(no subject)

[risana_schrijft]

Hoofdstuk 10

Uiteindelijk was de dag toch nog wat beter geworden dan hij was begonnen, gelukkig maar. Ik had Nazli redelijk kunnen troosten en na het eten was ze zelfs weer behoorlijk vrolijk geweest, ook al had ze de andere meisjes nog niet onder ogen durven komen. Ik was ook wel trots op haar, ze had het toch maar geprobeerd, en zij kon er ook niets aan doen dat het niet zo was gegaan als ze had gehoopt. Nazli was ook gegroeid in de afgelopen dagen en ik hoopte maar dat zij hetzelfde van mij zou denken, al had ik niet dit soort opvallende dingen gedaan om het duidelijk te maken.
Na het eten had er echter weer een gespannen sfeer gehangen in de eetzaal, waar de meeste meisjes waren blijven zitten. Het was duidelijk dat we elkaar niet vertrouwden en ook dat veel meisjes twijfelden over wat ze nu vanavond moesten doen als er op hun deur werd geklopt. Ik wist het zelf ook niet… ik wist wat ik zou moeten doen, ik wist wat ik Nazli had beloofd deze middag, maar ik wist niet of ik het vol zou kunnen houden. Maar zou ik het ook echt doen? Nazli leek me te vertrouwen, maar ik vertrouwde mezelf eigenlijk een stuk minder. En als ik mezelf al niet vertrouwde, dan kon ik de anderen zeker niet vertrouwen.

Na een kwartier was ik maar gewoon naar mijn kamer gegaan, want het leek er niet op dat het veel gezelliger zou worden dan dit. Zelfs het naar mijn kamer gaan was blijkbaar al reden voor achterdochtige blikken, maar ik had ze genegeerd… het was ook onzin, alsof het zin had om vroeg naar bed te gaan zodat de dwerg me in mijn kamer aan zou treffen, hij zou nooit komen terwijl er nog meisjes in de gemeenschappelijke ruimten waren. Als Maram echt wilde dat er niemand met Amir naar bed zou gaan, dan kon ze dus maar beter elke nacht in de gemeenschappelijke ruimte blijven, want ik wist bijna zeker dat er dan niets zou gebeuren, in ieder geval niet de eerste paar dagen.

Ik was gewoon naar mijn kamer gegaan omdat ik moe was en niet wilde roddelen of achterdochtig kijken, wat de enige opties leken te zijn in de eetzaal. Waarom moesten ze daar moeilijk over doen? Aan de ene kant wilde ik dolgraag weten wat er nu over mij gezegd werd, maar aan de andere kant wist ik ook dat ik het maar beter niet kon weten. Het maakte niet uit, wat ze zeiden was toch niet waar en dus zou het me ook niet moeten raken.

Tot mijn verbazing kon ik echter helemaal niet slapen toen ik eenmaal in mijn kamer was en in bed lag, ik was ineens weer klaarwakker… het leek wel alsof mijn lichaam ergens op wachtte. Ik was toch niet werkelijk aan het wachten op het klopje van de dwerg? Of waren het alle andere dingen die er gebeurd waren, die me wakker hielden?

Er was natuurlijk genoeg aan de hand, genoeg waar ik over kon piekeren, maar dat had ik al zoveel gedaan de laatste tijd. Af en toe werd ik zo gek van mijn eigen gedachten, wat moest ik er nou mee? Kon het niet gewoon even stil blijven?

Net op het moment dat mijn ogen eindelijk een beetje dicht begonnen te vallen, hoorde ik het zo gevreesde en gewenste klopje. Amir wenste mijn aanwezigheid in zijn vertrekken, en er was weinig twijfel over wat hij daar met me zou willen doen. Ik lag verstijfd in mijn bed, niet wetende wat ik moest doen… moest ik reageren? Ik moest sterk zijn, ik moest me houden aan mijn afspraak met Nazli, ik herinnerde me nog al te goed dat ik die ochtend nog had gedacht dat het niet verstandig van haar was geweest om naar Amir te gaan. Zou ik dan nu net zo onverstandig zijn, dat mocht toch niet? Dat zou hypocriet zijn. Ik moest hier blijven liggen, ik mocht niet naar Amir toe, het zou toch niet fijn zijn daar, ik zou me er niet goed bij voelen. Ik moest sterk zijn en blijven liggen.

En toch, het was zo moeilijk, ik bleef steeds maar nadenken over alle andere meisjes die hij misschien na mij zou gaan vragen en die misschien wel ja zouden gaan zeggen. Wat als hij nu bij Adara langsging, of bij Nanna, en als zij zich dan niet gebonden voelden door een afspraak? Ik kon het idee nauwelijks verdragen dat Amir bij een ander meisje zou zijn, ik wilde er niet eens aan denken, en dat was echt niet omdat ik zo’n medelijden had met dat meisje. Ik vond het gewoon zelf nog steeds moeilijk om nee te zeggen op dit moment, om hardop te zeggen dat ik niet wilde, dus bleef ik maar liggen en hoopte dat de dwerg vanzelf weg zou gaan.

Hij klopte echter nog een keer, en nog een keer, net zolang tot ik bang was dat de hele gang hem zou horen, en dus stond ik uiteindelijk toch maar op uit bed en opende de deur, al was ik bang dat ik de verleiding toch niet zou kunnen weerstaan. Als ik nu met de dwerg meeging dan was ik de enige die kans maakte om koningin te worden voor vanavond… niemand zou het toch te weten hoeven komen?

Nee, dat was niet waar, op het moment dat ik zwanger was zou iedereen het weten. Nazli zou me nooit meer aan willen kijken, dat had ze hardop gezegd, dat ze het meisje dat zwanger zou worden van Amir nooit meer aan zou willen kijken. Kon ik daarmee leven? Erger nog, kon ik nog wel met mezelf leven als ik nu toch ja zou gaan zeggen?

Ik wist het antwoord nog niet toen ik de deur volledig open had gedaan en de dwerg kon zien, die voor het eerst geen eerbiedige uitdrukking op zijn gezicht had, maar bijna wanhopig keek. Wat was er met die arme man aan de hand, vond hij het zo verschrikkelijk dat ik niet open had willen doen? Ik kon me niet voorstellen dat het voor hem nou werkelijk zo belangrijk was…

“Vrouwe Alina, prins Amir wenst uw aanwezigheid in zijn vertrekken, wilt u alstublieft komen?”
Dat alstublieft had hij er nog nooit eerder bij gezegd, en ik trok mijn wenkbrauw op. Zou Amir het zo hebben verwoord of vroeg de dwerg zelf of ik alstublieft mee wilde komen? Zijn manier van gedragen leek op het tweede te wijzen, maar ik begreep gewoon niet goed waarom, wat maakte het voor hem nou uit met welk meisje zijn meester het bed vanavond zou delen?

Maar nu moest ik antwoord geven, het maakte niet uit wie het ‘alstublieft’ had toegevoegd, ik
moest nu gaan zeggen dat ik het echt niet wilde, dat Amir me niet goed had behandeld en dat de dwerg dat maar tegen hem moest zeggen, dat ik gewoon weigerde… het moest, ik had het aan Nazli beloofd, ik had het aan mezelf beloofd, ik had het min of meer aan de groep beloofd, al hadden ze niet allemaal dezelfde belofte gemaakt. Ik moest denken aan Maram, aan wat er met haar gebeurd was, aan wat er met mij gebeurd was, aan het feit dat Amir een klootzak was en mij niet verdiende. Ik kon toch niet anders dan nu nee zeggen? Ik zou me toch dood schamen als ik nu wel met hem naar bed ging? En het zou alleen maar makkelijker zijn om nu al nee te zeggen tegen de dwerg, ook al zag hij eruit alsof hij heel graag wilde dat ik ja zou zeggen. Nee zeggen tegen Amir zou pas echt moeilijk zijn, ik snapte niet dat Nazli er toe in staat was geweest, ik zou dat echt niet zijn. Dus moest ik het nu zijn.

“Nee, ik wil vanavond niet met je meester naar bed en ook niet met hem praten, hij heeft zich verschrikkelijk gedragen tegenover ons en daar moet hij maar eens voor gestraft worden,” zei ik zo hard dat anderen me misschien wel hoorden, maar dat maakte me niet uit, want dit was iets waar ik oprecht trots op was. Ik had het gezegd, ik had niet toegegeven, dat vond ik persoonlijk wel een applausje waard, al dacht ik niet dat iemand werkelijk voor me zou gaan klappen. Dan moest ik het zelf maar doen, want ik had mezelf best een beetje verbaasd door dit te zeggen.

“Vrouwe, alstublieft! U bent de laatste van de hele gang, mijn meester heeft gezegd dat ik absoluut iemand mee moet brengen, anders dan… ik weet niet wat, maar het wordt vast niet veel goeds!”

De uitbarsting van de dwerg was zo onverwachts, dat ik me vast moest houden aan mijn deurpost om niet om te vallen. Wat moest ik hier nu weer van denken? Allereerst was er de scherpe pijn dat ik blijkbaar de laatste was die Amir gevraagd had, in plaats van een van de eersten… gaf hij dan zo weinig om me, vond hij me zo slecht in bed en naar en lelijk en weet ik veel? Waarom was ik als laatste gevraagd?

Het duurde echter nog geen seconde voor ik al besefte dat hij blijkbaar gewoon heel erg hopeloos was, als de dwerg opdracht had gekregen om de hele gang langs te gaan… het klonk alsof het Amir niet eens meer kon schelen wie er bij hem op bezoek kwam, als het maar een meisje was. Wanneer was hij zo’n afschuwelijk persoon geworden, waarom had ik dat niet eens gemerkt? Blijkbaar was hij nu zelfs al bezig om zijn bedienden te bedreigen als ze er niet voor zorgden dat hij met iemand naar bed zou willen gaan. Dit zou best eens de genadeklap kunnen zijn voor het stemmetje in mij wat nog steeds niet kon leven met het feit dat een ander meisje er met hem vandoor zou kunnen gaan. Of nou ja, ik zou het waarschijnlijk nog steeds niet kunnen verdragen, maar alleen omdat ik het zo zielig zou vinden voor dat meisje, niet omdat ik jaloers op haar was. Hoe kon hij nou zoiets doen, begreep hij echt helemaal niets van meisjes, ondanks dat hij er een hele hoop intiem kende?

“Het spijt me, maar ik kan het echt niet doen, al vind ik het ook verschrikkelijk voor je,” zei ik. Ik meende het niet echt, want ik kende de dwerg niet en had me er nooit mee bezig gehouden dat hij misschien ook wel gevoelens had, maar het klonk wel goed. En eigenlijk was het ook wel zielig voor de arme man, hij kon er ook niets aan doen dat er een boerenmeisje in de harem was verschenen dat alles had veranderd… hij was maar een bediende, nog niet eens een pion in het spel van de adel.

“Wat is er toch aan de hand, waarom wil ineens niemand meer?” vroeg de dwerg.

Ik twijfelde even, maar besloot dat ik beter geen antwoord kon geven. Waarschijnlijk roddelden de bedienden onderling al genoeg en het zou hem vast ook weinig moeite kosten om het verhaal te horen te krijgen, aangezien er altijd wel bedienden rondliepen in de harem die onze vergaderingen konden afluisteren, maar ik wilde niet degene zijn die hem deze fantastische roddel in handen zou spelen. Bedienden opzetten tegen hun meesters zou best wel eens een misdaad kunnen zijn, ik herinnerde me nog goed dat mijn ouders vreselijke problemen hadden gehad met een liegend kamermeisje, dat wilde ik de koninklijke familie niet aandoen. Wat voor iemand Amir ook mocht zijn, zijn moeder was in ieder geval een fatsoenlijke vrouw en die verdiende beter dan dit.

“Het gaat je niet bepaald veel aan, of wel? Breng mijn bericht maar over naar je meester en zeg erbij dat het echt niet beter wordt als hij zijn bedienden gaat straffen voor dingen waar ze niets aan kunnen doen, meer kan ik niet voor je doen.”

Dat was natuurlijk niet waar, want ik zou best met de dwerg mee kunnen gaan naar Amirs vertrekken om hem daar persoonlijk af te wijzen, maar dat wilde ik niet en durfde ik ook niet. Niet omdat ik bang was dat ik me toch zou laten overhalen om met hem naar bed te gaan - wat kon er toch veel veranderen in vijf minuten - maar omdat ik bang was voor wat hij zou kunnen doen. Daar waren in ieder geval geen bedienden aanwezig, maar dus ook niemand die me zou kunnen helpen.

“Goed dan… ik zal nog een paar van de anderen proberen, misschien dat zij beter gestemd zijn dan u, vrouwe,” zei de dwerg. Hij was duidelijk van plan om schuldgevoelens op te wekken, maar dat zou hem niet lukken, ik had al genoeg aan mijn hoofd en de gevoelens van bedienden deden me niet zoveel. Misschien zou hij meer geluk hebben bij een van de meisjes die verderop in de gang woonden.

Ik keek de kleine man na, maar besefte me toen dat het behoorlijk gênant zou zijn als een van de andere meisjes me zou zien als ze haar deur straks weer opendeed voor de dwerg, dus ik sloot de deur vlug en ging weer op bed liggen.

Dit was het dus, het einde van mijn gevoelens voor Amir… of nou ja, dat had ik natuurlijk al wel vaker gedacht, maar nu leek ik in ieder geval weer een flinke stap verder te zijn. Dacht hij nou echt dat hij zich hiermee populair maakte, of maakte het hem gewoon allemaal niets meer uit? Was alles nep geweest, alle gesprekken die we hadden gehad, de keren dat we eerst een uur lagen te zoenen en knuffelen voordat er kleren uit gingen? Het moest haast wel, al wist ik het ook niet zeker. Misschien was het de laatste tijd gewoon heel snel gegaan, misschien was hij vroeger best een lieve man geweest, maar was hij inderdaad verwend door al die vrouwelijke aandacht steeds. Had het geholpen als wij hem niet collectief verwend hadden en alles hadden gedaan wat hij vroeg? Hadden wij Amir misschien zelf verpest en moesten we ons daar schuldig over gaan voelen?

Dat laatste in ieder geval niet, maar ik wist wel dat het mogelijk was om kinderen te verpesten door ze veel te veel te verwennen. Raniya was daar een voorbeeld van, al viel het bij haar eigenlijk nog wel mee… misschien was ze ook wel niet echt verwend, maar deed ik graag alsof het zo was zodat ik een reden had om haar vervelend te vinden. Er waren ook enkele voorbeelden van jongetjes die wel echt verschrikkelijk verwend waren, die alles kregen waar ze om vroegen en die op handen werden gedragen door hun ouders, en van hen was nooit veel goeds gekomen. Ik kende er wel een paar, jongens van mijn leeftijd nu, maar ze gedroegen zich nog steeds alsof ze twaalf waren en iedereen naar hen moest luisteren. Eigenlijk klonk dat wel een beetje als Amir, hadden wij dan toch zijn goede opvoeding teniet gedaan?

Nee, er was een groot verschil tussen Amir en de jongens die ik kende. Amir was een volwassen man en zou zich niet zo moeten laten beïnvloeden door hoe mensen hem behandelden, terwijl die jongens nog jong waren geweest en niet beter hadden geweten. Nee, wij hoefden ons niet schuldig te voelen, ook al hadden we best beter kunnen zijn dan dit. Het was Amir die fout zat, en dat zag ik nu eindelijk pas volledig in… en het was Amir die de gevolgen daarvan zou moeten dragen, ook al was het maar een paar dagen of weken, tot zijn vader een oplossing had verzonnen.
Met die gedachte in mijn hoofd viel ik uiteindelijk in slaap.

***

De volgende ochtend realiseerde ik me pas dat blijkbaar iedereen zich aan de nietbestaande afspraak had gehouden, als de dwerg de hele gang door was gegaan en uiteindelijk bij mij was uitgekomen… zelfs Raniya, Adara en Nanna waren niet naar Amir toe gegaan, ook al hadden ze gepleit voor de mogelijkheid om dat wel te doen. Aan de ene kant was dat fijn, omdat geen van de meisjes die ik kende zich blijkbaar vrijwillig opgaf om misbruikt te worden en omdat Amir zo pas echt gestraft werd, maar aan de andere kant was het ook een beetje eng. Nu moesten ze wel een andere manier vinden om Amir een vrouw te bezorgen, en de opties daarvoor waren niet zo aantrekkelijk.

Ach, dat waren zorgen voor een later tijdstip, vandaag zou er vast nog niets gebeuren. Ik vroeg me af of het al wel helemaal tot Amir was doorgedrongen dat we bewust in staking waren en dat het zijn eigen schuld was… ja, waarschijnlijk wel, want hij was behoorlijk intelligent. Maar toch, hij zou het vast niet de eerste dag al aan zijn vader vertellen, het was nogal beschamend. Als ik hem was, zou ik eerst een andere oplossing proberen te vinden, zoals op bezoek komen in de harem en daar in eigen persoon meisjes proberen te verleiden.

Dat zou ook nog best gênant kunnen worden, en ik had geen flauw idee hoe de meeste meisjes daarop zouden reageren. Ikzelf zou nu vast wel bij hem uit de buurt kunnen blijven en hem misschien wel stiekem kunnen uitlachen als hij het probeerde, maar gold dat voor iedereen? Misschien moest ik het verhaal maar verspreiden dat hij iedereen had geprobeerd en zijn bediende had bedreigd, dat zou de meeste meisjes er nog meer van overtuigen dat hij echt niet de juiste man voor hen was… aan de andere kant was het niet echt een positief verhaal geweest voor mij, want ik was nog steeds het laatste meisje geweest dat werd gevraagd. Nee, ze moesten er zelf maar achter komen, ze hadden genoeg argumenten om een goede afweging te maken, zelfs als Amir leuk kwam doen in de harem.

Ik kleedde me vlug aan en ging zoals altijd direct naar de eetzaal, in de hoop dat er wat mensen aanwezig zouden zijn met wie ik mijn verhaal wel kon delen. Eigenlijk bedoelde ik dus Nazli, en misschien dat zij het dan weer zonder namen te noemen aan de rest zou kunnen vertellen, al was de kans nog steeds vrij groot dat men zou weten dat ik de laatste was geweest.

In de eetzaal zag ik dat er al enkele mensen zaten te eten, maar niemand bij wie ik nu graag wilde gaan zitten, met uitzondering van Maram misschien. Maar zij zou vast ook alleen maar kunnen praten over hoe vreselijk het was dat Amir haar had durven vragen na wat hij haar de vorige keer had aangedaan, en daar had ik niet zoveel zin in. Misschien was het een beter idee om in stilte van mijn ontbijt te genieten en me niet te laten afleiden door anderen.

Ik ging zitten en pakte een paar broodjes en een kop thee, klaar voor een rustig ontbijt, maar het mocht niet zo zijn… tot mijn verbazing kwam plotseling een bekende gedaante de eetzaal in.

“Sultane,” fluisterde ik zachtjes. Wat deed zij hier op dit vroege tijdstip, naar wie was ze op zoek? Ze had zich al een tijdje niet in de harem laten zien, maar dat kwam wel vaker voor, ik kon me niet voorstellen dat ze zich ineens had beseft dat ze ons heel erg miste… nee, er was eigenlijk maar een reden waarom ze hier kon zijn, Amir had al met haar gepraat. Maar waarom was ze dan naar mij op zoek? Ik zag namelijk al meteen dat ze mij wilde hebben, haar ogen waren strak op me gericht en ze liep met zelfverzekerde stappen in mijn richting, dus er was weinig twijfel over mogelijk. Ik had toch niets bijzonders gedaan, kon ze niet beter met Leyla gaan praten?

Ik kon me niet herinneren dat ik ooit zo gespannen was geweest door de aanwezigheid van Sultane, maar nu schoten er echt allerlei wilde ideeën door mijn hoofd. Was er vanochtend vergaderd en kwam ze me nu vertellen dat ik gedwongen zou worden om met Amir te trouwen en zo snel mogelijk zwanger te worden? Hadden mijn ouders hier lucht van gekregen en wilden ze via Sultane een preek geven over hoe dom het was om dit te doen?

“Alina, ik wil je graag even privé spreken, kunnen we naar je kamer gaan?”

Sultane viel direct met de deur in huis en ik kon niets anders doen dan knikken, want een scène schoppen in de eetzaal was natuurlijk onmogelijk en ook onwenselijk. Ze zou me geen kwaad doen, daar geloofde ik heilig in, dus ik moest alleen haar eventuele boze woorden negeren. Dat kon ik toch wel, ik was toch geen klein kind meer? Dit was Sultane, een vriendin van mijn moeder en een vrouw die altijd lief voor me geweest was, ik hoefde me toch geen zorgen te maken over wat zij me aan zou kunnen doen? Nou ja, tenzij ze als boodschapper van ander slecht nieuws kwam…

De tocht naar mijn kamer leek wel eindeloos te duren, en al die tijd zeiden we geen woord tegen elkaar, maar eindelijk waren we dan toch aan het einde van de gang en kon ik mijn deur voor haar openen. Gelukkig waren we verder niemand tegengekomen, het moest wel raar zijn om Sultane hier in de gang te zien en haar vervolgens een kamer in zien gaan, al zouden nieuwsgierige meisjes in de eetzaal alle antwoorden kunnen vinden die ze zochten.

Pas toen ik de deur van mijn kamer achter me had dichtgedaan, begon Sultane te praten.

“Alina, je zult je wel afvragen waarom ik nu juist jou moet hebben, en dat is vooral omdat ik je goed ken en weet dat je een redelijk iemand bent met wie valt te praten, dat moet je wel van je moeder geleerd hebben. Mag ik hier gaan zitten?”

Ik knikte en dacht razendsnel na wat deze woorden konden betekenen. Ze was hier blijkbaar niet gekomen om me slecht nieuws te vertellen, maar om met me te praten… dat was misschien nog wel erger, vooral nu ze begon over hoe redelijk ik was en over mijn moeder. Dit was gewoon een manier om me over te halen, vermoedde ik, en het zou moeilijk zijn om in zo’n situatie nee te zeggen tegen Sultane en haar uit te leggen wat er aan de hand was. Ik zou echt mijn best moeten doen.

“Dank je,” zei Sultane terwijl ze zich op de enige stoel in mijn kamer liet zakken, en zelf ging ik dus maar op het bed zitten, veel opties waren er niet meer. Gelukkig keek Sultane niet op me neer, we zaten op gelijke hoogte, zo voelde het ook een stuk gelijkwaardiger. Ik kon het best, ik was juist volwassen en redelijk als ik mijn standpunt uitlegde en er bij bleef, niet als ik het ineens met Sultane eens zou zijn omdat ik het moeilijk vond om nee te zeggen.

“En ik heb echt iemand nodig om eens goed mee te praten,” hervatte ze de draad van haar verhaal weer, “want zoals je waarschijnlijk wel weet hebben we een probleem. Amir vertelde me dat hij gisteravond geen enkel meisje zo ver kon krijgen om hem te bezoeken, zelfs jou niet, en dat dit geen eenmalige actie is maar blijkbaar iets wat jullie vol willen houden. Uiteraard brengt dat ons allemaal in een heel lastige positie… je weet dat mijn man al erg oud is en graag het koningschap neer wil leggen, maar dat Amir niet gekroond kan worden voor hij een vrouw heeft die zwanger is. En als geen enkel meisje hem wil bezoeken, dan kan hij ook niemand zwanger maken, zo simpel is dat.”

Ja, dit hoefde ze mij echt niet uit te leggen, hier had ik de afgelopen dagen al genoeg over nagedacht. Ik knikte gewoon maar, want het echte verhaal zou pas later komen, dit was maar een inleiding.

“Vandaar dat ik graag van jou wil weten wat er nu precies aan de hand is, zodat het probleem tussen jullie en Amir opgelost kan worden. Zou je me uit kunnen leggen wat er nu precies aan de hand is? Amir was er erg vaag over, waardoor ik er nu al min of meer van overtuigd ben dat het probleem bij hem ligt, en niet bij jullie.”

“Dat klopt wel, en ik vrees dat het echt niet opgelost kan worden,” zei ik, en Sultane zuchtte hoorbaar. Eigenlijk was dit maar een inleidende zin geweest, maar ik wist niet goed wat ik hierna moest zeggen. De waarheid? Het was wel verschrikkelijk gênant om met de moeder van Amir te moeten bespreken wat haar zoon had gedaan, als ik zijn moeder was zou ik me rot schamen… was er niet iets anders wat ik kon vertellen, kon ik niet gewoon net zo vaag zijn als Amir? Maar nee, Sultane had ook recht op de waarheid, dan kon ze daarna zelf besluiten wat ze ermee ging doen. Ik kon wel gaan liegen, maar wat als ze dan besloot dat het blijkbaar allemaal niet zo erg was en één van ons zou gaan dwingen? Alleen de waarheid zou misschien iets op kunnen lossen, al zou ik niet weten hoe.

“Het probleem is… Amir heeft een aantal meisjes echt heel naar behandeld, en daarmee laten merken dat hij eigenlijk voor ons allemaal niet genoeg respect heeft. Dat vinden we heel erg en daarom wil niemand van ons meer met hem trouwen, zo simpel ligt het.”

Het was nog maar een deel van de waarheid, maar het was zo moeilijk om haar recht in haar gezicht te vertellen dat haar zoon zich echt verschrikkelijk gedroeg. Ik kon me niet goed voorstellen hoe ze erop zou reageren, zou ze boos worden, zou ze gaan huilen, zou ze heel erg stil worden? Zo goed kende ik haar nu ook weer niet, dat ik dat soort dingen zou kunnen voorspellen.

“Wel, is dat niet op te lossen door hem gewoon zijn excuses aan te laten bieden? Hij heeft me vanochtend verteld dat hij het ook een heel erg nare situatie vindt, maar dit is toch wel op te lossen? Of… wat is er precies gebeurd?” Die laatste vraag klonk bijna angstig, en ik vond het echt heel naar om er antwoord op te moeten geven, maar toch ging ik het doen.

“Hij heeft twee meisjes bij de verkeerde naam genoemd tijdens… je weet wel. Ook was er een ander meisje dat halverwege besloot dat ze het toch niet meer wilde en toen is hij nog een tijdje doorgegaan, ook toen ze al aan het gillen was dat ze het echt niet wilde. En tenslotte draait het bij hem de laatste tijd nog maar om één ding, er wordt niet meer gepraat of geknuffeld of wat dan ook, en het lijkt hem niet eens meer veel uit te maken wie er bij hem is… gisteravond is zijn bediende de hele gang langs geweest, voor zover ik weet zonder een voorkeursvolgorde, hij moest er gewoon voor zorgen dat er iemand bij Amir kwam, het maakte niet uit wie. Nu, op zo’n manier willen wij gewoon niet behandeld worden, dat kan echt niet.” Ik realiseerde me ineens dat het misschien niet zo handig was om mijn sterkste argument tussen de andere twee in te noemen, dus ik zei nog vlug: “Vooral het tweede, dat kan echt niet, zoiets kunnen we gewoon niet accepteren.”

Ik had de hele tijd naar de vloer gekeken, maar nu keek ik naar Sultane, en ze keek erg geschokt. Dat zou ik natuurlijk ook zijn als ik zo’n verhaal te horen zou krijgen… ik kon me echt niet voorstellen wat er nu door haar heen ging, het was wel duidelijk dat ze dit echt niet had verwacht.

“Dat is wel echt heel erg naar voor jullie, ja,” zei ze uiteindelijk. “Maar toch… hij is bereid om zijn excuses aan te bieden, dat weet ik zeker, en uiteraard zal het daarna nooit meer gebeuren. Krijgt hij geen tweede kans? Krijgt mijn man geen tweede kans? Want het gaat me hier vooral om hem, ik zie hoe hij eronder lijdt dat Amir nog steeds geen vrouw heeft…”

Ik wist niet wat ik had verwacht, maar dit in ieder geval niet… één zinnetje over dat het wel heel erg naar was, en verder niets? Ze ging me toch niet vertellen dat zij het normaal vond, dat ze hier niet heel erg van geschrokken was, dat ze zich niet schaamde voor haar zoon? Nou ja, ze keek wel geschrokken, maar haar woorden toonden dat niet echt… ik was eigenlijk wel teleurgesteld. En dan probeerde ze ook nog eens op mijn gevoel te spelen door haar man te noemen, was dat voor haar nu het belangrijkste? Ik had altijd gedacht dat zij af en toe in de harem was omdat ze voor ons wilde zorgen, maar als het puntje bij het paaltje kwam dan waren we blijkbaar toch niet echt belangrijk. Niet belangrijk genoeg om er rekening mee te houden in
ieder geval.

“Kan het je niet schelen dat er een paar meisjes heel erg zijn gekwetst door Amir? Natuurlijk vinden we het vervelend dat de koning nu nog langer koning moet blijven, maar wat moeten we dan, een echtgenoot nemen waar we van walgen en die ons slecht behandelt?”

“Je hebt het hier wel over mijn zoon!” riep Sultane uit, en nu waren we beiden toch opgewonden geworden, ook al was ze zo mooi begonnen over redelijk praten en dergelijke. “Misschien dat hij fouten heeft gemaakt, maar moet hij daar dan zo voor boeten? Hij heeft het ook moeilijk, hij begrijpt ook niet waarom hij nog niemand zwanger heeft gemaakt en hij ziet dat zijn vader veel pijn heeft, kunnen jullie je daar nu helemaal niets bij voorstellen? Ik heb hem goed opgevoed, hij zal een goede echtgenoot zijn voor het meisje dat hem krijgt. Waarom kunnen jullie dat niet gewoon accepteren?”

“Omdat hij geen goede echtgenoot zal zijn, ik kan het me gewoon niet voorstellen. Hij is echt veranderd in de afgelopen tijd, ik word bijna bang van hem, zo wanhopig is hij… ik weet dat het moeilijk voor je moet zijn om dit te accepteren, omdat je nu eenmaal zijn moeder bent. Maar hij is geen goede echtgenoot en hij respecteert ons niet, hij ziet ons meer als stukken vlees dan als vrouwen. Als hij zijn toekomstige echtgenote ook zo behandelt dan gaat ze een verschrikkelijk leven tegemoet, want dan moet ze verplicht elke avond met hem naar bed, en anders gaat hij naar een ander… dat is toch geen leven, zo’n huwelijk wil toch niemand hebben?”

“Zo is hij niet! Hij is misschien veranderd, hij is nu wat in de war door dat nieuwe meisje wat zo moeilijk doet… maar diep van binnen is hij nog steeds dezelfde Amir die je al anderhalf jaar goed kent, waarom heb je daar niet wat meer vertrouwen in? Je moeder zou teleurgesteld in je zijn, Alina. Mensen verdienen een tweede kans, en zeker in dit geval, nu je de hele koninklijke familie, ja het hele land zelfs er zo goed mee zou helpen. Waarom doen jullie zo moeilijk?”

“Omdat we iemand willen die respect voor ons heeft,” zei ik moe. Hoe moest ik hier nu tegenop redeneren, als zij het alleen maar vanuit haar eigen oogpunt wilde bekijken? Ik vond het zelf allemaal zo logisch, maar zo zag zij het blijkbaar niet, en ik wist niet goed hoe ik haar moest overtuigen… ons enige argument was eigenlijk dat wat hij had gedaan verschrikkelijk was, maar als zij dat niet vond, wat kon ik dan nog zeggen?

“Dat heeft hij ook, heus, ik ken hem. Het is mijn eigen zoon, zou ik dan niet weten hoe hij over jullie denkt? Hij is echt verdrietig dat jullie blijkbaar zo boos op hem zijn, hij vindt het vreselijk. Ik vind het trouwens ook vreselijk, en mijn man ook, maakt dat nou helemaal niets uit?”

“In dat geval liegt hij ook nog, want ik geloof er helemaal niets van dat hij zo verdrietig is. Hij heeft zich al dagen niet in de harem laten zien en heeft alleen ’s avonds steeds meisjes gevraagd om naar hem toe te komen, en als ze dan bij hem waren, dan wilde hij alleen maar met ze naar bed. Als hij echt verdrietig was, als hij er echt spijt van had, dan had hij dat allang kunnen laten blijken. Ik weet niet of dat genoeg zou zijn geweest voor ons om hem weer normaal te behandelen, maar het zou in ieder geval geholpen hebben. Maar hij heeft het niet gezegd, hij heeft helemaal niets gezegd, en dat maakt dit hele verhaal alleen maar ongeloofwaardiger. We doen het niet, en ik snap niet dat je ons niet begrijpt. Probeer je nou eens voor te stellen dat iemand tegen jouw zin met je naar bed gaat, zou je diegene dan nog als echtgenoot willen?”

Het was een heel persoonlijke vraag, maar ik wist echt geen andere manier om tot haar door te dringen, want ze leek mijn argumenten gewoon te negeren. Zou dit dan wel helpen, of was het gewoon hopeloos? Geloofde ze zo rotsvast in de goedheid van haar zoon dat ze nooit naar me zou luisteren, wat ik ook zei?

“Nee,” zei Sultane direct, maar ze sloeg ook meteen een hand voor haar mond. Goed, nu was ze in ieder geval eerlijk geweest, ze begreep me dus wel maar wilde me niet begrijpen, omdat het niet goed uitkwam. In dat geval was er niet veel meer wat ik kon doen, want zo zou ze nooit van mening veranderen, maar ik hoefde me in ieder geval ook niet schuldig te voelen. Wij hadden geen schuld, wij gedroegen ons goed, het waren Sultane en Amir die oneerlijk waren en ons slecht behandelden.

“Hoe dan ook, er moet in ieder geval iets gebeuren,” praatte Sultane er vlug overheen, “Zo kan het niet verder, want dit land moet geregeerd worden, en ik wil mijn man het liefst nog een paar rustige jaren geven voor hij zal sterven. Het spijt me, maar zo zit het nu eenmaal. Het is duidelijk dat jullie niet mee willen werken, of in ieder geval jij niet, ik zal ook nog met een paar andere meisjes overleggen… maar ik heb niet veel hoop, en in dat geval zullen we toch maatregelen moeten nemen. Amir moet en zal een vrouw krijgen, op wat voor manier dan ook, en denk maar niet dat jullie daarbij gespaard zullen worden. Alles voor het koninkrijk.”
Met die griezelige woorden stond ze op en liep vlug de kamer uit, voor ik nog iets kon zeggen.

Wel, dit was nu niet bepaald wat ik me had voorgesteld bij dit gesprek. Sinds wanneer was Sultane zo hard, zo liefdeloos en weigerde ze om ons te begrijpen? Ze was als een leeuwin die haar zoon tegen elke kost wilde verdedigen, maar er waren grenzen, sommige dingen kon ze gewoon niet voor hem doen. Maar nu ze dit hardop had gezegd was ik pas echt bang… waar waren ze toe in staat, wat gingen ze doen? Ik wilde niet gedwongen worden om met Amir te trouwen, en datzelfde gold voor iedereen in de harem, maar wat konden we doen als ze hier kwamen? Ik wist niet eens zeker of mijn ouders wel voor me op zouden durven komen… misschien zouden ze het wel moeten bekopen met hun leven. Ik wist gewoon echt niet meer waar ze toe in staat waren.

Met een zucht kwam ik overeind, want het had geen zin om op bed te blijven liggen en te piekeren. Ik kon niets doen, niets nuttigs in ieder geval, maar dat betekende niet dat ik maar op bed moest gaan liggen doemdenken. Wie weet zou het allemaal wel meevallen, ik zou er bijvoorbeeld best mee kunnen leven als Raniya zou worden uitgekozen als nieuwe koningin, en ik vermoedde dat zij eigenlijk ook best blij zou zijn met alle mooie jurken die ze dan zou mogen dragen en de vele bedienden die ze zou kunnen commanderen. Of misschien zou het toch iemand worden van wie ik nog nooit gehoord had, in tegenstelling tot Leyla zou ik daar geen enkel probleem mee hebben.

Ik moest gewoon iets gaan doen en niet meer nadenken over dit verschrikkelijke gesprek. Soms was het ontkennen van een probleem best een goede oplossing.

***