(no subject)

[risana_schrijft]

Hoofdstuk 7: Overtuiging

Ik dacht niet dat Amir ooit eerder zo lang bij ons was weg gebleven… drie dagen waren voorbij gegaan zonder dat hij zijn gezicht liet zien in de harem. Misschien dat hij ’s avonds wel vrouwelijk bezoek van één van ons kreeg, dat wist ik niet - al merkte ik dat ik er veel te vaak aan moest denken, aan wie het zou zijn en hoe ze behandeld zou worden - maar overdag waren we met alleen maar vrouwen. Ik vond het eigenlijk wel lekker rustig, want als Amir niet in de buurt was, waren er ook veel minder problemen met meisjes onderling. We gingen gewoon ons gang, negeerden Leyla en haar groepje meisjes - dat langzaam groter werd, maar nog steeds vooral de jonge meisjes bevatte, ondertussen een stuk of zes - en genoten van het heerlijke weer en de gezellige gesprekken. Gek eigenlijk, hoe Leyla ons dichter bij elkaar wist te brengen… misschien dat ze dan toch nog een goed effect had op de sfeer in de harem, al zou ze daar zelf weinig van merken.

Toch vroeg ik me wel af waar Amir bleef, wat hij deed, of hij zich zo schaamde dat hij zich niet meer in de harem durfde te vertonen of dat hij gewoon op reis was. Ik wilde het aan Sultane vragen, maar ook zij had zich al een poosje niet in de harem vertoond, wat mijn idee dat de koninklijke familie niet in de stad was nog verder versterkte. Maar toch, waarom zouden ze het dan niet gewoon verteld hebben, in plaats van zomaar te vertrekken? Het kwam wel heel erg toevallig uit dat Amir net na onze avond ineens op reis moest… aan de andere kant had hij zich ook niet verscholen toen hij Adara bij de verkeerde naam had genoemd, dus waarom zou hij dat nu wel doen? Ik wist het gewoon niet.

“Alina, kom je mee dansen?” riep een stem van buiten mijn kamer, en ik wist dat het Nazli moest zijn, want we hadden een afspraak staan voor vanmiddag. Ik had echter nog steeds buikpijn… hier in de harem had ik geen toegang tot de middeltjes van mijn moeder - geen magie uiteraard, gewoon kruiden, en dus werkten ze fantastisch - en had ik behoorlijk last van mijn menstruatie. Toch zou het goed zijn om weer even te gaan bewegen, het zou me vast afleiden van de pijn.

Ik kwam overeind, opende de deur en glimlachte naar Nazli, die verbaasd leek te zijn dat ik echt kwam dansen. Ach, ik had ook wel een paar dingen afgezegd de laatste paar dagen… en als gevolg daarvan was Nazli erg beschermend gaan doen, alsof ik heel kwetsbaar was en nergens tegen kon. Ze moest wel denken dat het kwam door wat Amir had gezegd, en misschien was dat ook wel zo.

“Kom, de anderen zijn al begonnen,” zei ze, en ze pakte mijn arm en sleepte me bijna mee, alsof ik zelf niet meer kon lopen. Een beetje vervelend was het wel… maar ze bedoelde het goed.

“Een van de jongere meisjes, Maram geloof ik, wil ons een nieuwe dans leren die ze vorig jaar van haar danslerares bij haar ouders heeft geleerd. Blijkbaar voelt ze zich eindelijk zeker genoeg om in haar eentje voor de groep te dansen, want ik neem aan dat ze zich die dans niet ineens nu pas herinnert,” zei Nazli. Dat was zeker een vooruitgang, want Maram was een vrij verlegen meisje dat heel mooi kon dansen, maar dat bijna nooit in haar eentje durfde te doen.
Blijkbaar was ze eindelijk tot de conclusie gekomen dat we niet zo eng waren, en dat was de juiste conclusie, ook al was ze een ‘volgelinge’ van Raniya en mocht ik haar alleen op grond van dat al niet zo. Ik hield niet van mensen die achter anderen aanliepen, en zeker niet als de aanbeden persoon iemand was waar ik een hekel aan had. Maar goed, Maram was ook nog maar jong, misschien zou ze later nog bijdraaien. Het feit dat ze nu voor ons wilde dansen was in ieder geval al een goed teken.

We kwamen bij de danszaal aan, waar al een paar andere meisjes stonden te wachten, maar Maram zelf was nog nergens te zien.

“Heeft ze zich nu toch weer teruggetrokken, of is ze gewoon een beetje laat?” vroeg Nazli aan de anderen, en Anisa antwoordde: “Ze is gewoon een beetje laat, denk ik, ze wilde graag nog een paar andere meisjes uitnodigen om ook mee te doen.”

Dat was wel heel onverwacht gedrag van een zogenaamd verlegen meisje, dus ik begon al iets te vermoeden… hoe kon het ook anders, alles draaide toch om Leyla in de harem? Het was een paar dagen rustig geweest, maar hoewel dat vroeger de normale toestand was geweest, leek dat nu wel een uitzondering. Zou Maram zijn ‘overgelopen’ naar Leyla, en zo ja wat zou Raniya daarvan vinden? Ik keek naar mijn rivale, die in een hoek op de grond zat, maar ze leek zich geen zorgen te maken.

Ach, misschien was ik gewoon een beetje paranoïde. Of misschien dacht ik dat Raniya bezitteriger was dan ze in werkelijkheid was, eigenlijk was het ook wel een beetje vreemd om te denken dat Raniya Maram als haar ‘bezit’ zou beschouwen. Ik moest niet al te negatief over mensen denken, zelfs niet als ik een hekel aan ze had, want dat hoefde nog niet te betekenen dat ze zich niet menselijk zouden gedragen.

“Sorry dat ik zo laat ben,” zei Maram, die bijna rennend de zaal in kwam, met achter haar aan degene die ik al gevreesd had. Leyla kwam binnenlopen alsof de harem haar eigendom was, en ik wilde dat ik zo zelfverzekerd zou kunnen zijn op een moment dat ik een groep mensen tegemoet trad die een hekel aan me hadden… maar ik dacht niet dat ik het in me had. Ik had er geen probleem mee dat de meeste meisjes in de harem mij niet echt als een vriendin beschouwden, maar op het moment dat ze me echt de rug toe zouden keren, zou ik wel aan mezelf gaan twijfelen.

“Ik heb Leyla ook meegenomen,” zei ze geheel ten overvloede, en nu merkte ik dat Raniya wel overeind kwam en een beetje gepikeerd keek. Blijkbaar had ik toch wel een beetje gelijk gehad… aan de andere kant keek ik waarschijnlijk zelf ook een beetje gepikeerd, want het was gewoon vervelend dat Leyla hier nu was. We konden niet echt weglopen, zoals we meestal deden als Leyla eraan kwam - kinderachtig eigenlijk, maar wel lekker rustig - omdat dat raar zou zijn tegenover Maram. Aan de andere kant had ik in ieder geval weinig zin om te blijven en weer een preek aan te horen, en dat was ongetwijfeld het enige wat Leyla van plan was… het leek immers haar enige doel in de harem te zijn om ons over te halen om uit Amirs buurt te blijven, of iets dergelijks. Tenzij ze ondertussen zelf stiekem achter Amir aan zat, begreep ik nog steeds niet waarom, maar goed.

We keken elkaar aan, maar niemand had zin om een statement te maken en weg te lopen, dus bleven we uiteindelijk allemaal staan. Als er één iemand weg was gegaan, dan had een flinke groep haar waarschijnlijk gevolgd, want mensen zijn nu eenmaal kuddedieren… maar niemand durfde het voortouw te nemen. Leyla kwam gewoon tussen ons in staan en Maram gaf een teken aan de muzikanten die ergens langs de zijkant zaten en zoals gewoonlijk verder door iedereen genegeerd werden, behalve als ze aan het spelen waren. Het ging allemaal heel natuurlijk en Leyla gedroeg zich alsof het heel normaal was dat ze hier stond, wat het op de een of andere manier ook normaler maakte. We waren tenslotte aan het dansen, niet aan het ruziemaken, wat kon het voor kwaad dat zij er ook was? Het was eigenlijk echt kinderachtig om weg te lopen als ze eraan kwam, zoiets kon je in een kleine ruimte als de harem toch niet eeuwig volhouden…

Maram begon te dansen, en zoals gewoonlijk bewonderde ik de manier waarop haar lichaam bewoog. Ik was een niet onverdienstelijk danseres, maar geen natuurtalent zoals Maram, en ik wist dat ik het nooit zo mooi zou kunnen als zij. Gelukkig had ik dat al een paar maanden geleden geaccepteerd en kon ik nu gewoon toekijken en alvast proberen in te zien hoe de dans precies ging, ook al zou ze het dadelijk nog langzaam en pas voor pas herhalen, net zo lang tot we het allemaal konden.

Het was altijd leuk om een nieuwe dans te leren, juist omdat het zo weinig voorkwam… meestal dansten we alleen de dingen die we al kenden, of probeerden we zelf nieuwe dingen te verzinnen, maar geen van ons had een groot improvisatietalent. Dit was een echte dans die volgens Maram al eeuwenlang werd gedanst in haar familie - ze was zelfs in staat om te praten terwijl ze de moeilijke bewegingen uitvoerde, ze was echt goed - en dat was ook duidelijk te zien, alles ging mooi in elkaar over en paste precies op de muziek, die me wel bekend voorkwam.

“Nou, dit was het dan,” zei Maram toen de laatste noten van de muziek wegstierven, met een blos op haar gezicht. “Wat vinden jullie ervan?” Duidelijk vol spanning wachtte ze op ons antwoord.

“Ik vond het prachtig,” zei ik snel, want ik was bang dat ze anders niet meer zou durven. Trouwens, het was ook gewoon de waarheid. “Veel mooie, vloeiende bewegingen, je voerde hem ook echt goed uit… ach, zoals altijd. Maar ik wil hem graag leren, al denk ik dat er wel veel moeilijke stukken in zitten.”

Het was een heel eerlijk antwoord en Maram begon zowat te stralen. Een compliment van mij moest voor haar wel heel wat betekenen, want normaal was ik erg negatief over haar…

“Ik ben het helemaal met Alina eens,” zei Leyla helder, en ze glimlachte naar me alsof er nooit een onvertogen woord was gevallen tussen ons. Ik onderdrukte de reflexmatige glimlach die mijn gezicht op kroop, ze moest niet denken dat ik haar vriendin wilde worden… als ik haar zou blijven negeren, zou ze vast wel uit mijn buurt blijven. Ik had echt niet zo’n vriendin nodig, zo iemand die me ging vertellen wat ik wel en niet moest doen en hoe ik me moest gedragen bij Amir.

De meeste andere meisjes knikten, alleen Raniya keek boos, waarschijnlijk omdat twee grote rivales wat betreft aandacht van Amir en andere meisjes eerder waren geweest met hun commentaar. Eigen schuld, ze kon ook zelf wat zeggen, maar dat deed ze niet… blijkbaar vond ze dat er wel weer genoeg mooie woorden waren geweest. Gelukkig negeerde Maram dit ene negatieve geluid - of eigenlijk de negatieve stilte - en zei: “Goed, in dat geval wil ik het jullie best leren. Het lijkt een stuk moeilijker dan het is, eigenlijk is het gewoon een combinatie van basispassen, maar dan heel snel en vloeiend uitgevoerd… maar technisch moeilijke stukken zitten er niet echt in. Er is nog nooit iemand uit evenwicht geraakt bij het dansen van deze dans.”

Er klonk gelach, want we herinnerden ons allemaal nog goed hoe Raniya een keer achterover was gevallen bij het dansen, en ongetwijfeld verwees Maram hiernaar. Verrassend was het wel, en ik dacht niet dat het Raniya’s humeur veel beter zou maken… het leek wel alsof iemand Marams zelfvertrouwen nogal omhoog had gebracht. Zou Leyla de schuldige zijn? Het was in ieder geval niet iets wat ik haar kwalijk kon nemen, want blijkbaar had Maram wel humor en had Raniya haar gewoon een beetje onderdrukt. Net iets voor Raniya, die ging wel vaker op een vreemde manier met mensen om… maar blijkbaar had Maram zich daaraan weten te ontworstelen. Ik wist echter niet of Leyla’s ‘clubje’ een betere plaats zou zijn voor de jonge danseres. Ach, wie weet, dat moest ze natuurlijk ook gewoon zelf weten, in ieder geval had ik dan geen concurrentie meer van haar. Amir hield wel van meisjes die mooi konden dansen, dus het zou weer een beetje schelen.
Ik hoopte dat Raniya weg zou gaan, dan zouden we pas echt hard kunnen lachen, maar ze bleef staan en deed net alsof ze Marams opmerking niet had gehoord.

“Goed dan, we beginnen zo…” zei Maram, terwijl ze de muzikanten weer een teken gaf en die heel langzaam de eerste noten van het lied speelden. Ik probeerde Marams bewegingen zo goed mogelijk te volgen en het viel me inderdaad mee, al was het eerste stuk één van de makkelijkste geweest. Arm omhoog, sierlijk laten zakken tot in je zij, elegant op een been draaien… plotseling vroeg ik me af hoe Leyla dit zou doen, ik had haar nog niet eerder zien dansen en in het dagelijks leven was ze niet bepaald elegant en sierlijk.

Een vlugge blik naast me - ze stond een paar meter links van me, met nog enkele andere meisjes tussen ons - leerde me dat ze er inderdaad niet veel van bakte, maar ze lachte wel erg breed. Blijkbaar vond ze het wel leuk, ook al bewoog ze zich net als normaal, wat geen positief commentaar was. Waar zou ze hebben leren dansen? Zouden er zo ver weg wel dansleraressen zijn, of had ze het een beetje halfbakken van haar moeder geleerd? Ik had vroeger samen met Raniya, Nazli en nog een paar anderen dansles gehad van een van de beste danseressen die er waren, maar die kwam ongetwijfeld nooit zo ver van de hoofdstad.

Ik besefte me ineens dat mijn vlugge blik wel een beetje lang duurde, waardoor ik nu zelf heel onelegant in een vreemde houding stond. Gelukkig leek niemand op me te letten, alleen Maram keek me een beetje vreemd aan, maar ze ging al vlug verder met de volgende beweging. Ik kon me maar beter daar op concentreren, want de dans werd langzaam steeds moeilijker en dadelijk miste ik nog een cruciaal stuk.

We dansten ongeveer een half uur lang ingespannen, en aan het einde van die tijd had ik het idee dat ik de dans bijna helemaal beheerste, maar nog net niet helemaal. Op zich duurde de dans maar een paar minuten, maar het ging allemaal zo snel dat we het eerst twee keer zo langzaam oefenden voordat we steeds sneller zouden gaan, zoals Maram ons uitlegde. Ze was een stuk beter in ‘lesgeven’ dan ik had verwacht, het leek echt wel alsof haar verlegenheid een beetje verdwenen was, en het was wel duidelijk dat Leyla daar veel mee te maken had. Ach, ik kon er toch moeilijk bezwaar tegen hebben dat ze het zelfvertrouwen van een jong meisje wat vergrootte, zeker niet als ze daarmee voor het eerst een redelijk serieuze concurrente uitschakelde.

“Goed, ik denk dat we nu maar beter even rust kunnen houden, ik begin zelf ook aardig moe te worden,” zei Maram, die er inderdaad uitzag alsof ze wel toe was aan een verkoelend glas water en even rustig zitten. Ik vroeg me af of ik naar haar toe moest gaan om te zeggen dat ze het goed deed. Het was wel de waarheid, maar waarom zou ik het doen, wat maakte het mij eigenlijk uit of ze trots op zichzelf was, ook al zou ze dat wel moeten zijn? Ik had duidelijk een goede bui, dit soort neigingen had ik normaal niet zo gauw tegenover de jongere meisjes, die ik niet helemaal voor vol aanzag.

Net toen ik had besloten om het toch maar te doen, zag ik dat Leyla al bij Maram stond, en dus kwam ik weer op mijn goede voornemen terug. Niets kreeg mij in één gesprek met Leyla en een protégee van haar, straks was dat brave gedoe nog besmettelijk.

“Ze doet het goed, he,” zei Nazli tegen me, en ik knikte.

“Ze zou er best haar beroep van kunnen maken, als ze geen adellijke dochter was,” zei ik, en ik bedoelde het als een compliment, daarom had ik ook die laatste zin eraan toegevoegd. Uiteraard was het niet netjes voor een adellijke dochter om zulk werk te doen, ze kon hoogstens haar eigen kinderen en hun vriendinnen leren hoe ze moesten dansen, maar betaald werk was echt onzin voor een vrouw.

“Haar dochters zullen gelukkige vrouwen zijn,” zei Anisa, die naast ons zat te drinken en ons blijkbaar had horen praten. “Maar het zullen in ieder geval geen prinsessen zijn, dat is nu wel duidelijk. Leyla heeft haar te pakken gekregen, het lijkt wel een besmettelijke ziekte.”
Ik was dus niet de enige die het had gemerkt, uiteraard niet, iedereen hield Leyla goed in de gaten.

“Tja, ik weet niet hoe slecht het voor haar is, ze lijkt nu helemaal op te bloeien,” zei Nazli voorzichtig. Mijn beste vriendin wilde liever niets slechts over Raniya zeggen, bang dat Anisa tegen haar in zou gaan of het zou doorvertellen aan Raniya zelf… ik had die angst niet zo, maar ik zei ook niets, want ik wist dat Nazli het niet prettig zou vinden als ik zo haar positie in de groep beïnvloedde.

Eigenlijk was het best interessant om te zien dat iedereen kritiek op Leyla kon hebben, maar dat veel meisjes toch bang waren om openlijk te roddelen over andere meisjes. Ach, Raniya was dan ook wel een van de koninginnen van de harem… zo zag ze zichzelf, en zo zagen veel anderen haar ook, omdat ze hier nu eenmaal al heel lang was.

“Dat is waar, maar dan nog… er komen steeds meer meisjes bij, ik vind het maar een vreemd fenomeen en ik begrijp er eigenlijk niets van. Uiteindelijk is het natuurlijk wel positief voor degenen die zich niet laten beïnvloeden, maar ik begrijp gewoon niet waarom meisjes het met haar eens zijn en aan haar kant gaan staan. Dadelijk krijgen we hier nog enorme ruzies binnen de harem, dat lijkt me ook niet de bedoeling. Alles is veranderd sinds zij er is.”
Weer iemand die uitsprak wat ik in gedachten al heel vaak had gezegd, dus ik kon niets anders doen dan vurig knikken.

“Je hebt helemaal gelijk. Ik weet ook niet waar dit nog heen gaat, straks zijn wij in de minderheid en wat gaat er dan gebeuren?” zei Nazli, en ze klonk een beetje bang. Dat begreep ik dan weer niet…

“Ze zullen ons echt niet aanvallen ofzo, we zijn niet in oorlog, dus wat zou er voor ergs kunnen
gebeuren?” zei ik dan ook, “We krijgen gewoon ietwat andere verhoudingen in de harem, maar ze kunnen ons er niet uit pesten en ze kunnen verder ook niets doen om ons te schaden, behalve constant zeuren over hoe hun standpunt beter is. Nou, daar kunnen we toch wel tegen?”

“Ja, als je het op die manier bekijkt…” antwoordde Nazli aarzelend, en ik begreep nog steeds niet helemaal waar ze nou zo moeilijk over deed. Ik was ook niet blij met Leyla’s aanwezigheid, omdat ze alles had veranderd en me diep van binnen een beetje aan het twijfelen bracht, maar dat betekende nog niet dat ik bang voor haar was. Het zou haar echt niet lukken om me hier weg te pesten of wat dan ook, ze kon niets doen.

“Ik denk ook dat het niet bepaald gevaarlijk is en ik heb er ook geen bezwaar tegen, maar ik begrijp nog steeds niet wat die meisjes bezielt. Leyla zelf is gewoon een beetje vreemd, dat zal wel door haar opvoeding komen, maar die jonge meisjes komen gewoon uit de stad. Maram is opgevoed door goede vrienden van mijn ouders en dat zijn hele normale mensen, ze zouden zich rot schrikken als ze hoorden met wat voor mensen Maram nu omgaat en al helemaal als ze horen dat hun enige dochter, hun oogappel, niet meer met Amir wil trouwen. Ik vraag me af hoe ze dit ooit aan haar ouders gaat vertellen en of ze daar eigenlijk wel over nadenkt.”

“Kijk, en dat is nou precies wat ik een beetje eng vind… het lijkt wel een soort sekte, met Leyla als sekteleider. Wat als ze hen straks aanzet tot nog veel vreemder gedrag?” zei Nazli, maar ik vond echt dat ze overdreef. We leefden niet in een boek, we leefden gewoon in het hier en nu, en we werden goed in de gaten gehouden door de bedienden en bewakers en door Sultane, ook als ze zich niet liet zien. Het zou heus wel goed komen, Nazli stelde zich gewoon een beetje aan.

“Ik bijt echt niet hoor,” zei plotseling een lachende stem, en we realiseerden ons alledrie tegelijk dat we wel erg hard waren gaan praten, en dat Leyla vlakbij was… blijkbaar had ze ons gehoord. Verdorie, dat was nou ook weer niet de bedoeling, roddelen moest in het geheim gebeuren! Ik keek Nazli aan, en geen van beiden wisten we wat we hier op moesten zeggen.

“Ik snap niet waarom jullie zo bang voor me zijn,” zei Leyla, en omdat het stil was, hoorde waarschijnlijk iedereen in de zaal het. “Toevallig zijn er ook een aantal meisjes die wel verstandig genoeg zijn om te stoppen met alles doen wat die prins wil, moeten jullie daar nou echt zo vervelend over doen? Het lijkt wel alsof ik in een kleuterschool beland ben, al dat geroddel… is dat nu echt nodig? Zijn jullie zo jaloers dat er toevallig wel mensen zijn die naar mij luisteren?”

“Nee hoor, ze moeten het zelf weten als ze zo graag hun toekomst willen verpesten,” zei Anisa, “Maar wij zijn niet zo, en ik vraag me af wat hun ouders ervan zouden vinden als ze dit wisten. Maram, ben jij nu ook al gek geworden, hoe denk je dat je ouders hierop gaan reageren?”

“Als ze echt van me houden, dan zullen ze ook wel begrijpen dat ik mezelf niet zomaar kan geven aan een man die me niet respecteert,” antwoordde Maram, die blijkbaar net als iedereen ons gesprek had gevolgd. Wat een verschrikkelijke onzin, hoe zouden haar ouders dat nu kunnen begrijpen? Juist omdat ze van haar hielden, wilden ze graag dat ze met de beste man zou trouwen, en dat was toch duidelijk Amir in dit geval?

Tot mijn verrassing viel Raniya me bij, al wist ze natuurlijk niet dat ik precies hetzelfde dacht als zij.

“Je ouders houden pas echt van je als ze willen dat je het beste huwelijk sluit wat er mogelijk is en zo de mooiste toekomst krijgt die je je voor kunt stellen. Nou, die toekomst is met Amir en dat huwelijk is ook met Amir, dus ik denk dat ze erg teleurgesteld zijn als ze horen dat je dat niet eens meer wil. Ik snap het niet, een paar dagen geleden, en ook gisteren zelfs nog zei je nog dat je Leyla een idioot vond en niet begreep waar ze mee bezig was, en nu ben je ineens als een blad aan een boom omgedraaid, wat is er met je aan de hand?”

Maram werd vuurrood, en ik kreeg het gevoel dat hier een verhaal achter zat. Mensen veranderen niet zomaar zo abrupt van mening, er was iets met haar gebeurd. Zou Leyla dan toch… wat voor vreemde overtuigingskracht had dat meisje van het platteland? Ik voelde een koude rilling over mijn rug kruipen toen ik bedacht dat Nazli misschien wel gelijk had… nee, dat kon niet, ik moest me niet bang laten maken door mijn beste vriendin, Leyla was gewoon een meisje en meer niet.

“Kom op, Maram,” zei Leyla zachtjes, en dat leek voor het jongere meisje het laatste zetje te zijn wat haar over de drempel kreeg van spreken in het openbaar.

“Ik zal je eens vertellen wat er gebeurd is, en ik weiger om me er nog langer voor te schamen, want ik ben niet degene die zich moet schamen… Amir is degene die zich moet schamen!”

Ik was me ervan bewust dat zowel Leyla als Nazli een blik op mij wierpen, maar ik bleef strak naar Maram kijken. Ik wist heus wel wat ze bedoelden en misschien zou ik nu weer zo’n zelfde verhaal moeten aanhoren als Adara me laatst verteld had - overigens wist Nazli dat ook nog niet - maar ik zou me groot houden. Het maakte niet uit wat Amir had gedaan, hij bleef een droomprins. Ik zou het echt niet met Leyla eens worden, echt niet.

“Gisteravond werd ik bij hem uitgenodigd, nadat hij weer twee dagen Leyla op bezoek had gehad, die uiteraard niet met hem naar bed is geweest. Ik was blij, zoals altijd als Amir me bij hem vroeg, zoals jullie ook altijd blij zijn als hij jullie roept.”

Zou iemand van de meisjes in de zaal zich nu afvragen wie er drie dagen voor Maram bij hem op bezoek was geweest, omdat ze zo duidelijk had gezegd dat Leyla twee dagen was geweest en niet vijf dagen, zoals de meesten waarschijnlijk dachten? Ach, wat maakte het uit, ze zouden toch nooit kunnen raden dat ik bij hem was geweest en al helemaal niet wat er gebeurd was. Ik moest gewoon blijven luisteren en net doen alsof ik het een heel normaal verhaal vond, wat Maram ook ging vertellen.

“Ik weet niet hoe het bij jullie zit, omdat we daar nooit over praten, maar normaalgesproken zoenen we eerst even gewoon, praat hij wat met me, vertelt wat hij heeft gedaan, vraagt naar mijn dag… gewoon, wat conversatie en gezelligheid voordat er weer meer gaat gebeuren.”

Zo ging het blijkbaar over het algemeen, ik zag meerdere meisjes onbewust knikken en vervolgens vlug stoppen, omdat het nu eenmaal niet de gewoonte was om over dit soort dingen te praten. Maram ging ver over onze grenzen en ongeschreven regels heen, maar toch bleef iedereen luisteren. Misschien was het een soort morbide fascinatie met wat Amir fout had gedaan, misschien waren sommige mensen ook wel echt bereid om te luisteren en dan hun standpunt over Amir te herzien. Ik was dat in ieder geval niet, zo bleef ik mezelf voorhouden, want ik was niet zo gek als Leyla en Maram. Dit was mijn enige kans om koningin te worden en die wilde ik niet laten lopen.

“Gisteravond was het heel anders. Ik kreeg nauwelijks de kans om binnen te lopen, hij pakte me meteen vast, begon me te zoenen en uit te kleden, zonder iets te zeggen, alsof ik geen persoon was maar gewoon een ding…”

Het kwam me akelig bekend voor, maar ik weigerde die gedachte toe te laten. Ik had me toch nog wel een persoon gevoeld? Maram kon er blijkbaar gewoon niet tegen als een man haar echt wilde, nou dan hoorde ze ook niet in de harem. Er kon best afwisseling zijn, zolang het niet altijd alleen maar seks was, was het toch geen probleem om af en toe gewoon direct tot de daad over te gaan? Waar maakte ze zich nu helemaal druk om?

“Ik voelde me er niet helemaal goed bij, maar toch ging ik gewoon door. Jullie weten vast wel hoe het is, ook al kijken jullie nu allemaal weg en doen alsof Amir jullie altijd als prinsesjes behandelt. Soms dan is hij niet met jou als persoon bezig, soms heeft hij geen respect voor je, maar doet hij gewoon wat hij zelf wil. Doe maar niet net alsof jullie het niet herkennen. Wie van jullie heeft ooit nee durven zeggen op zo’n moment? Wie van jullie heeft überhaupt ooit nee gezegd? Want ik kan niet geloven dat jullie altijd precies willen wat hij wil, en hij vraagt nooit wat jullie willen, of wel?”

Dit had ik echt nooit achter Maram gezocht… ze was werkelijk opgebloeid, ze sprak over intieme zaken alsof het de normaalste zaak van de wereld was, ze gaf ons tegelijkertijd herkenning en zei toch ook dat dit zo niet kon, dat het anders moest. Ze was misschien nog wel beter dan Leyla, want zij kende onze ervaringen, ze wist hoe het was om bij Amir te zijn en met hem naar bed te gaan, dus ze wist veel beter wat ze moest zeggen. Leyla had een heel handig iemand ingelijfd, het verhaal van Maram zou veel meer mensen overhalen dan Leyla’s toespraken alleen.
Ik concludeerde het allemaal heel klinisch, zonder te bedenken hoe ik me daarbij voelde, wat ik nu moest vinden, of ik me zou laten overhalen… ik moest hier tegen zijn, dat wist ik, maar ik kon alleen maar toekijken hoe andere meisjes dingen begonnen te herkennen. Ik niet, toch? Bij mij deed hij dat toch nooit, ik vond het toch altijd heerlijk wat hij deed en had er nooit problemen mee? Waarom zou iemand er wel problemen mee hebben?

Ik hield mezelf een beetje voor de gek en dat wist ik wel, maar het was ook de enige manier om me te beschermen tegen Marams woorden en het besef dat veel meisjes haar verhaal herkenden. Dat dit werkelijk Amirs gedrag was, dat hij niet altijd zo lief was als we onszelf voorhielden. Het verhaal van één van ons, van een meisje dat regelmatig bij Amir was geweest, hakte er veel meer in dan Leyla’s rare principes. Blijkbaar waren er echt mensen die er moeite mee hadden.

“Maar gisteravond zat ik nog met Leyla’s woorden in mijn hoofd en dacht ik aan hoe zij had gezegd dat Amir geen respect voor ons had, en hoe je respect moet afdwingen… wel, ik besloot dat het genoeg was geweest. Iemand zou toch ooit een keer tegen hem op moeten staan en moeten zeggen dat het zo echt niet kon, dat hij met een vrouw naar bed ging en niet met een… een gat?”
Het was een grove manier om het te zeggen, maar het was in ieder geval duidelijk wat ze bedoelde.

“Dus ik zei het, ik zei dat ik niet meer wilde, of we niet gewoon wat konden praten en in elkaars armen liggen, zoals zoveel andere avonden. Gewoon, een beetje rust, een beetje intimiteit… ik dacht dat hij wel zou luisteren.”

We voelden allemaal aan dat de dramatische conclusie nu zou komen, en ik boog zelfs een beetje voorover. Ondanks mezelf was ik toch gegrepen door Marams verhaal, al probeerde ik het te analyseren en te kijken waar de zwakke plekken zaten, wat ze vast gelogen had, wat niet waar kon zijn, zodat het makkelijker zou zijn om haar uit te lachen.

“Maar hij luisterde niet, hij ging gewoon door, hij lag al bovenop me en hij leek me niet eens te horen, alsof hij helemaal in zijn eigen wereld was… ik voelde me zo ontzettend gevangen op dat moment, ik kon niet weg, hij was er maar tegelijkertijd was hij er ook niet, en ik wist zeker dat hij in een of andere fantasie zat waar ik hem niet kon bereiken. Ik heb me nog nooit zo machteloos gevoeld in mijn hele leven, en ondertussen ging hij maar door met bewegen. Uiteindelijk begon ik te gillen, en pas toen leek hij te merken dat ik het niet prettig vond, maar zelfs toen ging hij nog even door. Toen ik op zijn rug begon te slaan hield hij eindelijk op, en toen was hij wel ontzettend geschrokken en zei dat het hem enorm speet en dergelijke, maar daar had ik op dat moment niets aan. Ik voelde me zo ontzettend gebruikt, ik wilde alleen nog maar weg, dus ik heb mijn kleren vlug aangetrokken en ben weggerend. Ik geloof niet dat ik ooit zo’n nare ervaring heb gehad, in mijn hele leven.”

Hoewel haar verhaal anders was - en waarschijnlijk nog wel naarder om mee te maken dan het mijne - klonk het toch allemaal zo bekend, vlug die kleren aan, wegrennen, Amir die zich verontschuldigde maar dat maakte niet uit, want het was al gebeurd en niet ongedaan te maken. Verdorie, wat een klootzak, hoe had hij dit nou kunnen doen? Dit was in ieder geval iets waarvan ik zeker wist dat het echt niet kon, dat het zo niet hoorde, dat er echt geen argument was waarmee je dit goed kon keuren… hoe kon Amir zo veranderd zijn? Of was hij hier altijd al toe in staat geweest, maar hadden wij het nooit gezien en hadden we het nooit uitgeprobeerd door te doen wat Maram had gedaan?

Verdomme, alles was weer aan het veranderen, ik wist niet meer wat ik moest denken… wat Amir mij had aangedaan, was al erg geweest, maar hij had me in ieder geval nooit gedwongen tot iets wat ik niet wilde. Bij Maram had hij dat wel gedaan, hij had zijn kracht gebruikt… misschien niet direct een verkrachting, het zou niet strafbaar zijn, maar het was wel heel erg fout. Kon ik nu nog met goed geweten blijven zeggen dat Amir mijn droomprins was, dat hij werkelijk een goed man was en dat ik met hem wilde trouwen? Wat als hij zich precies zo zou blijven gedragen in een huwelijk, wat als hij gewend was geraakt om elke avond te krijgen wat hij wilde en zich niet zou kunnen schikken in een huwelijk waarin zijn vrouw ook eisen had? Wat moest er dan gebeuren tijdens de zwangerschap, als hij blijkbaar zo gefrustreerd raakte van een paar dagen geen seks dat hij misbruik begon te maken van jonge meisjes? Dit kon ik niet meer aan, ik kon niet blijven zeggen dat hij een goed man was als hij dit soort dingen deed.

Maar wat als hij ze niet deed, wat als Maram hier gewoon glashard aan het liegen was, op bevel van Leyla? Wat als Amir zich helemaal niet zo had gedragen als Maram zei, of wat als ze het verhaal een beetje aangepast en overdreven had? We konden niet weten wat er precies gebeurd was, want we waren er zelf niet bij geweest… misschien had zij het zo gevoeld, maar was het voor Amir heel anders geweest, had hij haar echt niet gehoord. Dat was toch geen misdaad? Uiteraard had hij moeten stoppen toen ze gilde… maar wat als ze dat gelogen had?

Ik durfde dat echter niet hardop te vragen, niet eens hardop te zeggen dat ik twijfelde aan haar verhaal, want ik leek de enige te zijn. Iedereen in de zaal was met elkaar aan het praten, al durfde niemand Maram vragen te stellen, en ik dacht dat het grootste deel van de meisjes nu wel tot de conclusie zou zijn gekomen dat dit echt verschrikkelijk gedrag was. Dat was het natuurlijk ook, als het werkelijk gebeurd was, hier was geen excuus voor… maar toch wilde ik wel graag Amirs kant van het verhaal ook horen. Was het niet oneerlijk dat we alleen op Marams verhaal af konden gaan, hoorden we niet het principe van hoor en wederhoor toe te passen?

“Dit verandert echt alles,” zei Nazli, duidelijk onder de indruk van Marams verhaal, “Dit had ik echt nooit achter hem gezocht.” Ze was de eerste die iets zei in ons groepje van drie, maar ik zag Anisa knikken en deed het zelf ook maar. Nee, ik had het ook nooit achter hem gezocht, en het veranderde inderdaad alles… wat moesten we nu in vredesnaam doen met z’n allen?

“Ik snap het gewoon niet. Amir, onze Amir? Hoe kan hij zoiets nou doen?” zei Anisa, hoewel ik betwijfelde of ze vaak genoeg bij Amir op bezoek was geweest om hem ‘haar’ Amir te kunnen noemen. Ik wel, maar ik zei niets… was ik nu laf of juist verstandig? Maar hoe kon ik iets zeggen zonder dat ik zelf precies wist wat ik dacht? En waarom was ik nu eigenlijk juist de enige die twijfelde? Ik had zelf meegemaakt dat Amir niet altijd even charmant en perfect was, en toch twijfelde ik nog aan Marams verhaal… was ik gewoon verschrikkelijk koppig, wilde ik niet accepteren dat Leyla uiteindelijk toch gelijk had gehad, ook al kende zij Amir niet zo goed als wij hem kenden?

“Hij heeft wel eens rare dingen gedaan ja, maar dit… ik snap er ook niets van. Toch opvallend dat hij ineens zo veranderd lijkt te zijn sinds Leyla hier is,” zei Nazli, waarmee ze ook een deel van mijn gedachten verwoordde.

“Misschien was hij vroeger ook wel zo, maar hebben we het gewoon nooit gemerkt omdat we nooit weigerden,” antwoordde Anisa, die daarmee weer een ander deel van mijn gedachten verwoordde.

Ik wist dat ik iets moest zeggen, dat van me verwacht werd dat ik meedeed in dit gesprek, ook al was het geen discussie omdat iedereen het met elkaar eens was, maar ik kon het even niet. Ik was nog steeds bezig om de Amir van Marams verhaal te verbinden met de Amir die ik kende, maar dat was eigenlijk verrassend makkelijk, en dat vond ik dan weer heel erg. Ja, het kon best… maar ik wilde het niet geloven. Wat moesten we nu, zou er nu uiteindelijk niemand met Amir trouwen? Wat zou er in vredesnaam gebeuren als we nu allemaal zouden weigeren om met hem naar bed te gaan - wat ik me heel goed voor kon stellen - met wie moest hij dan trouwen, wie moest dan de nieuwe troonopvolger baren, wat zou er gebeuren met de koninklijke dynastie? Als wij hier dadelijk met z’n allen de beslissing zouden maken die in de lucht hing, wat zou er dan gebeuren? We waren maar een stel meisjes, in normale omstandigheden hadden we nauwelijks invloed op het bestuur van het land, maar in dit geval zou het enorme gevolgen kunnen hebben… iemand moest de oude koning opvolgen, en diegene moest getrouwd zijn. Wat zou er gebeuren?

Uiteindelijk zou er vast wel weer iemand gevonden worden, waarschijnlijk in de harem, die met Amir zou willen trouwen. En daarom was het gevaarlijk om samen het besluit te nemen dat we niet meer met Amir naar bed zouden gaan… een van ons zou de anderen heel makkelijk kunnen verraden, en dan zou zij de hoofdprijs winnen, dan zou zij koningin worden en alle pracht en praal krijgen. En ondanks alles, ondanks Amirs gedrag, zouden we toch allemaal weer jaloers op haar zijn. Konden we elkaar genoeg vertrouwen om te besluiten dat we samen tegen Amir waren, of zou iemand ons verraden? Ik was er bijna zeker van dat Raniya ons wel zou verraden… zij was zo koud en vals, het maakte haar vast niet uit wat voor persoon haar echtgenoot was, als ze maar koningin werd. En toch, moesten we daar nu echt jaloers op zijn, op haar leven met Amir? Als we net met z’n allen tot de conclusie waren gekomen dat Amir een foute man was, maakte het dan nog uit wie er met hem zou trouwen? Waarschijnlijk zou Raniya haar overwinning ook minder zoet vinden als wij allemaal medelijden met haar hadden in plaats van haar te benijden, ze vond het prettig als mensen jaloers op haar waren en niemand vond het prettig als anderen medelijden met hem of haar hadden. Tenminste, die regel gold in de harem… of had hier gegolden, want Maram leek het niet erg te vinden dat iedereen nu medelijden met haar had.

“We moeten iets doen met z’n allen, want dit kan echt niet,” zei een stem, en toen ik opkeek zag ik tot mijn verbazing dat het Raniya was. Had zij min of meer dezelfde gedachtengang gevolgd als ik en zich gerealiseerd dat ze alle concurrentie nu uit de weg kon ruimen door te doen alsof zij ook van Amir af zou blijven, of moest ik wat meer vertrouwen hebben in de goedheid van de mens?

Ze keek alsof ze het echt heel erg vond, alsof ze enorm geschrokken was van Marams verhaal. Zou ze Maram dan toch als een echte vriendin beschouwen? Ik wist dat ik het nog veel erger zou vinden als het Nazli was overkomen, dat ik haar dan zou willen troosten en willen zeggen dat Amir een klootzak was. Misschien zou ik dan ook wel opstaan en zeggen dat we iets moesten doen met z’n allen, omdat dit echt niet kon. Was Raniya toch menselijker dan ik altijd had gedacht?

“Dat vind ik ook,” zei Nazli, en ik realiseerde me dat het wel eens de eerste keer kon zijn dat Nazli het zo openlijk met Raniya eens was. Maar haar mening was belangrijk voor de andere meisjes… er waren er veel die naar haar zouden luisteren. Als ik nu ook nog iets zou zeggen, dan zou het min of meer beklonken zijn, dan zou er waarschijnlijk niemand meer tegenin gaan. Zou ik iets zeggen?

Ik keek naar Leyla, die opgetogen keek en een arm om Maram heen sloeg. Het jongere meisje huilde niet, maar ze leek volledig uitgeput… het was echt dapper van haar geweest om dit zo tegen de hele groep te vertellen. Zou ze blij zijn dat we ons nu allemaal aan haar kant schaarden, dat niemand aan haar verhaal twijfelde, in ieder geval niet openlijk? Uiteraard zou geen van hen iets zeggen, zij waren deze discussie begonnen, maar wij zouden hem af moeten maken.

Ik wist dat er mensen naar mij keken. Als ik niet mee zou doen, zou het allemaal geen zin hebben, want iedereen wist dat ik populair was bij Amir. Als ik nu niets zou zeggen dan zou het niet doorgaan, want dan zou men het mij toch niet gunnen, ook al zouden ze tegelijkertijd medelijden met me hebben. We moesten dit allemaal samen doen, alle meisjes die hier waren en ook de meisjes die er niet waren - al waren dat vooral de jongere meisjes die allang door Leyla overtuigd waren - want alleen dan zou het ook echt iets betekenen. Kon ik het maken om nu te twijfelen en mijn mond te houden? Als ik niets deed, ging Amir ongestraft… en zou iedereen me een slappeling vinden, zeker de mensen die wisten wat Amir mij had aangedaan. We moesten Amir toch een teken geven, laten merken dat hij ons niet zo kon behandelen?

Ik wist dat ik er spijt van zou hebben zodra ik het gezegd had, omdat Leyla dan een ‘ik heb het wel gezegd’ uitdrukking op haar gezicht zou krijgen, maar toch zei ik het.

“Ik vind ook dat we iets moeten doen. Ik vind dat we hem allemaal moeten weigeren, nog voor hij de kans krijgt om iets te doen. Ik vind dat we voor Maram op moeten komen, en voor onszelf. Amir moet maar leren dat we niet met ons laten sollen, dat we de moeite waard zijn en zijn respect verdienen.”

Verdorie, ik leek Leyla wel… maar iedereen glimlachte opgelucht en nu zeiden ook alle andere meisjes in de zaal dat ze het ermee eens waren, dat we gelijk hadden, dat het echt niet kon en dat ze Amir niet eens meer zouden zoenen, dat ze gewoonweg zouden weigeren als hij hen vroeg te komen.

Ik luisterde niet, maar keek naar Leyla, en tot mijn verbazing was de uitdrukking op haar gezicht verre van triomfantelijk. Ze glimlachte naar me en haar lippen vormden de woorden ‘dankjewel, namens Maram,’ maar ik kon ze uiteraard niet horen over het geroezemoes heen. Verdorie, wat was ze, een heilige? Nu had ze eindelijk iedereen aan haar kant, waren we eindelijk allemaal net zo gek als zij, of misschien wel net zo normaal… waarom keek ze nu zo lief?

Ik kon eigenlijk nog steeds niet geloven dat ik het echt had gezegd, dat we nu echt allemaal hadden besloten dat Amir met niemand van ons meer naar bed zou gaan. Wat zou er nu in vredesnaam gaan gebeuren, wat zou hij gaan doen? Vanavond zou hij iemand bij zich roepen, waarschijnlijk Leyla, dus vanavond zouden we nog veilig zijn… maar wat zou hij doen als hij erachter kwam dat iedereen zich net als Leyla ging gedragen? Feitelijk kon hij natuurlijk niet zoveel doen, maar hoe moest het dan verder? De toekomst was nog nooit zo onzeker geweest als nu. Hier zaten we dan, ruim twintig meisjes in een harem, zonder dat we hier nog nut hadden. Moesten we dan nu maar allemaal teruggaan naar onze ouders? Maar nee, dat voelde ook als opgeven, ik wilde weten hoe het hier verder ging, wat er ging gebeuren. Misschien zou het wel meevallen, zou Amir publiekelijk zijn excuses aanbieden en zou ik dat dan naar eer en geweten kunnen aangrijpen als het moment waarop ik hem wel weer wilde bezoeken…

Maar zou ik dat nog wel willen? Een beeld van Amir en Maram drong zich aan me op, en dit was nog vervelender dan de beelden die ik op andere momenten wel eens voor me had gezien. Wat als hij bij mij dan hetzelfde zou doen? Ik moest mezelf respecteren, dat had ik blijkbaar geleerd want anders had ik toch niet gezegd wat ik had gezegd… maar dat betekende ook dat ik Amir niet meer moest willen. Het was maar verwarrend allemaal, en ik leek de enige te zijn die ermee zat.

Ik probeerde mijn gevoelens op een rijtje te zetten. Amir was een foute man, Amir had Maram dingen tegen haar wil laten doen, dus Amir was niet meer de perfecte droomprins. Dan moest ik toch gewoon ophouden met hem te willen, dan kon ik toch gewoon besluiten dat ik een fout had gemaakt en dat ik die nu nog kon herstellen? Het was nog niet te laat, ik was niet zwanger en ik kon zorgen dat ik het ook niet zou worden. Wie er ook met Amir zou trouwen, ik zou het niet zijn en ik zou alleen maar medelijden hebben met het meisje dat het wel werd. Het was toch gewoon allemaal heel simpel?

Maar ik kon er niet echt iets bij voelen, ik was nog steeds een beetje verdoofd, en dat zat me wel dwars. Waarom vond ik wat er met Maram was gebeurd niet net zo verschrikkelijk als alle anderen, waarom moest ik mezelf rationeel overtuigen van het feit dat Amir fout was en waarom was ik niet blij met deze beslissing?

Misschien zou het helpen als ik nu gewoon naar de anderen ging luisteren, met hen mee zou praten en niet teveel na zou denken. Amir had zich gewoon verschrikkelijk gedragen en daar moest hij voor boeten, en ik moest er maar vertrouwen in hebben dat Maram de waarheid sprak en dat iedereen eerlijk was bij het maken van deze afspraak. En al was dat laatste niet zo, dan moest ik medelijden hebben met degene die de afspraak verbrak, en er niet jaloers op zijn. Medelijden. Dat was het toverwoord van vandaag.
***