(no subject)

[risana_schrijft]

Hoofdstuk 8

Toen ik me eindelijk los wist te maken van de groep en naar mijn kamer ging, merkte ik dat ik werd gevolgd. Ook Leyla had vlug afscheid genomen van de meisjes die haar omringden - nu zij blijkbaar toch gelijk had gehad, wilde iedereen ineens haar vriendin zijn - en liep nu door de gang, voorbij haar eigen kamer, richting de mijne. Ze riep me niet na, maar ik wist heus wel dat ze eraan kwam en dat ze naar binnen zou willen en met me zou willen praten. Waarom was ik steeds degene met wie ze wilde praten, wat vond ze zo bijzonder aan mij? Waarom ging ze niet ergens privé met Raniya praten?

Ik bleef voor mijn kamerdeur staan, in de hoop dat we het snel op de gang konden regelen en dat ik daarna rustig op bed kon gaan liggen zodra ik mijn kamer in was. Op de een of andere manier voelde het toch minder als een inbreuk op mijn privacy als ze me hier op de gang lastige vragen ging stellen. Of zou dit het moment zijn waarop ze toch wou melden dat ze het wel gezegd had en dat we nu blijkbaar eindelijk begrepen dat zij al die tijd gelijk had gehad.

“Wat wil je van me?” vroeg ik onbeleefd, maar ik vond dat ik daar het recht wel toe had. Zij was tenslotte degene die me steeds kwam lastigvallen op momenten die voor mij slecht uitkwamen. Ik wilde gewoon rust, wennen aan het feit dat ik boos was op Amir, want in de laatste uren had ik de boosheid van alle anderen overgenomen. Toch voelde het nog steeds vreemd om niet meer te hopen dat hij me uit zou nodigen maar er juist bang voor te zijn, want dan zou ik mijn woord gestand moeten doen en hem ook werkelijk weigeren, en ik wist niet zeker of ik dat zou kunnen als het moment daar was.

“Gewoon, even met je praten. Ik weet het eigenlijk ook niet precies. Hoe voel je je nu?” zei Leyla hakkelend. Ik keek haar onderzoekend aan, begreep ze zelf nu ook niet waarom ze me aansprak? Maar waarom deed ze het dan? Het zou voor haar ook veel gemakkelijker zijn geweest om gewoon bij de anderen te blijven en te genieten van de overwinning. Nu zat ze opgescheept met iemand die nog steeds twijfelde en dat niet hardop zou zeggen.

“Verward, het is gewoon zo wennen en ik kan me nog steeds niet goed voorstellen dat Amir werkelijk zoiets zou doen. En hoe voel jij je?”

Als zij zich als mijn moeder ging gedragen, kon ik me ook als de hare gaan gedragen. Verder was mijn antwoord eigenlijk niet eens gelogen, maar het was ook best ‘normaal’ hoe ik me nu voelde. Tenminste, dat gold in ieder geval voor het begrijpelijke deel van mijn gevoelens.

“Ik ben blij dat ik eindelijk niet meer word gezien als de rare, maar tegelijkertijd schaam ik me daar ook weer voor omdat ik nu dus blij ben doordat er zoiets verschrikkelijks is gebeurd met Maram. Het is een beetje dubbel… ik wilde er met iemand over praten.”

“Nou, ik geloof niet dat ik daar de juiste persoon voor ben,” antwoordde ik nogal kortaf, maar ik wilde gewoon echt graag naar binnen. Leyla was wel de laatste persoon met wie ik een diepgaand en persoonlijk gesprek zou willen voeren op een moment als dit. Als ze problemen had, waarom ging ze dan niet met haar ‘vriendinnen’ praten in plaats van met mij? Of als ze een wat meer volwassen iemand wilde, waarom ging ze dan niet gewoon met Nazli praten? Die was veel beter in dat soort dingen, die was tenminste aardig en niet zo moe als ik en… ach, gewoon beter geschikt.

Leyla leek even niet te weten wat ze daarop moest zeggen, wat ik haar nauwelijks kwalijk kon nemen, want eigenlijk was het wel een heel bot antwoord. Maar verdorie, wat moest ik dan? Haar een tissue aanbieden en vragen wat ik kon doen, zeggen dat het prima was hoe ze zich voelde, dat ze zich niet schuldig hoefde te voelen? Ik had me nooit echt gerealiseerd dat ze ook een mens was met gevoelens en dergelijke, en ik had weinig zin om daar nu mee te beginnen. Misschien was ik ook wel gewoon onaardig en gemeen… maar moest ik me daar nu schuldig over gaan voelen?

“Ik weet gewoon niet zo goed wat er nu gaat gebeuren. Toen ik hier kwam was ik zo verbaasd en boos over hoe jullie je lieten veranderen dat ik alleen maar kon denken aan alles wat ik wilde veranderen, maar nu is dat gelukt, en wat nu? Nu zitten we hier met z’n allen, zonder dat we nog een functie hebben. Wat gaan ze met ons doen? Is het mijn schuld als jullie straks allemaal oude vrijsters worden als niemand jullie wil hebben omdat jullie de kroonprins hebben afgewezen?”

Over die mogelijkheid had ik nog niet eens nagedacht, en dat had ik liever zo gehouden… maar verder waren het wel dingen waar ik zelf ook over zat te piekeren. Ik kon het dan ook niet laten om toch te reageren, om toch iets te zeggen… ook al betekende dat ongetwijfeld dat Leyla hier nog wel even bleef staan, en ik dus ook.

“Ik heb ook geen flauw idee wat er nu gaat gebeuren, en ik denk dat er eigenlijk niemand is die daarover durft na te denken. Misschien moeten we het daarom juist toch doen… het land moet toch geregeerd worden, de koning heeft niet al te lang meer te leven en verdient nog een paar jaar rust. Ik geloof niet dat dit ooit eerder is voorgekomen, dus ik denk niet dat de koning of de raad weet hoe ze hiermee om moeten gaan. En eigenlijk ben ik ook wel bang voor wat er gaat gebeuren als men onder druk komt te staan…”

“Ja, daar had ik ook nog niet over nagedacht,” zei Leyla geschrokken, “Wat als men besluit dat er toch op de een of andere manier een erfgenaam en een vrouw moet komen? Zouden ze zo ver gaan om iemand van ons te dwingen? Want in dat geval weet ik wel wie er moet boeten, wie Amir wil…”
Het stak me nog steeds dat hij de voorkeur zou geven aan Leyla, maar ik wist wel dat ze gelijk had. En toch… ik weigerde te geloven dat ‘ze’ echt zo ver zouden gaan, dat de koning zou toestaan dat zijn zoon een meisje tegen haar wil gebruikte om aan zijn behoeften te voldoen.

Eigenlijk weigerde ik ook nog steeds te geloven dat Amir het zou doen, dat hij bewust een tegenstribbelend meisje zou… nee, daar wilde ik niet aan denken, dat kon ik me niet voorstellen. Hij had een fout gemaakt, maar hij was niet slecht, hij had ons ook laten genieten, of mij in ieder geval wel. Hij zou het toch niet echt doen?

“Ik denk dat dat wel meevalt, we leven niet in een of andere hel, onze ouders zouden zoiets nooit goed vinden. Ik heb wel vertrouwen in de koning, hij is een goed man, en anders zou Sultane hem wel tegenhouden… ik denk echt niet dat we ergens toe gedwongen zullen worden. Aan de andere kant heb ik ook geen flauw idee wat ze dan wel kunnen doen, en uiteindelijk zal iemand toch iets moeten doen.”

“Misschien dat ze ergens anders een meisje kunnen vinden wat nog wel bereid is om met Amir te trouwen, omdat ze niet weet wat wij weten en niet intelligent genoeg is om zelf na te denken over waarom ze de kroonprins op een zilveren blaadje krijgt aangeboden. In dat geval voel ik me daar dan ook weer verantwoordelijk voor… of maak ik het mezelf nu gewoon te moeilijk?”

“Waarschijnlijk wel,” zei ik voor ik het wist, en toen ik mijn eigen woorden hoorde besefte ik pas dat ik Leyla aan het geruststellen was. Hier moest ik maar gauw mee ophouden, want er waren echt grenzen aan mijn goedheid…

“Ik weet het niet. Het hele systeem zou gewoon op de schop moeten, of Amir zou per ongeluk moeten overlijden, of iets dergelijks. Dat lijkt wel de enige definitieve oplossing, alle andere dingen schuiven het huwelijk alleen maar vooruit of schuiven het op iemand anders af.”

Ik hoopte maar dat ze niet werkelijk bedoelde dat ze Amir zou willen vermoorden, want dat leek me geen bijzonder goede oplossing… maar al was het zo, ik wilde me er niet mee bezighouden, ik had nu echt rust nodig. Ik was wel weer beleefd genoeg geweest, ik had met Leyla gepraat en was zelfs een beetje aardig voor haar geweest, maar nu was het genoeg geweest. Morgen konden we weer verder filosoferen over hoe het nu verder moest met de harem en Amir en het land, maar dat was ook echt vroeg genoeg om het daarover te gaan hebben.

“Als je het niet erg vindt, wil ik nu graag gaan slapen,” zei ik, wat al veel vriendelijker was dan de vorige keer dat ik liet merken dat ik geen zin had in dit gesprek.

Leyla knikte en zei: “Dankjewel voor het luisteren in ieder geval,” en vervolgens liep ze weg. Eindelijk kon ik deze lange dag vol gepraat en geroddel afsluiten met een beetje rust in mijn eigen kamer.

***

Toen ik de volgende ochtend wakker werd, kostte het me in tegenstelling tot meestal maar weinig moeite om me mijn dromen te herinneren, want ze waren heel duidelijk en griezelig geweest. Amir had er een rol in gespeeld, hij had ons allemaal in een kamer bij elkaar gezet en was vervolgens weg gegaan, zonder iets te zeggen over wat er nu ging gebeuren… de deur zat op slot en niemand kreeg hem open, en het was echt heel erg vol en krap, waardoor iedereen het gevoel kreeg dat ze door de andere meisjes overal werd aangeraakt. Gelukkig besefte ik zelfs in mijn droom dat dat ongetwijfeld niet zo zou zijn, en dus probeerde ik iedereen stil te krijgen en te zorgen dat ze elkaar niet zo aan zouden vallen, maar het lukte me niet… ik bleef maar gillen dat ze stil moesten zijn, maar niemand luisterde naar me en uiteindelijk begonnen alle meisjes te vechten, en ik moest wel meedoen, want de kamer was te klein om een rustig hoekje op te zoeken. Net op het moment dat uitgerekend Nazli me besprong met een krankzinnige uitdrukking op haar gezicht, was ik zwetend wakker geworden, terwijl ik met moeite een harde gil binnenhield. Gelukkig lukte dat me wel, want de geluidsisolatie was niet bijzonder goed en ik wilde geen andere mensen wakker maken.

Aan het licht kon ik zien dat het nog vroeg was, zo vroeg was ik niet meer wakker geworden sinds de eerste ochtend dat Leyla in de harem was gekomen… hoe lang was dat nu geleden? Ik besefte me dat het nog niet eens een week was. Een week geleden was ik nog rustig bezig geweest met het verleiden van Amir, ik dacht zelfs dat ik een week geleden wakker werd na een avond met hem, al had ik niet genoeg geduld om alle dagen te gaan tellen. Ik had nog nooit van Leyla gehoord, ik wist alleen maar dat er binnenkort weer een nieuw meisje zou komen en ik minachtte haar al zonder haar te kennen.

Op de een of andere manier was ik nu niet meer in staat om Leyla te minachten, ook al was ze zowat een boerenmeisje, was ze niet elegant en kende ze onze gebruiken niet. Maar maakte dat nu werkelijk zoveel uit, was dat het enige waarop ik mijn oordeel van mensen moest baseren? Ze was wel intelligent, en voelde met iedereen mee, en ze was koppig, een goede leidster, en wist hoe ze mensen moest mobiliseren en wanneer ze op de achtergrond moest blijven omdat iemand anders haar werk voor haar deed. Ik had haar in een week beter leren kennen dan de meeste andere meisjes in de harem, ook al kende ik hen al maanden. Dat kwam vooral doordat ze anders durfde te zijn, doordat ze zichzelf durfde te laten zien en niet meedeed met de massa. Eigenlijk bewonderde ik dat wel, en nu ik min of meer aan ‘haar kant’ stond kon ik dat ook aan mezelf toegeven. Ze was een bijzonder meisje, ook al was ik het nog steeds niet met haar methoden eens… en eigenlijk ook nog steeds niet met haar standpunt. Het was fout gegaan, Amir was niet de droomman die wij in hem zagen - als Maram de waarheid sprak, zei een gemeen stemmetje in me - maar dat betekende niet dat het hele systeem fout was. Het was zo vaak goed gegaan, er waren allerlei kroonprinsen die zich wel netjes hadden gedragen en die zo een prima vrouw hadden gevonden. Het lag aan Amir, niet aan de harem zelf, en ik zou mijn eventuele dochter best naar een harem willen sturen… maar haar wel van tevoren vertellen dat ze niets moest doen tegen haar wil en dat de kroonprins haar wel moest respecteren.

Ik kleedde me rustig aan en merkte dat het me - voor het eerst? - niet zoveel kon schelen of ik er wel helemaal perfect uitzag. Als Amir op bezoek zou komen en me mooi zou vinden, dan zou dat het alleen maar moeilijker maken, dus het was beter om gewoontjes te zijn. Toch voelde het wel een beetje saai om nauwelijks make-up te dragen en mijn prachtige sieraden in mijn kamer te laten. Had ik me dan altijd alleen voor Amir mooi gemaakt, en niet voor mezelf?

Ik besloot om toch een ketting met een prachtige, dieprode steen te dragen, alleen voor mezelf, en liep vervolgens de deur uit om te gaan ontbijten. Wat zou ik vandaag eens gaan doen? Ik wilde mezelf zoveel mogelijk afleiden, zodat ik niet al te veel aan Amir en ons besluit van gisteravond zou denken. Een boek lezen misschien? Dansen zou ook vreemd zijn na gisteren, al wilde ik Marams dans nog wel graag oefenen, want daar waren we uiteraard niet meer aan toe gekomen na haar verhaal. Misschien was het juist goed om die confrontatie aan te gaan, om verder te gaan waar we gisteren gestopt waren… ik zou het haar straks wel even vragen. Hoe dan ook, de dans zou voor ons altijd een herinnering blijven aan het revolutionaire besluit wat we hadden genomen, dat wist ik zeker.

Tot mijn verbazing was Nazli de enige die al in de eetzaal was, maar het kwam me eigenlijk wel goed uit. Gisteren hadden we niet echt rustig kunnen praten, met al die anderen om ons heen, en daar had ik eigenlijk wel een beetje behoefte aan gehad. Ik wist niet zeker of ik die behoefte nog had, maar het was sowieso fijn om Nazli’s gezelschap te hebben, we begrepen elkaar nu eenmaal veel beter dan we de anderen begrepen. Aan haar zou ik wel kunnen vertellen wat Leyla had gezegd en misschien zelfs een beetje over mijn twijfels praten, hoewel dat laatste waarschijnlijk een beetje teveel gevraagd was.

“Oh Alina, ik ben zo blij dat je er bent!” riep Nazli toen ze me zag, en ik schrok een beetje van die enthousiaste begroeting. Had ze me nodig, was er iets met haar aan de hand? Ik bestudeerde haar gezicht toen ze naar me keek, maar er waren geen sporen van tranen te zien en ze keek ook niet verdrietig. Wat was er dan aan de hand?

“Goeiemorgen,” zei ik voorzichtig terwijl ik me naast haar op de bank liet zakken, “Waarom ben je zo blij om me te zien?” Pas toen ik de woorden zelf hoorde besefte ik dat het wel een beetje vreemd klonk, want het was natuurlijk niet gek dat vriendinnen blij waren om elkaar te zien. Toen Nazli me ook verbaasd aankeek, verduidelijkte ik mijn woorden vlug.

“Ik bedoel, ik vind het ook leuk om je te zien, maar je klonk wel heel erg blij, alsof je me ergens voor nodig had… is er iets aan de hand, kan ik je ergens mee helpen? En is het iets waar ik een gevulde maag voor nodig heb? Want die heb ik momenteel niet bepaald.”

“Pak gerust wat te eten, maar ik wil het je wel meteen vertellen, voordat er anderen in de eetzaal komen. Het is nogal eh… nou ja, zeg maar gerust dat het nieuws is.”

Dat maakte me wel nieuwsgierig, dus ik zei: “Steek van wal,” en pakte ondertussen een broodje en wat kaas, zodat ik iets te eten had tijdens Nazli’s verhaal. Het moest haast wel iets met Amir te maken hebben, aangezien dat het enige nieuws was wat er in de harem bestond… of zou ze een roddel over een van de andere meisjes hebben ontdekt? Even was ik bang en blij tegelijk bij het idee dat Nazli er misschien wel achter was gekomen dat Maram had gelogen. Dan zou alles weer veranderen, want dan was Amir lang niet zo fout als iedereen nu dacht en dan had Leyla ook een raar spelletje gespeeld.

“Ik was gisteravond als een van de laatsten naar bed gegaan, sowieso geloof ik niet dat we ooit zo lang zijn opgebleven… maar ja, normaalgesproken gaat iedereen wachten op de dwerg, en dat hoefde nu natuurlijk niet. Maar goed, ik was dus eindelijk in mijn kamer en wilde gewoon gaan slapen, en toen werd er ineens op de deur geklopt. Het bekende klopje, de bekende vraag, je kent het wel…”

Ik staarde Nazli verbaasd aan. Zij was gisteren door Amir gevraagd? Waarom in vredesnaam, wat wilde hij ineens met haar? Het was misschien niet zo aardig om zoiets te denken over je beste vriendin, maar ik vroeg me toch af waarom hij ineens had bedacht dat hij Nazli een avond wilde, zonder dat ze hem de dag daarvoor had verleid. Eigenlijk had ik verwacht dat hij Leyla zou vragen, nu zijn lust weer even gestild was, om haar weer te proberen te verleiden. Of anders misschien Raniya, de andere favoriete en degene die hij nog niet had beledigd, maar waarom Nazli? Zij was toch maar een heel gewoon meisje in de harem, geen speciale favoriete?

Ik probeerde echter te voorkomen dat al die dingen op mijn gezicht af te lezen waren, en ik leek
erin te slagen, want Nazli glimlachte en zei: “Ja, ik vond het ook vreemd, ik had verwacht dat hij Leyla zou vragen, of misschien Maram om zijn excuses aan te bieden. Maar goed, ik stond daar echt verstijfd, want ik had geen flauw idee wat ik nu moest gaan doen. Ik wilde uiteraard niet met hem naar bed, na wat hij Maram aan had gedaan, maar wat moest ik dan? Toch meegaan en hem dan weigeren, of op mijn kamer blijven? Ik was zo lang aan het twijfelen dat de dwerg nog een keer op mijn kamerdeur klopte en weer zijn vraag herhaalde, en toen besloot ik om toch maar gewoon te gaan. Een paar seconden later had ik er al spijt van… maar toen liep ik al heel stil achter de dwerg aan, nog stiller dan anders, want ik was zo bang dat iemand me zou horen en zou denken dat ik me niet aan de afspraak hield. Maar goed, we hadden toch geen afspraak gemaakt over wat we zouden doen als hij ons riep, alleen over dat we niet met hem naar bed zouden gaan, dus ik vond dat ik me niet schuldig hoefde te voelen.”

Ik kon me niet herinneren dat Nazli ooit zoveel gepraat had, met zoveel details over wat ze dacht en wat er precies gebeurd was… dit had ze in principe ook in één zin kunnen zeggen, of twee misschien. Ze was blijkbaar zenuwachtig, of bang dat ik af zou keuren wat ze gedaan had, maar waarom zou ik? In feite dacht ik dat ik ongeveer hetzelfde zou hebben gedaan, al hoopte ik dat het niet binnenkort getest zou worden. Uiteraard zou het makkelijker en misschien ook wel veiliger zijn om gewoon op mijn kamer te blijven als de dwerg kwam, maar hoe zou Amir dan ooit moeten weten waarom we hem niet meer wilden? En ik zou zijn gesprekken missen, zijn omhelzingen, zijn zoenen… of zou dat ook niet meer mogen? Nee, ik moest dat niet missen, want hij had zich fout gedragen, hij had misbruik gemaakt van Maram en hij respecteerde ons niet. Als je het van die kant bekeek, dan had Nazli in haar kamer moeten blijven en dan zou ik ook in mijn kamer moeten blijven.

“Ik denk dat ik hetzelfde zou hebben gedaan,” zei ik, en dat leek het juiste antwoord te zijn, want Nazli glimlachte en ging door met haar verhaal.

“Ik liep dus achter de dwerg aan en er schoten allemaal vreemde scenario’s door mijn hoofd, wat als Amir zich niets aan zou trekken van mijn weigering, wat als hij me zou slaan, wat als hij me direct de harem uit zou zetten en ik midden in de nacht bij mijn ouders zou moeten aankloppen met dit verhaal? Hierbinnen zijn we tenminste nog veilig, nu weten onze ouders nog van niets, maar als het uitkomt zullen ze niet blij met me zijn… ik weet zeker dat zij dan zeggen dat Maram liegt. Maar goed, ik dwaal een beetje af geloof ik.”

Dat deed ze zeker, en ik had liever gehad dat ze het niet had gedaan, want ik dacht zelf ook maar liever niet aan hoe mijn ouders zouden reageren. Hopelijk zouden ze mijn oordeel wel vertrouwen, hopelijk zouden ze begrijpen waarom ik hun kans om schoonmoeder en -vader van de koning te worden had verpest.

“Ik kwam dus aan bij de vertrekken van Amir, en toen hij de deur voor me opende, gebeurde er eerst hetzelfde als wat Maram ook al vertelde… hij besprong me bijna, hij wilde alleen maar aan me zitten en zei eigenlijk geen woord. Nou, als ik nog twijfels had gehad over Marams verhaal, dan waren die toen wel verdwenen… het is gewoon echt waar, het kon hem blijkbaar niet meer schelen wie ik was of wat ik te zeggen had. Ondanks dat hij gisteren nog met iemand naar bed was geweest… het was echt heel erg naar. Ik snap niet wat er met hem gebeurd is, waarom hij ineens zo doet. Aan de ene kant vraag ik me af of Leyla iets met hem heeft gedaan, of ze een of andere heks is… maar aan de andere kant weet ik ook wel dat heksen niet bestaan en dat hij gewoon echt zo is, maar dat we het altijd genegeerd hebben. Hoe dan ook, deze keer besloot ik dat het echt niet zo kon, en het was niet eens een moeilijk besluit. Op het moment dat ik zo behandeld werd, met Marams verhaal nog in mijn hoofd, kon ik echt niet anders dan te zeggen dat hij op moest houden en hem weg te duwen. Gelukkig was ik wel op tijd en luisterde hij wel naar mij, dat kan blijkbaar ook anders en ik was eigenlijk doodsbang dat hij gewoon door zou gaan, maar zo slecht is hij nog niet. Hij hield op en ging op het tapijt zitten, nog steeds zonder iets te zeggen, waardoor ik me nogal ongemakkelijk voelde. Eigenlijk had ik gewoon toen al weg moeten gaan… het was wel duidelijk dat dit geen leuke avond zou worden.”

Het klonk alsof het verhaal alleen nog maar erger zou worden, en eigenlijk was dit al geen fijn verhaal, hoewel het natuurlijk erger had gekund. Blijkbaar konden we allemaal echt maar beter bij Amir uit de buurt blijven, dat leek de boodschap van Nazli’s verhaal te zijn.

“Ik wist even niet wat ik moest zeggen, maar uiteindelijk vroeg ik hem waarom hij ineens zo veranderd was, waarom hij alleen nog maar met me naar bed wilde en niet meer met me wilde praten. Het was best moeilijk om dat te vragen, want ik zou uiteraard allerlei nare antwoorden terug kunnen krijgen, maar toch wilde ik het weten. Als hij me alleen maar als een soort lustobject zag, dan kon ik dat maar beter weten en gewoon bij hem uit de buurt blijven. Ik wilde weten wat hem bezielde, waarom hij Maram zo had behandeld, waarom hij zo doet sinds Leyla er is. Eigenlijk hoopte ik nog dat zij iets vreemds met hem had gedaan en dat hij zich dat toen zou realiseren en dan meteen weer de oude vertrouwde Amir zou worden. Maar ergens begrijp ik nu ook wel dat hij nooit die ‘oude vertrouwde Amir’ is geweest, want iemand kan niet zo ontzettend veranderen in een week, dat moet gewoon in hem hebben gezeten.”

Met dit verhaal werden dus een voor een mijn uitvluchten kapot gemaakt… het was niet meer mogelijk dat Maram gewoon gelogen had, want Nazli’s verhaal leek teveel op het hare. Mijn verhaal leek overigens ook teveel op dat van Maram, dus eigenlijk had ik sowieso al wel geweten dat Maram de waarheid sprak, maar nu kon ik het echt niet meer ontkennen. Maar nu was het ook eigenlijk al niet meer mogelijk dat Leyla iets vreemds met Amir had gedaan, een vorm van magie of wat dan ook… en eigenlijk had ik ook dat al geweten, maar nu Nazli het hardop zei leek het toch meer waar. Natuurlijk had Leyla geen magie gebruikt, natuurlijk kon ze niet zoveel doen. We moesten gewoon accepteren dat Amir niet was wie we altijd hadden gehoopt dat hij was. Voor mijn gevoel was het al de honderdste keer dat ik dit tegen mezelf zei.

“Hij was heel lang stil, zo lang dat ik me afvroeg of hij me wel had gehoord en of hij ooit wel zou antwoorden, maar uiteindelijk zei hij toch iets. Volgens hem kon hij er ook niets aan doen, was dit gewoon hoe mannen waren, zou iedere man gek worden als hij een periode niet met een meisje naar bed kon. Wij moesten dat maar gewoon accepteren, het betekende heus niet dat hij niet verliefd kon worden of dat praten niet belangrijk was of dat hij ons alleen maar als een lustobject zag, maar zo was het nu eenmaal en daar konden we niets aan veranderen. Het speet hem, maar hij kon er ook niets aan doen, dat was zo’n beetje de strekking van zijn verhaal.”

“Wat, wij moeten maar gewoon accepteren dat hij zo is, wat is dat nou voor onzin? Moeten we dan ook maar gewoon accepteren dat hij ons niet respecteert en dat hij niet met ons wil praten en dat hij andere namen noemt tijdens het vrijen en dat hij doet alsof… ik begin wel echt als Leyla te klinken nu he? Maar zeg me alsjeblieft dat je hem goed op zijn nummer hebt gezet, want het is gewoon niet waar wat hij zegt. Niet alle mannen zijn zo, dat kan ik me niet voorstellen, en hij was zelf toch ook niet zo voor hij vijfentwintig werd? Het komt gewoon doordat hij altijd heeft gekregen wat hij wil, maar het is onzin dat mannen gewoon zo zijn. Vertel eens, wat heb je tegen hem gezegd?”

Ik wond me echt op, maar ik was gewoon boos dat Amir zoiets tegen Nazli had durven zeggen, dat hij zich durfde te verschuilen achter zulke algemeenheden die bovendien niet eens waar waren. Niet dat ik nu zoveel ervaring had met mannen, maar ik kon me gewoon niet voorstellen dat elke vrouw elke nacht met haar man naar bed ging, of dat mannen een soort verslaving ontwikkelden op het moment dat ze voor het eerst met een vrouw naar bed gingen. Het was gewoon laf van hem om zoiets te zeggen.

Het werd ook steeds makkelijker om negatieve dingen over Amir te zeggen en te denken, ergens begon ik echt een afkeer van hem te ontwikkelen, zelfs na zo’n korte tijd. Ik hoefde hem niet meer te verdedigen en ik ging het ook niet meer doen, want hoe meer ik over hem hoorde, hoe minder ik het gevoel had dat ik hem ooit nog zou willen zien. Het zou eigenlijk wel raar zijn om hem weer te zien, straks… de vorige keer dat ik hem had gezien was hij bezig met zijn excuses aanbieden omdat hij de verkeerde naam had genoemd, maar wilde ik hem wel nog steeds, en wilde ik ook nog steeds mijn uiterste best doen om hem te verleiden. Ik had me zelfs zorgen gemaakt over of hij me nog wel zou willen na deze pijnlijke gebeurtenis, want misschien wilde hij er liever nooit meer aan herinnerd worden… wat stom om me daar druk over te maken, dat was toch niet het belangrijkste?

“Uiteraard vond ik het geen acceptabel antwoord, ik dacht min of meer dezelfde dingen als jij, en toen ben ik ook best wel boos geworden. Ik zei dat het niet klopte, dat hij voor zijn vijfentwintigste toch ook niet zo’n behoefte had gehad hieraan, dat hij zich maar in moest houden want dat dit echt stom gedrag was, en dat hij met een zwangere vrouw ook niet elke dag naar bed kon gaan. Het lijkt wel alsof hij helemaal niet meer heeft nagedacht over zijn toekomst, over het feit dat hij ooit koning moet worden en moet trouwen en kinderen op moet voeden en een land moet regeren. Toen ik dat allemaal zei, toen was hij geloof ik wel verbaasd, maar hij reageerde er niet eens echt op. Hij bleef alleen maar zeggen dat het heel normaal was en dat ik me aanstelde, zo vaak dat ik het bijna ging geloven, maar toen herinnerde ik me alles weer wat Leyla en Maram hadden gezegd en wist ik dat hij onzin praatte en dat ik gelijk had. Toen ben ik maar weggegaan, en hij riep me nog na dat er voor mij tien anderen zouden zijn… hij heeft uiteraard nog geen idee van de afspraak die we gemaakt hebben, maar ik denk wel dat iedereen zich eraan heeft gehouden vannacht, zelfs als hij na mij nog iemand anders bij zich heeft gevraagd. Nou, ik ben blij dat ik dit verhaal kwijt ben.”

Ze zuchtte opgelucht en ik glimlachte even, maar ik was nog helemaal vol van haar verhaal. Amir wist dus nu misschien wel wat er aan de hand was, het zou hem toch in ieder geval op moeten vallen dat hij de afgelopen week geen normale avond meer met een meisje had gehad en dat drie meisjes achter elkaar hem hadden afgewezen… ik wou dat ik ook zo dapper was geweest, maar toen ik bij hem was, wist ik nog niet wat Nazli nu wist. Maram was wel echt dapper geweest.

“Dus nu weet hij het misschien wel, nu begint het pas echt,” fluisterde ik, want het leek niet gepast om dit hardop te zeggen in deze eetzaal, ook al had Nazli haar verhaal heel hard gedaan en zou iedere meeluisteraar het hebben kunnen horen. Misschien had Amir hier al mensen zitten, misschien luisterden de dienstmeisjes naar onze verhalen en vertelden ze ze door. Ach, wat maakte het eigenlijk ook uit? Het was niet verboden om elkaar dingen over Amir te vertellen, en hij zou snel genoeg merken dat Nazli niet de enige was die niet meer met hem naar bed wilde. Hoe eerder hij wist wat er aan de hand was, hoe eerder wij zouden weten hoe het nu verder ging met ons. En hoewel ik daar bang voor was, was in spanning zitten misschien nog wel erger dan gewoon weten welke nare dingen er gingen gebeuren.

“Ja, nu zullen we pas echt merken wat er gaat gebeuren. Ik was zo zenuwachtig gisteravond… maar uiteindelijk ook wel heel trots op mezelf, dat ik het toch gezegd en gedaan had, dat ik me niet zomaar aan hem heb overgegeven.”

Ze bloosde een beetje terwijl ze het zei, en ik glimlachte.

“Het was inderdaad best dapper van je, goed dat je toch hebt volgehouden,” zei ik, “Misschien moeten we afspreken dat we ook niet meer naar hem toegaan, dat maakt het allemaal wat makkelijker voor ons en dan heeft hij in ieder geval geen valse hoop meer. Anders gaat hij straks alle meisjes af en komt er dan pas achter dat niemand hem meer wil, dan wordt het alleen maar meer gedoe.”

Nazli knikte en glimlachte, en ik wist dat ik in ieder geval het juiste had gezegd.

***