(no subject)
En dit hoofdstuk is ook voor jou nog nieuw, Daan :)
Hoofdstuk 6: Afwachten of doorzetten
“Wát heb je gedaan?” vroeg Petra terwijl ze Lianne woedend aankeek, en de aangesprokene wist niet waar ze moest kijken. Ze had verwacht dat Petra haar nieuws niet goed op zou nemen, maar zo erg?
“Ik ben in slaap gevallen. Ik snap ook niet hoe het heeft kunnen gebeuren, het is me echt nog nooit eerder overkomen, maar ik ben gewoon in slaap gevallen voordat hij in slaap viel en ik heb zijn gedachten niet kunnen lezen. Het spijt me, maar het is nu eenmaal gebeurd, ook de beste mensen maken wel eens fouten.”
“In zaken zoals deze mag je geen fouten maken, Lianne, ik dacht dat je dat wel had begrepen. Je snapt toch zelf ook wel dat deze man anders is dan de anderen, gevaarlijker? Hoe kun je dan in slaap vallen? Je mag eigenlijk nog van geluk spreken dat je het hebt overleefd… en ik ben blij dat ik de kamer niet in ben gekomen toen je niet reageerde op mijn klopje, want dan had ik het waarschijnlijk ook niet overleefd.”
“Waarom zijn jullie er toch van overtuigd dat hij zo levensgevaarlijk is? Hij heeft me niet gedood vannacht en hij ziet er niet uit alsof hij iemand zou kunnen vermoorden. Wat denk je dat hij bij zich heeft, wapens? Ik heb er niets van gezien… ik begrijp niet waarom je denkt dat jij het niet overleefd zou hebben, je bent toch getraind en je was voorbereid geweest, hij niet. Wat is hij, een superheld? Hij is niet eens gefokt, gewoon een willekeurige combinatie van genen, niets gevaarlijks.”
“Dat is nu precies waarom hij zo gevaarlijk is,” zei Petra koud. Lianne stond nog steeds in de deuropening, want de andere vrouw had haar nog niet eens een zitplaats aangewezen, Petra was direct begonnen te schelden zodra Lianne had gezegd wat er gebeurd was. Goed, misschien verdiende ze dit wel een beetje want ze had haar werk niet gedaan, maar ze vond dat Petra wel heel erg overdreef. Ze kon toch… of nee, iemand anders kon het toch opnieuw proberen? Ze wilde niet nog een keer zo’n verwarrende avond doormaken als gisteren, maar er waren toch wel meer mensen die dit werk konden doen? Er moesten toch wel meer mensen zijn ondertussen?
“Je begrijpt het echt niet, he. En ik dacht dat jij zo intelligent was… we hebben geen flauw idee wat we van Andreas Morik kunnen verwachten, juist omdat we niet weten wat zijn genen zijn, waar hij toe in staat was, hoe hij is opgevoed. Ik verzeker je ervan dat hij er de oorzaak van is dat er al twee mensen van de inlichtingendienst zijn gestorven, ook al lijkt hij misschien nog zo onschuldig. Ik weiger om daar nog een leven aan toe te voegen, en jij hebt jezelf en de hele inlichtingendienst in gevaar gebracht.”
In gedachten had Lianne een heleboel onvriendelijke benamingen voor Petra, maar uiteraard kon ze niets daarvan hardop zeggen. De vrouw was nu eenmaal tijdelijk haar baas, ze had de leiding over deze missie en zij, Lianne, moest maar luisteren.
“Wel, haal me hier dan weg en laat iemand anders het werk doen, dat lijkt me het verstandigste in dit geval. Ik heb een fout gemaakt en daar is nu niets meer aan te doen, laat iemand anders het dan maar beter doen, ik wil het niet nog een keer doen en volgens jou kan ik het toch niet.”
Ze wachtte in stilte terwijl Petra nadacht over wat ze gezegd had, en voelde heel duidelijk dat ze hier weg moest, weg uit deze situatie, terug naar Stephen. Andreas bleef maar in haar gedachten opduiken, ook al had ze hem niet meer gezien sinds hij de badkamer in was gelopen. Ze vertrouwde zichzelf niet in zijn buurt… er was iets met hem, iets tussen hen, maar ze wilde er absoluut niet achter komen wat dat dan precies was. Ze hield van Stephen en ze wilde haar relatie niet in gevaar brengen, maar ze voelde aan dat Andreas een bedreiging was, al wist ze
niet precies waarom.
Dat soort argumenten kon ze natuurlijk niet gebruiken tegen Petra, al was het alleen maar omdat ze bang was dat Stephen er dan over zou horen. Hij zou jaloers worden, natuurlijk zou hij jaloers worden, dat zou zij ook als ze hem was, en dan zou hij er waarschijnlijk nooit meer over ophouden. Ze maakte zichzelf wijs dat ze hem niet wilde kwetsen, of misschien was het ook wel de waarheid, maar er speelden nog andere dingen mee… dingen die ze zelfs tegenover zichzelf niet toe durfde te geven.
“Je zorgt maar dat het je de volgende keer wel lukt, je krijgt echt geen kans om nu naar huis te gaan en deze gevaarlijke opdracht aan iemand anders over te laten. Hoe vervelend ik het ook vind om dit te moeten zeggen, je bent de beste telepaat die we op dit moment hebben, en dus moet ik jou wel gebruiken. Zorg echter wel dat je het volgende keer beter doet, want geloof me, je wilt mij niet als tegenstander en Stephen wil dat al helemaal niet.”
Nadat ze dat dreigement had uitgesproken boog Petra zich weer over de papieren die voor haar op de tafel lagen, en het was duidelijk dat ze het gesprek als afgelopen beschouwde. Lianne liep langzaam weg, zonder de deur dicht te doen, al zou Petra zich daar vast aan ergeren.
Ergens diep van binnen was ze blij met Petra’s uitspraak, al was ze ook bang voor wat er nu zou gaan gebeuren. Ze zou Andreas vaker zien… misschien vandaag zelfs wel weer, of anders morgen. Ze mocht niet teveel achter hem aan lopen, dan zou hij haar niet meer willen, maar ze zou in ieder geval een reden hebben om hem weer te zien en contact met hem te zoeken. Ze wilde meer weten over deze man, met zijn vreemde achtergrond en zijn vreemde ideeën, en tegelijkertijd wist ze dat het geen goed idee was.
Zou ze contact zoeken met Stephen, om hem in ieder geval iets te vertellen over wat er gebeurd was? Ze was bang dat hij de rest van het verhaal zo van haar gezicht zou kunnen lezen… ze dacht niet dat ze geheimen voor hem kon verbergen. Wat zou hij ervan vinden dat ze kriebels had voor een ander? Zou hij het haar kwalijk nemen of zou hij begrijpen dat ze er geen controle over had en dat ze er niets mee wilde doen, dat ze gewoon bij hem wilde blijven en nog steeds van hem hield? Ze had echt geen flauw idee hoe hij zou reageren op dit soort nieuws… wilde ze het wel weten? Wat als hij ook boos op haar werd? Ze moest het gevoel hebben dat er ergens nog iemand was die niet boos op haar was.
Andreas was niet boos op haar. Hij wilde haar vaker zien… ze hadden gelachen samen, gisteravond, maar ook goed gepraat. Misschien voelde hij wel net zoiets voor haar als zij voor hem, zou dat kunnen? En als het zo was, moest ze er blij mee zijn?
Zoveel vragen, zo weinig antwoorden. Lianne wilde dat er iemand was met wie ze hierover kon praten, maar ze had geen enkele goede vriendin of vriend in deze wereld. Alleen Stephen zou als zodanig kwalificeren en ze had net al bedacht dat het een slecht idee was om met hem hierover te praten.
Op de een of andere manier moest ze ervoor zorgen dat ze geen verdere kriebels kreeg voor Andreas, terwijl ze hem wel moest verleiden en met hem praten en bij hem slapen. Het leek een onmogelijke opdracht, maar misschien zou het beter gaan als ze nadacht over wat hij volgens Petra had gedaan… hij had de dood van minstens twee van haar collega’s veroorzaakt. Ze zou toch niet verliefd worden op een moordenaar? Was dat geen goede reden om haar gevoelens tegen te houden?
Maar als ze er echt eerlijk over was, dan was Stephen waarschijnlijk ook een moordenaar… ze wist eigenlijk wel zeker dat hij ook de dood van mensen had veroorzaakt, al zou hij waarschijnlijk niemand eigenhandig hebben neergeschoten of vergiftigd. Als ze het van Stephen accepteerde, waarom van Andreas dan niet?
Nu, omdat Stephen haar vriend was, en Andreas haar vijand…
Lianne wist dat ze er niet uit zou komen. Ze moest haar gevoelens gewoon maar onderdrukken, doen alsof er niets aan de hand was, en zorgen dat ze de informatie kreeg die Petra wilde hebben zodat ze Andreas daarna nooit meer hoefde te zien. Dan kon ze terug naar haar eigen veilige wereldje, naar haar werk en naar Stephen en naar alle andere dingen waar ze van hield. Er zouden geen twijfels meer zijn dan, en dat was een heel rustgevend idee.
Met een zucht opende Lianne de deur naar haar eigen kamer. Tijd om zich aan haar eigen goede voornemens te gaan houden.
***
Eenmaal op haar eigen kamer aangekomen begon Lianne zich echter na een kwartier al te vervelen. Er was niemand om mee te praten, niemand om iets mee te ondernemen, ze kon alleen maar uit het raam staren en zich ergeren aan haar eigen gedachten. Als ze hier zo moest blijven zitten tot Andreas contact met haar zou zoeken - het moest nu maar even van hem uit komen, had ze besloten - dan zou ze helemaal gek worden. Ze moest naar buiten, de stad onderzoeken, misschien een plaats uitzoeken waar ze met Andreas zou kunnen gaan eten als hij eindelijk contact zocht…
Nee, het was natuurlijk beter om hem het restaurant uit te laten zoeken. Ze moest zich gedragen alsof ze hier iets beters te doen had dan restaurants vergelijken. Bovendien, waarom ging ze er vanuit dat ze iets zouden gaan eten? Waarom ging ze er überhaupt vanuit dat hij iets met haar zou willen doen, behalve met haar naar bed gaan? Ze wist helemaal niet wat hij graag deed in zijn vrije tijd, ze hadden het alleen maar over boeken gehad, en over zijn jeugd.
Ah, boeken… ze kon natuurlijk zijn nieuwste boek gaan lezen! Dan zou ze misschien zelfs een reden hebben om contact met hem te zoeken, omdat ze hem wilde vertellen hoe prachtig ze het had gevonden.
Nog geen vijf seconden na dit briljante idee bedacht Lianne zich echter dat ze het boek niet meer had. Ze had het meegenomen naar Andreas’ kamer, en daar had ze het laten liggen… stom natuurlijk, want hij had er waarschijnlijk honderden exemplaren van en zij had er nu geeneen. Wilde ze zijn boek eindelijk lezen, kon het niet… nou ja, behalve dan als ze nu naar een boekenwinkel ging.
Aangezien ze toch niets beters te doen had, besloot Lianne dat dat eigenlijk wel een goed idee was. Ze wilde graag weg hier uit het hotel, even iets anders zien, misschien wat contact krijgen met mensen die niets met boeken of de inlichtingendienst te maken hadden. Zo moeilijk zou het niet zijn om een boekwinkel te vinden in deze stad, al was ze er nog nooit eerder geweest, alle steden leken tenslotte wel wat op elkaar en ze was in genoeg steden geweest.
Omdat ze nog steeds haar jurk van de vorige avond aan had, besloot Lianne dat ze zich eerst maar eens moest gaan omkleden. Schoenen zonder hakken, gewoon een simpele broek, niet al te moeilijk doen, ze zou waarschijnlijk toch niemand tegenkomen… ze wilde even anoniem zijn. Incognito.
Vijf minuten later was Lianne klaar om te vertrekken. Op het laatste moment pakte ze toch nog haar noodknop mee, voor het geval er iets onverwachts zou gebeuren en ze Petra zou willen spreken, aangezien er niemand was die wist waar ze nu heen ging. Ze verwachtte niet dat er iets zou gebeuren in een boekwinkel, maar dat kon ze natuurlijk nooit zeker weten.
Eenmaal buiten het hotel aangekomen - en nadat ze het aanbod van een taxi had afgewezen, omdat ze liever zelf op zoek ging - keek ze om zich heen en zag direct de lightrail van deze stad. Mooi, dan kon ze die gewoon gebruiken… zelf op zoek gaan betekende tenslotte nog niet dat je ook zelf een heel eind moest gaan lopen.
“Naar het stadscentrum,” vertelde ze de robot die in het voertuig zat, en voorzichtig ging ze zitten op een van de luxe rode stoelen. Ze keek even om zich heen, maar er zat niemand bij haar in de buurt. Jammer, ze vond het wel prettig om naar andere mensen te kijken… maar naar buiten kijken was ook leuk, wie weet wat ze daar allemaal voor mensen zag. Ze was zo getraind in het kijken naar mensen en informatie over hen verzamelen dat ze het zelfs deed als ze helemaal niet aan het werk was, zoals nu. Zonder dat iemand het haar hoefde te vertellen zag ze direct wie er belangrijk waren in deze stad en wie niet, alleen aan hun manier van lopen.
Het duurde niet lang voor ze in het centrum waren, en Lianne had duidelijk geluk vandaag, want recht voor haar neus was een boekwinkel. Het was één van de grotere, met prachtige reclameborden buiten, waaronder eentje met dezelfde tekening als die op de voorkant van ‘Vlammen’ stond… zonder verder te kijken wat erop stond - want alle positieve reviews had ze al gehoord, toch? - liep Lianne de boekwinkel in. Pas toen ze middenin de zaal stond, bedacht ze zich dat ze beter wel had kunnen kijken wat er op het bord stond.
Aan een tafel in het midden van de boekwinkel zat de man met wie ze vanochtend nog in bed had gelegen, en hij glimlachte verbaasd naar haar. Oh nee, nu leek ze ongetwijfeld een soort van stalker, hij zou wel denken dat ze naar hem op zoek was gegaan, dat ze niet zonder hem kon… zijn glimlach was nu nog wel vriendelijk, maar ze was bang dat dat elk moment zou veranderen. Ze had zich zo voorgenomen om hard to get te spelen - de enige manier om een man als Andreas te krijgen - maar dat had ze nu per ongeluk totaal verpest. Petra zou haar wel weer uitschelden als ze erachter zou komen, en nog erger, Andreas zou haar ook wel voor gek verklaren…
“Ik dacht dat jij al een kopie van mijn boek had gekregen, gisteravond?” zei hij luid, en nu keken ook alle andere mensen in de boekwinkel naar haar. Het waren er veel, zoveel had zij er nog nooit gehad tijdens het signeren, want ze begreep nu dat dat was wat Andreas hier aan het doen was. Shit, iedereen keek naar haar, zouden ze ook maar iets begrijpen van wat er hier aan de hand was? Het mocht absoluut niet naar buiten komen… ze wilde niet de laatste op het lijstje veroveringen van Andreas Morik zijn.
“Ik ben het… ergens vergeten,” zei Lianne, en ze had het gevoel dat ze vuurrood was. Het was warm hier en Andreas keek haar nog steeds aan, ze wou dat hij niet zo indringend keek, alsof hij haar weer naakt voor zich zag, ook al bevonden ze zich in een boekwinkel met minstens honderd andere mensen. Verdorie, wat deed hij toch met haar? Ze vroeg zich af hoe het zou zijn om hem te zoenen, alleen te zoenen, lang en intens. Dat hadden ze gisteren niet gedaan, ze hadden het veel te druk gehad. Ze vroeg zich af hoe het zou voelen om hem vast te houden, om zijn armen om haar heen te voelen, zonder dat er verder iets gebeurde. Ze wist dat ze zich al die dingen niet af moest vragen, maar toch gebeurde het, zonder dat ze er invloed op leek te hebben.
“Ah,” zei Andreas, en hij leek te begrijpen wat ze bedoelde. “Wel, speciaal voor jou heb ik er nog wel één, natuurlijk…”
Lianne vroeg zich even af of hij nu verwachtte dat ze netjes achteraan zou sluiten en zou wachten tot ze aan de beurt was, maar dat hoefde ze gelukkig geen tweede keer te doen. Andreas pakte een boek van de stapel naast hem, dacht even na en schreef vervolgens iets op de eerste bladzijde. Lianne zag dat de vrouw die momenteel vooraan de rij stond haar uiterste best deed om te lezen wat Andreas schreef, maar hij schermde het af met zijn hand en sloeg het boek vlug dicht toen hij klaar was. Hopelijk zou de inkt niet zijn uitgeveegd, want ze merkte dat hij echt nog met inkt schreef… misschien een overblijfsel uit zijn tijd in de achterbuurten.
“Alsjeblieft,” zei hij, en nu moest Lianne wel naar voren lopen om het boek aan te nemen, al was ze liever weggelopen. Iedereen in de boekwinkel keek naar haar, en elk moment zou iemand erachter kunnen komen wie ze was en zou de roddel beginnen. Waarom was ze hier ooit heen gekomen? Waarom liep alles de afgelopen dagen zo ontzettend mis?
“Dank je,” zei ze, en een moment kruisten hun blikken. Als hij nu maar niet zo verdomd knap was, misschien zou het dan niet allemaal zo lastig zijn… Lianne nam zich voor om direct terug te gaan naar het hotel en daar foto’s van Stephen te gaan bekijken. Dat was degene voor wie ze zulke gevoelens moest hebben en ze weigerde om de goede relatie die ze hadden te verpesten.
Het leek alsof Andreas haar iets wilde vragen, maar hij hield zichzelf tegen nog voor er een geluid uit zijn mond kwam. Verbaasd keek Lianne toen hoe hij een los stukje papier uit een schrijfblok scheurde - wat ontzettend ouderwets - en hoe hij nog een paar regels op papier zette en haar dat toestopte. Wat had hij haar nu weer te vertellen op deze manier, en zou hij zich realiseren dat hij het net zo goed hardop had kunnen zeggen, aangezien ze nu helemaal door alle aanwezigen werd aangestaard?
Misschien was er wel iemand die toevallig naast de donkere kasten stond waar haar soort boeken normaal gesproken in werden weggestopt en die haar zou herkennen van de foto die hij nu toevallig zag… ze zag vooral vrouwen om zich heen, dus er zaten vast ook vrouwen tussen die haar als schrijfster kende. En misschien was er wel pers aanwezig, al zag ze nergens iets wat daarop wees. Ze begon wel erg paranoïde te worden nu, maar ze wilde gewoon niet dat de hele wereld zou weten wat er hier vandaag gebeurd was… hoe zou Stephen zich voelen als hij dit op het nieuws zou zien?
Dat was in ieder geval onzin, want Stephen keek nooit naar dit soort nieuws. Of zou hij een uitzondering maken voor nieuws over de schrijver die zijn vriendin aan het verleiden en bespioneren was? Ze wist dat zij er in ieder geval wel een uitzondering voor zou maken als ze hem was.
Lianne bedwong de neiging om het papiertje meteen uit te vouwen en te lezen, ze was veel te bang dat iemand met haar mee zou lezen. Ze glimlachte nog even naar Andreas, zonder werkelijk naar hem te kijken, en liep toen vlug naar buiten. Tegen de tijd dat ze bij de deur was, rende ze bijna, maar eindelijk was ze dan toch uit de winkel.
Gelukkig volgde niemand haar naar buiten, dus toen ze eindelijk weer de zon op haar gezicht voelde kon ze rustig blijven staan en naar het papiertje in haar handen kijken. Ze durfde het nog steeds niet open te vouwen, bang voor wat de tekst met haar zou doen, maar nu zou het in ieder geval kunnen zonder dat iemand anders meekeek. Ze was nog niet zo paranoïde dat ze dacht dat ze overal gevolgd werd door camera’s, al wist ze best dat het in principe mogelijk was. De techniek was er, maar de wil om iemand zo intensief te bespioneren meestal niet.
Goed, wat nu? Ze kon wel weer naar het hotel gaan, eigenlijk, veel meer wilde ze hier toch niet doen… ze wilde lezen wat Andreas had geschreven, zowel in het boek als op het papiertje. Maar waarom zou ze dat eigenlijk niet hier doen, en even weg blijven uit het hotel? Er was ongetwijfeld wel ergens een café te vinden waar ze wat kon drinken terwijl ze haar boek las. Het weer was mooi genoeg, misschien moest ze daar maar eens van genieten in plaats van zich weer op te sluiten in een hotelkamer in haar eentje. Ze merkte bovendien dat ze snakte naar een kop
koffie, dus toen was het besluit snel genomen.
***
Tevreden keek Lianne om zich heen, al haar twijfels voor een moment vergeten. Ze zat op een prachtig terras op de elfde en hoogste verdieping van een groot winkelcentrum en had een mooi uitzicht, ook al waren er erg veel gebouwen in de stad die nog hoger waren en in haar blikveld stonden. Toch kon ze veel zien, en zoals altijd genoot ze ervan om al die kleine mensjes, nauwelijks groter dan pixels, beneden rond te zien lopen en in en uit de lightrail te zien stappen.
Haar koffie werd al snel gebracht, en toen ze daar eenmaal een slokje van had genomen - hij was gloeiendheet, maar precies goed - wist ze dat ze het niet langer uit kon stellen. Haar handen trilden een heel klein beetje terwijl ze het papiertje uit het boek haalde, waar ze het zo lang maar even in had gestopt. Ze bladerde even door ‘Vlammen’, maar dat zou ze straks wel lezen… net als de opdracht die Andreas voorin had geschreven. Het ging er nu om wat hij haar nog meer had willen vertellen.
“Is alles naar uw zin, mevrouw?” vroeg de robot die haar had bediend en die blijkbaar erg slecht was ingesteld, want Lianne kende niemand die het prettig vond om dat soort vragen te krijgen… zeker niet op een moment dat ze het al druk genoeg had met iets anders.
“Jawel,” mompelde ze, en ze wachtte tot de robot ver genoeg weg was voor ze het briefje opende.
Wat een verrassing om jou hier te zien! Aan je gezicht te zien had je me niet verwacht hier, maar het valt me toch wel een beetje tegen dat je je boek vergeten bent… ik neem aan dat hij nog bij mij ligt? Het is dan wel weer lief dat je een nieuw exemplaar komt kopen. Zie ik je gauw
weer?
Vier zinnen waar eigenlijk niet zo heel veel in gezegd werd, maar Lianne merkte dat haar hart in haar keel bonkte. Het briefje klonk precies zoals hij, zodat het net leek alsof hij naast haar zat en dit tegen haar zei. Ja, ongetwijfeld zouden ze elkaar gauw weer zien, als hij maar een afspraak probeerde te maken en niet alleen dit soort vage briefjes stuurde. Ze zou niet achter hem aan lopen, zo hoorde het niet, hij moest maar achter haar aan komen… ergens was ze bang dat hij dat misschien niet zou doen. Maar hij was ook in haar geïnteresseerd, toch? Of zou hij zich zo tegen iedereen gedragen?
Ze wist dat zij zich tegenover elke man zo’n beetje hetzelfde gedroeg, maar ze had toch altijd gehoopt dat ze voor bepaalde mannen een beetje bijzonder was. Ook voor Andreas.
Het was eigenlijk een soort anticlimax, want nu wilde ze wel van alles tegen Andreas zeggen, maar hij was helemaal niet in de buurt. Hij zat ergens in een boekwinkel boeken van fans te signeren en misschien dacht hij wel een beetje aan haar, maar ze zou hem vandaag niet meer zien. Ze had eigenlijk al geluk dat ze hem zo kort had gezien, of moest ze dat niet zien als geluk?
Plotseling werd ze uit haar overpeinzingen opgeschrikt doordat ze iets voelde trillen tegen haar been… even had ze geen flauw idee wat het was, maar toen realiseerde ze zich hoe dom ze was. Het was gewoon haar telefoon die afging en die ze zoals gewoonlijk in haar broekzak had gedaan zonder erbij na te denken. Wat een onzin om daar zo van te schrikken, ze voelde zich toch niet schuldig?
De tweede gedachte was natuurlijk wie het zou kunnen zijn. Ze werd sowieso niet vaak gebeld, dus eigenlijk wist ze al wie het was… wilde ze nu wel met hem praten? Ja, toch? Ze zou vast minder in de war zijn als ze hem weer even had gezien en gesproken en weer wist waarom ze bij hem was. Hier, in een vreemde stad en zonder hem, kon ze dat misschien even vergeten… maar als ze hem weer sprak, dan zou het allemaal vast wel weer goed zijn.
Ze klikte dus vlug op ‘accepteren’ en direct zag ze Stephens gezicht op het beeldscherm verschijnen. Lianne voelde een golf van liefde bovenkomen toen ze hem zag, en de kriebels in haar buik waren nu veel sterker dan met Andreas. Dat luchtte haar meer op dan ze toe wilde geven… blijkbaar waren haar gevoelens voor Stephen nog steeds heel sterk en veel sterker dan die rare crush die ze op Andreas had. Mooi, dan hoefde ze zich daar niet zoveel zorgen over te maken. Het was fijn om Stephen weer te zien, zijn gezicht dat ze zo goed kende en dat ze zo vaak had aangeraakt en gezoend, zijn ogen die naar haar keken, een paar bezorgde fronsrimpels op zijn voorhoofd die direct zouden verdwijnen als ze zei dat alles goed met haar ging. Het was allemaal zo vertrouwd en fijn dat Lianne niets anders kon dan heel breed glimlachen, en alle gedachten
aan Andreas waren even verdwenen.
“Wat ben ik ontzettend blij om jou te zien,” zei ze uit de grond van haar hart, en direct verdwenen zijn rimpels en lachte hij ook naar haar. Waar had hij zich zojuist zorgen over gemaakt? Een beetje schuldgevoel begon te broeien in haar buik, maar ze probeerde zich er niks van aan te trekken. Ze had niets verkeerds gedaan, toch?
Maar wat was eigenlijk de grens tussen goed en fout als die niet meer werd aangegeven door lichamelijk vreemdgaan? Zou ze zich nu zorgen moeten maken om een abstract begrip als emotioneel vreemdgaan, wat ze mensen wel eens had horen gebruiken maar waar ze zich niet zoveel bij voor kon stellen?
“Dat is in ieder geval wederzijds… waar ben je?”
“Ik zit op een terras het boek te lezen wat me zojuist overhandigd is door Andreas,” zei Lianne. Het noemen van zijn naam maakte hem op de een of andere manier weer echter, maar daar liet ze zich niet door afschrikken. Ja, hij bestond, maar haar gevoelens voor hem had ze zich misschien maar gewoon verbeeld, omdat ze zo eenzaam was.
“Ah, ‘Vlammen’,” zei Stephen, en zijn blik werd ineens een stuk donkerder. “Misschien is het beter als je het niet leest, het is nogal schokkend… al moet je misschien juist je vijand leren kennen. Dit boek bewijst echter wel weer waarom we eigenlijk achter hem aan zitten.”
“Dat begreep ik al min of meer uit de toespraak die zijn uitgever gisteren hield en wat hij er zelf over vertelde,” zei Lianne voorzichtig, en ineens bedacht ze zich dat ze Petra daar niet over verteld had. Wat stom van haar, dat ze zelfs de weinige informatie die ze had, niet had doorgegeven… aan de andere kant, ze had gewoonweg de tijd niet gekregen om dit te vertellen. Ze moest het vanmiddag maar vlug aan Petra vertellen, want de kans bestond dat die nog niet op de hoogte was van wat er precies gezegd was tijdens de boekpresentatie.
“Ik wist wel dat je slimmer was dan je je momenteel gedraagt,” zei Stephen, en die opmerking kwam hard aan. Lianne keek geschokt naar het schermpje van haar telefoon en zag dat Stephen zich ook direct schaamde wat hij had gezegd. Dat verzachtte de opmerking echter maar een klein beetje… Petra had dus al met Stephen gepraat? En nu kwam hij alles nog eens dunnetjes overdoen?
“Sorry lieverd, dat had je echt niet verdiend. Het spijt me.”
“Blijkbaar geloof je alles wat die Petra je vertelt,” zei Lianne bitter, en ze keek bewust een andere kant op, zodat Stephen de blik in haar ogen ook niet goed zou kunnen zien. Hoe kon hij zoiets nou doen, net op het moment dat ze zijn liefde en steun nodig had, omdat ze zoveel twijfelde? Maar goed, hij kon natuurlijk niet weten wat ze de afgelopen vierentwintig uur allemaal had beleefd… en ze zou het hem niet eens kunnen vertellen. Niet alles wat ze gedacht en gevoeld had, tenminste.
“Nee, maar het is toch de waarheid? Je bent in slaap gevallen naast Andreas. Natuurlijk, het kan gebeuren en ik zal echt niet boos op je worden, ik vind ook dat Petra enigszins overdreven reageert… maar je moet toch begrijpen dat het deels uit bezorgdheid is. Je was echt in gevaar, hij had weet ik wat met je kunnen doen, en je had het niet eens gemerkt!”
“Ik kan me niet voorstellen dat Petra bezorgd om mij is. Die geeft alleen maar om de feiten die ik haar had moeten vertellen, wat ik niet gedaan heb. Ja ik weet ook wel dat ik een fout heb gemaakt en dat het stom van me was, maar er is niets gebeurd en ik zal er voor zorgen dat het niet nog eens gebeurt.”
“Je weet helemaal niet wat er gebeurd is,” zei Stephen hard, en zijn stem klonk zo dwingend dat Lianne toch weer naar het schermpje keek. Ze schrok van de uitdrukking op zijn gezicht, zo kende ze hem niet… waarom was iedereen toch zo bezorgd?
“Hoe bedoel je?”
“Andreas Morik staat in contact met Arika, en je zou moeten weten dat de technologie daar een stuk verder gevorderd is dan hier. We weten niet wat hij allemaal kan, in principe zou het best kunnen dat je een klein cameraatje ergens bij je hebt wat beelden naar hem zendt, of dat er een microfoontje in je mond is geimplanteerd. Momenteel hebben we echt geen flauw idee, en daarom belde ik je ook, je moet jezelf onmiddellijk laten controleren op dat soort dingen. Voordat dat gedaan is, mag je absoluut niet verder met je werk.”
“Oh, je belde me alleen daarvoor, niet om te horen hoe het met me gaat?” zei Lianne, en ze hoorde direct de zucht die ze al verwacht had. Natuurlijk had ze weer het onbelangrijkste deel van zijn hele toespraak eruit gepikt, maar ze voelde zich toch een beetje gepikeerd. Kon hij niet even vergeten dat hij haar baas was en zich herinneren dat hij ook haar vriend was? Het leek wel alsof hij zich alleen maar zorgen maakte over of ze haar taak wel goed deed, alsof hij ook een soort Petra was. Wel, aan één Petra had ze echt wel genoeg.
“Ik ben bezorgd om je, Lianne, merk je dat dan niet? Het spijt me als ik onaardig ben, maar ik wil echt heel graag zeker weten dat er niets vreemds in je lichaam zit en dat je veilig bent.”
“Veilig ben ik toch niet zolang ik dit werk doe, wen er maar gewoon aan,” zei Lianne. Ze onderdrukte de neiging om het contact na deze wijze woorden te verbreken. Verdorie, ruzie maken per telefoon was zo ontzettend vervelend… ze wilde hem gewoon even vasthouden en horen dat hij van haar hield, maar ze wist niet hoe ze dat duidelijk moest maken. Trouwens, hij zou haar sowieso niet vast kunnen houden, hij zat honderden kilometers verderop.
“Dat weet ik, maar ik wil je het liefst zo veilig mogelijk houden,” zei Stephen. Ze wist dat hij heel erg geduldig was nu en dat alles wat fout ging haar schuld was, maar ze was niet erg rationeel vandaag… en één van de bijeffecten van zo’n bui was dat ze verwachtte dat alle andere mensen wisten wat ze nu eigenlijk wilde horen en hebben. Het voelde alsof ze in een op hol geslagen lightrail zat die nergens meer op reageerde en op den duur vanzelf zou crashen… het was alleen maar wachten op de crash. Waarom deed ze dit toch? Was het vanwege Andreas? Ze was nog wel zo blij geweest om Stephen te zien, al was het dan via een beeldscherm, maar nu was ze alles weer aan het verpesten.
“Goed dan, ik zal doen wat je vraagt. Waar moet ik heen?” vroeg ze, haar uiterste best doen om in ieder geval vriendelijk te blijven, al voelde ze zich nog zo naar en destructief.
“Ga maar terug naar het hotel en vraag het aan Petra, ik zal meteen even contact met haar zoeken, veel succes,” zei Stephen, en direct daarna verbrak hij de verbinding.
Langzaam klapte Lianne haar telefoon weer dicht en stopte hem in haar zak. Ze voelde zich nog rotter dan zojuist… blijkbaar was Stephen haar ook een beetje zat geworden, en eigenlijk begreep ze dat ook wel, maar zag hij dan niet in dat ze alleen maar een beetje liefde nodig had? Dat ze zich eigenlijk heel onzeker voelde? Ze wou dat haar vriend ook gedachten kon lezen, en dan liefst op enorme afstand. Dan had hij tenminste geweten wat ze wilde en dat ze het zelf ook heel
naar vond dat ze zich zo onmogelijk gedroeg. Aan de andere kant, dan had hij ook geweten hoeveel ze aan Andreas dacht, en dat leek haar niet zo’n heel goed idee.
En nu? Ze had eigenlijk weinig keuze, ze moest terug naar het hotel, Petra weer onder ogen komen, en dan blijkbaar een of ander griezelig onderzoek ondergaan. Had ze Stephen nu maar gevraagd of hij hierheen wilde komen, had ze maar gezegd dat ze hem nodig had… maar nee, de President had hem ook nodig, en wie was er nou belangrijker? Voor hem was zij dat dan misschien, maar ze wist ook wel dat hij niet zomaar weg kon omdat zij niet blij was. Het was maar goed dat ze het niet gevraagd had, want dan had hij toch nee gezegd en dan had ze zich nog naarder gevoeld.
Lianne dronk vlug haar koffie op, al was die nog steeds erg heet, en stopte toen met een spijtig glimlachje ‘Vlammen’ weer in haar tas. Hopelijk zou ze ergens vandaag nog de tijd hebben om er wat in te lezen - ook al had Stephen het haar afgeraden, maar ze had niet echt zin om naar zijn adviezen te luisteren nu - en anders moest het maar wachten tot later. Ze zou Andreas toch niet zien vandaag en waarschijnlijk morgen ook niet, afhankelijk van hoe lang dat onderzoek duurde en hoe graag hij haar wilde zien.
***
Lianne probeerde uit alle macht te glimlachen toen ze de scanner in ging, om aan de vervelende jongen die het ding bediende te laten zien dat ze niet bang was, maar in de spiegel kon ze zien dat haar glimlachje nogal krampachtig was. Ze was dan ook eigenlijk doodsbang voor het zoemende metalen ding waar ze nu in werd geschoven, maar dat was natuurlijk belachelijk… het was gewoon een apparaat, een scanner, die duizenden keren getest was en waar vast nog nooit iets mis mee was gegaan. Ze wist zelf ook niet zo goed waar ze zich druk om maakte, alleen dat ze zich heel onprettig voelde in deze situatie en wilde dat ze in ieder geval haar kleren aan had mogen houden.
Ze verdacht de jongen er stiekem van dat die haar expres haar kleren uit had laten trekken omdat hij haar wilde zien en niet omdat het nodig was, maar er was niemand waar ze het aan kon vragen. Ze moest gehoorzamen en het zou allemaal vast wel goed komen, als het nu maar gewoon voorbij was… ze had gewoon een hekel aan kleine ruimtes en plaatsen waar ze niet wist wat er met haar ging gebeuren. Ouderwets misschien, maar ze had nooit zo gehouden van apparaten die ze niet min of meer kon begrijpen, en ze had echt geen flauw idee hoe deze scanner zou gaan controleren of er geen vreemde apparaatjes in haar verborgen zaten.
Dat idee was overigens ook best griezelig als ze er wat langer over nadacht. Zou Andreas daar werkelijk toe in staat zijn? En hoe zou hij zoiets hebben gedaan? Zou hij haar gewoon open hebben gesneden… nee, dat was natuurlijk volslagen onzin, dat zou ze echt wel gemerkt hebben. Ze had echter ook geen idee waar ze anders aan moest denken, dus ze moest maar gewoon vertrouwen hebben in Stephen.
Hij had haar niet meer gebeld, dus ze had alleen Petra nog gesproken, en die was erg koel geweest. Gelukkig geen gescheld en verwijten meer, maar het was wel duidelijk dat Petra haar haar misstappen nog lang niet had vergeven. Ach, dat moest dan maar zo zijn, van Petra hoefde ze zich niet zoveel aan te trekken. Het stak haar meer dat Stephen waarschijnlijk nog langer met Petra had gepraat dan met haar, want Petra wist precies wat ze moest doen en waar ze nu heen moest gaan. Ze hoopte maar dat Stephen vanavond nog eens zou bellen, want ze wist dat ze toch te koppig zou zijn om hem zelf te bellen, en ze wilde hem wel graag even spreken.
Zodra ze helemaal in het apparaat verdwenen was en niets meer van de buitenwereld kon zien - ze weerstond de verleiding om te gaan gillen - begon de scanner te zoemen. Hoewel ze wist dat het onmogelijk was, had ze toch het gevoel dat ze de straling kon voelen die haar helemaal door begon te lichten, dat ze haar huid kon voelen branden en dat ze dit niet zou overleven. Ze sprak zichzelf streng toe, maar het hielp niet al te veel… het klonk gewoon allemaal heel eng. Het kon haar niet schelen dat ze drieëntwintig was en dus veel te oud om bang te zijn voor een scanner, op de een of andere manier wekte het ding heel veel angst in haar op.
Eindelijk hield het gezoem op en schoven de metalen platen weer weg, zodat ze de kamer weer kon zien. De jongen die de scanner bediende stond haar verlekkerd aan te kijken, en ze liep vlug naar haar kleren en begon ze weer aan te trekken. Voor haar gevoel had ze minstens tien minuten in de scanner gezeten, maar een blik op haar horloge vertelde haar dat het maar een minuut of twee was geweest.
“Wel, het ziet er naar uit dat u helemaal schoon bent, mevrouw, niets mis met dat lichaam van u,” zei de jongen dubbelzinnig terwijl hij nog steeds naar haar stond te staren, maar het kon Lianne niet zoveel meer schelen. Ze was klaar met het onderzoek en ze kon weer gewoon de buitenlucht in, en bovendien was het bewijs nu wel geleverd dat Stephen en Petra veel te bezorgd waren.
“Zou u nog even in het kamertje willen gaan zitten waar u net was? Ik moet nog even iets controleren…” zei de jongen plotseling, toen Lianne eindelijk al haar kleren weer aan had. Ze keek hem verbaasd aan, was er nu misschien toch iets mis met haar? Hij had zijn blik gericht op het scherm voor haar, waar ze vermoedde dat haar scan te zien was, en ze zag dat hij een zenuwtrekje had. Zijn oog bleef maar knipperen, en pas toen ze dat zag begon ze zich echt zorgen te maken. Zou er dan echt een apparaat in haar lichaam verborgen zitten, iets wat haar bespioneerde zonder dat ze het wist?
“Eh, ja wel. Is er iets aan de hand? Klopt er iets niet? Waarom moet dit ineens?” vroeg ze, zenuwachtiger dan ze wilde, maar het idee dat er echt iets mis was begon tot haar door te dringen.
De jongen keek haar nu niet meer aan, zijn blik bleef strak gericht op het scherm, en ze had het idee dat dat niet kwam doordat haar naakte lichaam daar te zien was. Verdorie, wat was er mis en waarom vertelde hij haar niet direct dat ze een camera in haar mond had zitten, of wat voor idioots dan ook? Ze wilde geen onzekerheid, niet als er een vijandig iets te zien was op dat scherm.
“Waarschijnlijk is er niets aan de hand, maakt u zich vooral geen zorgen,” zei de jongen, maar zijn gezicht zei iets heel anders. Lianne begon te trillen, maar ze begreep dat ze geen verdere informatie te horen zou krijgen, dus ze liep langzaam naar de deur was ze uit was gekomen.
Hopelijk kwam er snel een dokter of wat dan ook om haar te vertellen wat er aan de hand was en wat ze zouden doen om het probleem op te lossen. Anders zou ze gaan gillen.
Wat als ze haar moesten opereren om iets uit haar te halen? Ze wist dat haar angst voor operaties irreëel was, maar mocht ieder mens niet minstens één irreële angst hebben? Verder was ze een heel verstandige vrouw en kon ze prima voor zichzelf zorgen, maar er waren een paar dingen waar ze echt niet van hield… haar moeder was gestorven tijdens een operatie, gestorven als een gevolg van de medische wetenschap die blijkbaar nog niet zo ver was als ze zei te zijn. Lianne was doodsbang dat haar iets dergelijks zou overkomen, het was zo… zo stom geweest. De wereld was in de afgelopen honderden jaren zoveel veranderd, maar nog steeds gingen er dingen fout in ziekenhuizen.
“De dokter komt dadelijk bij u,” zei de jongen nog, maar Lianne reageerde er niet op, ze ging gewoon de wachtkamer in en ging daar zitten op hetzelfde bankje waar ze net op had gezeten. Het was nog een beetje warm, zo kort was ze dus maar binnen geweest. En nu, nu moest ze dus wachten, terwijl in de kamer van de scanner misschien wel haar lot bepaald werd?
Ze probeerde zichzelf af te leiden door naar de kunst aan de muren te kijken, en die deed haar denken aan Dylan. Het leek alweer zo lang geleden dat ze hem had ontmoet en dat hij haar had verteld hoe hij zijn kunstwerken maakte, maar het was gisteravond, nog niet eens twintig uur geleden. Zou ze hem ooit nog eens zien?
Ze zou natuurlijk ook het boek in haar tas kunnen gaan lezen, misschien kon Andreas wel zo goed schrijven dat ze even zou vergeten in wat voor situatie ze zich bevond. Het zou in ieder geval afleiding zijn, dan kon ze even negeren wat er aan de hand was. Wie weet…
Voordat Lianne een besluit kon nemen, hoorde ze echter al stappen in de kamer van de scanner, en onmiddellijk zat ze rechtop in haar stoel en staarde ze naar de deur. De stappen kwamen dichterbij, ongetwijfeld zou zometeen een dokter de deur open doen en haar vertellen wat er aan de hand was. Haar hart bonkte in haar keel en ze hoopte maar dat het niet te horen zou zijn, de dokter zou haar wel voor gek verklaren dat ze zo zenuwachtig werd van de kans dat er iets mis was. De jongen had immers gezegd dat er waarschijnlijk niets aan de hand was, maar dat leek niet helemaal tot haar hersenen door te zijn gedrongen. Misschien zou ze zo meteen weer buiten staan en zichzelf uitlachen dat ze zich zo’n zorgen had gemaakt over zoiets kleins.
De deur begon open te gaan en Lianne wilde dat het niet zo langzaam ging, al wist ze best dat ze het zich verbeeldde en dat de deur gewoon een normale opensnelheid had. De dokter zou echt niet sneller gaan bewegen alleen omdat zij dat zo graag wilde.
Het eerste wat ze zag was een witte jas, en dat stelde haar niet erg gerust, maar pas toen ze het gezicht van de dokter zag begon ze zich echt zorgen te maken.
Andreas Morik stond voor haar neus en glimlachte, maar de lach bereikte zijn ogen niet.
***
Hoofdstuk 6: Afwachten of doorzetten
“Wát heb je gedaan?” vroeg Petra terwijl ze Lianne woedend aankeek, en de aangesprokene wist niet waar ze moest kijken. Ze had verwacht dat Petra haar nieuws niet goed op zou nemen, maar zo erg?
“Ik ben in slaap gevallen. Ik snap ook niet hoe het heeft kunnen gebeuren, het is me echt nog nooit eerder overkomen, maar ik ben gewoon in slaap gevallen voordat hij in slaap viel en ik heb zijn gedachten niet kunnen lezen. Het spijt me, maar het is nu eenmaal gebeurd, ook de beste mensen maken wel eens fouten.”
“In zaken zoals deze mag je geen fouten maken, Lianne, ik dacht dat je dat wel had begrepen. Je snapt toch zelf ook wel dat deze man anders is dan de anderen, gevaarlijker? Hoe kun je dan in slaap vallen? Je mag eigenlijk nog van geluk spreken dat je het hebt overleefd… en ik ben blij dat ik de kamer niet in ben gekomen toen je niet reageerde op mijn klopje, want dan had ik het waarschijnlijk ook niet overleefd.”
“Waarom zijn jullie er toch van overtuigd dat hij zo levensgevaarlijk is? Hij heeft me niet gedood vannacht en hij ziet er niet uit alsof hij iemand zou kunnen vermoorden. Wat denk je dat hij bij zich heeft, wapens? Ik heb er niets van gezien… ik begrijp niet waarom je denkt dat jij het niet overleefd zou hebben, je bent toch getraind en je was voorbereid geweest, hij niet. Wat is hij, een superheld? Hij is niet eens gefokt, gewoon een willekeurige combinatie van genen, niets gevaarlijks.”
“Dat is nu precies waarom hij zo gevaarlijk is,” zei Petra koud. Lianne stond nog steeds in de deuropening, want de andere vrouw had haar nog niet eens een zitplaats aangewezen, Petra was direct begonnen te schelden zodra Lianne had gezegd wat er gebeurd was. Goed, misschien verdiende ze dit wel een beetje want ze had haar werk niet gedaan, maar ze vond dat Petra wel heel erg overdreef. Ze kon toch… of nee, iemand anders kon het toch opnieuw proberen? Ze wilde niet nog een keer zo’n verwarrende avond doormaken als gisteren, maar er waren toch wel meer mensen die dit werk konden doen? Er moesten toch wel meer mensen zijn ondertussen?
“Je begrijpt het echt niet, he. En ik dacht dat jij zo intelligent was… we hebben geen flauw idee wat we van Andreas Morik kunnen verwachten, juist omdat we niet weten wat zijn genen zijn, waar hij toe in staat was, hoe hij is opgevoed. Ik verzeker je ervan dat hij er de oorzaak van is dat er al twee mensen van de inlichtingendienst zijn gestorven, ook al lijkt hij misschien nog zo onschuldig. Ik weiger om daar nog een leven aan toe te voegen, en jij hebt jezelf en de hele inlichtingendienst in gevaar gebracht.”
In gedachten had Lianne een heleboel onvriendelijke benamingen voor Petra, maar uiteraard kon ze niets daarvan hardop zeggen. De vrouw was nu eenmaal tijdelijk haar baas, ze had de leiding over deze missie en zij, Lianne, moest maar luisteren.
“Wel, haal me hier dan weg en laat iemand anders het werk doen, dat lijkt me het verstandigste in dit geval. Ik heb een fout gemaakt en daar is nu niets meer aan te doen, laat iemand anders het dan maar beter doen, ik wil het niet nog een keer doen en volgens jou kan ik het toch niet.”
Ze wachtte in stilte terwijl Petra nadacht over wat ze gezegd had, en voelde heel duidelijk dat ze hier weg moest, weg uit deze situatie, terug naar Stephen. Andreas bleef maar in haar gedachten opduiken, ook al had ze hem niet meer gezien sinds hij de badkamer in was gelopen. Ze vertrouwde zichzelf niet in zijn buurt… er was iets met hem, iets tussen hen, maar ze wilde er absoluut niet achter komen wat dat dan precies was. Ze hield van Stephen en ze wilde haar relatie niet in gevaar brengen, maar ze voelde aan dat Andreas een bedreiging was, al wist ze
niet precies waarom.
Dat soort argumenten kon ze natuurlijk niet gebruiken tegen Petra, al was het alleen maar omdat ze bang was dat Stephen er dan over zou horen. Hij zou jaloers worden, natuurlijk zou hij jaloers worden, dat zou zij ook als ze hem was, en dan zou hij er waarschijnlijk nooit meer over ophouden. Ze maakte zichzelf wijs dat ze hem niet wilde kwetsen, of misschien was het ook wel de waarheid, maar er speelden nog andere dingen mee… dingen die ze zelfs tegenover zichzelf niet toe durfde te geven.
“Je zorgt maar dat het je de volgende keer wel lukt, je krijgt echt geen kans om nu naar huis te gaan en deze gevaarlijke opdracht aan iemand anders over te laten. Hoe vervelend ik het ook vind om dit te moeten zeggen, je bent de beste telepaat die we op dit moment hebben, en dus moet ik jou wel gebruiken. Zorg echter wel dat je het volgende keer beter doet, want geloof me, je wilt mij niet als tegenstander en Stephen wil dat al helemaal niet.”
Nadat ze dat dreigement had uitgesproken boog Petra zich weer over de papieren die voor haar op de tafel lagen, en het was duidelijk dat ze het gesprek als afgelopen beschouwde. Lianne liep langzaam weg, zonder de deur dicht te doen, al zou Petra zich daar vast aan ergeren.
Ergens diep van binnen was ze blij met Petra’s uitspraak, al was ze ook bang voor wat er nu zou gaan gebeuren. Ze zou Andreas vaker zien… misschien vandaag zelfs wel weer, of anders morgen. Ze mocht niet teveel achter hem aan lopen, dan zou hij haar niet meer willen, maar ze zou in ieder geval een reden hebben om hem weer te zien en contact met hem te zoeken. Ze wilde meer weten over deze man, met zijn vreemde achtergrond en zijn vreemde ideeën, en tegelijkertijd wist ze dat het geen goed idee was.
Zou ze contact zoeken met Stephen, om hem in ieder geval iets te vertellen over wat er gebeurd was? Ze was bang dat hij de rest van het verhaal zo van haar gezicht zou kunnen lezen… ze dacht niet dat ze geheimen voor hem kon verbergen. Wat zou hij ervan vinden dat ze kriebels had voor een ander? Zou hij het haar kwalijk nemen of zou hij begrijpen dat ze er geen controle over had en dat ze er niets mee wilde doen, dat ze gewoon bij hem wilde blijven en nog steeds van hem hield? Ze had echt geen flauw idee hoe hij zou reageren op dit soort nieuws… wilde ze het wel weten? Wat als hij ook boos op haar werd? Ze moest het gevoel hebben dat er ergens nog iemand was die niet boos op haar was.
Andreas was niet boos op haar. Hij wilde haar vaker zien… ze hadden gelachen samen, gisteravond, maar ook goed gepraat. Misschien voelde hij wel net zoiets voor haar als zij voor hem, zou dat kunnen? En als het zo was, moest ze er blij mee zijn?
Zoveel vragen, zo weinig antwoorden. Lianne wilde dat er iemand was met wie ze hierover kon praten, maar ze had geen enkele goede vriendin of vriend in deze wereld. Alleen Stephen zou als zodanig kwalificeren en ze had net al bedacht dat het een slecht idee was om met hem hierover te praten.
Op de een of andere manier moest ze ervoor zorgen dat ze geen verdere kriebels kreeg voor Andreas, terwijl ze hem wel moest verleiden en met hem praten en bij hem slapen. Het leek een onmogelijke opdracht, maar misschien zou het beter gaan als ze nadacht over wat hij volgens Petra had gedaan… hij had de dood van minstens twee van haar collega’s veroorzaakt. Ze zou toch niet verliefd worden op een moordenaar? Was dat geen goede reden om haar gevoelens tegen te houden?
Maar als ze er echt eerlijk over was, dan was Stephen waarschijnlijk ook een moordenaar… ze wist eigenlijk wel zeker dat hij ook de dood van mensen had veroorzaakt, al zou hij waarschijnlijk niemand eigenhandig hebben neergeschoten of vergiftigd. Als ze het van Stephen accepteerde, waarom van Andreas dan niet?
Nu, omdat Stephen haar vriend was, en Andreas haar vijand…
Lianne wist dat ze er niet uit zou komen. Ze moest haar gevoelens gewoon maar onderdrukken, doen alsof er niets aan de hand was, en zorgen dat ze de informatie kreeg die Petra wilde hebben zodat ze Andreas daarna nooit meer hoefde te zien. Dan kon ze terug naar haar eigen veilige wereldje, naar haar werk en naar Stephen en naar alle andere dingen waar ze van hield. Er zouden geen twijfels meer zijn dan, en dat was een heel rustgevend idee.
Met een zucht opende Lianne de deur naar haar eigen kamer. Tijd om zich aan haar eigen goede voornemens te gaan houden.
***
Eenmaal op haar eigen kamer aangekomen begon Lianne zich echter na een kwartier al te vervelen. Er was niemand om mee te praten, niemand om iets mee te ondernemen, ze kon alleen maar uit het raam staren en zich ergeren aan haar eigen gedachten. Als ze hier zo moest blijven zitten tot Andreas contact met haar zou zoeken - het moest nu maar even van hem uit komen, had ze besloten - dan zou ze helemaal gek worden. Ze moest naar buiten, de stad onderzoeken, misschien een plaats uitzoeken waar ze met Andreas zou kunnen gaan eten als hij eindelijk contact zocht…
Nee, het was natuurlijk beter om hem het restaurant uit te laten zoeken. Ze moest zich gedragen alsof ze hier iets beters te doen had dan restaurants vergelijken. Bovendien, waarom ging ze er vanuit dat ze iets zouden gaan eten? Waarom ging ze er überhaupt vanuit dat hij iets met haar zou willen doen, behalve met haar naar bed gaan? Ze wist helemaal niet wat hij graag deed in zijn vrije tijd, ze hadden het alleen maar over boeken gehad, en over zijn jeugd.
Ah, boeken… ze kon natuurlijk zijn nieuwste boek gaan lezen! Dan zou ze misschien zelfs een reden hebben om contact met hem te zoeken, omdat ze hem wilde vertellen hoe prachtig ze het had gevonden.
Nog geen vijf seconden na dit briljante idee bedacht Lianne zich echter dat ze het boek niet meer had. Ze had het meegenomen naar Andreas’ kamer, en daar had ze het laten liggen… stom natuurlijk, want hij had er waarschijnlijk honderden exemplaren van en zij had er nu geeneen. Wilde ze zijn boek eindelijk lezen, kon het niet… nou ja, behalve dan als ze nu naar een boekenwinkel ging.
Aangezien ze toch niets beters te doen had, besloot Lianne dat dat eigenlijk wel een goed idee was. Ze wilde graag weg hier uit het hotel, even iets anders zien, misschien wat contact krijgen met mensen die niets met boeken of de inlichtingendienst te maken hadden. Zo moeilijk zou het niet zijn om een boekwinkel te vinden in deze stad, al was ze er nog nooit eerder geweest, alle steden leken tenslotte wel wat op elkaar en ze was in genoeg steden geweest.
Omdat ze nog steeds haar jurk van de vorige avond aan had, besloot Lianne dat ze zich eerst maar eens moest gaan omkleden. Schoenen zonder hakken, gewoon een simpele broek, niet al te moeilijk doen, ze zou waarschijnlijk toch niemand tegenkomen… ze wilde even anoniem zijn. Incognito.
Vijf minuten later was Lianne klaar om te vertrekken. Op het laatste moment pakte ze toch nog haar noodknop mee, voor het geval er iets onverwachts zou gebeuren en ze Petra zou willen spreken, aangezien er niemand was die wist waar ze nu heen ging. Ze verwachtte niet dat er iets zou gebeuren in een boekwinkel, maar dat kon ze natuurlijk nooit zeker weten.
Eenmaal buiten het hotel aangekomen - en nadat ze het aanbod van een taxi had afgewezen, omdat ze liever zelf op zoek ging - keek ze om zich heen en zag direct de lightrail van deze stad. Mooi, dan kon ze die gewoon gebruiken… zelf op zoek gaan betekende tenslotte nog niet dat je ook zelf een heel eind moest gaan lopen.
“Naar het stadscentrum,” vertelde ze de robot die in het voertuig zat, en voorzichtig ging ze zitten op een van de luxe rode stoelen. Ze keek even om zich heen, maar er zat niemand bij haar in de buurt. Jammer, ze vond het wel prettig om naar andere mensen te kijken… maar naar buiten kijken was ook leuk, wie weet wat ze daar allemaal voor mensen zag. Ze was zo getraind in het kijken naar mensen en informatie over hen verzamelen dat ze het zelfs deed als ze helemaal niet aan het werk was, zoals nu. Zonder dat iemand het haar hoefde te vertellen zag ze direct wie er belangrijk waren in deze stad en wie niet, alleen aan hun manier van lopen.
Het duurde niet lang voor ze in het centrum waren, en Lianne had duidelijk geluk vandaag, want recht voor haar neus was een boekwinkel. Het was één van de grotere, met prachtige reclameborden buiten, waaronder eentje met dezelfde tekening als die op de voorkant van ‘Vlammen’ stond… zonder verder te kijken wat erop stond - want alle positieve reviews had ze al gehoord, toch? - liep Lianne de boekwinkel in. Pas toen ze middenin de zaal stond, bedacht ze zich dat ze beter wel had kunnen kijken wat er op het bord stond.
Aan een tafel in het midden van de boekwinkel zat de man met wie ze vanochtend nog in bed had gelegen, en hij glimlachte verbaasd naar haar. Oh nee, nu leek ze ongetwijfeld een soort van stalker, hij zou wel denken dat ze naar hem op zoek was gegaan, dat ze niet zonder hem kon… zijn glimlach was nu nog wel vriendelijk, maar ze was bang dat dat elk moment zou veranderen. Ze had zich zo voorgenomen om hard to get te spelen - de enige manier om een man als Andreas te krijgen - maar dat had ze nu per ongeluk totaal verpest. Petra zou haar wel weer uitschelden als ze erachter zou komen, en nog erger, Andreas zou haar ook wel voor gek verklaren…
“Ik dacht dat jij al een kopie van mijn boek had gekregen, gisteravond?” zei hij luid, en nu keken ook alle andere mensen in de boekwinkel naar haar. Het waren er veel, zoveel had zij er nog nooit gehad tijdens het signeren, want ze begreep nu dat dat was wat Andreas hier aan het doen was. Shit, iedereen keek naar haar, zouden ze ook maar iets begrijpen van wat er hier aan de hand was? Het mocht absoluut niet naar buiten komen… ze wilde niet de laatste op het lijstje veroveringen van Andreas Morik zijn.
“Ik ben het… ergens vergeten,” zei Lianne, en ze had het gevoel dat ze vuurrood was. Het was warm hier en Andreas keek haar nog steeds aan, ze wou dat hij niet zo indringend keek, alsof hij haar weer naakt voor zich zag, ook al bevonden ze zich in een boekwinkel met minstens honderd andere mensen. Verdorie, wat deed hij toch met haar? Ze vroeg zich af hoe het zou zijn om hem te zoenen, alleen te zoenen, lang en intens. Dat hadden ze gisteren niet gedaan, ze hadden het veel te druk gehad. Ze vroeg zich af hoe het zou voelen om hem vast te houden, om zijn armen om haar heen te voelen, zonder dat er verder iets gebeurde. Ze wist dat ze zich al die dingen niet af moest vragen, maar toch gebeurde het, zonder dat ze er invloed op leek te hebben.
“Ah,” zei Andreas, en hij leek te begrijpen wat ze bedoelde. “Wel, speciaal voor jou heb ik er nog wel één, natuurlijk…”
Lianne vroeg zich even af of hij nu verwachtte dat ze netjes achteraan zou sluiten en zou wachten tot ze aan de beurt was, maar dat hoefde ze gelukkig geen tweede keer te doen. Andreas pakte een boek van de stapel naast hem, dacht even na en schreef vervolgens iets op de eerste bladzijde. Lianne zag dat de vrouw die momenteel vooraan de rij stond haar uiterste best deed om te lezen wat Andreas schreef, maar hij schermde het af met zijn hand en sloeg het boek vlug dicht toen hij klaar was. Hopelijk zou de inkt niet zijn uitgeveegd, want ze merkte dat hij echt nog met inkt schreef… misschien een overblijfsel uit zijn tijd in de achterbuurten.
“Alsjeblieft,” zei hij, en nu moest Lianne wel naar voren lopen om het boek aan te nemen, al was ze liever weggelopen. Iedereen in de boekwinkel keek naar haar, en elk moment zou iemand erachter kunnen komen wie ze was en zou de roddel beginnen. Waarom was ze hier ooit heen gekomen? Waarom liep alles de afgelopen dagen zo ontzettend mis?
“Dank je,” zei ze, en een moment kruisten hun blikken. Als hij nu maar niet zo verdomd knap was, misschien zou het dan niet allemaal zo lastig zijn… Lianne nam zich voor om direct terug te gaan naar het hotel en daar foto’s van Stephen te gaan bekijken. Dat was degene voor wie ze zulke gevoelens moest hebben en ze weigerde om de goede relatie die ze hadden te verpesten.
Het leek alsof Andreas haar iets wilde vragen, maar hij hield zichzelf tegen nog voor er een geluid uit zijn mond kwam. Verbaasd keek Lianne toen hoe hij een los stukje papier uit een schrijfblok scheurde - wat ontzettend ouderwets - en hoe hij nog een paar regels op papier zette en haar dat toestopte. Wat had hij haar nu weer te vertellen op deze manier, en zou hij zich realiseren dat hij het net zo goed hardop had kunnen zeggen, aangezien ze nu helemaal door alle aanwezigen werd aangestaard?
Misschien was er wel iemand die toevallig naast de donkere kasten stond waar haar soort boeken normaal gesproken in werden weggestopt en die haar zou herkennen van de foto die hij nu toevallig zag… ze zag vooral vrouwen om zich heen, dus er zaten vast ook vrouwen tussen die haar als schrijfster kende. En misschien was er wel pers aanwezig, al zag ze nergens iets wat daarop wees. Ze begon wel erg paranoïde te worden nu, maar ze wilde gewoon niet dat de hele wereld zou weten wat er hier vandaag gebeurd was… hoe zou Stephen zich voelen als hij dit op het nieuws zou zien?
Dat was in ieder geval onzin, want Stephen keek nooit naar dit soort nieuws. Of zou hij een uitzondering maken voor nieuws over de schrijver die zijn vriendin aan het verleiden en bespioneren was? Ze wist dat zij er in ieder geval wel een uitzondering voor zou maken als ze hem was.
Lianne bedwong de neiging om het papiertje meteen uit te vouwen en te lezen, ze was veel te bang dat iemand met haar mee zou lezen. Ze glimlachte nog even naar Andreas, zonder werkelijk naar hem te kijken, en liep toen vlug naar buiten. Tegen de tijd dat ze bij de deur was, rende ze bijna, maar eindelijk was ze dan toch uit de winkel.
Gelukkig volgde niemand haar naar buiten, dus toen ze eindelijk weer de zon op haar gezicht voelde kon ze rustig blijven staan en naar het papiertje in haar handen kijken. Ze durfde het nog steeds niet open te vouwen, bang voor wat de tekst met haar zou doen, maar nu zou het in ieder geval kunnen zonder dat iemand anders meekeek. Ze was nog niet zo paranoïde dat ze dacht dat ze overal gevolgd werd door camera’s, al wist ze best dat het in principe mogelijk was. De techniek was er, maar de wil om iemand zo intensief te bespioneren meestal niet.
Goed, wat nu? Ze kon wel weer naar het hotel gaan, eigenlijk, veel meer wilde ze hier toch niet doen… ze wilde lezen wat Andreas had geschreven, zowel in het boek als op het papiertje. Maar waarom zou ze dat eigenlijk niet hier doen, en even weg blijven uit het hotel? Er was ongetwijfeld wel ergens een café te vinden waar ze wat kon drinken terwijl ze haar boek las. Het weer was mooi genoeg, misschien moest ze daar maar eens van genieten in plaats van zich weer op te sluiten in een hotelkamer in haar eentje. Ze merkte bovendien dat ze snakte naar een kop
koffie, dus toen was het besluit snel genomen.
***
Tevreden keek Lianne om zich heen, al haar twijfels voor een moment vergeten. Ze zat op een prachtig terras op de elfde en hoogste verdieping van een groot winkelcentrum en had een mooi uitzicht, ook al waren er erg veel gebouwen in de stad die nog hoger waren en in haar blikveld stonden. Toch kon ze veel zien, en zoals altijd genoot ze ervan om al die kleine mensjes, nauwelijks groter dan pixels, beneden rond te zien lopen en in en uit de lightrail te zien stappen.
Haar koffie werd al snel gebracht, en toen ze daar eenmaal een slokje van had genomen - hij was gloeiendheet, maar precies goed - wist ze dat ze het niet langer uit kon stellen. Haar handen trilden een heel klein beetje terwijl ze het papiertje uit het boek haalde, waar ze het zo lang maar even in had gestopt. Ze bladerde even door ‘Vlammen’, maar dat zou ze straks wel lezen… net als de opdracht die Andreas voorin had geschreven. Het ging er nu om wat hij haar nog meer had willen vertellen.
“Is alles naar uw zin, mevrouw?” vroeg de robot die haar had bediend en die blijkbaar erg slecht was ingesteld, want Lianne kende niemand die het prettig vond om dat soort vragen te krijgen… zeker niet op een moment dat ze het al druk genoeg had met iets anders.
“Jawel,” mompelde ze, en ze wachtte tot de robot ver genoeg weg was voor ze het briefje opende.
Wat een verrassing om jou hier te zien! Aan je gezicht te zien had je me niet verwacht hier, maar het valt me toch wel een beetje tegen dat je je boek vergeten bent… ik neem aan dat hij nog bij mij ligt? Het is dan wel weer lief dat je een nieuw exemplaar komt kopen. Zie ik je gauw
weer?
Vier zinnen waar eigenlijk niet zo heel veel in gezegd werd, maar Lianne merkte dat haar hart in haar keel bonkte. Het briefje klonk precies zoals hij, zodat het net leek alsof hij naast haar zat en dit tegen haar zei. Ja, ongetwijfeld zouden ze elkaar gauw weer zien, als hij maar een afspraak probeerde te maken en niet alleen dit soort vage briefjes stuurde. Ze zou niet achter hem aan lopen, zo hoorde het niet, hij moest maar achter haar aan komen… ergens was ze bang dat hij dat misschien niet zou doen. Maar hij was ook in haar geïnteresseerd, toch? Of zou hij zich zo tegen iedereen gedragen?
Ze wist dat zij zich tegenover elke man zo’n beetje hetzelfde gedroeg, maar ze had toch altijd gehoopt dat ze voor bepaalde mannen een beetje bijzonder was. Ook voor Andreas.
Het was eigenlijk een soort anticlimax, want nu wilde ze wel van alles tegen Andreas zeggen, maar hij was helemaal niet in de buurt. Hij zat ergens in een boekwinkel boeken van fans te signeren en misschien dacht hij wel een beetje aan haar, maar ze zou hem vandaag niet meer zien. Ze had eigenlijk al geluk dat ze hem zo kort had gezien, of moest ze dat niet zien als geluk?
Plotseling werd ze uit haar overpeinzingen opgeschrikt doordat ze iets voelde trillen tegen haar been… even had ze geen flauw idee wat het was, maar toen realiseerde ze zich hoe dom ze was. Het was gewoon haar telefoon die afging en die ze zoals gewoonlijk in haar broekzak had gedaan zonder erbij na te denken. Wat een onzin om daar zo van te schrikken, ze voelde zich toch niet schuldig?
De tweede gedachte was natuurlijk wie het zou kunnen zijn. Ze werd sowieso niet vaak gebeld, dus eigenlijk wist ze al wie het was… wilde ze nu wel met hem praten? Ja, toch? Ze zou vast minder in de war zijn als ze hem weer even had gezien en gesproken en weer wist waarom ze bij hem was. Hier, in een vreemde stad en zonder hem, kon ze dat misschien even vergeten… maar als ze hem weer sprak, dan zou het allemaal vast wel weer goed zijn.
Ze klikte dus vlug op ‘accepteren’ en direct zag ze Stephens gezicht op het beeldscherm verschijnen. Lianne voelde een golf van liefde bovenkomen toen ze hem zag, en de kriebels in haar buik waren nu veel sterker dan met Andreas. Dat luchtte haar meer op dan ze toe wilde geven… blijkbaar waren haar gevoelens voor Stephen nog steeds heel sterk en veel sterker dan die rare crush die ze op Andreas had. Mooi, dan hoefde ze zich daar niet zoveel zorgen over te maken. Het was fijn om Stephen weer te zien, zijn gezicht dat ze zo goed kende en dat ze zo vaak had aangeraakt en gezoend, zijn ogen die naar haar keken, een paar bezorgde fronsrimpels op zijn voorhoofd die direct zouden verdwijnen als ze zei dat alles goed met haar ging. Het was allemaal zo vertrouwd en fijn dat Lianne niets anders kon dan heel breed glimlachen, en alle gedachten
aan Andreas waren even verdwenen.
“Wat ben ik ontzettend blij om jou te zien,” zei ze uit de grond van haar hart, en direct verdwenen zijn rimpels en lachte hij ook naar haar. Waar had hij zich zojuist zorgen over gemaakt? Een beetje schuldgevoel begon te broeien in haar buik, maar ze probeerde zich er niks van aan te trekken. Ze had niets verkeerds gedaan, toch?
Maar wat was eigenlijk de grens tussen goed en fout als die niet meer werd aangegeven door lichamelijk vreemdgaan? Zou ze zich nu zorgen moeten maken om een abstract begrip als emotioneel vreemdgaan, wat ze mensen wel eens had horen gebruiken maar waar ze zich niet zoveel bij voor kon stellen?
“Dat is in ieder geval wederzijds… waar ben je?”
“Ik zit op een terras het boek te lezen wat me zojuist overhandigd is door Andreas,” zei Lianne. Het noemen van zijn naam maakte hem op de een of andere manier weer echter, maar daar liet ze zich niet door afschrikken. Ja, hij bestond, maar haar gevoelens voor hem had ze zich misschien maar gewoon verbeeld, omdat ze zo eenzaam was.
“Ah, ‘Vlammen’,” zei Stephen, en zijn blik werd ineens een stuk donkerder. “Misschien is het beter als je het niet leest, het is nogal schokkend… al moet je misschien juist je vijand leren kennen. Dit boek bewijst echter wel weer waarom we eigenlijk achter hem aan zitten.”
“Dat begreep ik al min of meer uit de toespraak die zijn uitgever gisteren hield en wat hij er zelf over vertelde,” zei Lianne voorzichtig, en ineens bedacht ze zich dat ze Petra daar niet over verteld had. Wat stom van haar, dat ze zelfs de weinige informatie die ze had, niet had doorgegeven… aan de andere kant, ze had gewoonweg de tijd niet gekregen om dit te vertellen. Ze moest het vanmiddag maar vlug aan Petra vertellen, want de kans bestond dat die nog niet op de hoogte was van wat er precies gezegd was tijdens de boekpresentatie.
“Ik wist wel dat je slimmer was dan je je momenteel gedraagt,” zei Stephen, en die opmerking kwam hard aan. Lianne keek geschokt naar het schermpje van haar telefoon en zag dat Stephen zich ook direct schaamde wat hij had gezegd. Dat verzachtte de opmerking echter maar een klein beetje… Petra had dus al met Stephen gepraat? En nu kwam hij alles nog eens dunnetjes overdoen?
“Sorry lieverd, dat had je echt niet verdiend. Het spijt me.”
“Blijkbaar geloof je alles wat die Petra je vertelt,” zei Lianne bitter, en ze keek bewust een andere kant op, zodat Stephen de blik in haar ogen ook niet goed zou kunnen zien. Hoe kon hij zoiets nou doen, net op het moment dat ze zijn liefde en steun nodig had, omdat ze zoveel twijfelde? Maar goed, hij kon natuurlijk niet weten wat ze de afgelopen vierentwintig uur allemaal had beleefd… en ze zou het hem niet eens kunnen vertellen. Niet alles wat ze gedacht en gevoeld had, tenminste.
“Nee, maar het is toch de waarheid? Je bent in slaap gevallen naast Andreas. Natuurlijk, het kan gebeuren en ik zal echt niet boos op je worden, ik vind ook dat Petra enigszins overdreven reageert… maar je moet toch begrijpen dat het deels uit bezorgdheid is. Je was echt in gevaar, hij had weet ik wat met je kunnen doen, en je had het niet eens gemerkt!”
“Ik kan me niet voorstellen dat Petra bezorgd om mij is. Die geeft alleen maar om de feiten die ik haar had moeten vertellen, wat ik niet gedaan heb. Ja ik weet ook wel dat ik een fout heb gemaakt en dat het stom van me was, maar er is niets gebeurd en ik zal er voor zorgen dat het niet nog eens gebeurt.”
“Je weet helemaal niet wat er gebeurd is,” zei Stephen hard, en zijn stem klonk zo dwingend dat Lianne toch weer naar het schermpje keek. Ze schrok van de uitdrukking op zijn gezicht, zo kende ze hem niet… waarom was iedereen toch zo bezorgd?
“Hoe bedoel je?”
“Andreas Morik staat in contact met Arika, en je zou moeten weten dat de technologie daar een stuk verder gevorderd is dan hier. We weten niet wat hij allemaal kan, in principe zou het best kunnen dat je een klein cameraatje ergens bij je hebt wat beelden naar hem zendt, of dat er een microfoontje in je mond is geimplanteerd. Momenteel hebben we echt geen flauw idee, en daarom belde ik je ook, je moet jezelf onmiddellijk laten controleren op dat soort dingen. Voordat dat gedaan is, mag je absoluut niet verder met je werk.”
“Oh, je belde me alleen daarvoor, niet om te horen hoe het met me gaat?” zei Lianne, en ze hoorde direct de zucht die ze al verwacht had. Natuurlijk had ze weer het onbelangrijkste deel van zijn hele toespraak eruit gepikt, maar ze voelde zich toch een beetje gepikeerd. Kon hij niet even vergeten dat hij haar baas was en zich herinneren dat hij ook haar vriend was? Het leek wel alsof hij zich alleen maar zorgen maakte over of ze haar taak wel goed deed, alsof hij ook een soort Petra was. Wel, aan één Petra had ze echt wel genoeg.
“Ik ben bezorgd om je, Lianne, merk je dat dan niet? Het spijt me als ik onaardig ben, maar ik wil echt heel graag zeker weten dat er niets vreemds in je lichaam zit en dat je veilig bent.”
“Veilig ben ik toch niet zolang ik dit werk doe, wen er maar gewoon aan,” zei Lianne. Ze onderdrukte de neiging om het contact na deze wijze woorden te verbreken. Verdorie, ruzie maken per telefoon was zo ontzettend vervelend… ze wilde hem gewoon even vasthouden en horen dat hij van haar hield, maar ze wist niet hoe ze dat duidelijk moest maken. Trouwens, hij zou haar sowieso niet vast kunnen houden, hij zat honderden kilometers verderop.
“Dat weet ik, maar ik wil je het liefst zo veilig mogelijk houden,” zei Stephen. Ze wist dat hij heel erg geduldig was nu en dat alles wat fout ging haar schuld was, maar ze was niet erg rationeel vandaag… en één van de bijeffecten van zo’n bui was dat ze verwachtte dat alle andere mensen wisten wat ze nu eigenlijk wilde horen en hebben. Het voelde alsof ze in een op hol geslagen lightrail zat die nergens meer op reageerde en op den duur vanzelf zou crashen… het was alleen maar wachten op de crash. Waarom deed ze dit toch? Was het vanwege Andreas? Ze was nog wel zo blij geweest om Stephen te zien, al was het dan via een beeldscherm, maar nu was ze alles weer aan het verpesten.
“Goed dan, ik zal doen wat je vraagt. Waar moet ik heen?” vroeg ze, haar uiterste best doen om in ieder geval vriendelijk te blijven, al voelde ze zich nog zo naar en destructief.
“Ga maar terug naar het hotel en vraag het aan Petra, ik zal meteen even contact met haar zoeken, veel succes,” zei Stephen, en direct daarna verbrak hij de verbinding.
Langzaam klapte Lianne haar telefoon weer dicht en stopte hem in haar zak. Ze voelde zich nog rotter dan zojuist… blijkbaar was Stephen haar ook een beetje zat geworden, en eigenlijk begreep ze dat ook wel, maar zag hij dan niet in dat ze alleen maar een beetje liefde nodig had? Dat ze zich eigenlijk heel onzeker voelde? Ze wou dat haar vriend ook gedachten kon lezen, en dan liefst op enorme afstand. Dan had hij tenminste geweten wat ze wilde en dat ze het zelf ook heel
naar vond dat ze zich zo onmogelijk gedroeg. Aan de andere kant, dan had hij ook geweten hoeveel ze aan Andreas dacht, en dat leek haar niet zo’n heel goed idee.
En nu? Ze had eigenlijk weinig keuze, ze moest terug naar het hotel, Petra weer onder ogen komen, en dan blijkbaar een of ander griezelig onderzoek ondergaan. Had ze Stephen nu maar gevraagd of hij hierheen wilde komen, had ze maar gezegd dat ze hem nodig had… maar nee, de President had hem ook nodig, en wie was er nou belangrijker? Voor hem was zij dat dan misschien, maar ze wist ook wel dat hij niet zomaar weg kon omdat zij niet blij was. Het was maar goed dat ze het niet gevraagd had, want dan had hij toch nee gezegd en dan had ze zich nog naarder gevoeld.
Lianne dronk vlug haar koffie op, al was die nog steeds erg heet, en stopte toen met een spijtig glimlachje ‘Vlammen’ weer in haar tas. Hopelijk zou ze ergens vandaag nog de tijd hebben om er wat in te lezen - ook al had Stephen het haar afgeraden, maar ze had niet echt zin om naar zijn adviezen te luisteren nu - en anders moest het maar wachten tot later. Ze zou Andreas toch niet zien vandaag en waarschijnlijk morgen ook niet, afhankelijk van hoe lang dat onderzoek duurde en hoe graag hij haar wilde zien.
***
Lianne probeerde uit alle macht te glimlachen toen ze de scanner in ging, om aan de vervelende jongen die het ding bediende te laten zien dat ze niet bang was, maar in de spiegel kon ze zien dat haar glimlachje nogal krampachtig was. Ze was dan ook eigenlijk doodsbang voor het zoemende metalen ding waar ze nu in werd geschoven, maar dat was natuurlijk belachelijk… het was gewoon een apparaat, een scanner, die duizenden keren getest was en waar vast nog nooit iets mis mee was gegaan. Ze wist zelf ook niet zo goed waar ze zich druk om maakte, alleen dat ze zich heel onprettig voelde in deze situatie en wilde dat ze in ieder geval haar kleren aan had mogen houden.
Ze verdacht de jongen er stiekem van dat die haar expres haar kleren uit had laten trekken omdat hij haar wilde zien en niet omdat het nodig was, maar er was niemand waar ze het aan kon vragen. Ze moest gehoorzamen en het zou allemaal vast wel goed komen, als het nu maar gewoon voorbij was… ze had gewoon een hekel aan kleine ruimtes en plaatsen waar ze niet wist wat er met haar ging gebeuren. Ouderwets misschien, maar ze had nooit zo gehouden van apparaten die ze niet min of meer kon begrijpen, en ze had echt geen flauw idee hoe deze scanner zou gaan controleren of er geen vreemde apparaatjes in haar verborgen zaten.
Dat idee was overigens ook best griezelig als ze er wat langer over nadacht. Zou Andreas daar werkelijk toe in staat zijn? En hoe zou hij zoiets hebben gedaan? Zou hij haar gewoon open hebben gesneden… nee, dat was natuurlijk volslagen onzin, dat zou ze echt wel gemerkt hebben. Ze had echter ook geen idee waar ze anders aan moest denken, dus ze moest maar gewoon vertrouwen hebben in Stephen.
Hij had haar niet meer gebeld, dus ze had alleen Petra nog gesproken, en die was erg koel geweest. Gelukkig geen gescheld en verwijten meer, maar het was wel duidelijk dat Petra haar haar misstappen nog lang niet had vergeven. Ach, dat moest dan maar zo zijn, van Petra hoefde ze zich niet zoveel aan te trekken. Het stak haar meer dat Stephen waarschijnlijk nog langer met Petra had gepraat dan met haar, want Petra wist precies wat ze moest doen en waar ze nu heen moest gaan. Ze hoopte maar dat Stephen vanavond nog eens zou bellen, want ze wist dat ze toch te koppig zou zijn om hem zelf te bellen, en ze wilde hem wel graag even spreken.
Zodra ze helemaal in het apparaat verdwenen was en niets meer van de buitenwereld kon zien - ze weerstond de verleiding om te gaan gillen - begon de scanner te zoemen. Hoewel ze wist dat het onmogelijk was, had ze toch het gevoel dat ze de straling kon voelen die haar helemaal door begon te lichten, dat ze haar huid kon voelen branden en dat ze dit niet zou overleven. Ze sprak zichzelf streng toe, maar het hielp niet al te veel… het klonk gewoon allemaal heel eng. Het kon haar niet schelen dat ze drieëntwintig was en dus veel te oud om bang te zijn voor een scanner, op de een of andere manier wekte het ding heel veel angst in haar op.
Eindelijk hield het gezoem op en schoven de metalen platen weer weg, zodat ze de kamer weer kon zien. De jongen die de scanner bediende stond haar verlekkerd aan te kijken, en ze liep vlug naar haar kleren en begon ze weer aan te trekken. Voor haar gevoel had ze minstens tien minuten in de scanner gezeten, maar een blik op haar horloge vertelde haar dat het maar een minuut of twee was geweest.
“Wel, het ziet er naar uit dat u helemaal schoon bent, mevrouw, niets mis met dat lichaam van u,” zei de jongen dubbelzinnig terwijl hij nog steeds naar haar stond te staren, maar het kon Lianne niet zoveel meer schelen. Ze was klaar met het onderzoek en ze kon weer gewoon de buitenlucht in, en bovendien was het bewijs nu wel geleverd dat Stephen en Petra veel te bezorgd waren.
“Zou u nog even in het kamertje willen gaan zitten waar u net was? Ik moet nog even iets controleren…” zei de jongen plotseling, toen Lianne eindelijk al haar kleren weer aan had. Ze keek hem verbaasd aan, was er nu misschien toch iets mis met haar? Hij had zijn blik gericht op het scherm voor haar, waar ze vermoedde dat haar scan te zien was, en ze zag dat hij een zenuwtrekje had. Zijn oog bleef maar knipperen, en pas toen ze dat zag begon ze zich echt zorgen te maken. Zou er dan echt een apparaat in haar lichaam verborgen zitten, iets wat haar bespioneerde zonder dat ze het wist?
“Eh, ja wel. Is er iets aan de hand? Klopt er iets niet? Waarom moet dit ineens?” vroeg ze, zenuwachtiger dan ze wilde, maar het idee dat er echt iets mis was begon tot haar door te dringen.
De jongen keek haar nu niet meer aan, zijn blik bleef strak gericht op het scherm, en ze had het idee dat dat niet kwam doordat haar naakte lichaam daar te zien was. Verdorie, wat was er mis en waarom vertelde hij haar niet direct dat ze een camera in haar mond had zitten, of wat voor idioots dan ook? Ze wilde geen onzekerheid, niet als er een vijandig iets te zien was op dat scherm.
“Waarschijnlijk is er niets aan de hand, maakt u zich vooral geen zorgen,” zei de jongen, maar zijn gezicht zei iets heel anders. Lianne begon te trillen, maar ze begreep dat ze geen verdere informatie te horen zou krijgen, dus ze liep langzaam naar de deur was ze uit was gekomen.
Hopelijk kwam er snel een dokter of wat dan ook om haar te vertellen wat er aan de hand was en wat ze zouden doen om het probleem op te lossen. Anders zou ze gaan gillen.
Wat als ze haar moesten opereren om iets uit haar te halen? Ze wist dat haar angst voor operaties irreëel was, maar mocht ieder mens niet minstens één irreële angst hebben? Verder was ze een heel verstandige vrouw en kon ze prima voor zichzelf zorgen, maar er waren een paar dingen waar ze echt niet van hield… haar moeder was gestorven tijdens een operatie, gestorven als een gevolg van de medische wetenschap die blijkbaar nog niet zo ver was als ze zei te zijn. Lianne was doodsbang dat haar iets dergelijks zou overkomen, het was zo… zo stom geweest. De wereld was in de afgelopen honderden jaren zoveel veranderd, maar nog steeds gingen er dingen fout in ziekenhuizen.
“De dokter komt dadelijk bij u,” zei de jongen nog, maar Lianne reageerde er niet op, ze ging gewoon de wachtkamer in en ging daar zitten op hetzelfde bankje waar ze net op had gezeten. Het was nog een beetje warm, zo kort was ze dus maar binnen geweest. En nu, nu moest ze dus wachten, terwijl in de kamer van de scanner misschien wel haar lot bepaald werd?
Ze probeerde zichzelf af te leiden door naar de kunst aan de muren te kijken, en die deed haar denken aan Dylan. Het leek alweer zo lang geleden dat ze hem had ontmoet en dat hij haar had verteld hoe hij zijn kunstwerken maakte, maar het was gisteravond, nog niet eens twintig uur geleden. Zou ze hem ooit nog eens zien?
Ze zou natuurlijk ook het boek in haar tas kunnen gaan lezen, misschien kon Andreas wel zo goed schrijven dat ze even zou vergeten in wat voor situatie ze zich bevond. Het zou in ieder geval afleiding zijn, dan kon ze even negeren wat er aan de hand was. Wie weet…
Voordat Lianne een besluit kon nemen, hoorde ze echter al stappen in de kamer van de scanner, en onmiddellijk zat ze rechtop in haar stoel en staarde ze naar de deur. De stappen kwamen dichterbij, ongetwijfeld zou zometeen een dokter de deur open doen en haar vertellen wat er aan de hand was. Haar hart bonkte in haar keel en ze hoopte maar dat het niet te horen zou zijn, de dokter zou haar wel voor gek verklaren dat ze zo zenuwachtig werd van de kans dat er iets mis was. De jongen had immers gezegd dat er waarschijnlijk niets aan de hand was, maar dat leek niet helemaal tot haar hersenen door te zijn gedrongen. Misschien zou ze zo meteen weer buiten staan en zichzelf uitlachen dat ze zich zo’n zorgen had gemaakt over zoiets kleins.
De deur begon open te gaan en Lianne wilde dat het niet zo langzaam ging, al wist ze best dat ze het zich verbeeldde en dat de deur gewoon een normale opensnelheid had. De dokter zou echt niet sneller gaan bewegen alleen omdat zij dat zo graag wilde.
Het eerste wat ze zag was een witte jas, en dat stelde haar niet erg gerust, maar pas toen ze het gezicht van de dokter zag begon ze zich echt zorgen te maken.
Andreas Morik stond voor haar neus en glimlachte, maar de lach bereikte zijn ogen niet.
***