(no subject)

[risana_schrijft]

Speciaal voor lannie de rest van de hoofdstukken ;)



Hoofdstuk 6: Overtuiging

De volgende ochtend kon ik maarliefst vijf seconden genieten van rustig wakker worden, het gefluit van de vogels, mijn heerlijke zachte bed waar ik voorlopig niet uit hoefde en mijn prachtige kamer. Na die vijf seconden herinnerde ik me weer wat er de vorige avond was gebeurd en waarom ik nog steeds de kleding aan had waar ik gisteren de hele dag in had rondgelopen… dat was omdat ik gisteren doodmoe bij Nazli vandaan was gekomen na een hele avond kletsen over van alles en nog wat. Vreemd was dat geweest, vroeger hadden we dat minstens één keer per week gedaan, in het afgelopen anderhalf jaar helemaal niet, en nu ineens weer wel.

Het was moeilijk geweest om niet teveel over Amir te praten nadat ik eerst al mijn frustraties kwijt was geraakt, maar toch was het goed geweest om het ook over andere dingen te hebben. Het geluid van Amirs stem die Leyla’s naam kreunde had ik steeds weer gehoord, maar soms moest je dingen gewoon negeren om een gezellige avond te kunnen hebben.

En nu, nu was het weer dag, nu kon ik niet meer vluchten achter Nazli’s stemgeluid en nu kon ik ook niet meer zeggen dat ik zo in shock was dat ik niet normaal na kon denken. Wat vond ik nu van Amirs actie en hoe ging ik reageren als ik hem vandaag zag? Daar moest ik nu over nadenken, want anders zou ik gewoon op mijn instinct af gaan, en dat zou wel eens nare gevolgen kunnen hebben… een schreeuwpartij midden in de eetzaal zou vast slechte gevolgen hebben voor mijn reputatie hier. Zeker als mijn mede-schreeuwer niet een ander meisje was, maar de prins waar iedereen dol op was.

Misschien moest ik ook maar eens bepalen hoe ik me ten opzichte van Leyla zou gaan gedragen… of wacht, nee, dat hoefde niet, want ik kon haar gewoon blijven negeren, samen met de andere meisjes. Ik vroeg me af of er nog gepraat zou worden over Leyla’s eventuele derde bezoek aan de prins… waarschijnlijk zouden de meeste meisjes verwachten dat Leyla nog een keer terug was geweest en nog steeds had vastgehouden aan haar principes. Was ik maar degene die had vastgehouden aan Leyla’s principes, dan had ik tenminste deze vernedering niet meegemaakt…
Ik bleef even verstijfd liggen toen ik besefte wat ik zojuist had gedacht. Was er een klein, onbewust, vreemd deel van mij dat Leyla’s principes wel goed vond, wat dacht dat die mij van een verschrikkelijke avond zouden hebben gered? Nou ja, in feite was dat ook wel zo… maar ik moest niet vergeten dat ik ook een hoop fantastische avonden had meegemaakt door die principes van mij. Ze hadden nog geen resultaat opgeleverd - voor zover ik wist - maar het was wel altijd fijn geweest, ik had nooit iets gedaan wat ik niet lekker vond, en daar ging het toch gewoon om? Ik bedacht me ineens dat het wel heel ironisch zou zijn als ik net gisteravond zwanger was geworden… en ik wist ook niet of ik daar nu blij van zou worden of juist niet. Blij, toch? Het was toch mijn doel, en zodra ik dat had behaald zou ik toch nooit meer last hebben van Leyla?
In feite leek die nacht slaap niks te hebben uitgehaald, ik was nog steeds net zo warrig als eerst en ik wist nog steeds niet wat ik wilde en wat ik voelde. Misschien moest ik gewoon niet zulke hoge eisen aan mezelf stellen en gewoon lekker gaan ontbijten, zonder na te denken over hoe ik op iedereen zou moeten reageren. Ik kon gewoon bij Nazli gaan zitten, een beetje kletsen of juist stil zijn, omdat dat laatste bij ons ook niet ongemakkelijk was. Amir zou er niet zijn en Leyla kon ik gewoon negeren, dus wat voor risico liep ik nu helemaal?

Met die positieve gedachten in mijn hoofd stond ik uiteindelijk op, koos een stel makkelijke kleren - vandaag kon het me echt niet schelen hoe ik eruit zag - en liep richting de eetzaal, in de hoop daar Nazli aan te treffen, en liefst niemand anders. Mijn wens werd niet helemaal gehonoreerd… of eigenlijk helemaal niet, want de eenzame gedaante die aan een van de tafels zat was niet Nazli - zoals ik op het eerste gezicht dacht - maar Adara. Ik snapte niet hoe ik die twee had kunnen verwisselen, maar goed, het was nu eenmaal gebeurd en nu had ik mijn hand al opgeheven om naar haar te zwaaien… verdorie, ik had echt geen zin om samen met haar te ontbijten! Ze hing veel te veel bij Leyla rond, maar zelfs daarvoor had ik haar nooit aardig gevonden. Ze was te stil, te saai, te preuts en te giechelig, een jong, onzeker meisje, en daarvoor was niet echt plaats in de harem.

“Hoi Alina, ik geloof dat we de eersten zijn,” zei ze toen ik uiteindelijk toch maar in haar richting begon te lopen, omdat het wel heel pijnlijk zou zijn als ik nu expres ergens anders ging zitten. Nee he, waarom kon het lot me niet eens gunstig gezind zijn? Straks begon ze nog over…

“Ik denk wel dat Leyla zometeen ook komt, die staat ook wel vroeg op. Dat wordt wel gezellig dus!” zei Adara enthousiast, en ze giechelde op die bijzonder irritante manier van haar. “Ik vind haar echt geweldig, jij niet? Zij zegt tenminste waar het op staat, ze heeft me echt de ogen geopend…”

Ik rolde met de mijne, maar dat leek ze niet te merken, of niet te willen zien. Jakkes, ze leek wel een karikatuur, een uitvergroot beeld van alles wat ik nu niet wilde. Ik bleef maar stil, dat leek me de beste optie, ik had haar toch niet echt iets te zeggen. Dan leek ik wel bot, maar dat moest dan maar. Adara was toch niet iemand waar ik verschrikkelijk graag vriendinnen mee wilde zijn, en als haar ‘groepje’ over mij ging roddelen dan kon ik daar ook wel mee leven.

“Wat vind jij nu eigenlijk van prins Amir?” vroeg ze plotseling, en toen moest ik natuurlijk wel antwoord geven. Geen eerlijk antwoord, dat ging veel te ver, het ging haar niets aan hoe moeilijk mijn relatie met Amir momenteel in elkaar zat, ik zou wel gewoon een mooie leugen vertellen. Of nou ja, leugen? Gisteren rond deze tijd had ik er nog in geloofd, en ik zou er vast binnenkort weer in geloven. Ze vroeg me dit gewoon net op het verkeerde moment.

“Fantastisch, natuurlijk… hij is altijd zo beleefd en galant, hij ziet er heel goed uit, hij gedraagt zich heel goed ten opzichte van ons en weet me altijd aan het lachen te krijgen, hij heeft altijd wat te vertellen… ik bedoel, wat zoek je als vrouw nog meer in een man?”
Ik draaide gewoon het rijtje af wat ik al honderd keer had herhaald en wat zich had vastgezet in mijn hoofd. Het was allemaal waar, tot op zekere hoogte… en ik wist dat het nep moest klinken, maar hier moest ze het maar mee doen.

“Nou, eh… iemand die je naam kan onthouden?” zei Adara sarcastisch, en daarmee bezorgde ze me bijna een hartverzakking. Het moest op mijn gezicht te zien zijn, want ze keek me verbaasd aan, en dat was dan weer niet helemaal de reactie die klopte met het doemscenario wat ik net bedacht had… natuurlijk had Nazli het niet de hele groep rondgebazuind, ze was mijn beste vriendin, dat zou ze nooit doen. Bovendien was het onmogelijk dat ze Adara al gesproken had, dat kon gewoon niet. Ik haalde me gekke dingen in mijn hoofd…

Meteen na die realisatie volgde de nieuwsgierigheid, want waar doelde Adara dan op? Zou het kunnen dat…

“Oh sorry, ik wou je niet aan het schrikken maken,” zei Adara, nu weer gevolgd door een giechel, wat veel beter bij haar paste dan het sarcastische geluid van zojuist. Ze was nog veel te jong en onschuldig om sarcastisch te zijn, dat mochten alleen oudere mensen… maar waar had ze het over gehad, ‘iemand die je naam kan onthouden’, doelde ze nu misschien op iets wat haarzelf was overkomen? Was ik dan toch niet de enige, stelde ik me gewoon aan?

“Ik wil het je wel vertellen, als je belooft dat je het aan niemand anders vertelt,” zei ze samenzweerderig, en ze boog zich naar me toe. Ik knikte vlug - zoiets weigerde geen enkel verstandig mens, beloftes waren er om gebroken te worden - en luisterde nieuwsgierig en met een beetje angst naar haar verhaal.

“De eerste avond dat ik bij Amir kwam, stelde hij me in het begin heel erg op mijn gemak, hij wilde eerst gewoon weten hoe ik heette, waar ik vandaan kwam, wie mijn ouders waren, of hij ze kende, enzovoorts… hij was echt heel erg lief toen.” Dit gedeelte van het verhaal herkende ik in ieder geval, ik knikte bij elk woord wat ze zei. “Maar toen, nouja… je weet wat er gebeurt, ik hoef het je niet uit te leggen,” ging ze verder met een rood hoofd.

Ik moest toegeven dat ik nooit had gedacht dat ze zoiets aan iemand zou durven vertellen. Kleine Adara, van wie veel mensen dachten dat ze nog maagd was? Waarom praatte zij ineens zo open over iets heel intiems, over haar eerste keer nog wel? Sprak ze wel de waarheid?

Met een schok besefte ik dat het heel erg leek op het verhaal wat ik Nazli gisteravond had verteld… misschien zou het zelfs wel hetzelfde einde hebben. Was het mogelijk dat er zoveel toeval bestond? Moest ik niet achterdochtig worden nu? Maar Adara ging door, en ik wilde het in ieder geval horen. Ik moest het einde weten, ik moest weten hoe dit bij haar verder ging.

“En op het einde… toen zei hij plotseling een naam, en het was niet mijn naam. Ik schaamde me rot natuurlijk, ik was ervan overtuigd dat hij zou schrikken als hij erachter kwam dat ik degene was die bij hem lag, en niet degene waar de naam bij hoorde… nou, hij schrok wel, maar hij bood meteen ook zijn excuses aan en zei dat het nooit meer zou gebeuren. Ik wist toen nog niet eens welk gezicht er bij de naam hoorde, want ik had jullie pas net die ochtend ontmoet en niet iedereen onthouden… misschien herinner je je nog dat ik schrok toen ik de volgende ochtend opnieuw aan je werd voorgesteld. Hopelijk snap je nu eindelijk waarom.”

Ik keek haar verbaasd aan. Ik was degene wiens naam Amir had genoemd terwijl hij Adara ontmaagdde? Wat moest dat verschrikkelijk voor haar geweest zijn… het was eigenlijk maar goed dat ze het me nu vertelde, nu het me net zelf was overkomen, want een paar dagen geleden had ik haar stilletjes uitgelachen en was het fantastisch geweest voor mijn ego om te horen dat Amir aan mij dacht terwijl hij met een ander meisje was. Nu was dat ook wel zo, maar het werd toch getemperd door het gevoel van herkenning. Adara had hetzelfde meegemaakt als ik, het was niet de eerste keer dat Amir een fout maakte, en het was wel duidelijk dat hij het meisje noemde aan wie hij op dat moment het meeste dacht. Een poosje geleden was ik dat nog geweest, en nu was het Leyla. Wat moest ik nu eigenlijk met die wetenschap? Ik kon niet eens meer boos zijn, voelde me een beetje verdoofd.

“Ik wist het niet eens meer,” zei ik uiteindelijk eerlijk, “Het is, het lijkt me wel verschrikkelijk ja…”

Nu had ik me toch nog bijna versproken, dat was echt stom van me. Ze mocht er nooit achter komen dat ze niet de enige was bij wie het gebeurd was, ook al zou het haar misschien een beetje helpen. Zelfs zij mocht niet weten wat er gebeurd was, dadelijk zou ze het nog doorvertellen aan Leyla…

“Ja, nou ja, het was wel een hele schok,” antwoordde Adara. Eigenlijk snapte ik nog steeds niet zo goed waarom ze me dit vertelde. Was het hetzelfde gevoel als ik gisteravond had gehad, dat ze het gewoon kwijt moest, in de hoop dat het daarna beter zou voelen? Maar bij haar was het al een poosje geleden, had ze dan de hele tijd met die frustratie rondgelopen? En waarom vertelde ze het mij?

“En wat is er daarna gebeurd, met jou en met Amir?”

Het was een vraag die ik onder normale omstandigheden nooit aan iemand zou durven stellen, maar zij was degene die was begonnen met dingen delen die ze niet hoorde te delen. Ik wilde het weten, want misschien zei het ook wel iets over mijn eigen toekomst met of zonder Amir. Wacht eens, zou dit misschien de reden zijn dat Amir zo weinig aandacht aan Adara schonk, schaamde hij zich zo dat hij haar nooit meer bij zich wilde hebben en nooit meer met haar wilde praten? Wat als dat nu ook met mij gebeurde?

Ik wist nog steeds niet zeker of ik wel zou komen als Amir me weer zou laten roepen, maar ik wist wel zeker dat ik in ieder geval geroepen wilde worden. Hij moest mij nog wel begeren, ook al wilde ik hem misschien niet meer… anders zou ik degene zijn die werd gestraft voor zijn stomme fout! Dat begreep hij toch wel? Of zou hij juist denken dat hij me zou kwetsen als hij me nog eens zou laten roepen? Wat zou er nu omgaan in zijn hoofd? Misschien had het wel niets met mij te maken, was hij het alweer bijna vergeten, dacht hij na over hoe hij Leyla nu echt zou kunnen verleiden, en niet alleen in zijn fantasie...

“Ik hoef hem niet meer,” zei Adara trots, maar ik had het gevoel dat dat niet helemaal de waarheid was. Misschien was het wel zo, maar hij hoefde haar in ieder geval ook niet meer, en dat vergat ze even te vertellen… ik kon me niet voorstellen dat ze Amir werkelijk had afgewezen en dat die het daarom had opgegeven om nog meer aandacht aan haar te besteden. Ach, ik zou dat ook niet zomaar aan iemand vertellen, ik zou me ervoor schamen en het voor mezelf houden.

“Daarom vind ik Leyla ook zo fantastisch, zij heeft nog niet eens meegemaakt hoe gemeen hij kan zijn en toch wil ze hem niet. Ze begrijpt het gewoon, snap je?”

Het leek zowaar wel of Adara verliefd was op Leyla in plaats van op Amir… zojuist had ze nog redelijk volwassen geklonken, toen ze haar verhaal vertelde, maar nu klonk ze weer als het veel te jonge meisje dat ze was. Ergens stak het wel dat zij hetzelfde had meegemaakt als ik, ik had liever gehad dat het Raniya was geweest ofzo, dan had ik me niet zo vernederd hoeven voelen… nu was ik blijkbaar afgedaald tot het niveau van de Adara’s van deze wereld. Ik was toch wel meer dan dit?

“Ja, dat zal wel,” antwoordde ik, maar ik weigerde nog steeds om met haar in te stemmen. Leyla was absoluut niet fantastisch, ze was een lomp vervelend preuts hoogmoedig boerenkind dat om de een of andere reden Amirs aandacht had getrokken, maar dat zei niet zoveel over haar kwaliteiten verder.

“Zie je wel, ik wist wel dat je het wel zou begrijpen,” zei Adara triomfantelijk, wat in ieder geval wel aangaf dat zij mij niet begreep.

Ik besloot dat ik het wel weer had gehad met dit jonge meisje, ze had me nog meer aan het denken gezet en dat deed ik liever niet waar zij bij was… dus ik excuseerde me, griste nog snel een broodje mee en liep weer terug naar mijn kamer. Ik zou wel weer terugkomen als er ook andere mensen aanwezig waren in de eetzaal, of als Adara weg was, maar ik had echt geen zin om nog meer tijd met dat kind door te brengen. Ik wist nog steeds niet of ik nu blij was dat ze het me had verteld of geïrriteerd. Maakte dit alles beter of slechter? Wat wilde ik nu eigenlijk, van mezelf en van Amir?

Misschien moest ik mezelf maar gaan afleiden met een boek ofzo, iets wat ervoor zou zorgen dat ik niet langer aan Amir zou denken. Kon ik hier maar even weg, kon ik maar door het park wandelen met mijn moeder en gewoon niets zeggen, zoals we zo vaak hadden gedaan. Daar was ik tot nu toe altijd rustig van geworden, mijn moeder had die invloed nu eenmaal op mij, ze kon er altijd voor zorgen dat mijn gedachten ophielden met malen.

Maar die keuze had ik niet, ik kon hier niet weglopen… of nou ja, ik kon het wel, maar ik had al
eerder bedacht dat het geen zin had, dat het geen goed idee was. Dat zou niets oplossen, dat zou me alleen maar ongewild maken bij iedereen, en dan had mijn leven weinig zin meer. Ik moest in ieder geval een rijke, belangrijke man trouwen, zelfs als Amir me nooit zwanger zou kunnen maken… er waren meer mannen op deze wereld, maar geen van hen zou me nog willen als ik wegliep uit de harem. Ik moest blijven, echt.

Met een zucht opende ik de deur van mijn kamer. Even rust weer… het leek alsof ik de laatste tijd alleen maar rust wilde en me steeds weer terugtrok in mijn kamer. Was ik een anti-sociaal persoon geworden, of stelde ik me gewoon aan? Er was ook wel een hoop aan de hand natuurlijk, maar was steeds weer vluchten daar wel de juiste oplossing voor?

Zelfs daar wilde ik niet over nadenken, dus ik sloot de deur achter me en ging op bed liggen. Kon ik maar gewoon gaan slapen en dat alles dan een droom geweest bleek te zijn. Dit had ik nooit verwacht toen ik voor het eerst de harem betrad, toen ik afscheid nam van mijn moeder, toen ik Amir voor het eerst zag… alles was zo anders gelopen, zeker de afgelopen paar dagen. En het kwam allemaal door een en dezelfde persoon, als zij er niet geweest was, zou er niets aan de hand zijn. Ik wou dat ze gewoon kon verdwijnen, of dat ik ervoor kon zorgen dat ze verdween. Zou dat kunnen?

***

Toen ik weer wakker werd, voelde ik eindelijk het plakkerige tussen mijn benen waar ik al een paar dagen op wachtte… of eigenlijk wachtte ik meer op het moment dat ik met zekerheid zou kunnen zeggen dat het niet zou gebeuren, maar dat was deze maand weer niet gekomen. Ik menstrueerde, ik was nog steeds niet zwanger, Amir had nog geen kind bij mij verwekt, ik zou nu nog niet zijn vrouw worden. Misschien was het maar goed ook, want mijn gevoelens waren momenteel veel te verward om blij te zijn met een zwangerschap, maar toch zou het een mooie overwinning zijn geweest op Leyla. Zou het niet prachtig zijn geweest als ik haar had kunnen vertellen dat ze nu nooit met Amir naar bed zou gaan, omdat hij mijn echtgenoot zou worden? Maar het ging niet gebeuren, ik bloedde en had dus nu even rust van Amir, want hij zou ongetwijfeld van de wasvrouwen te horen krijgen dat ik menstrueerde - ik ging er tenminste vanuit dat het zo ging, omdat hij het altijd leek te weten als ik niet met hem naar bed kon - en me daarom niet naar zijn vertrekken roepen. Dan had ik mooi de tijd om te besluiten hoe ik zou reageren als hij dat wel weer zou doen.

Met een zucht bekeek ik de ‘schade’, het was altijd weer een naar moment, niet alleen omdat het betekende dat ik geen kind droeg maar ook omdat het allemaal zo vies en plakkerig was en zoveel gedoe betekende. Ik wou dat het gewoon weg kon zijn, dat ik met mijn vingers kon knippen en dat alles verdwenen zou zijn en ik me weer schoon en fris kon voelen, maar dat werkte niet. Het was er nog steeds, een nare herinnering aan het feit dat het weer een maand lang niet gelukt was, dat ik mijn kansen weer verspeeld had.

Ik stond voorzichtig op, gooide mijn kleren weg en waste mezelf. Hmm, een week lang rust, een week lang me geen zorgen maken over Amirs eventuele avances, wat zou ik met die tijd gaan doen? Nadenken leek de eerste optie te zijn, maar dat deed ik eigenlijk toch al teveel. Dansen of zwemmen zou moeilijk gaan, daar voelde ik me nooit zo prettig bij als ik menstrueerde… waarschijnlijk zou het wel weer neerkomen op meer boeken lezen, dat deed ik meestal in deze weken. De voorraad boeken in de koninklijke bibliotheek moest wel echt onuitputtelijk zijn, want ze konden me nog steeds iets nieuws brengen als ik daarom vroeg, zelfs na anderhalf jaar van minstens drie boeken per week lezen.

Misschien was het tijd om eens serieus te leren borduren, het zou toch zonde zijn als de kennis van mijn moeder verloren zou gaan omdat ik te ongeduldig was om haar geheimen goed te leren.

Ik keek op de klok en zag dat het al na het middaguur was. Eigenlijk was dat ook niet verrassend, het was laat geworden gisteravond, natuurlijk was ik moe… ik moest me maar weer eens onder de mensen vertonen en te stoppen met me verschuilen. Ik had niets fout gedaan, ik hoefde me nergens voor te schamen - ook al deed ik het wel - en bovendien wist toch niemand wat er gebeurd was. Ik kon met opgeheven hoofd de eetzaal binnen lopen, en misschien zelfs nog wat roddels over Adara doorvertellen, als ik het tenminste aandurfde. Want wat als men op de een of andere manier uit mijn verhaal zou merken of van mijn gezicht zou aflezen dat mij iets dergelijks was overkomen? Nee, dat durfde ik niet… en misschien was het ook gewoon wel een beetje gemeen, aangezien Adara het me in vertrouwen had verteld. Ze was nog zo naïef, daar hoefde ik toch niet perse misbruik van te maken?

Zonder al te veel na te denken - een hele klus voor mij - trok ik schone kleren aan, zorgde er uiteraard voor dat die niet bevlekt zouden worden, en opende de deur.

Tot mijn verbazing stond Leyla voor de deur, met een vastberaden uitdrukking op haar gezicht. Ze zei niet eens wat, maar leek de geopende deur als een uitnodiging op te vatten, en als ik niet stevig op mijn voeten had gestaan, was ze zo mijn kamer in gelopen. Nu duwde ze alleen een beetje tegen me aan, en dat deed me twijfelen aan haar geestelijke gesteldheid… dacht ze soms dat we een stel ruwe boeren waren, die tegen elkaar aan duwden om de ander te intimideren? Ik kon me niet eens meer herinneren dat iemand zich ooit zo had gedragen in mijn aanwezigheid, al was het vast wel eens gebeurd toen ik vijf was, ofzo… maar ik bleef toch staan, want ik weigerde om mezelf door haar opzij te laten duwen. Als ze mijn kamer in wilde, dan kon ze daar gewoon om vragen en niet zo idioot doen, en dan zou ik ‘nee’ zeggen omdat ik gewoon geen zin had om met haar te praten, zeker niet na dit gedrag.

“Ik wil met je praten,” zei Leyla toen duidelijk werd dat ik echt niet opzij zou gaan, “Ik heb zojuist iets gehoord van Adara en uit bepaalde andere bronnen, en ik hoop dat je nu eindelijk eens naar me gaat luisteren, want het is gewoon stom waar je mee bezig bent.”

Ik kon me ook niet herinneren dat er ooit iemand zo bot en duidelijk had gezegd dat ik stom bezig was, en eigenlijk hielp het niet om me over te halen om haar binnen te laten… maar een naar gevoel zei me dat ze misschien wel iets wist over wat er gisteravond gebeurd was met mij en Amir. ‘Bepaalde andere bronnen’? Het kon toch niet zo zijn dat Nazli me verraden had, dat zou ze toch nooit doen, ik kon haar toch nog wel vertrouwen? Nee, ik moest niet zo raar denken, natuurlijk had Nazli me niet verraden, en zeker niet aan Leyla… waarom zou ze dat in hemelsnaam doen? Er moest iets anders aan de hand zijn, maar wat het ook was, ik wist wel zeker dat ik het niet op de gang wilde bespreken… dus ging ik toch maar een paar stappen opzij en liet Leyla mijn kamer in.

“Ja, het blijft een hele mooie kamer,” zei Leyla, waarschijnlijk in een poging om vriendelijk te zijn, maar zo kwam het niet echt op me over. Was het wel verstandig geweest om haar binnen te laten? Ik begon zowaar een beetje bang voor haar te worden… als ze zich niet oud en wijs genoeg voelde om haar lichaam niet te gebruiken om binnen te komen, wat zou ze dan nog meer voor rare dingen kunnen uithalen? Had ik een onberekenbaar boerenmeisje mijn kamer in gelaten?

Nee natuurlijk niet, ik stelde me weer eens aan, wat zou ze me nu helemaal aan kunnen doen… ze kon hoogstens vechten met woorden, en daar was ik eigenlijk ook wel bang voor.

“Wat wil je nu precies?” vroeg ik na even diep adem gehaald te hebben. Het was maar het beste om direct met de deur in huis te vallen, dan was ik er ook zo snel mogelijk vanaf.

“Ik wil weten waarom je je nog steeds zo laat behandelen,” zei Leyla.

Verdorie, begon ze daar nu weer over, waarom zeurde ze zo ontzettend?

“Ik doe gewoon waar ik zelf zin in heb, waar bemoei je je nou eigenlijk mee?” antwoordde ik geïrriteerd, “Wat weet jij er nu van? Laat me gewoon met rust, ik kan prima zelf keuzes maken en dat gaat niet fout. Tussen Amir en mij gaat het prima en hij behandelt me goed, ik heb jouw zorgen niet nodig, je bent waarschijnlijk alleen maar jaloers.”

Het was een grove leugen, maar dat kon zij niet weten zolang Nazli haar mond had gehouden… toch stak het wel om nu te moeten zeggen dat Amir me goed behandelde, terwijl het tegendeel waar was. Maar ik kon mijn hart toch niet gaan uitstorten bij dit meisje? Ze zou… ik had eigenlijk geen idee wat ze zou doen, maar ik wilde het niet, het ging haar niets aan. Ze zou het waarschijnlijk fantastisch vinden dat Amir haar naam genoemd had toen hij met mij in bed lag, dat was vast waar ze op uit was, ze wilde hem helemaal gek maken…

“Daar klopt helemaal niets van, hij behandelt je absoluut niet met respect,” zei Leyla. Ik keek haar geschokt aan, maar ze leek volledig overtuigd te zijn van haar gelijk. Had Nazli dan toch… nee, nee, dat kon gewoon niet! Ze probeerde een spelletje met me te spelen, ze doelde vast gewoon op het feit dat Amir met mij en nog een aantal anderen naar bed ging, dat vond zij al respectloos. Ze was gewoon een beetje gek, ze hoorde hier niet.

“Zie je wel, je weet best waar ik op doel,” zei Leyla, die er zo van overtuigd leek te zijn dat ze iets wist, dat ik een beetje bang werd. Was het dan toch… de twijfels kropen mijn gedachten binnen, want ze leek echt iets te weten, ze leek echt overtuigd te zijn van het feit dat ik loog en dat ik zelf ook wel wist dat er meer aan de hand was. En het nare was dat dat ook de waarheid was. Maar hoe kwam zij daaraan, hoe kon het dat zij iets wist wat ik alleen aan Nazli had verteld? Had ze ons soms afgeluisterd? Ik weigerde nog steeds om te geloven dat Nazli haar mond voorbij had gepraat vanochtend, dus dan moest er wel zoiets aan de hand zijn. Wat ontzettend laag, om ons af te luisteren, om zo te weten te komen dat ik… dan moest ze dus ook weten dat het haar naam was die Amir gekreund had toen hij met mij was! Ik schaamde me rot, waarom moest zij nu net degene zijn die dit wist, waarom kon het niet iemand anders zijn, wie dan ook behalve Raniya?

“Wat ontzettend gemeen en kinderachtig, om ons af te luisteren tijdens zo’n gesprek!” viel ik uit, want ik kon me echt niet meer inhouden. “Is het wel eens in je op gekomen dat dit soort gesprekken meestal privé zijn, dat het niemand iets aangaat hoe het tussen Amir en mij gaat, en zeker jou niet? Nou, was je er blij mee, toen je hoorde dat het jouw naam was, voelde je je toen trots? Denk maar niet dat je hier iets mee opschiet, hij is gewoon een beetje gek nu, zo hoort het niet te gaan!”

Ik voelde me wel een beetje opgelucht toen ik het allemaal kwijt was - ook al was het natuurlijk erg ondamesachtig van me om zo te schreeuwen - maar dat verdween direct toen ik de uitdrukking op Leyla’s gezicht zag. Ze keek verbaasd en triomfantelijk en het leek wel alsof het verhaal nieuw voor haar was… nee, dat kon toch niet, had ik nu een ontzettend stomme fout gemaakt en zelf mijn verhaal verteld, terwijl ik zo boos zou zijn geweest op Nazli als zij het had verteld?

“Kijk, dat verklaart een hoop,” zei Leyla. Ze moest nu wel ontzettend trots zijn op zichzelf, blijkbaar had ze gewoon een spelletje gespeeld, had ze me uitgelokt zodat ik het aan haar zou vertellen. Het ergste was dat ze er ook nog in geslaagd was, dat ik als een of andere idioot boos op haar was geworden en het cruciale punt had laten vallen. Uiteraard was zij slim genoeg om nu precies te begrijpen wat er gebeurd was, en nu was de enige vraag nog hoe zij dit zou kunnen gebruiken om mij nog verder naar beneden te brengen… ik werd er zo moe van, alles leek wel tegen me te zijn.

“Wat laag, om zo een verhaal uit me te krijgen,” zei ik uiteindelijk maar vermoeid, ik had niet eens de energie meer om boos te worden, ook al had ik zojuist nog een paar uur geslapen. “Nou, geniet er maar van. Nu voel je je wel trots, nietwaar? Maak er maar lekker gebruik van, het kan me ook niet meer schelen. Uiteindelijk komen mensen er toch wel achter hoe je echt bent. Goed gedrag wordt op den duur altijd beloond en slecht gedrag altijd gestraft.”

Het was een cliché en dan ook nog een die niet waar was, dat had ik al vaak genoeg meegemaakt bij andere mensen en mezelf, maar toch leek Leyla verbaasd te zijn toen ik het zei.

“Maar Alina, ik bedoelde het helemaal niet slecht! Hoe zou ik er nu gebruik van kunnen maken, daarvoor heb ik er toch niets aan? Ik wilde alleen maar weten wat er precies gebeurd was, zodat ik je ervan kan overtuigen dat dit echt niet is hoe je behandeld hoort te worden. Ik wil jullie alleen maar helpen, jullie lijken allemaal wel helemaal gek geworden hier, zoals jullie je gedragen… uiteindelijk gaat het alleen maar pijn doen en ga je jezelf schamen voor alles wat je gedaan hebt, geloof me!”

“Wat weet jij daar nu weer van?” zei ik, want ik kon haar echt niet geloven. Ze kon nu wel doen alsof ze een heilige was, iemand die alleen maar goed wilde doen en ons wilde helpen, maar dat sloeg natuurlijk helemaal nergens op. Heiligen bestonden niet, iedereen was uiteindelijk bezig om zijn eigen leven beter te maken, en misschien nog dat van een paar mensen van wie ze hielden, maar niet dat van bijna wildvreemden. Leyla wilde gewoon de concurrentie uitschakelen, en ze deed het misschien op een veel innovatievere manier dan bijvoorbeeld Raniya, maar het idee erachter was hetzelfde.

“Jullie denken misschien wel dat we ‘nieuw geld’ zijn, maar mijn grootmoeder heeft ook in de harem gezeten,” vertelde Leyla, en dat wekte mijn nieuwsgierigheid toch wel. Waarom wist niemand dat, zelfs Sultane niet? “Ja, ik zie je verbaasd kijken, en ik kan me ook niet voorstellen dat iemand het je verteld kan hebben… het is niet echt een heel bekend verhaal, mijn oma is namelijk eerder uit de harem vertrokken, zonder ‘geldige reden’ volgens de mensen destijds, en dat soort verhalen willen ze natuurlijk niet aan de jonge meisjes vertellen die naar de harem gaan. Maar ze is er een paar maanden geweest, en ze is er uiteindelijk helemaal kapot aan gegaan. De manier waarop de toenmalige kroonprins haar behandelde leek volgens mij heel erg op de manier waarop Amir jullie allemaal behandelt, hij deed net alsof het normaal was dat meisjes alleen maar bij hem kwamen voor de seks en verder niets, hij speelde meisjes tegen elkaar uit, hij vond al die aandacht prachtig… mijn oma kon er niet tegen en is weggegaan.”

Ik had wel een iets beter verhaal verwacht dan dit… dit sloeg gewoon nergens op, blijkbaar was die hele familie een beetje vreemd. Haar oma was er kapot aan gegaan, wat was dat voor onzin? Het was ontzettend overdreven om er zo op te reageren, misschien was er iets psychisch mis geweest met die vrouw, ik kon me echt niet voorstellen dat iemand zich zo zou laten beïnvloeden door wat de kroonprins deed als hij niet bij haar was. Hier zou het nooit voorkomen, dat wist ik zeker.

“Dan was je oma gewoon zwak, kon ze hier niet tegen. Dat zegt niets over ons, ik ben hier al anderhalf jaar en heb nog nergens last van, en de anderen ook niet. Sommige mensen horen hier gewoon niet thuis, als jouw familie daar bij hoort dan is het prima, maar dat is toch geen reden om de rest van ons te gaan lastigvallen met je rare verhalen? Amir wil heus niet alleen maar met ons naar bed, speelt niemand tegen elkaar uit en heeft geen bezwaar tegen de aandacht, maar maakt er ook geen misbruik van. Je kent hem pas een paar dagen en nu denk je al zoveel over hem te weten, maar je weet nog helemaal niets, je komt nog maar net…”

“Ze was niet de enige,” onderbrak Leyla me, “Alle meisjes die in die tijd in de harem waren, zijn er uiteindelijk een beetje vreemd uit gekomen. Ze konden hun echtgenoten niet vertrouwen, ze bleven altijd jaloers op de koningin, het zorgde voor allerlei scheve blikken en geroddel… er waren vrouwen die minstens een jaar in de harem hadden gezeten, en zij werden nooit meer helemaal normaal. Een paar van hen zijn jong gestorven, en er zijn altijd twijfels over geweest of hun dood wel geheel natuurlijk was. Het is gewoon niet goed voor je, zo’n harem, je kunt straks niet meer normaal functioneren in de maatschappij met een echtgenoot aan je zijde. Hij zal nooit genoeg voor je zijn en toch zul je altijd denken dat hij er met andere vrouwen vandoor gaat.”

Dit kwam wel griezelig dicht bij dingen die ik zelf ook wel eens had gedacht, maar uiteraard zou ik dat nooit aan Leyla laten blijken. Ik durfde er zelf niet eens over na te denken… maar ik had inderdaad wel eens getwijfeld of ik ooit nog een normaal huwelijk met iemand anders zou kunnen hebben. Hij zou nooit Amir zijn, en tegelijkertijd was ik bang dat hij zich net als Amir zou gedragen, precies wat Leyla gezegd had. Maar zou het echt zo zijn, of waren het alleen maar mijn bange gedachten? Ik wilde gewoon niet geloven dat ik nu misschien al verpest was, dat ik nooit meer een normale relatie zou kunnen hebben, nooit meer een normale vrouw zou kunnen zijn. Ik was anders, natuurlijk, maar op den duur zou dat toch wel weggaan? En anders hoefde toch niet perse te betekenen dat ik slechter was, dat ik… nee, ik kon me niet voorstellen dat ik mezelf ooit het leven zou benemen, daarvoor was het veel te mooi. Toch?

“Misschien dat het in die generatie zo ging, al geloof ik het eigenlijk niet, want dat soort verhalen worden altijd aangedikt. Maar er is bij ons niemand die zich zo laat beïnvloeden. Het is gewoon zoals het gaat in de harem, en iedereen begrijpt heus wel dat een huwelijk heel iets anders is, dat onze echtgenoten zich echt niet zo zullen gedragen als Amir. Amir behandelt ons goed, waarom zie je dat niet? Waarom trek je meteen van dit soort conclusies, terwijl je hier pas twee dagen bent?”

“Als je dat denkt, dan lieg je jezelf voor,” zei Leyla koud. Het leek verdorie wel alsof ze mijn gedachten las, waar was ze mee bezig? Dacht ze dat ik uiteindelijk wel zou toegeven als ze maar lang genoeg argumenten bleef aandragen en dergelijke? Zo beïnvloedbaar was ik echt niet, en ik dacht dat ze er juist ook tegen was dat we ons makkelijk lieten beïnvloeden… al dacht zij dan waarschijnlijk aan Amir. Waar haalde ze nu eigenlijk het idee vandaan dat zij ons moest beschermen of kon helpen? Ze was ook maar gewoon een meisje van mijn leeftijd, misschien dat ze voor Adara en dergelijke als oudere zus kon optreden, maar bij mij zou haar dat niet lukken. De enigen van wie ik misschien nog advies zou aannemen waren mijn ouders en Nazli.

“Wat maakt het jou nou eigenlijk uit wat ik denk, wat hoop je te bereiken, mij te redden van de ondergang? Als jouw theorie klopt dan ben ik toch al hopeloos.”

“Ik vind het gewoon verschrikkelijk om te zien hoe jullie je laten misbruiken. Toevallig heb ik een goed hart, ook al geloof jij daar misschien niet zo in,” antwoordde Leyla, al net zo snerend als ik geweest was. Het was maar goed dat niemand ons kon horen, dit leek echt zo’n typische meisjesruzie te worden. Toch had ik gelijk, en ik zou ervoor zorgen dat ik het kreeg, of dat ze me gewoon met rust liet. Beiden waren goed, wat mij betreft, zolang ze maar ophield met tegen me te praten.

“Nou, ga dat goede hart van je dan maar tegen iemand anders gebruiken, want ik heb er echt geen behoefte aan dat jij me gaat vertellen wat goed en slecht voor me is, dat kan ik heel goed zelf. Als je het hier zo verschrikkelijk vindt, ga dan maar gewoon weg, laat ons met rust, we zoeken het allemaal zelf wel uit… je zult hier toch niemand vinden die naar je luistert.” Ik zag dat ze me wilde onderbreken, dus zei vlug: “Ja, ik weet dat je een paar van die kleintjes hebt weten over te halen, maar denk je nu echt dat die bang zijn dat ze ook instorten of dat ze je zullen helpen met je zogenaamde missie? Ze kunnen Amirs aandacht gewoon niet trekken en zien dat jij dat op de een of andere manier wel doet. Ze vinden je stoer, maar begrijpen waarschijnlijk niet eens waar je precies voor en tegen bent, wat er aan de hand is. Het klinkt gewoon beter om te kunnen zeggen ‘ik wil Amir niet’ dan om te moeten zeggen dat hij jou niet wil.”

“Pijnlijk he, om nu toch toe te moeten geven dat hij jou blijkbaar ook niet wil?” zei Leyla, en het voelde bijna alsof ze me keihard in mijn gezicht had geslagen. Wat ontzettend gemeen! Hoe kon ze dat nu zeggen, recht in mijn gezicht? Ik wist dat ik niet aardig was tegen de jongere meisjes, maar dit zou ik toch nooit gedaan hebben…

“Sorry, sorry…” zei Leyla, die direct een hand voor haar mond had geslagen. “Dat had ik niet moeten zeggen. Maar het is zo frustrerend, om te zien hoe je het toch maar weer van hem accepteert! Hoe kun je dat nou goed vinden, hoe kun je nu zeggen dat hij jou respecteert terwijl hij blijkbaar met iemand anders bezig is tijdens zoiets intiems? Ik kan er echt niet tegen, maar dat is nog geen reden om zulke valse dingen te zeggen, dat weet ik ook wel.”

Verdomme, ze klonk nog oprecht ook… hoe moest ik hier nu boos op worden, als ze zelfs haar excuses aanbood voor de dingen die ze zei? Ze bracht me veel te veel in de war, ik wilde me niet laten overhalen door haar, dat gunde ik haar niet en bovendien had ze gewoon geen gelijk, ik kon het heus wel aan. Als zij problemen had met de harem moest ze dat zelf weten, maar die had ik niet. En toch… zo’n opmerking was nooit zo pijnlijk als er niet een kern van waarheid in zat.

Pijnlijk ja, dat was het, het idee dat hij aan Leyla had gedacht, had gehoopt dat zij degene was die onder hem lag, degene die bij hem wilde zijn en hem wilde laten genieten.

“Ga nu maar gewoon weg, je overtuigt me toch niet,” zei ik zachtjes, al wist ik ook wel dat het een slecht argument was. Maar ze kon hier toch niet zomaar blijven, zo onbeleefd zou ze toch niet zijn? Als ze dat wel deed dan ging ik gewoon weg, dan ging ik naar Nazli en vroeg of zij Leyla wilde buitensluiten, want mij lukte het blijkbaar niet.

“Dat lieg je ook,” zei Leyla, en ik wist niet eens zeker of ze daar wel ongelijk in had. “Maar goed, er zijn grenzen aan wat ik kan doen, uiteindelijk kom je er zelf toch wel achter dat dit niet werkt en dan kun je altijd naar mij toe komen.”

“Stop nou gewoon eens met te doen alsof je mijn moeder bent ofzo,” riep ik, weer bozer dan ik had laten merken, “Als ik advies nodig heb dan vraag ik het wel aan andere mensen, jij bent helemaal niets, een boerenmeisje wat niets weet van mijn leven en van de harem. Ga je kleine volgelingetjes maar adviseren, die luisteren vast beter naar je en misschien hebben ze er nog wat aan, al denk ik dat jij ze ook alleen maar verpest. Maar bij hen maakt het niet uit, zij hoeven toch nooit te trouwen met een belangrijk iemand… maar bij mij moet je gewoon uit de buurt blijven, ik heb dit niet nodig en ik wil het gewoon niet.”

“Ik geloof er niets van, maar ik ga al,” zei Leyla, en ze liep richting de deur. Ik keek haar gefrustreerd na, zelfs nu ze deed wat ik vroeg, deed ze het nog op zo’n manier dat ik niet anders kon dan boos op haar worden… waar bemoeide ze zich mee? Ik had het me al tientallen keren in stilte afgevraagd en ook al een paar keer hardop, en nog steeds begreep ik het niet en had ze me nog geen goed antwoord kunnen geven. Het kon in ieder geval niet veel goeds zijn, ze hield me nog steeds voor de gek en probeerde me op de een of andere manier van Amir af te leiden, dat moest wel. Ik wist niet waarom, want ze wilde hem zelf ook niet, maar toch wilde ze blijkbaar ook niet dat iemand anders zijn kind zou dragen. Hier voor eeuwig blijven zou ons toch echt veel gekker maken dan als hij binnenkort iemand zwanger maakte en de rest dan gewoon weg kon gaan… en toch leek Leyla een voorkeur te hebben voor het eerste geval. Dat kon nooit op een goed doel wijzen.

Ik besefte me ineens dat ik door mijn boosheid op Leyla helemaal was vergeten dat ik eigenlijk ook boos was op Amir. Ze had dus juist het tegenovergestelde bereikt, doordat ik hem was gaan verdedigen was mijn boosheid ook een beetje gezakt… stom van haar.

Ik zag Leyla door de deur verdwijnen en die achter haar dicht doen, en met een zucht plofte ik neer op het bed, wat gelukkig vlak achter me stond. Eindelijk, ze was weg en zou niet langer haar argumenten naar me roepen en beweren dat ze het allemaal deed omdat ze het beste met me voor had. Ik had geen lerares nodig, geen moederfiguur of wijze tante die me kon vertellen wat goed en fout was, daar was ik te oud voor. In de harem was ik volwassen geworden, was ze dat misschien vergeten? Voelde ze zich ouder dan wij omdat zij de afgelopen jaren buiten had doorgebracht, in het huishouden van haar moeder, terwijl wij voor onszelf hadden moeten zorgen in deze vreemde omgeving? In dat geval hield ze er een vreemde definitie van ‘volwassen zijn’ op na.

“En toch heeft ze ongelijk,” mompelde ik voor me uit. Sowieso gebruikte ze nogal twijfelachtige methoden om ons ervan te overtuigen dat we Amir met rust moesten laten… het leek wel een obsessie bij haar, en ik dacht niet dat die op zichzelf stond. Misschien moest ik Sultane waarschuwen dat Leyla nu al een beetje gek leek te worden in de harem en maar beter weg kon gaan? Nee, ze zou me niet geloven, en een meisje werd alleen uit de harem gehaald als zijzelf of haar ouders dat wilden, niet als andere meisjes in de harem dat wilden. Dat zou nog eens mooi zijn, dan zou er niemand overblijven omdat iedereen elkaar weg wilde hebben… nee, zo werkte het niet, ik moest maar accepteren dat Leyla voorlopig wel zou blijven. Hopelijk zou ze bij mij uit de buurt blijven, want het was heel vermoeiend om steeds mijn standpunt te moeten verdedigen.

Als ik volledig eerlijk was tegen mezelf, zou ik moeten toegeven dat dat deels kwam doordat ik niet meer helemaal achter mijn standpunt stond, maar dat kon ik niet denken. Ik moest mezelf en mijn geestelijke gezondheid blijven verdedigen, en dat deed ik in ieder geval niet door hier weg te gaan of Amir met rust te laten.

Nou ja, misschien dat dat laatste wel een beetje zou helpen, maar dan was ik hier echt voor niets en daar zou ik ook niet mee kunnen leven. Ik moest gewoon zo doorgaan en me niets van Leyla aantrekken, zorgen dat ik zo snel mogelijk zwanger werd - zodra het bloeden voorbij was, uiteraard - en dan kon ik verder met mijn leven en zou ik nergens meer last van hebben. Ze was maar een klein radertje in het grote geheel, en momenteel draaide ze tegen mij in, maar uiteindelijk zou dat niet zoveel effect hebben. Het leven was nog zoveel langer dan mijn tijd hier in de harem met haar.
***