om mijn ouders op te zoeken is eigenlijk niet eens in me opgekomen… voor mijn gevoel zijn ze weg, zitten ze in een heel andere wereld dan ik, kunnen ze net zo goed dood zijn ofzo,” zei Dani, verbaasd luisterend naar wat ze zelf allemaal uitkraamde. Waarom vertelde ze hem zoveel, zelfs dingen waar ze zelf nog niet eens over had nagedacht?
“Dat is begrijpelijk… op een zekere manier ben je ook echt in een andere wereld beland. Of eigenlijk ben je nu in de echte wereld beland, en heb je altijd met oogkleppen op geleefd, wist je niet hoe er in dit land werd omgegaan met mensen. Nu weet je dat wel en dat is eigenlijk alleen maar eerlijk,” zei hij vriendelijk.
Dat was niet helemaal hoe Dani het zelf zag - ze had nooit met oogkleppen op geleefd en ze was het ook eigenlijk niet eens geweest met de wetten, zelfs al voordat ze zelf veroordeeld zou worden op basis van die wetten - maar ze knikte toch maar. Hij was niet iemand met wie ze in discussie zou willen gaan, en op zich vond ze wel dat hij gelijk had. Ze was echt in een andere wereld beland, met mensen van wie ze nooit had gedacht dat ze met hen op zou kunnen schieten, maar het ging allemaal prima. Ze begon zich al bijna thuis te voelen in dit huis en dacht dat ze echt vrienden begon te maken.
“Vertel eens, hoe is het met je talent?” vroeg hij plotseling. Weer een vraag die Dani totaal niet had verwacht, en ze knipperde even met haar ogen, maar hervond zichzelf al snel. Waarom wilde hij dat weten, zou hij teleurgesteld in haar zijn als hij hoorde dat ze nog niets ‘gezien’ had, dat ze niets wist over de toekomst? Wat als hij zich had vergist, als ze helemaal geen talent had? Zou hij haar dan wegsturen en zou ze weer terug moeten gaan naar haar ouders, die ze dan op de een of andere manier een verklaring moest geven voor haar drie maanden afwezigheid? Gek eigenlijk, dat ze daar helemaal niet naar uitkeek, ook al zou het betekenen dat ze gewoon weer bij haar ouders zou wonen. Of zou ze hier moeten blijven, omdat ze wist waar de geheime schuilplaats was, maar zou ze een buitenstaander worden? Iemand die hier gevangen werd gehouden, in plaats van iemand die eindelijk vrij was?
Geen van beide mogelijkheden leek erg aantrekkelijk, maar Dani wist dat ze geen andere keus had dan om de waarheid te vertellen. Ze had horen vertellen dat de Leider een beetje gedachten kon lezen - eigenlijk kon hij alles wel een beetje, door zijn verbinding met alle Strijders voor de Vrijheid had hij een beetje van alle talenten - en dus zou hij het vast weten als ze loog.
“Ik heb er nog niets van gemerkt, Leider,” zei ze dan ook voorzichtig, “Helaas is er ook niemand die me kan vertellen of dat normaal is, er zijn geen andere mensen hier met dit talent. Maar ik heb geen voorspellende dromen, heb niets vreemds gezien, en weet ook niet hoe ik het op zou kunnen wekken.”
De Leider kwam plotseling overeind en ging in kleermakerszit op het bed zitten, terwijl hij haar aandachtig opnam. Ze voelde zich een beetje verlegen onder die aandacht en merkte dat ze een beetje begon te blozen. Waarom keek hij haar zo aan, wat betekende die blik in zijn ogen? Zou hij haar dan toch wegsturen? Maar nee, hij keek niet teleurgesteld, eerder geïntrigeerd…
“Je hebt het misschien nog niet eerder beseft, Dani, maar je zult heel belangrijk zijn voor deze groep. Mensen met jouw talent zijn heel zeldzaam, ik denk dat slechts een op de honderd, misschien wel een op de vijfhonderd mensen met een talent in de toekomst kan kijken. En tegelijkertijd is het zo’n belangrijk talent… het enige talent wat een mens kan vertellen wat hij moet doen. Weet je eigenlijk wel wat het precies inhoudt, heeft iemand dat je ooit kunnen vertellen?”
Ze schudde van nee, maar hij ging al door: “Uiteraard niet, want niemand hier heeft er verstand van. Ik had je eerder bij me moeten roepen om je te helpen en je alles uit te leggen, want nu hebben we veel kostbare tijd verloren en jij hebt je hier misschien enigszins verloren gevoeld, zonder mentor.”
Dani keek hem verbaasd aan. Impliceerde hij nu dat hij haar mentor zou worden? Ze kende het systeem, alle nieuwelingen bij de Strijders voor de Vrijheid kregen een mentor of mentrix toegewezen met hetzelfde talent als de nieuweling. De mentor leerde de nieuweling omgaan met zijn of haar krachten en zorgde er ook verder voor dat het goed ging met de nieuweling. Na een maand of zes werd de officiële band verbroken, maar officieus bleef de mentor een beetje extra op de dan niet meer zo nieuwe nieuweling letten.
Ze had niet verwacht dat zij ooit een mentor zou krijgen, omdat niemand haar talent had, en daarom had ze Isa maar een beetje als mentor beschouwd… die had immers wel de andere taken van een mentor op zich genomen, alleen het magische gedeelte was nog volledig buiten beschouwing gelaten.
“Nee, ik denk niet dat ik je mentor kan worden,” zei hij, haar gedachten radend. Of lezend? “In de toekomst kijken is niet mijn talent, en ik heb ook geen tijd om me zo volledig met één persoon bezig te houden. Maar ik denk wel dat ik je kan helpen… ik weet meer dan wie dan ook van de talenten, zelfs over jouw talent. Ik weet bijna zeker dat ik het op kan roepen, als je me tenminste vertrouwt, zelfs al doe ik dingen waar je misschien van schrikt. Kun je dat, denk je?”
Dat vond Dani een moeilijke vraag. Uiteraard vertrouwde ze hem wel, hij was de Leider, hoe kon ze ook anders… iedereen in dit huis was in principe overgeleverd aan zijn genade en niemand had daar problemen mee. Het enige probleem was wel dat ze helemaal niet zeker wist of ze haar talent wel op wilde roepen, het was makkelijker om gewoon zeker te weten dat het er was - zodat ze niet buitengesloten zou worden - maar er verder niets mee te doen. Of… als ze heel eerlijk was, dan moest ze toegeven dat ze er ook wel nieuwsgierig naar was, maar de angst overheerste toch nog altijd.
“Waar twijfel je over?” vroeg de Leider na enkele minuten.
Opgelucht dat ze er niet zelf over hoefde te beginnen, zei Dani: “Ik weet niet zeker of ik het wel aandurf. Wat als ik iets heel naars zie, wat moet ik daar dan verder mee? Ik wil helemaal niet weten of mensen gaan sterven, ik wil niet weten hoe het afloopt met de Strijders voor de Vrijheid, tenminste niet als het negatief is.”
“Het is niet negatief,” onderbrak de Leider haar, plotseling geïrriteerd. “Met ons loopt het goed af, want wij staan aan de juiste kant. De regering, zij zitten fout, dus zij zullen uiteindelijk ten onder gaan, dat moet iedereen toch wel inzien… waag het niet om te twijfelen aan ons, want juist twijfel is hetgene waar we bang voor moeten zijn.”
“Sorry,” antwoordde Dani. Het leek het enige juiste antwoord op dat moment… en het werkte, want de Leider ontspande zich weer en glimlachte weer naar haar, in plaats van boos te kijken.
“In een groep als dit is het heel belangrijk om te geloven in het doel waar je naar streeft. We zullen niet falen, daar moet je van overtuigd zijn. En verder… ik geloof dat je een verkeerd beeld hebt van in de toekomst kijken, wat niet vreemd is, want niemand heeft je ooit uitgelegd wat het precies betekent. Het is niet zo dat wat je ziet voorbestemd is te gebeuren… de toekomst ligt nooit vast, tot hij tot het verleden behoort. Elke dag maken alle mensen op de wereld samen ontelbaar veel keuzes, en elk van die keuzes heeft invloed op de dag van morgen. En hoe morgen zal verlopen, is dus nooit precies te zeggen… dat hangt er vanaf wat we vandaag doen. Wat jij ziet, of in ieder geval wat jij zult zien, is slechts één van de mogelijke toekomsten.”
“Maar wat heeft het dan voor zin?” onderbrak Dani hem, iets waar ze zelf direct weer van schrok, maar nu moest ze wel doorgaan, want hij keek haar aan en leek er niet boos over te zijn. “Iedereen kan mogelijke toekomsten verzinnen, wat is dan het speciale aan wat ik zie?”
“Een goede vraag, zeker. Nu is het natuurlijk zo dat niet alle keuzes even belangrijk zijn. Als Pietje voor het ontbijt moet kiezen tussen witte en bruine boterhammen zal dat weinig effect hebben op de toekomst van de gehele wereld, alleen misschien op zijn spijsvertering later die dag. Daar moet je je trouwens niet op verkijken, want stel dat Pietje een koning is, dan kan het heel belangrijk zijn als hij buikpijn krijgt en misschien zelfs ziek wordt omdat hij te weinig vezels eet. Maar in het algemeen zijn dat soort keuzes niet zo belangrijk… er zijn maar een paar keuzes die echt invloed hebben op de hele wereld, en juist in die keuzes zijn wij natuurlijk geïnteresseerd. Over het algemeen zullen jouw voorspellingen bestaan uit twee delen, waarbij beide een gevolg zijn van verschillende keuzes. Zodra je zoiets hebt gezien, moet je dat onmiddellijk aan mij vertellen, zodat we er samen achter kunnen komen om welke keuze het gaat en welke van de twee toekomsten voor ons het meest gunstig zal zijn. Begrijp je dat?”
Dani knikte opgelucht. Het was dus niet zo dat wat zij zag per definitie moest gebeuren, er waren keuzes mogelijk en haar talent zou juist heel handig zijn, het was een redmiddel uit een potentieel hopeloze situatie. Dat luchtte haar werkelijk enorm op, en nu kon ze de vraag van de Leider goed beantwoorden…
“In dat geval vertrouw ik u volledig en wil ik graag mijn talent op de een of andere manier opwekken,” zei ze, en werd beloond met een brede glimlach op het gezicht van de Leider.
“Daar ben ik erg blij mee. Waarschijnlijk is dit sowieso al een doorbraak, omdat je je niet langer verzet tegen de voorspellingen en ze dus makkelijker in je bewustzijn kunnen doordringen, dus misschien merk je vanavond of vannacht wel dat je plotseling iets ziet… over het algemeen zullen de voorspellingen vooral komen als je moe bent of niet echt met je hoofd ergens bij zit. Ze zitten al in je onderbewuste, je talent heeft gezorgd dat je daarvoor gevoelig bent, maar ze moeten ook naar boven komen en dat is vaak lastiger. Mochten ze nu nog niet uit zichzelf komen, dan zijn er zeker manieren om je bewustzijn te verruimen… kom morgenmiddag weer bij me, en dan zullen we daarmee beginnen. We hebben je voorspellingen heel hard nodig, want het is een gevaarlijke tijd nu en we moeten veel keuzes maken. Ik ben erg blij dat je je bij ons hebt aangesloten, Dani.”
Ze glimlachte trots en zei: “Ik ben ook erg blij dat u me gered heeft, dit leven is zoveel beter dan een leven in Saberia, en ook beter dan het leven thuis… nu heb ik het gevoel dat ik echt iets voor iemand kan betekenen, dat ik ons leven beter kan maken. Ik heb me nog nooit zo nuttig gevoeld.”
“Voor ons ben je ongelofelijk nuttig, Dani,” zei de Leider vriendelijk, en hij ging weer liggen en sloot zijn ogen. Voor Dani was dat een teken om te vertrekken, en ze sloot voorzichtig de geheime deur weer achter zich, keek nog een keer de grote kamer door - waarom zou hij eigenlijk twee kamers hebben? - en liep toen naar beneden, naar haar eigen kamer. Ze had even geen zin in de drukte en gezelligheid van de huiskamer, maar wilde liever nadenken over haar nieuwe taak. En misschien… ze hoopte dat ze een voorspelling zou doen, want ze wilde niets liever dan nuttig zijn en de Leider helpen. Ze voelde zich beter dan ze zich in dagen had gevoeld.
***
“Moest je nu per se al je charmes aanwenden om dat arme kind op haar gemak te stellen?” vroeg een scherpe stem rechts van hem. Hij had niet geweten dat ze in de kamer was, maar de Leider weigerde haar het genoegen te doen om geschrokken overeind te komen, dus bleef hij met gesloten ogen liggen.
“Natuurlijk, ik moest haar zover zien te krijgen dat ze mee zou werken, dus dit was de enige mogelijkheid. Ben je jaloers, lieve Isa?” vroeg hij spottend.
“Nee hoor,” zei ze. Hij wist dat ze loog, en zij moest weten dat hij het wist, maar toch ging ze door: “Ze is gewoon te jong, zeventien pas, dat kan echt niet. Bovendien zou je haar alleen maar afschrikken daardoor, op zo’n manier denkt ze nog niet.”
“Dat zou jou verbazen… of eigenlijk zou het je helemaal niet moeten verbazen. Herinner je je nog hoe oud je zelf was toen je me leerde kennen, en wat er toen allemaal gebeurd is? En vind je het zelf dan ook niet enigszins hypocriet om…”
“Dat was een andere situatie,” zei ze boos, en hij glimlachte. Hij had haar op de kast gekregen en ze zou er voorlopig niet meer vanaf komen… en tegelijkertijd zou ze boos op zichzelf zijn omdat ze zich zo had laten gaan. Het was zo makkelijk om haar te manipuleren, hij kende haar al veel te lang.
“En mag ik je er bovendien aan herinneren dat je toen zelf ook een stuk jonger was? En minder kaal…”
Dat was een rake opmerking, maar hij probeerde er niets van te laten merken.
“Lieve Isa, ik doe toch niets? Ik stel dat arme meisje een beetje op haar gemak, ik zorg ervoor dat ze me vertrouwt, en verder doe ik niets, ik zou niet durven. Het enige waar het mij om gaat is de toekomst van de Strijders voor de Vrijheid, en toevallig is zij de enige die ons daar iets over kan vertellen. Je moet toch wel inzien dat het belangrijk is dat ze volledig aan onze kant staat en me alles vertelt. En als dit de beste manier is om dat voor elkaar te krijgen, dan zij het zo. We moeten winnen en het moet snel gebeuren, want hij zit ons op de hielen… het zal niet lang meer duren voor hij ons heeft gevonden.”
“Daar heb je gelijk in en dat zal ik ook niet betwisten,” zei ze, vriendelijker nu. Jammer, blijkbaar was ze alweer van haar kast af.
Plotseling voelde hij een koele hand op zijn voorhoofd en zakte het bed enigszins in aan zijn linkerkant. Blijkbaar was ze op bed gaan zitten… nu moest hij zijn ogen wel openen, en in de hare kijken, die heldergroene kijkers waarmee ze hem al veel te vaak had laten instemmen met haar plannen. Hij kon er niets aan doen, hij had een zwak voor haar, en tegelijkertijd wist hij dat zij nog wel eens zijn grootste vijand kon worden.
“Zolang je je maar inhoudt. Je moet haar niet beschadigen, juist omdat ze voor ons zo belangrijk kan zijn. Juist op dit moment… we kunnen het ons niet veroorloven om haar kwijt te raken."
“Op welke manier dan ook,” zei hij, en hij wist dat ze hem begreep.
“Op welke manier dan ook,” herhaalde ze. “Zolang we het daar maar over eens zijn. Mag ik vragen wat je verdere plannen met Dani zijn?”
Dat was een lastige vraag, en de Leider dacht even na. Hij wilde haar niet alles vertellen… hij kon haar niet alles vertellen, zelfs zijn rechterhand kon hij niet meer vertrouwen. Maar hij kon ook niet tegen haar liegen, dat zou ze merken, hij kon zijn gedachten wel voor haar rudimentaire telepathische vermogens afschermen, maar ze kende hem te goed. Ook op niet-magische manier was het vaak makkelijk om te vertellen of mensen logen, zeker als je ze goed kende, en er was niemand die hem zo goed kende als Isa. Ach, er waren best een paar methoden die hij haar kon vertellen… methoden die niet schadelijk waren voor Dani en die Isa zelf misschien ook wel eens had gebruikt. Hij wist dat de vrouw naast hem graag zelf in de toekomst zou willen kijken, misschien was dat ook wel de reden dat ze zich zo over Dani had ontfermd, naast het feit dat hij Dani belangrijk vond uiteraard.
“Er zijn bepaalde kruiden die haar wat losser kunnen maken en haar geest kunnen openstellen voor allerlei dingen. Verder kan ik haar uiteraard uitputten, zodat ze niet meer veel na kan denken en de voorspellingen die opkomen niet kunnen onderdrukken. Maak je geen zorgen, ik zal niet overdrijven… ze zal op een prettige manier moe zijn, ontspannen. Massages misschien, als vriendelijker alternatief. Maar misschien is het allemaal wel niet nodig, misschien staat ze er nu zo voor open dat ik helemaal niets hoef te doen. Dat zou ik uiteraard het liefste hebben… maar ik blijf aandacht aan haar besteden, want het is belangrijk dat ze me blijft vertrouwen en me alles blijft vertellen.”
“Je zou dat ook aan mij kunnen overlaten,” zei Isa, zonder hem aan te kijken. Blijkbaar vermoedde ze wel dat hij haar niet meer helemaal vertrouwde, maar wilde ze daar nu graag het bewijs voor… goed dan, dat kon ze krijgen.
“Ik weet dat je het meisje graag mag en dat jullie elkaar al aardig goed kennen, dat ze je zelfs een beetje als haar mentor begint te beschouwen,” begon hij, en aan haar gezicht kon hij zien dat ze hem begreep. Eigenlijk was het niet nodig om dit af te maken, maar hij hoopte nog iets meer teleurstelling op haar gezicht af te kunnen lezen… misschien zou hij haar zelfs wel weer boos kunnen maken, of wat voor reactie dan ook kunnen krijgen. “Uiteraard zou het logisch zijn om jou dan dit werk te laten doen, maar ik denk toch niet dat het een goed idee is. Ik moet haar zelf beter leren kennen, meer tijd met haar doorbrengen, zodat ze mij ook leert kennen en mij ook begint te vertrouwen. Je mag dan mijn rechterhand zijn, maar uiteindelijk ben ik nog altijd degene die met iedereen verbonden is en zal ik uiteindelijk hun krachten moeten gebruiken, ook die van Dani. Ik heb haar veel te veel verwaarloosd en zal dat nu goed moeten maken, jou kent ze al dus daar is niet veel meer nodig. Ik maak me geen zorgen over de band tussen jullie twee, wel over de band tussen mij en Dani.”
“Ik hoop dat het een zeer vriendschappelijke band wordt,” zei Isa kattig. Ha, ze was dus toch jaloers… hij wist het wel. Hun exclusieve relatie was al tijden voorbij, maar ze kon het nog steeds niet hebben als hij teveel omging met anderen. Misschien zou hij haar zo wel kunnen overhalen om vanavond weer zijn bed te delen…
“Denk maar niet dat je me zo je bed in krijgt, daar heb ik teveel waardigheid voor,” zei ze. Verdorie, het leek wel of zij tegenwoordig ook gedachten kon lezen… misschien moest hij haar krachten wat beperken, zorgen dat ze wat minder van de anderen kon gebruiken en leren. Als hij dat nog kon, want ze was veel te machtig geworden de laatste tijd. Ja, hij moest er absoluut iets aan doen…
“Wel, ik wens je veel succes met Dani, maar reken er niet op dat ze jou direct zal vertrouwen. Ik zal er wel voor zorgen dat ze wat verhalen te horen krijgt die haar zullen doen schrikken… maar volledig waar zijn.”
Met die woorden verdween Isa net zo plotseling als ze gekomen was, en de Leider was weer alleen, zoals hij het momenteel het liefste had. Toch jammer dat ze niet zo jaloers was geweest dat ze zijn aandacht had gewild… maar het was duidelijk dat ze boos was. Mooi, want hoe bozer ze was, hoe minder rationeel ze zou nadenken, en dat kon alleen maar gunstig zijn voor hem.
***
Hoofdstuk 2: Macht
“Dani, je wordt boven verwacht,” zei de lange, donkere jongen die gisteren nieuw was aangekomen. Dani keek hem even verbaasd aan - toen zij hier nieuw was geweest, had ze de eerste dagen nauwelijks mensen aan durven spreken, laat staan dat ze boodschappen van de Leider door had durven geven - maar toen knikte ze en stond op uit de luie stoel waar ze net in was gaan zitten. Uiteraard had ze kunnen weten dat de Leider haar direct zou willen spreken, nu ze voor het eerst zelf naar buiten was gegaan sinds ze hier was aangekomen. Ze vroeg zich nog steeds af of er iets bijzonders was met dat meisje, die Rose, of dat hij haar gewoon een willekeurige opdracht wilde geven… maar op zich deed dat er niet toe, ze wist in ieder geval zeker dat ze de opdracht goed had uitgevoerd. Gedachten aan hoe het meisje eventueel gered had kunnen worden, had ze maar uit haar hoofd geband. Waarschijnlijk was het gewoon niet mogelijk om twaalfjarigen op te nemen in de groep, voor zover Dani wist was de jongste ooit een jaar of veertien geweest. Er was geen moederfiguur die voor kinderen zou kunnen zorgen - Isa kwam nog het dichtste in de buurt, maar die was ook pas vijfentwintig en had het bovendien druk genoeg met haar andere taken - en een kind van twaalf kan je ook nog niet aan zichzelf overlaten. Nee, waarschijnlijk was het het beste zo… tenslotte was het plan - voor zover Dani wist, ze hadden haar nog niet al te veel verteld over de middelen die gebruikt zouden worden, alleen over het uiteindelijke doel - om alle mensen uit Saberia te bevrijden en mee te nemen naar warmere delen van het land. Dus hopelijk zou binnenkort ook Rose weer gewoon bij haar ouders kunnen leven.
In gedachten verzonken was Dani de trap op gelopen, en nu was ze aangekomen bij het ‘heilige der heiligen’ zoals ze het voor de grap in gedachten wel eens noemde. Alle Strijders voor de Vrijheid leefden in hetzelfde huis, verspreid over drie verschillende verdiepingen, maar de zolder was gereserveerd voor de Leider en Isa, de enige Strijdster die hem echt goed leek te kennen.
Dani had de Leider pas een paar keer eerder gezien. Uiteraard had hij haar verwelkomd in het huis, maar die keer was ze nog zo geschokt geweest van alle plotselinge veranderingen dat alleen zijn vriendelijkheid haar was bijgebleven. De eerstvolgende keer dat ze hem zag was twee dagen later, toen ze enigszins was bijgekomen van de schok en werd ‘ingewijd’ in de groep. Uiteraard had hij de leiding over dat ritueel en was hij ook degene geweest met wie ze was verbonden, via hem had ze dan contact met alle anderen in de groep. Hoe dat contact precies werkte, daarvan had ze eigenlijk nog steeds geen idee, en ze had ook nog niet veel anders gemerkt aan zichzelf, maar goed… als het goed is zou dat later wel komen, had ze van anderen gehoord. Die keer was de Leider heel indrukwekkend geweest, bijna alsof hij in contact stond met een andere wereld waar zij niets van begreep. Misschien was dat het contact met de anderen geweest, de verbintenis sterker dan familiebanden, sterker dan bloed. Als dat zo was, dan hoopte Dani maar dat het nog even zou duren voor zij dat zo zou voelen, want om eerlijk te zijn had ze het een beetje griezelig gevonden.
De derde en laatste keer dat ze hem had gezien, was toen hij haar gisteren bij zich had geroepen in zijn kamer en haar had gezegd waar ze heen moest gaan, wanneer ze dat moest doen, en waar ze op moest letten. Die instructies had Dani zo nauwgezet mogelijk uitgevoerd, en nu stond ze weer hier voor de deur, klaar om te vertellen over de resultaten.
“Kom binnen,” klonk de diepe, melodieuze stem die haar vooral bij het ritueel erg was opgevallen, en zonder verbaasd te zijn over het feit dat hij wist dat ze er was voordat ze geklopt had - hij had zo zijn eigen manieren om dingen te weten te komen - opende Dani de deur.
De kamer zag er nog precies zo uit als de vorige keer dat ze hier geweest was, maar tot haar verbazing zag Dani dat de Leider er helemaal niet was. Voor zover ze wist waren er geen deuren naar andere kamers, tenzij ze heel goed waren verborgen, en ze had zijn stem toch echt uit deze kamer horen komen… was het soms weer een soort van magie, kon hij zichzelf onzichtbaar maken?
In de afgelopen drie maanden had Dani zoveel magie gezien dat ze er bijna aan gewend was geraakt, of in ieder geval aan de meest voorkomende talenten: levitatie, oneindig snel reizen, spreken met dieren, etcetera. Haar eigen talent had zich nog steeds niet geopenbaard, ook niet in dromen.. Ze droomde over zo ongeveer alles, van het saaie dagelijkse leven dat ze vroeger had geleid tot de wildste fantasieën, maar het kwam nooit uit. Ze leek eerder een soort van tegengesteld helderziend, alsof ze alleen de dingen zag die nooit zouden gebeuren. Helaas waren er ook geen andere toekomstvoorspellers in de groep - het scheen een nogal zeldzaam talent te zijn - dus kon ze ook aan niemand vragen of het normaal was en op wat voor manier ze de toekomst zou kunnen ‘zien’. Misschien moest ze wel gebruik maken van kaarten, of van rook, of van andere manieren waarover ze in oude boeken had gelezen, maar ze wist het niet en durfde er ook niet mee te experimenteren. Eigenlijk wist ze helemaal niet zo zeker of het leuk zou zijn om de toekomst te kunnen zien… wat als het negatief was, wat als ze mensen zou zien sterven of zou zien hoe de Strijders voor de Vrijheid uiteenvielen, hoe zou ze daarmee om moeten gaan?
“Kom verder, Dani,” hoorde ze de Leider ineens weer zeggen, maar toen ze om zich heen keek, was hij nog steeds nergens te zien. De stem leek overal en nergens vandaan te komen, dus daar had ze ook weinig houvast aan.
“Waarheen, Leider?” vroeg ze voorzichtig. “Waar bent u?”
“Zie je de kast aan je linkerhand, de zwarthouten met de zilveren versierselen?”
Dani draaide een kwartslag en zag voor zich inderdaad een enorme kast vol met oude, stoffige boeken, die verder precies voldeed aan de beschrijving van de Leider.
“Rechts van die kast bevindt zich een verborgen deur, als je goed kijkt dan zie je het wel. Kom daar doorheen. Ik was even vergeten dat je hier nog maar pas bent en nog nooit verder bent geweest dan deze eerste kamer.”
Toen Dani de muur naast de kast aan een onderzoek onderwierp, zag ze dat de Leider gelijk had (uiteraard, het was zijn kamer): in de muur bevonden zich naden en de deurklink was mooi gecamoufleerd als hertenschedel. Op het eerste gezicht zou niemand doorhebben dat daar zich een deur bevond, maar zodra je het wist, was het overduidelijk. Ze wist dat ze nooit meer de kamer zou kunnen binnenkomen zonder direct de deur te zien, grappig was dat, hoe je beeld van een ruimte bepaald werd door wat je er al over wist.
Enigszins onwennig pakte ze een uiteinde van de hertenschedel beet, maar ze merkte al gauw dat je deze inderdaad makkelijk kon draaien, en voorzichtig opende ze de deur.
Het eerste wat ze dacht toen ze de kamer voor zich zag, was dat deze van de kamer achter haar verschilde als dag van nacht verschilde. De kamer waar ze eerst in had gestaan was groot, indrukwekkend, vol met boekenkasten en jachttrofeeën en prachtige meubels, het soort kamer waarin je je erg klein en sjofel voelde. De kamer voor haar was echter klein, gezellig en druk, een kamer die je uitnodigde om naar binnen te komen, neer te zakken in een luie stoel en een gezellig gesprek aan te gaan met de inwoner. Die inwoner lag nu met zijn handen onder zijn hoofd op het bed, een houding waarin Dani zich de Leider niet echt had kunnen voorstellen in de afgelopen maanden. Hij zag er ontspannen uit, alsof ook hij hier volledig tot rust kwam.
“Ga zitten,” zei hij vriendelijk, en wuifde naar een poef die recht tegenover het bed stond. Dani voldeed maar al te graag aan dit verzoek, en nestelde zich in de zachte poef. Het bleef even stil, en ze gebruikte die tijd om eens goed naar de Leider te kijken, iets waar ze niet echt de kans voor had gekregen bij de afgelopen paar keren. Ze kon niet anders dan toegeven dat hij erg aantrekkelijk was, zeker voor een man van vijfendertig. Hij zag er nog goed uit, met zijn halflange blonde haar, bruine ogen en gespierde lichaam, maar er was meer… Hij had een bepaald soort enthousiasme, een licht in zijn ogen, zelfs nu hij hier op bed lag te rusten. Niemand zou kunnen ontkennen dat hij iets speciaals had, iets waardoor mensen in hem geloofden en hem volgden. Alle mensen met een magisch talent, eigenlijk zelfs alle mensen in heel Dadonia, moesten blij zijn met het feit dat een man als hij bestond.
Toen Dani zich realiseerde waar ze allemaal aan dacht, voelde ze haar wangen rood worden. Ze leek wel een meisje van dertien dat een leraar adoreerde die haar waarschijnlijk niet eens bij naam kende… nou ja, hij kende haar wel bij naam - hij had haar naam zojuist nog gebruikt - maar verder sloeg het natuurlijk nergens op om hem zo bijzonder te vinden. Toch kon ze er niet echt iets aan doen, ze bewonderde hem gewoon en gelukkig was ze daar niet de enige in.
“Hoe was het, om voor het eerst weer naar buiten te gaan? Voelde je je anders dan de andere mensen op straat, vond je het moeilijk om niet bij je ouders langs te gaan?” vroeg hij plotseling, en Dani was enigszins overdonderd door al die ‘psychologische’ vragen die hij haar stelde. Waarom zou hij zo geïnteresseerd zijn in dat soort dingen? Ze had verwacht dat hij vooral wilde weten wat ze had gezien, dat haar uitstapje veel meer over Rose ging dan over haar, maar blijkbaar was dat niet zo.
“Nou… vreemd wel, ja. Ik voelde me toch een beetje crimineel en had de neiging om weg te duiken achter vuilnisbakken en lantarenpalen zodra er iemand aan kwam. Het idee om mijn ouders op te zoeken is eigenlijk niet eens in me opgekomen… voor mijn gevoel zijn ze weg, zitten ze in een heel andere wereld dan ik, kunnen ze net zo goed dood zijn ofzo,” zei Dani, verbaasd luisterend naar wat ze zelf allemaal uitkraamde. Waarom vertelde ze hem zoveel, zelfs dingen waar ze zelf nog niet eens over had nagedacht?
“Dat is begrijpelijk… op een zekere manier ben je ook echt in een andere wereld beland. Of eigenlijk ben je nu in de echte wereld beland, en heb je altijd met oogkleppen op geleefd, wist je niet hoe er in dit land werd omgegaan met mensen. Nu weet je dat wel en dat is eigenlijk alleen maar eerlijk,” zei hij vriendelijk.
Dat was niet helemaal hoe Dani het zelf zag - ze had nooit met oogkleppen op geleefd en ze was het ook eigenlijk niet eens geweest met de wetten, zelfs al voordat ze zelf veroordeeld zou worden op basis van die wetten - maar ze knikte toch maar. Hij was niet iemand met wie ze in discussie zou willen gaan, en op zich vond ze wel dat hij gelijk had. Ze was echt in een andere wereld beland, met mensen van wie ze nooit had gedacht dat ze met hen op zou kunnen schieten, maar het ging allemaal prima. Ze begon zich al bijna thuis te voelen in dit huis en dacht dat ze echt vrienden begon te maken.
“Vertel eens, hoe is het met je talent?” vroeg hij plotseling. Weer een vraag die Dani totaal niet had verwacht, en ze knipperde even met haar ogen, maar hervond zichzelf al snel. Waarom wilde hij dat weten, zou hij teleurgesteld in haar zijn als hij hoorde dat ze nog niets ‘gezien’ had, dat ze niets wist over de toekomst? Wat als hij zich had vergist, als ze helemaal geen talent had? Zou hij haar dan wegsturen en zou ze weer terug moeten gaan naar haar ouders, die ze dan op de een of andere manier een verklaring moest geven voor haar drie maanden afwezigheid? Gek eigenlijk, dat ze daar helemaal niet naar uitkeek, ook al zou het betekenen dat ze gewoon weer bij haar ouders zou wonen. Of zou ze hier moeten blijven, omdat ze wist waar de geheime schuilplaats was, maar zou ze een buitenstaander worden? Iemand die hier gevangen werd gehouden, in plaats van iemand die eindelijk vrij was?
Geen van beide mogelijkheden leek erg aantrekkelijk, maar Dani wist dat ze geen andere keus had dan om de waarheid te vertellen. Ze had horen vertellen dat de Leider een beetje gedachten kon lezen - eigenlijk kon hij alles wel een beetje, door zijn verbinding met alle Strijders voor de Vrijheid had hij een beetje van alle talenten - en dus zou hij het vast weten als ze loog.
“Ik heb er nog niets van gemerkt, Leider,” zei ze dan ook voorzichtig, “Helaas is er ook niemand die me kan vertellen of dat normaal is, er zijn geen andere mensen hier met dit talent. Maar ik heb geen voorspellende dromen, heb niets vreemds gezien, en weet ook niet hoe ik het op zou kunnen wekken.”
De Leider kwam plotseling overeind en ging in kleermakerszit op het bed zitten, terwijl hij haar aandachtig opnam. Ze voelde zich een beetje verlegen onder die aandacht en merkte dat ze een beetje begon te blozen. Waarom keek hij haar zo aan, wat betekende die blik in zijn ogen? Zou hij haar dan toch wegsturen? Maar nee, hij keek niet teleurgesteld, eerder geïntrigeerd…
“Je hebt het misschien nog niet eerder beseft, Dani, maar je zult heel belangrijk zijn voor deze groep. Mensen met jouw talent zijn heel zeldzaam, ik denk dat slechts een op de honderd, misschien wel een op de vijfhonderd mensen met een talent in de toekomst kan kijken. En tegelijkertijd is het zo’n belangrijk talent… het enige talent wat een mens kan vertellen wat hij moet doen. Weet je eigenlijk wel wat het precies inhoudt, heeft iemand dat je ooit kunnen vertellen?”
Ze schudde van nee, maar hij ging al door: “Uiteraard niet, want niemand hier heeft er verstand van. Ik had je eerder bij me moeten roepen om je te helpen en je alles uit te leggen, want nu hebben we veel kostbare tijd verloren en jij hebt je hier misschien enigszins verloren gevoeld, zonder mentor.”
Dani keek hem verbaasd aan. Impliceerde hij nu dat hij haar mentor zou worden? Ze kende het systeem, alle nieuwelingen bij de Strijders voor de Vrijheid kregen een mentor of mentrix toegewezen met hetzelfde talent als de nieuweling. De mentor leerde de nieuweling omgaan met zijn of haar krachten en zorgde er ook verder voor dat het goed ging met de nieuweling. Na een maand of zes werd de officiële band verbroken, maar officieus bleef de mentor een beetje extra op de dan niet meer zo nieuwe nieuweling letten.
Ze had niet verwacht dat zij ooit een mentor zou krijgen, omdat niemand haar talent had, en daarom had ze Isa maar een beetje als mentor beschouwd… die had immers wel de andere taken van een mentor op zich genomen, alleen het magische gedeelte was nog volledig buiten beschouwing gelaten.
“Nee, ik denk niet dat ik je mentor kan worden,” zei hij, haar gedachten radend. Of lezend? “In de toekomst kijken is niet mijn talent, en ik heb ook geen tijd om me zo volledig met één persoon bezig te houden. Maar ik denk wel dat ik je kan helpen… ik weet meer dan wie dan ook van de talenten, zelfs over jouw talent. Ik weet bijna zeker dat ik het op kan roepen, als je me tenminste vertrouwt, zelfs al doe ik dingen waar je misschien van schrikt. Kun je dat, denk je?”
Dat vond Dani een moeilijke vraag. Uiteraard vertrouwde ze hem wel, hij was de Leider, hoe kon ze ook anders… iedereen in dit huis was in principe overgeleverd aan zijn genade en niemand had daar problemen mee. Het enige probleem was wel dat ze helemaal niet zeker wist of ze haar talent wel op wilde roepen, het was makkelijker om gewoon zeker te weten dat het er was - zodat ze niet buitengesloten zou worden - maar er verder niets mee te doen. Of… als ze heel eerlijk was, dan moest ze toegeven dat ze er ook wel nieuwsgierig naar was, maar de angst overheerste toch nog altijd.
“Waar twijfel je over?” vroeg de Leider na enkele minuten.
Opgelucht dat ze er niet zelf over hoefde te beginnen, zei Dani: “Ik weet niet zeker of ik het wel aandurf. Wat als ik iets heel naars zie, wat moet ik daar dan verder mee? Ik wil helemaal niet weten of mensen gaan sterven, ik wil niet weten hoe het afloopt met de Strijders voor de Vrijheid, tenminste niet als het negatief is.”
“Het is niet negatief,” onderbrak de Leider haar, plotseling geïrriteerd. “Met ons loopt het goed af, want wij staan aan de juiste kant. De regering, zij zitten fout, dus zij zullen uiteindelijk ten onder gaan, dat moet iedereen toch wel inzien… waag het niet om te twijfelen aan ons, want juist twijfel is hetgene waar we bang voor moeten zijn.”
“Sorry,” antwoordde Dani. Het leek het enige juiste antwoord op dat moment… en het werkte, want de Leider ontspande zich weer en glimlachte weer naar haar, in plaats van boos te kijken.
“In een groep als dit is het heel belangrijk om te geloven in het doel waar je naar streeft. We zullen niet falen, daar moet je van overtuigd zijn. En verder… ik geloof dat je een verkeerd beeld hebt van in de toekomst kijken, wat niet vreemd is, want niemand heeft je ooit uitgelegd wat het precies betekent. Het is niet zo dat wat je ziet voorbestemd is te gebeuren… de toekomst ligt nooit vast, tot hij tot het verleden behoort. Elke dag maken alle mensen op de wereld samen ontelbaar veel keuzes, en elk van die keuzes heeft invloed op de dag van morgen. En hoe morgen zal verlopen, is dus nooit precies te zeggen… dat hangt er vanaf wat we vandaag doen. Wat jij ziet, of in ieder geval wat jij zult zien, is slechts één van de mogelijke toekomsten.”
“Maar wat heeft het dan voor zin?” onderbrak Dani hem, iets waar ze zelf direct weer van schrok, maar nu moest ze wel doorgaan, want hij keek haar aan en leek er niet boos over te zijn. “Iedereen kan mogelijke toekomsten verzinnen, wat is dan het speciale aan wat ik zie?”
“Een goede vraag, zeker. Nu is het natuurlijk zo dat niet alle keuzes even belangrijk zijn. Als Pietje voor het ontbijt moet kiezen tussen witte en bruine boterhammen zal dat weinig effect hebben op de toekomst van de gehele wereld, alleen misschien op zijn spijsvertering later die dag. Daar moet je je trouwens niet op verkijken, want stel dat Pietje een koning is, dan kan het heel belangrijk zijn als hij buikpijn krijgt en misschien zelfs ziek wordt omdat hij te weinig vezels eet. Maar in het algemeen zijn dat soort keuzes niet zo belangrijk… er zijn maar een paar keuzes die echt invloed hebben op de hele wereld, en juist in die keuzes zijn wij natuurlijk geïnteresseerd. Over het algemeen zullen jouw voorspellingen bestaan uit twee delen, waarbij beide een gevolg zijn van verschillende keuzes. Zodra je zoiets hebt gezien, moet je dat onmiddellijk aan mij vertellen, zodat we er samen achter kunnen komen om welke keuze het gaat en welke van de twee toekomsten voor ons het meest gunstig zal zijn. Begrijp je dat?”
Dani knikte opgelucht. Het was dus niet zo dat wat zij zag per definitie moest gebeuren, er waren keuzes mogelijk en haar talent zou juist heel handig zijn, het was een redmiddel uit een potentieel hopeloze situatie. Dat luchtte haar werkelijk enorm op, en nu kon ze de vraag van de Leider goed beantwoorden…
“In dat geval vertrouw ik u volledig en wil ik graag mijn talent op de een of andere manier opwekken,” zei ze, en werd beloond met een brede glimlach op het gezicht van de Leider.
“Daar ben ik erg blij mee. Waarschijnlijk is dit sowieso al een doorbraak, omdat je je niet langer verzet tegen de voorspellingen en ze dus makkelijker in je bewustzijn kunnen doordringen, dus misschien merk je vanavond of vannacht wel dat je plotseling iets ziet… over het algemeen zullen de voorspellingen vooral komen als je moe bent of niet echt met je hoofd ergens bij zit. Ze zitten al in je onderbewuste, je talent heeft gezorgd dat je daarvoor gevoelig bent, maar ze moeten ook naar boven komen en dat is vaak lastiger. Mochten ze nu nog niet uit zichzelf komen, dan zijn er zeker manieren om je bewustzijn te verruimen… kom morgenmiddag weer bij me, en dan zullen we daarmee beginnen. We hebben je voorspellingen heel hard nodig, want het is een gevaarlijke tijd nu en we moeten veel keuzes maken. Ik ben erg blij dat je je bij ons hebt aangesloten, Dani.”
Ze glimlachte trots en zei: “Ik ben ook erg blij dat u me gered heeft, dit leven is zoveel beter dan een leven in Saberia, en ook beter dan het leven thuis… nu heb ik het gevoel dat ik echt iets voor iemand kan betekenen, dat ik ons leven beter kan maken. Ik heb me nog nooit zo nuttig gevoeld.”
“Voor ons ben je ongelofelijk nuttig, Dani,” zei de Leider vriendelijk, en hij ging weer liggen en sloot zijn ogen. Voor Dani was dat een teken om te vertrekken, en ze sloot voorzichtig de geheime deur weer achter zich, keek nog een keer de grote kamer door - waarom zou hij eigenlijk twee kamers hebben? - en liep toen naar beneden, naar haar eigen kamer. Ze had even geen zin in de drukte en gezelligheid van de huiskamer, maar wilde liever nadenken over haar nieuwe taak. En misschien… ze hoopte dat ze een voorspelling zou doen, want ze wilde niets liever dan nuttig zijn en de Leider helpen. Ze voelde zich beter dan ze zich in dagen had gevoeld.
***
“Moest je nu per se al je charmes aanwenden om dat arme kind op haar gemak te stellen?” vroeg een scherpe stem rechts van hem. Hij had niet geweten dat ze in de kamer was, maar de Leider weigerde haar het genoegen te doen om geschrokken overeind te komen, dus bleef hij met gesloten ogen liggen.
“Natuurlijk, ik moest haar zover zien te krijgen dat ze mee zou werken, dus dit was de enige mogelijkheid. Ben je jaloers, lieve Isa?” vroeg hij spottend.
“Nee hoor,” zei ze. Hij wist dat ze loog, en zij moest weten dat hij het wist, maar toch ging ze door: “Ze is gewoon te jong, zeventien pas, dat kan echt niet. Bovendien zou je haar alleen maar afschrikken daardoor, op zo’n manier denkt ze nog niet.”
“Dat zou jou verbazen… of eigenlijk zou het je helemaal niet moeten verbazen. Herinner je je nog hoe oud je zelf was toen je me leerde kennen, en wat er toen allemaal gebeurd is? En vind je het zelf dan ook niet enigszins hypocriet om…”
“Dat was een andere situatie,” zei ze boos, en hij glimlachte. Hij had haar op de kast gekregen en ze zou er voorlopig niet meer vanaf komen… en tegelijkertijd zou ze boos op zichzelf zijn omdat ze zich zo had laten gaan. Het was zo makkelijk om haar te manipuleren, hij kende haar al veel te lang.
“En mag ik je er bovendien aan herinneren dat je toen zelf ook een stuk jonger was? En minder kaal…”
Dat was een rake opmerking, maar hij probeerde er niets van te laten merken.
“Lieve Isa, ik doe toch niets? Ik stel dat arme meisje een beetje op haar gemak, ik zorg ervoor dat ze me vertrouwt, en verder doe ik niets, ik zou niet durven. Het enige waar het mij om gaat is de toekomst van de Strijders voor de Vrijheid, en toevallig is zij de enige die ons daar iets over kan vertellen. Je moet toch wel inzien dat het belangrijk is dat ze volledig aan onze kant staat en me alles vertelt. En als dit de beste manier is om dat voor elkaar te krijgen, dan zij het zo. We moeten winnen en het moet snel gebeuren, want hij zit ons op de hielen… het zal niet lang meer duren voor hij ons heeft gevonden.”
“Daar heb je gelijk in en dat zal ik ook niet betwisten,” zei ze, vriendelijker nu. Jammer, blijkbaar was ze alweer van haar kast af.
Plotseling voelde hij een koele hand op zijn voorhoofd en zakte het bed enigszins in aan zijn linkerkant. Blijkbaar was ze op bed gaan zitten… nu moest hij zijn ogen wel openen, en in de hare kijken, die heldergroene kijkers waarmee ze hem al veel te vaak had laten instemmen met haar plannen. Hij kon er niets aan doen, hij had een zwak voor haar, en tegelijkertijd wist hij dat zij nog wel eens zijn grootste vijand kon worden.
“Zolang je je maar inhoudt. Je moet haar niet beschadigen, juist omdat ze voor ons zo belangrijk kan zijn. Juist op dit moment… we kunnen het ons niet veroorloven om haar kwijt te raken."
“Op welke manier dan ook,” zei hij, en hij wist dat ze hem begreep.
“Op welke manier dan ook,” herhaalde ze. “Zolang we het daar maar over eens zijn. Mag ik vragen wat je verdere plannen met Dani zijn?”
Dat was een lastige vraag, en de Leider dacht even na. Hij wilde haar niet alles vertellen… hij kon haar niet alles vertellen, zelfs zijn rechterhand kon hij niet meer vertrouwen. Maar hij kon ook niet tegen haar liegen, dat zou ze merken, hij kon zijn gedachten wel voor haar rudimentaire telepathische vermogens afschermen, maar ze kende hem te goed. Ook op niet-magische manier was het vaak makkelijk om te vertellen of mensen logen, zeker als je ze goed kende, en er was niemand die hem zo goed kende als Isa. Ach, er waren best een paar methoden die hij haar kon vertellen… methoden die niet schadelijk waren voor Dani en die Isa zelf misschien ook wel eens had gebruikt. Hij wist dat de vrouw naast hem graag zelf in de toekomst zou willen kijken, misschien was dat ook wel de reden dat ze zich zo over Dani had ontfermd, naast het feit dat hij Dani belangrijk vond uiteraard.
“Er zijn bepaalde kruiden die haar wat losser kunnen maken en haar geest kunnen openstellen voor allerlei dingen. Verder kan ik haar uiteraard uitputten, zodat ze niet meer veel na kan denken en de voorspellingen die opkomen niet kunnen onderdrukken. Maak je geen zorgen, ik zal niet overdrijven… ze zal op een prettige manier moe zijn, ontspannen. Massages misschien, als vriendelijker alternatief. Maar misschien is het allemaal wel niet nodig, misschien staat ze er nu zo voor open dat ik helemaal niets hoef te doen. Dat zou ik uiteraard het liefste hebben… maar ik blijf aandacht aan haar besteden, want het is belangrijk dat ze me blijft vertrouwen en me alles blijft vertellen.”
“Je zou dat ook aan mij kunnen overlaten,” zei Isa, zonder hem aan te kijken. Blijkbaar vermoedde ze wel dat hij haar niet meer helemaal vertrouwde, maar wilde ze daar nu graag het bewijs voor… goed dan, dat kon ze krijgen.
“Ik weet dat je het meisje graag mag en dat jullie elkaar al aardig goed kennen, dat ze je zelfs een beetje als haar mentor begint te beschouwen,” begon hij, en aan haar gezicht kon hij zien dat ze hem begreep. Eigenlijk was het niet nodig om dit af te maken, maar hij hoopte nog iets meer teleurstelling op haar gezicht af te kunnen lezen… misschien zou hij haar zelfs wel weer boos kunnen maken, of wat voor reactie dan ook kunnen krijgen. “Uiteraard zou het logisch zijn om jou dan dit werk te laten doen, maar ik denk toch niet dat het een goed idee is. Ik moet haar zelf beter leren kennen, meer tijd met haar doorbrengen, zodat ze mij ook leert kennen en mij ook begint te vertrouwen. Je mag dan mijn rechterhand zijn, maar uiteindelijk ben ik nog altijd degene die met iedereen verbonden is en zal ik uiteindelijk hun krachten moeten gebruiken, ook die van Dani. Ik heb haar veel te veel verwaarloosd en zal dat nu goed moeten maken, jou kent ze al dus daar is niet veel meer nodig. Ik maak me geen zorgen over de band tussen jullie twee, wel over de band tussen mij en Dani.”
“Ik hoop dat het een zeer vriendschappelijke band wordt,” zei Isa kattig. Ha, ze was dus toch jaloers… hij wist het wel. Hun exclusieve relatie was al tijden voorbij, maar ze kon het nog steeds niet hebben als hij teveel omging met anderen. Misschien zou hij haar zo wel kunnen overhalen om vanavond weer zijn bed te delen…
“Denk maar niet dat je me zo je bed in krijgt, daar heb ik teveel waardigheid voor,” zei ze. Verdorie, het leek wel of zij tegenwoordig ook gedachten kon lezen… misschien moest hij haar krachten wat beperken, zorgen dat ze wat minder van de anderen kon gebruiken en leren. Als hij dat nog kon, want ze was veel te machtig geworden de laatste tijd. Ja, hij moest er absoluut iets aan doen…
“Wel, ik wens je veel succes met Dani, maar reken er niet op dat ze jou direct zal vertrouwen. Ik zal er wel voor zorgen dat ze wat verhalen te horen krijgt die haar zullen doen schrikken… maar volledig waar zijn.”
Met die woorden verdween Isa net zo plotseling als ze gekomen was, en de Leider was weer alleen, zoals hij het momenteel het liefste had. Toch jammer dat ze niet zo jaloers was geweest dat ze zijn aandacht had gewild… maar het was duidelijk dat ze boos was. Mooi, want hoe bozer ze was, hoe minder rationeel ze zou nadenken, en dat kon alleen maar gunstig zijn voor hem.
***