(no subject)

[risana_schrijft]

Enzo...



Hoofdstuk 5: Als niemand het ziet

Een uur later begon de zaal toch echt leeg te raken, maar Lianne en Andreas waren nog steeds in gesprek. Ze wist ondertussen hoe hij zijn vrouw had ontmoet - zijn vader werkte voor haar vader, een klassiek verhaal -, hoe ze verliefd waren geworden en hoe alles daarna was gelopen. Ook wist ze een stuk meer over het leven in de achterbuurten dan ze ooit had geweten, en ergens achter in haar hoofd begon een stemmetje te praten dat zei dat de mensen daar wel erg naar behandeld werden, en of dat wel eerlijk was… maar ze luisterde er nog niet goed naar.

“Maar wat doen je ouders dan? Waar leven mensen van?”

“Er zijn altijd nog wel klusjes die gedaan moeten worden, ook al is veel werk afgepakt door de robots die tegenwoordig overal lijken te zijn. Bovendien is er in de achterbuurten ook een hele economie gaande die wel helemaal afgesloten lijkt te zijn van de normale economie. Diensten en producten worden betaald in goud en zilver of in wederdiensten, er is veel ruilhandel en verder… meestal kan er niet betaald worden met het normale geld. Ik heb goud en zilver moeten kopen om mijn familie verder te helpen, want met mijn pinpas kwam ik niet ver, dat begrijp je vast wel. Er is gewoon geen pinautomaat in winkels daar, al kan je je dat nauwelijks voorstellen. De mensen hebben er gewoon geen geld voor, en de banken weigeren om een pinautomaat te plaatsen in de achterbuurten. Ze durven er nauwelijks te komen omdat het er zo gewelddadig is.”

“Ik denk dat er heel weinig mensen in Arika zijn, behalve de bewoners van de achterbuurten zelf, die weten hoe het er daar aan toe gaat,” zei Lianne zachtjes.

“De regering weet het wel. De President weet het,” zei Andreas, en ze durfde hem nauwelijks aan te kijken. De regering, daar werkte zij toch feitelijk voor? Ze zou hem gaan verraden, ze zou vanavond naast hem slapen en dan zou ze Stephen alles vertellen wat ze hoorde. Hoe kon ze hier dan naar hem luisteren en vragen stellen? Dit was toch niet de informatie die ze moest hebben?

“Ik ben daar opgegroeid, ik weet het, maar ik kan het de mensen niet vertellen. Nou ja, in mijn boeken staat het af en toe… maar die boeken zijn bedoeld voor de hogere klassen, en die willen helemaal niet horen hoe het in de achterbuurten gaat. Ze zouden het liefst vergeten dat er zoiets als achterbuurten bestaat, tenzij hun klusjes opgeknapt moeten worden.”

Lianne kon het niet ontkennen, dus zweeg ze, wat Andreas waarschijnlijk opvatte als een teken om door te gaan. Hij zou alles opvatten als een teken om door te gaan, alsof hij eindelijk zijn verhaal kon doen, alsof hij hier al jaren op zat te wachten.

“De familie van mijn ex-vrouw beschouwde me als een ramp, maar zij geloofde in me. Ze las mijn verhalen en zorgde ervoor dat ze bij een uitgever terecht kwamen, en toevallig was het precies de juiste uitgever. Hij wilde al jarenlang iets doen aan het onrecht in Arika en zag mij als de kans daartoe.”

“Maar wat heb je nu feitelijk gedaan aan het onrecht?” vroeg Lianne, al was ze bang voor het antwoord. Alles wat ze hoorde zou ze door moeten vertellen. Aan de andere kant, ze zou het toch wel allemaal te weten komen als ze vanavond in zijn bed lag - ze twijfelde er nog steeds niet aan dat dat zou gebeuren, hij keek veel te verlangend naar haar - en ze wilde het liever nu horen, nu ze vragen kon stellen en zijn verhaal een beetje kon sturen.

“Dat kan ik je niet vertellen,” zei Andreas na een lange stilte. “Het is te gevaarlijk. Je bent…
ja, het verbaast je misschien, maar ik weet wel wie je bent.”

Lianne hapte naar adem. Wat? Dit kon niet. Dit mocht niet. Bang keek ze om zich heen, wie waren er nog, wie zouden haar kunnen beschermen? Ineens was het intieme gesprek wat ze hadden gevoerd vergeten, want als hij wist wie ze was, was ze hier vast niet meer veilig… ze was de verhalen over deze man niet vergeten, en zijn afkomst had haar geloof in die verhalen alleen maar versterkt. Iedereen wist dat mensen uit de achterbuurten niet te vertrouwen waren, toch? Dat was de reden waarom ze daar werden gehouden. Ze waren gevaarlijk en als ze niet onder de duim werden gehouden, zouden ze het hele land overnemen en in het verderf storten… zoals de meeste meisjes was Lianne opgegroeid met verhalen over hoe griezelig het in de achterbuurten was, allemaal verteld zodat ze niet in haar eentje op onderzoek zou uitgaan. En hij kwam daar vandaan. Als hij wist dat ze hier was om hem te bespioneren…

“Ik heb je vriend wel eens ontmoet, en ik weet van andere mensen dat jullie al lang een relatie hebben. Je begrijpt hopelijk wel dat ik mezelf niet in gevaar kan brengen, ook al lijk je een betrouwbaar iemand. Ik heb in mijn jeugd wel geleerd om niet teveel risico’s te nemen.”

Lianne had de neiging om opgelucht te ademhalen, maar ze wilde Andreas niet op het spoor brengen van haar andere geheimen. Ja, natuurlijk, het verbaasde haar niet dat hij wist wie Stephen was, al was het wel bijzonder dat hij ook wist wie de vriendin van de hoge regeringsfunctionaris was. Maar goed, het kon allemaal, en hij wist blijkbaar niks over haar eigen baan en wat ze met de regering te maken had. Dat was het belangrijkste.

“Dat begrijp ik,” zei ze, omdat ze de stilte niet langer wilde laten duren. Maar wat nu? Waar moesten ze nu heen, wat moesten ze nu nog zeggen? Lianne was bijna haar taak vergeten, maar dat kon ze natuurlijk niet laten gebeuren. Het maakte niet uit wat voor gesprek ze zojuist met Andreas had gevoerd, ze moest er niet over nadenken, het ging nog steeds om haar werk. Ze had een contract getekend, ze hield van Stephen, dus ze kon hem niet in de steek laten. Het was onzin om er zelfs maar over na te denken, alleen door een gesprek wat nauwelijks een uur geduurd kon hebben.

“Het ziet er naar uit dat je feestje een stuk rustiger is geworden,” zei Lianne uiteindelijk maar, want Andreas zei niets meer. Ze wist even niet meer wat ze met hem aanmoest, ze was van haar stuk gebracht, maar dat mocht ze niet laten merken. “Hoe laat is het eigenlijk?”

“Tijd om naar bed te gaan,” zei Andreas terwijl hij naar haar glimlachte. “De laatste mensen kunnen zichzelf ook wel uitlaten, het zijn er nog hoogstens tien.”

Toen Lianne om zich heen keek, zag ze dat hij gelijk had. Er stond nog een klein groepje te praten, en niet geheel tot haar verbazing zag ze dat Dylan er nog steeds was. Hij stond bij de rest van het groepje, maar hij leek zich niet zo bezig te houden met het gesprek… op het moment dat ze naar hem keek, keek hij ook naar haar, en hij leek haar uit te dagen met zijn ogen. Als ze nu met Andreas naar bed zou gaan - want dat was toch wat hij aanbood zojuist? Of had ze het verkeerd begrepen? - dan zou ze precies hebben gedaan wat hij verwachtte, en waar hij haar voor gewaarschuwd had. Maar waarom zou ze zich iets aantrekken van Dylan? Ze hadden elkaar nauwelijks een half uur gesproken, hoe goed kenden ze elkaar nu helemaal?

Lianne wist dat alles erom draaide wat ze nu ging zeggen, maar tot haar eigen verbazing aarzelde ze. Ze hoefde alleen maar toe te stemmen, iets te zeggen waaruit bleek dat ze wilde, en toch was ze aan het twijfelen. Ze wilde toch met hem naar bed? Beter gezegd, ze moest toch met hem naar bed, ze was hier toch om haar werk te doen? Ze was verdomme helemaal in de war geraakt van het gesprek en dat had ze niet mogen laten gebeuren. Maar iets waarschuwde haar tegen Andreas, iets zei dat ze niet met hem mee moest gaan nu… noem het een voorgevoel. Als ze gedachten kon lezen, waarom zou ze dan ook geen voorspellingen kunnen doen?

Omdat voorspellingen onzin waren, natuurlijk, en een stuk minder tastbaar dan gedachten.

“Ik denk dat wij inderdaad maar naar bed moeten gaan,” zei ze, terwijl ze Andreas aankeek. Er was geen twijfel mogelijk over haar bedoelingen, en ze voelde onmiddellijk hoe de situatie veranderde. Zojuist waren ze misschien nog twee vrienden geweest, was ze een luisterend oor geweest, maar nu waren ze weer een man en een vrouw. En welke man zou nu nee zeggen tegen een vrouw als zij?

“Denk je niet dat het verstandiger zou zijn als we beiden naar ons eigen bed zouden gaan?” zei Andreas, maar ze wist dat dit niet was wat hij wilde. Hij deed zijn best om galant te zijn, en dat had ze niet van hem verwacht, maar ze wilde niet geholpen worden om de juiste keuze te maken.

“Wie kan het wat schelen wat verstandig is?” zei ze, zo zacht dat hij zich naar haar toe moest buigen om haar te kunnen horen. Ze weigerde om er nog over na te denken. Vannacht zou ze horen wat hij van de hele situatie dacht en morgen zou ze alles rapporteren aan Petra.

“Goed dan, als je het werkelijk wilt,” zei hij, en voor het eerst raakte hij haar aan, hij pakte haar hand even vast en liet hem direct weer los, alsof ze bloedheet aanvoelde. Ze had het zelf wel warm, vooral toen ze zijn huid tegen de hare voelde… de kriebels in haar buik kwamen weer opzetten, en ze probeerde ze uit alle macht te onderdrukken. Het zou niet makkelijker worden als ze hem aantrekkelijk vond. Ze moest aan Stephen denken, verdorie, waar was ze mee bezig?

“Ja,” antwoordde ze, en dat ene woord was voor hem genoeg. Hij liep plotseling bij haar weg,
dwars door de balzaal, richting de paar mensen die nog stonden te praten. Lianne zag dat zijn uitgever er een van was en besloot dat dit het juiste moment was om de balzaal te verlaten. Zo zouden tenminste niet alle aanwezigen denken dat ze met Andreas naar bed ging, slechts het grootste deel.

Buiten aangekomen besefte ze dat ze geen flauw idee had welke kant ze op moest, dus bleef ze naast de schilderijen van Dylan op Andreas wachten. Ze bewonderde ze nogmaals en probeerde de gedachten aan Dylan zelf te onderdrukken. Hij had het werkelijk goed bedoeld, maar ze had toch al veel mensen zoals hij ontmoet? Waarom zou ze zich er dan iets van aantrekken?

Ze had eigenlijk tijd nodig om af te koelen, na te denken en zich te herinneren waar ze mee bezig was, maar ze wist dat ze die tijd niet zou krijgen. Vanaf hier zou het alleen maar verder in een stroomversnelling komen en ze wist niet waar het zou eindigen, al wist ze ook niet waarom ze dat wist. Er was iets met deze avond, met de mensen die ze had ontmoet… het was anders. Niet voor de eerste keer wilde ze dat Stephen bij haar was, dat ze in ieder geval zijn stem in haar oor zou horen als ze nu het risico zou nemen om contact te zoeken. Aan Petra’s stem had ze niets, die zou haar niet geruststellen.

Lianne probeerde om de paar minuten die ze had te gebruiken om zichzelf tot rust te brengen, maar voor ze het wist verscheen Andreas al in de deuropening. Voor het eerst bekeek ze hem goed, het goedgebouwde lichaam gestoken in een donker pak met een lichtblauw overhemd, de felle blauwe ogen, de lichte hint van stoppels op zijn wangen… veel vrouwen zouden jaloers op haar zijn. Dat kwam waarschijnlijk doordat ze niet begrepen in wat voor situatie ze zat. Ze begreep het zelf niet eens.

“Mijn kamer is hier vlakbij,” zei Andreas, waarmee hij de standaard vraag ‘jouw kamer of de mijne’ vermeed. Zou hij weten met wie ze hier was? Beter gezegd, zou hij weten dat ze hier zonder Stephen was? Ze ging er toch vanuit dat hij in ieder geval niet wist dat ze hier met ene Petra Inia was.

Ze volgde hem zonder iets te zeggen, nerveuzer dan ooit, behalve dan misschien tijdens haar eerste verleiding. Die man kon ze zich nog wel herinneren… hij was niet lang daarna gestorven en ze had zich altijd afgevraagd of de inlichtingendienst daar iets mee te maken had. Destijds kende ze haar baas niet zo goed, en ze had het later nooit aan Stephen durven vragen.

“Kom binnen,” zei Andreas terwijl hij de deur voor haar openhield, en vlug liep ze naar binnen. Het leek wel alsof ze alles vergeten was, al haar verleidingstechnieken… ze voelde zich erg ongemakkelijk in de buurt van Andreas, en ze kon niet eens precies een vinger leggen op het waarom. Was het omdat hij zoveel knapper was dan alle andere mannen? Was het omdat hij haar zo’n beetje zijn hele levensverhaal had verteld, wat niemand ooit gedaan had? Kwam het dan toch door die kriebels in haar buik? Of misschien door Dylan, die haar zo duidelijk voor Andreas had gewaarschuwd?

Ze wist het niet, maar ze voelde zich niet op haar gemak, alsof dit de eerste man was die haar ooit zou uitkleden.

“Je kunt nog terug, als je wilt,” zei Andreas, die duidelijk merkte dat ze niet helemaal zichzelf was. Hij trok zijn jasje uit en ze kon nu een stuk beter zien hoe zijn lichaam eruit moest zien onder dat overhemd… en ze realiseerde zich dat ze dat wilde zien. Plotseling waren alle zenuwen weer net zo snel verdwenen als ze waren gekomen, en zonder er verder bij na te denken liep ze naar Andreas toe en liet haar handen over zijn overhemd glijden, en daarna eronder. Hij vatte dat als een toestemming op, en enkele minuten later lagen hun kleren vergeten op de grond.

***

Het duurde de volgende ochtend een paar seconden voordat Lianne Ardea zich realiseerde dat er iets mis was. Ten eerste lag ze niet in haar eigen kamer, ten tweede lag er niemand naast haar, en ten derde kon ze zich niet herinneren dat ze de afgelopen nacht wat voor gedachten dan ook had opgevangen. Wat ze zich nog wel kon herinneren deed haar blozen, zo goed was het geweest… maar ook dat klopte niet, want zo hoorde ze niet terug te denken aan avonden met terroristen, zo hoorde ze alleen terug te denken aan avonden met Stephen.

Zodra ze zich al die dingen had gerealiseerd, wierp ze de dekens van zich af, en kwam ze erachter dat ze niet naakt was. Ze droeg een oud mannenshirt wat ongetwijfeld van Andreas was, ook al kon ze zich niet eens meer herinneren dat ze dat had aangetrokken. De plek naast haar was bovendien nog warm, dus hij kon nog niet lang weg zijn. Wat was er gisteravond in vredesnaam gebeurd, behalve dat ze fantastische seks had gehad?

“Goedemorgen, schoonheid,” zei een bekende stem plotseling, en vanuit haar ooghoek zag ze een gedaante de kamer binnenkomen met een handdoek om zijn middel geknoopt. Andreas, uiteraard. Waarom droeg hij die handdoek, ging hij zich nu ineens schamen voor zijn lichaam? Haar ogen gleden over zijn borstkas en benen en genoten van het uitzicht… tot ze zich alweer realiseerde dat dat niet goed was. Ze was blijkbaar in Andreas’ kamer in slaap gevallen, nog voordat hij in slaap was gevallen, en dat was haar werkelijk nog nooit overkomen.

En Petra, wat moest die hier van denken? Wat wist ze überhaupt van wat er gebeurd was? Ze hadden van tevoren niet besproken hoe ze dit zouden doen, maar Lianne was er vanuit gegaan dat Petra haar op een gegeven moment op zou komen halen, zodat ze niet de hele nacht bij Andreas zou hoeven doorbrengen. Was Petra wel geweest, maar had Lianne haar niet gehoord? En zou Andreas haar misschien wel gehoord hebben?

Ze had geen flauw idee hoe ze zich moest gedragen en wat Andreas allemaal wist, en dat zorgde ervoor dat ze zich bijzonder ongemakkelijk voelde. De beste oplossing zou zijn om Andreas subtiel uit te horen, maar hoe deed ze dat?

“Jij ook goedemorgen,” zei ze, terwijl ze zich quasi-subtiel uitrekte. “Weet je dat ik me niet eens meer kan herinneren dat ik dit shirt aan heb getrokken? Of heb jij het mij gewoon aangetrokken?”

“Je was verschrikkelijk moe, wat misschien een klein beetje mijn schuld was,” zei Andreas lachend terwijl hij op de rand van het bed ging zitten. Ze kon het niet laten om hem even aan te raken, maar schaamde zich daar direct voor. Ze had nog steeds een vriend, tenslotte, en dit was niet bepaald onderdeel van haar werk… haar werk was allang afgelopen. Haar werk had ze niet eens gedaan, bedacht ze zich ineens geschrokken. De hele avond was voor niets geweest, want ze wist nog steeds niets over de personen met wie Andreas samenwerkte, alleen maar heel veel over hem zelf.

“Op een gegeven moment ben je in mijn armen in slaap gevallen, maar ik was bang dat je het koud zou krijgen, dus ik heb je op de een of andere manier in dat shirt weten te krijgen… was het nodig, eigenlijk, of had je het stiekem bloedheet?”

“Nee, het is prima,” zei Lianne, die zich verbaasde over de tederheid die ze in Andreas’ stem had gehoord. Ineens wilde ze dat ze wakker was gebleven, niet eens om te horen wat Andreas allemaal dacht over zijn medeplichtigen, maar om te horen wat hij over haar dacht.

“Gelukkig. Wil je iets van ontbijt? Ik heb zelf weinig zin om naar beneden naar de eetzaal te gaan, maar gelukkig bestaat er nog zoiets fijns als roomservice…”

“Een beetje toast, alsjeblieft,” zei Lianne, en onmiddellijk stond Andreas op om naar de telefoon te lopen. Ze had meteen spijt van haar bestelling toen ze bedacht dat dat betekende dat ze hier nog langer moest blijven. Ze had een neutrale omgeving nodig, hier kon ze toch niet nadenken? Aan de andere kant, zo zou ze Petra nog wat langer kunnen ontwijken, want de andere vrouw zou ongetwijfeld willen weten wat er was gebeurd en daar had Lianne nog steeds geen antwoord op. Ze herinnerde zich wel vaag dat ze heel moe was geweest, maar waarom was ze dan toch in slaap gevallen? Ze viel nooit in slaap, alleen bij Stephen. Ze was getraind, verdorie, wanneer was ze in een zwakkeling veranderd? Hoe zou ze dit kunnen verantwoorden?

Andreas kwam weer naast haar zitten, en ze belandden in de pijnlijke stilte die vaak op dit soort nachten volgde, wat Lianne uiteraard alleen van horen zeggen had. Hij moest er wel ervaring mee hebben, maar toch zei hij niets… het leek haast wel alsof hij het helemaal niet ongemakkelijk vond. Zou ze nu moeten zeggen dat ze het naar haar zin had gehad? Wat schreef de etiquette voor in dit soort gevallen?

“Ik moet zometeen helaas weg, verdere promotie voor mijn boek, je begrijpt het wel…” zei Andreas, “Het spijt me, ik was graag nog wat langer gebleven.”

“Ik begrijp het. Je hebt het druk, tenslotte heb je net een nieuw boek uitgebracht, iedereen zou het dan druk hebben. Ik heb het ook druk op dat soort momenten. Het geeft niet.”

Lianne was zich ervan bewust dat ze onzin uitkraamde, maar ze kon even niet anders.

“Zie ik je nog eens?” vroeg Andreas plotseling, en daarmee overviel hij haar.

“Ik… ik slaap voorlopig nog hier in het hotel, ik ben nog niet klaar in deze stad,” zei Lianne vlug. Ze wist niet zeker of het was omdat ze hem vaker wilde zien - waarom zou ze dat willen, als het nu zo ongemakkelijk was? - of omdat ze haar werk toch goed moest doen. Gelukkig vroeg hij niet waar ze dan nog niet klaar mee was, hij knikte alleen en glimlachte.

“Je bent een bijzondere vrouw, Lianne Ardea, en ik ben er zeker van dat onze paden zich nog wel zullen kruisen. Ik zou je graag beter willen leren kennen. Niets serieus, maak je geen zorgen, ik weet maar al te goed dat je een vriend hebt… maar ik denk dat ik nog wel iets van je kan leren. Of misschien jij wel van mij. Lees mijn boek in ieder geval.”

Met die raadselachtige woorden trok Andreas zich terug in de badkamer. Lianne zuchtte en vroeg zich af waar hij het in vredesnaam over had. Was hij werkelijk bezig om haar ook tot een terrorist te maken? Dacht hij nu werkelijk dat hem dat zou lukken?

Pas toen hij niet meer verscheen, begreep ze dat er blijkbaar een andere uitgang van de badkamer was, die naar de buitendeur leidde. Goed dan, ze zou eerst wachten op haar ontbijt, en dan maar eens weggaan. Ze voelde zich niet op haar gemak, zo alleen in Andreas’ kamer.

***