(no subject)
En hier de resultaten van nog een paar dagen 's avonds laat of stiekem tijdens 'werktijd' schrijven.
Hoofdstuk 2: Reflectie
Toen Anna om een uur of zes eindelijk het gebouw van het ministerie uitliep, zat haar hoofd zo vol met informatie dat ze nauwelijks in staat was om na te denken over welke metro ze nu ook alweer moest hebben. Gelukkig was het een soort van automatisme om in de rode metro te stappen, en was het zo druk in de metro dat niemand aanstalten maakte om een praatje met haar te beginnen. Vreemd toch eigenlijk, hoe de kans veel groter is dat je met iemand aan de praat raakt als het rustig is, terwijl er dan toch minder mensen zijn om mee te praten. Hoe dan ook, Anna wrong zich tussen de andere mensen en probeerde alles op een rijtje te zetten. Eigenlijk viel het allemaal best mee… het enige wat ze hoefde te doen was zwangerschappen registreren, dus voorlopig was het voornamelijk een administratief baantje. Dat was misschien een beetje zonde van haar universitaire opleiding, maar iedereen moest ergens beginnen, en Annemarie had er alle vertrouwen in dat ze snel zou kunnen doorstromen, misschien over een paar weken al. Ergens was het niet zo vreemd dat ze haar eerst even wilden observeren voor ze verdere stappen kon zetten. Maar wat ze verder allemaal had gehoord over hoe die vrouwen dan geregistreerd werden… de meeste gevallen waren simpel, dan werd het gewoon gemeld door de vrouw zelf, door haar partner, of eventueel door haar huisarts. In dat geval hoefde Anna alleen maar de informatie over te nemen uit de melding, en dan kon de rest van de afdeling ermee aan de slag. Er waren echter ook andere gevallen... gevallen waarvan in het geheel niet duidelijk was hoe ze op de afdeling belandden. Annemarie had letterlijk gezegd dat er een inbox was, ergens op de afdeling, waar zo af en toe meldingen in belandden, maar dat het haar niet was toegestaan om Anna te vertellen waar die meldingen vandaan kwamen. Maar als ze niet van de ouders kwamen en ook niet van de huisarts, wie had er dan verder nog toegang tot de vrouwen? Natuurlijk, het was Anna allang bekend dat de overheid alles wist, maar… hoe? Werden vrouwen op de een of andere manier bespioneerd, en zo ja, hoe konden die spionnen dan weten of een vrouw zwanger was als dat nog maar een maand of twee het geval was? Want Anna had vanmiddag één van de geheimzinnige meldingen gezien, en de verwekkingsdatum die daarin werd genoemd was pas 55 dagen geleden. De kans bestond dat de vrouw zelf nog niet eens doorhad dat ze zwanger was, maar toch wist het ministerie het al wel. Hoe kon dat?
Anna had tijdens de rondleiding en het gesprek met Annemarie haar uiterste best gedaan om niet te laten merken dat ze geïntrigeerd was door de geheime meldingen, want ze realiseerde zich heus wel dat dat niet echt de bedoeling was. Ze hadden haar ongetwijfeld aangenomen omdat uit haar cijfers bleek dat ze erg slim was, maar niet al te nieuwsgierig… en dat beeld had ze nog versterkt tijdens haar sollicitatiegesprek. Het beeld klopte op zich ook wel, maar wie zou zich nu niet afvragen hoe de overheid dit soort dingen voor elkaar kreeg? Ze kon zich niet voorstellen dat er mensen waren die dit gewoon ter kennisgeving aan konden nemen, zonder verdere vragen te stellen. Ze vroeg zich ineens af hoe Richard hiermee om was gegaan, want van vroeger wist ze nog dat hij altijd erg nieuwsgierig was geweest. Of was hij op een hoger niveau begonnen dan zijzelf?
Misschien moest ze zich niet zo focussen op die geheime boodschappen, want als ze er nu teveel over na zou denken, zou ze zich morgen misschien minder goed kunnen bedwingen. Zo meteen zou ze thuis zijn, en dan moest ze nog boodschappen doen, koken, misschien een was draaien… Steve zou er waarschijnlijk nog niet zijn, en eigenlijk vond ze dat wel heel jammer. Ook al mocht ze niet alles met hem bespreken (ondanks zijn hogere security level, blijkbaar verschilde de informatie die gedeeld werd ook weer per ministerie), hij kalmeerde haar altijd door gewoon aanwezig te zijn, en daar had ze nu eigenlijk wel behoefte aan. Maar helaas, het zou nog wel een tijdje duren voor ze weer meer dan een uur de tijd hadden en er in dat uur niet ook nog allerlei andere dingen moesten gebeuren… dit weekend misschien, voor zover ze wist hadden ze beiden geen afspraken. Misschien moest ze maar aan Steve voorstellen om dit weekend ook echt vrij te houden.
Anna was heel blij dat ze vaak genoeg met de metro was geweest om automatisch op te schrikken als haar halte werd omgeroepen, want ze was zo diep in gedachten verzonken dat ze er anders zo voorbij gereden zou zijn. Vlug pakte ze haar spullen en stapte uit, met haar gedachten inmiddels bij wat ze die avond zou gaan eten.
***
Toen Anna de volgende ochtend haar ogen opende, realiseerde ze zich meteen dat er iets niet klopte. Het was niet warm genoeg in bed, ze lag bijna te rillen terwijl het pas begin november was, en er miste iets… nog voor ze naast zich keek en zag dat het bed leeg was, wist ze eigenlijk al dat Steve er niet was.
“Steve?” riep ze slaperig, maar ze wist eigenlijk al dat dat geen zin had. Het was nog nooit voorgekomen dat Steve eerder was opgestaan dan zij, en zeker met zijn huidige werktijden was dat onmogelijk. Nou ja, het zou kunnen dat hij gewoon nog niet naar bed was gegaan… maar meestal was hij om een uur of drie wel thuis, en dan zou hij om zeven uur niet meer in de kamer zitten. Wat kon er gebeurd zijn?
Sneller dan ze normaal gedaan zou hebben kwam Anna overeind en stapte ze het bed uit. Voor zover ze kon zien lag er nergens een briefje of zoiets… en als hij thuis was geweest, dan zou ze dat toch wel gemerkt hebben. Ze pakte haar telefoon, maar er was ook geen voicemailbericht ingesproken en haar sms-inbox was leeg. Het was niets voor hem om zonder iets van zich te laten horen weg te blijven…
“Steve?” riep ze nog een keer, al wist ze dat het niet zoveel zin had, maar ze wilde haar eigen stem even horen. Moest ze nu bezorgd zijn, of was er een logische verklaring voor die ze nu even niet kon bedenken? Tja, genoeg verklaringen, maar logisch waren ze allemaal niet… hij zou bij een ander meisje in bed kunnen liggen, maar het idee alleen al was belachelijk. Of een ongeluk misschien, terwijl hij naar huis aan het fietsen was, maar dan zou de politie haar toch allang op de hoogte hebben gesteld, want op Steves chip stond haar telefoonnummer. En dan was er nog de optie dat er iets op zijn werk gebeurd was en dat hij daarom nog niet thuis was… maar waarom zou hij haar dan niet gewoon bellen om dat te vertellen? Dat deed hij normaalgesproken wel altijd, hij wist dat haar telefoon op stil stond en dat ze het voicemailbericht dan vanzelf zou zien…
Anna liep alle kamers in en uit, alsof ze zichzelf moest overtuigen dat Steve zich niet ergens had verstopt, maar hij was er echt niet. Wat moest ze nu doen? Zou ze iemand kunnen bellen, iemand waarschuwen… verdorie, ze moest ook gewoon naar haar werk straks, maar ze kon daar toch niet gaan zitten terwijl ze geen flauw idee had van waar Steve was? Ze konden de laatste tijd niet zo gek veel tijd samen doorbrengen, maar tot nu toe had ze tenminste wel steeds geweten waar hij was… was er maar iemand die haar kon vertellen of het logisch was dat ze zich zorgen maakte, want zelf wist ze het echt niet. Kon ze maar iemand bellen… wacht eens, ze kon natuurlijk gewoon naar zijn werk bellen om te vragen of hij daar nog was. Stom dat ze dat niet eerder had bedacht, want het was best logisch. Ze gaf de schuld maar gewoon aan het vroege tijdstip…
Ze wist het nummer uit haar hoofd, dus een paar seconden later hoorde ze de telefoon aan de andere kant overgaan. Als Steve nog in het lab was, zou hij de telefoon zometeen gewoon opnemen… maar nee, de telefoon ging een keer of zes over en ging daarna meteen naar de voicemail.
“Dit is de voicemail van kamer A6B, spreek een bericht in…” maar voor het bericht was afgelopen had Anna de hoorn al op de haak gegooid. Blijkbaar was hij ook niet op zijn werk… inmiddels begon ze zich wel echt een beetje zorgen te maken, maar nog steeds wist ze niet wat ze ermee moest doen. Waarschijnlijk was het zwaar overdreven om hier de politie voor te bellen, maar wat moest ze anders doen?
Plotseling hoorde ze een sleutel omdraaien in het slot van de voordeur, en ze rende er naartoe.
“Steve?”
“Anna?” zei een bekende stem, en Anna voelde zich ineens een stuk rustiger.
“Steve! Ik ben zo blij dat je er bent, ik begon me al bijna zorgen te maken…” antwoordde ze terwijl de deur voor haar neus openging en Steve naar binnen kwam. Zonder al te veel na te denken bij het feit dat ze alleen maar een slobberpyjama droeg, sloeg ze haar armen om hem heen en liet hem even niet meer los.
“Rustig, rustig, ik ga niet weg…” zei Steve, terwijl hij voorzichtig probeerde zich los te maken uit Anna’s armen. Ze hield nog even vast, maar gaf hem daarna de ruimte, hij was vast heel moe…
“Waar was je? Ben je nou echt de hele tijd op je werk geweest? Ik werd wakker en je was er nog steeds niet, ik had geen idee waar je was…”
“Heb je je zorgen gemaakt? Wat lief,” zei Steve met een glimlach, maar Anna dacht een sarcastische ondertoon te bespeuren.
“Ja, natuurlijk heb ik me zorgen gemaakt… wat zou jij doen als ik de hele nacht niet thuis kwam?”
“Maar ik ben toch wel vaker ’s nachts weg, jij niet… toch?” antwoordde Steve, terwijl hij zijn jas uittrok en om zich heen keek alsof hij de kamer al tijden niet had gezien. Anna glimlachte even bij de gedachte dat hij vergeten kon zijn hoe de kamer eruit zag in de achttien uur dat hij weg was geweest. Hij was wel echt heel moe… misschien moest ze hem nu maar even met rust laten, dan zou ze het verhaal… ja, wanneer zou ze het dan horen? Dit weekend misschien? Nee, hij mocht best even boeten voor het feit dat hij haar bezorgd had gemaakt.
“Tuurlijk, maar ik kan me niet herinneren dat je ooit zo laat hebt gemaakt. Normaalgesproken ben je er altijd wel weer als ik wakker word, ik dacht dat het meestal een uur of drie werd… waar ben je zo lang mee bezig geweest? Je moet echt wel tot minstens half zeven daar gezeten hebben, vind je nou zelf ook niet dat het een beetje idioot wordt met die werktijden van jou? Ik bedoel, ik vind het ook wel leuk om je af en toe te zien…”
Anna schrok zelf een beetje van hoe die woorden uit haar mond kwamen, maar het klopte natuurlijk wel wat ze zei. Nu zij weer normale werktijden had (die ze overigens niet moest vergeten, want inmiddels had ze al minstens een kwartier aan deze situatie besteed, en het was pas haar tweede werkdag) zouden ze elkaar doordeweeks nauwelijks nog zien, en in het weekend was Steve meestal heel moe. Daar zouden ze toch op de een of andere manier mee moeten leren leven…
“Sorry, Anna, het was niet helemaal de bedoeling… het was gewoon zo interessant en ik dacht als ik nou nog even… tja, dat dacht ik eigenlijk de hele tijd, en toen was het dus ineens half zeven. Het was echt niet mijn bedoeling om zo laat te zijn, en het spijt me dat ik je bezorgd heb gemaakt. Ik zal zorgen dat het niet meer gebeurt, want het is inderdaad ook niet echt goed voor mij, dat weet ik wel.”
Anna keek Steve even onderzoekend aan, maar hij leek compleet eerlijk te zijn. Nou, ze had niet verwacht dat hij het zo met haar eens zou zijn… meestal was hij zo gepassioneerd over zijn onderzoek, dat hij zich niet kon voorstellen dat zij er bezwaar tegen had om hem met het onderzoek te moeten delen. Ach, ze zou niet klagen…
“Excuses aanvaard, en ga jij nu maar gauw naar bed! Dan moet ik gaan haasten, want ik moet over een half uur al de metro hebben en heb nog helemaal niks gedaan… ik heb me nog niet eens aangekleed!”
“Dat vind ik helemaal niet erg hoor,” zei Steve met een knipoog, en Anna lachte. “Maar je hebt wel gelijk, het is tijd dat ik naar bed ga.” Die zin werd gevolgd door een enorme gaap, en met nog een knipoog verdween Steve in de slaapkamer. Anna keek hem tevreden na, en begon vervolgens heel snel met het smeren van haar brood, want ze kon het natuurlijk niet maken om op haar tweede dag te laat te zijn…
***
“Goeiemorgen, wat zie jij er lekker wakker uit vandaag!” zei Richard zodra Anna het kantoor binnenkwam dat ze deelden met nog een paar anderen, die er echter nog niet waren. “Wat heb je gedaan gisteravond?”
“Zie ik er echt zo verschrikkelijk uit?” vroeg Anna verbaasd. Ze had niet verwacht dat de stress van vanochtend haar uiterlijk zou beïnvloeden, en zo laat was ze gisteren toch niet naar bed gegaan… nou ja, misschien een beetje laat, maar dat kwam alleen maar doordat ze haar moeder nog even had willen bellen om toch met iemand haar eerste dag te kunnen bespreken.
“Nee hoor, dat valt best mee, ik pest je maar een beetje,” zei Richard, en nu wist Anna helemaal niet meer waar ze aan toe was. Misschien moest ze maar even op zoek naar een spiegel.
“Ik heb wel een zware ochtend gehad, maar niet bepaald een zware nacht,” zei ze, en aangemoedigd door Richards verbaasde blik begon ze het hele verhaal van Steves onverwachte afwezigheid te vertellen. “En toen ben ik maar snel hierheen gekomen want anders zou ik te laat zijn… maar goed, vandaar dat ik misschien een beetje vreemd eruit zie, zal wel een soort na-effect van de bezorgdheid zijn.”
“Dat zou kunnen,” zei Richard, “Maar het komt dus wel vaker voor dat hij pas laat thuis is?”
“Ja, eigenlijk elke avond wel. Ik mag natuurlijk niet weten waarom hij tot zo laat bezig is, maar hij heeft me verzekerd dat het een goede reden is… en vroeger maakte het ook niet zoveel uit, want toen ik nog studeerde had ik ’s ochtends meestal toch geen college, zoals je weet, en de maanden daarna hoefde ik alleen maar te solliciteren en dat kon ook best ’s avonds. Dus we hadden een heel mooi dag-en-nacht-ritme, maar nu ik een gewone negen-tot-vijf baan heb, botst het een beetje.”
“Vind je dat niet vervelend? Ik weet niet of ik er tegen zou kunnen… je ziet elkaar zo weinig!” zei Richard.
“Ja natuurlijk vind ik het vervelend, maar er is nu eenmaal weinig aan te doen. Hij heeft me beloofd dat het niet de rest van ons leven zo doorgaat, hoogstens een paar jaar, dus daar houd ik me dan maar aan vast. Bovendien, we hebben altijd het weekend nog, en er zijn genoeg mensen die alleen maar het weekend hebben en verder niets… wij liggen tenminste ’s nachts nog een paar uur samen in bed, en hij zal af en toe wel vroeg opstaan om met me te ontbijten en dan verder te slapen.”
“Hmm… ja, maar toch,” zei Richard nadenkend, maar hij maakte zijn zin niet af. Anna vroeg zich af of het vreemd was dat ze dit uitgerekend met hem besprak… als hij alleen maar haar collega was geweest en verder niet, dan zou ze het nooit zo uitgebreid hierover hebben op haar tweede werkdag. Aan de andere kant was hun vriendschap, of wat het dan ook geweest was, al zo lang geleden dat hij het zich misschien niet eens meer goed kon herinneren… in haar hoofd was het altijd een soort ideaalbeeld gebleven, voor hem zou dat waarschijnlijk niet gelden. Vond hij het raar dat ze haar hart zo aan het luchten was bij hem? Vond zij het raar om haar relatie zo uitgebreid te bespreken met iemand waar ze zo lang verliefd op was geweest? Ze wist het eigenlijk niet.
“Ik zou gewoon bang zijn dat jullie langs elkaar heen gaan leven. Ik bedoel, hoe weet je nou zeker waar hij is ’s nachts? Wie zegt dat hij niet gewoon… weet ik veel…”
Anna wist heel goed wat hij wilde zeggen, maar ze wilde het er niet over hebben. Ze kon nu wel gaan vertellen over hoe ze Steve volledig vertrouwde en dat hij dat soort dingen nooit zou doen, maar dat waren voor mensen die hem niet kenden nu eenmaal nooit overtuigende argumenten… en ja, betere argumenten had ze niet, dus wat had het voor zin om dan nog te discussiëren?
“Nou ja, ik neem aan dat het wel erg doorzichtig zou zijn om te zeggen dat je elke nacht tot drie uur werkt terwijl je eigenlijk iets aan het doen bent wat niet door de beugel kan. Maar toch vind ik het knap van je, Anna, dat jullie die relatie gaande houden terwijl jullie in zo’n rare situatie zitten.”
Anna wist niet zo goed wat ze daarop moest zeggen, want zo knap vond ze het helemaal niet van zichzelf, dus ze glimlachte maar gewoon een beetje. Blijkbaar was dat voor Richard genoeg aanmoediging om door te gaan.
“Ik zou het in ieder geval niet kunnen. Als ik een vriendin heb, dan wil ik haar ook gewoon veel zien, veel bij haar zijn, samen uit eten kunnen doordeweeks, of… weet ik veel, gewoon een beetje op de bank hangen.”
“Grappig, dat had ik vroeger nooit achter je gedacht. Je leek altijd zo afstandelijk… of nou ja, gewoon weinig aanhankelijk misschien,” zei Anna met een glimlach. Het floepte er eigenlijk zo uit, en even later vroeg ze zich af of het wel verstandig was om het gesprek deze kant op te sturen. Hij wist nog van niets… ze wist ook eigenlijk niet hoe hij erop zou reageren. Waarschijnlijk zou het hem niet zoveel uitmaken, het was immers al zoveel jaar geleden, maar toch had ze liever niet dat hij het wist. Misschien schaamde ze zich er wel voor.
“Tja, ik wist gewoon niet zo goed hoe ik mijn gevoelens moest uiten,” zei Richard terwijl hij zijn ogen afwendde. Anna moest echt haar best doen om hem niet met open mond aan te staren. Zei hij nu wat ze dacht dat hij zei, of zocht ze weer overal veel te veel achter? Het zou kunnen betekenen… maar nee, het maakte helemaal niet uit wat het betekende! Het verleden was het verleden, en nu was ze bij Steve, en het maakte helemaal niet uit wat Richard vroeger misschien van haar had gedacht en welke gevoelens hij nooit had durven uiten.
“Goed, ik denk dat ik maar eens aan het werk ga, het is tenslotte pas mijn tweede dag,” zei Anna met een stem die voor haar gevoel heel onnatuurlijk klonk. “Ik spreek je later vast nog wel, bij de lunch ofzo.”
“Ja, goed, succes. Weet je hoe je moet beginnen? Ben je genoeg ingewerkt gisteren?”
“Ja, ja, ik denk dat het wel moet lukken. Gewoon beginnen met de nieuwe dossiers, informatie invoeren, ik moet het systeem nog een beetje leren kennen, maar ik weet bij wie ik moet zijn als ik vragen heb…”
In gedachten voegde ze daar “niet bij jou in ieder geval” aan toe, maar ze bleef glimlachen, en hij was natuurlijk niet in staat om haar gedachten te lezen.
“Goed, dan eh… tot later!” zei Richard snel, en hij pakte een paar documenten van zijn tafel en verliet het kantoor. Anna had het gevoel dat het een vlucht was, maar aan de andere kant, zij was ook niet bepaald subtiel gestopt met de conversatie… aan beide kanten was wel duidelijk dat het een beetje ongemakkelijk was geweest. Nou ja, de beste oplossing was waarschijnlijk om het gewoon te negeren.
***
Hoofdstuk 2: Reflectie
Toen Anna om een uur of zes eindelijk het gebouw van het ministerie uitliep, zat haar hoofd zo vol met informatie dat ze nauwelijks in staat was om na te denken over welke metro ze nu ook alweer moest hebben. Gelukkig was het een soort van automatisme om in de rode metro te stappen, en was het zo druk in de metro dat niemand aanstalten maakte om een praatje met haar te beginnen. Vreemd toch eigenlijk, hoe de kans veel groter is dat je met iemand aan de praat raakt als het rustig is, terwijl er dan toch minder mensen zijn om mee te praten. Hoe dan ook, Anna wrong zich tussen de andere mensen en probeerde alles op een rijtje te zetten. Eigenlijk viel het allemaal best mee… het enige wat ze hoefde te doen was zwangerschappen registreren, dus voorlopig was het voornamelijk een administratief baantje. Dat was misschien een beetje zonde van haar universitaire opleiding, maar iedereen moest ergens beginnen, en Annemarie had er alle vertrouwen in dat ze snel zou kunnen doorstromen, misschien over een paar weken al. Ergens was het niet zo vreemd dat ze haar eerst even wilden observeren voor ze verdere stappen kon zetten. Maar wat ze verder allemaal had gehoord over hoe die vrouwen dan geregistreerd werden… de meeste gevallen waren simpel, dan werd het gewoon gemeld door de vrouw zelf, door haar partner, of eventueel door haar huisarts. In dat geval hoefde Anna alleen maar de informatie over te nemen uit de melding, en dan kon de rest van de afdeling ermee aan de slag. Er waren echter ook andere gevallen... gevallen waarvan in het geheel niet duidelijk was hoe ze op de afdeling belandden. Annemarie had letterlijk gezegd dat er een inbox was, ergens op de afdeling, waar zo af en toe meldingen in belandden, maar dat het haar niet was toegestaan om Anna te vertellen waar die meldingen vandaan kwamen. Maar als ze niet van de ouders kwamen en ook niet van de huisarts, wie had er dan verder nog toegang tot de vrouwen? Natuurlijk, het was Anna allang bekend dat de overheid alles wist, maar… hoe? Werden vrouwen op de een of andere manier bespioneerd, en zo ja, hoe konden die spionnen dan weten of een vrouw zwanger was als dat nog maar een maand of twee het geval was? Want Anna had vanmiddag één van de geheimzinnige meldingen gezien, en de verwekkingsdatum die daarin werd genoemd was pas 55 dagen geleden. De kans bestond dat de vrouw zelf nog niet eens doorhad dat ze zwanger was, maar toch wist het ministerie het al wel. Hoe kon dat?
Anna had tijdens de rondleiding en het gesprek met Annemarie haar uiterste best gedaan om niet te laten merken dat ze geïntrigeerd was door de geheime meldingen, want ze realiseerde zich heus wel dat dat niet echt de bedoeling was. Ze hadden haar ongetwijfeld aangenomen omdat uit haar cijfers bleek dat ze erg slim was, maar niet al te nieuwsgierig… en dat beeld had ze nog versterkt tijdens haar sollicitatiegesprek. Het beeld klopte op zich ook wel, maar wie zou zich nu niet afvragen hoe de overheid dit soort dingen voor elkaar kreeg? Ze kon zich niet voorstellen dat er mensen waren die dit gewoon ter kennisgeving aan konden nemen, zonder verdere vragen te stellen. Ze vroeg zich ineens af hoe Richard hiermee om was gegaan, want van vroeger wist ze nog dat hij altijd erg nieuwsgierig was geweest. Of was hij op een hoger niveau begonnen dan zijzelf?
Misschien moest ze zich niet zo focussen op die geheime boodschappen, want als ze er nu teveel over na zou denken, zou ze zich morgen misschien minder goed kunnen bedwingen. Zo meteen zou ze thuis zijn, en dan moest ze nog boodschappen doen, koken, misschien een was draaien… Steve zou er waarschijnlijk nog niet zijn, en eigenlijk vond ze dat wel heel jammer. Ook al mocht ze niet alles met hem bespreken (ondanks zijn hogere security level, blijkbaar verschilde de informatie die gedeeld werd ook weer per ministerie), hij kalmeerde haar altijd door gewoon aanwezig te zijn, en daar had ze nu eigenlijk wel behoefte aan. Maar helaas, het zou nog wel een tijdje duren voor ze weer meer dan een uur de tijd hadden en er in dat uur niet ook nog allerlei andere dingen moesten gebeuren… dit weekend misschien, voor zover ze wist hadden ze beiden geen afspraken. Misschien moest ze maar aan Steve voorstellen om dit weekend ook echt vrij te houden.
Anna was heel blij dat ze vaak genoeg met de metro was geweest om automatisch op te schrikken als haar halte werd omgeroepen, want ze was zo diep in gedachten verzonken dat ze er anders zo voorbij gereden zou zijn. Vlug pakte ze haar spullen en stapte uit, met haar gedachten inmiddels bij wat ze die avond zou gaan eten.
***
Toen Anna de volgende ochtend haar ogen opende, realiseerde ze zich meteen dat er iets niet klopte. Het was niet warm genoeg in bed, ze lag bijna te rillen terwijl het pas begin november was, en er miste iets… nog voor ze naast zich keek en zag dat het bed leeg was, wist ze eigenlijk al dat Steve er niet was.
“Steve?” riep ze slaperig, maar ze wist eigenlijk al dat dat geen zin had. Het was nog nooit voorgekomen dat Steve eerder was opgestaan dan zij, en zeker met zijn huidige werktijden was dat onmogelijk. Nou ja, het zou kunnen dat hij gewoon nog niet naar bed was gegaan… maar meestal was hij om een uur of drie wel thuis, en dan zou hij om zeven uur niet meer in de kamer zitten. Wat kon er gebeurd zijn?
Sneller dan ze normaal gedaan zou hebben kwam Anna overeind en stapte ze het bed uit. Voor zover ze kon zien lag er nergens een briefje of zoiets… en als hij thuis was geweest, dan zou ze dat toch wel gemerkt hebben. Ze pakte haar telefoon, maar er was ook geen voicemailbericht ingesproken en haar sms-inbox was leeg. Het was niets voor hem om zonder iets van zich te laten horen weg te blijven…
“Steve?” riep ze nog een keer, al wist ze dat het niet zoveel zin had, maar ze wilde haar eigen stem even horen. Moest ze nu bezorgd zijn, of was er een logische verklaring voor die ze nu even niet kon bedenken? Tja, genoeg verklaringen, maar logisch waren ze allemaal niet… hij zou bij een ander meisje in bed kunnen liggen, maar het idee alleen al was belachelijk. Of een ongeluk misschien, terwijl hij naar huis aan het fietsen was, maar dan zou de politie haar toch allang op de hoogte hebben gesteld, want op Steves chip stond haar telefoonnummer. En dan was er nog de optie dat er iets op zijn werk gebeurd was en dat hij daarom nog niet thuis was… maar waarom zou hij haar dan niet gewoon bellen om dat te vertellen? Dat deed hij normaalgesproken wel altijd, hij wist dat haar telefoon op stil stond en dat ze het voicemailbericht dan vanzelf zou zien…
Anna liep alle kamers in en uit, alsof ze zichzelf moest overtuigen dat Steve zich niet ergens had verstopt, maar hij was er echt niet. Wat moest ze nu doen? Zou ze iemand kunnen bellen, iemand waarschuwen… verdorie, ze moest ook gewoon naar haar werk straks, maar ze kon daar toch niet gaan zitten terwijl ze geen flauw idee had van waar Steve was? Ze konden de laatste tijd niet zo gek veel tijd samen doorbrengen, maar tot nu toe had ze tenminste wel steeds geweten waar hij was… was er maar iemand die haar kon vertellen of het logisch was dat ze zich zorgen maakte, want zelf wist ze het echt niet. Kon ze maar iemand bellen… wacht eens, ze kon natuurlijk gewoon naar zijn werk bellen om te vragen of hij daar nog was. Stom dat ze dat niet eerder had bedacht, want het was best logisch. Ze gaf de schuld maar gewoon aan het vroege tijdstip…
Ze wist het nummer uit haar hoofd, dus een paar seconden later hoorde ze de telefoon aan de andere kant overgaan. Als Steve nog in het lab was, zou hij de telefoon zometeen gewoon opnemen… maar nee, de telefoon ging een keer of zes over en ging daarna meteen naar de voicemail.
“Dit is de voicemail van kamer A6B, spreek een bericht in…” maar voor het bericht was afgelopen had Anna de hoorn al op de haak gegooid. Blijkbaar was hij ook niet op zijn werk… inmiddels begon ze zich wel echt een beetje zorgen te maken, maar nog steeds wist ze niet wat ze ermee moest doen. Waarschijnlijk was het zwaar overdreven om hier de politie voor te bellen, maar wat moest ze anders doen?
Plotseling hoorde ze een sleutel omdraaien in het slot van de voordeur, en ze rende er naartoe.
“Steve?”
“Anna?” zei een bekende stem, en Anna voelde zich ineens een stuk rustiger.
“Steve! Ik ben zo blij dat je er bent, ik begon me al bijna zorgen te maken…” antwoordde ze terwijl de deur voor haar neus openging en Steve naar binnen kwam. Zonder al te veel na te denken bij het feit dat ze alleen maar een slobberpyjama droeg, sloeg ze haar armen om hem heen en liet hem even niet meer los.
“Rustig, rustig, ik ga niet weg…” zei Steve, terwijl hij voorzichtig probeerde zich los te maken uit Anna’s armen. Ze hield nog even vast, maar gaf hem daarna de ruimte, hij was vast heel moe…
“Waar was je? Ben je nou echt de hele tijd op je werk geweest? Ik werd wakker en je was er nog steeds niet, ik had geen idee waar je was…”
“Heb je je zorgen gemaakt? Wat lief,” zei Steve met een glimlach, maar Anna dacht een sarcastische ondertoon te bespeuren.
“Ja, natuurlijk heb ik me zorgen gemaakt… wat zou jij doen als ik de hele nacht niet thuis kwam?”
“Maar ik ben toch wel vaker ’s nachts weg, jij niet… toch?” antwoordde Steve, terwijl hij zijn jas uittrok en om zich heen keek alsof hij de kamer al tijden niet had gezien. Anna glimlachte even bij de gedachte dat hij vergeten kon zijn hoe de kamer eruit zag in de achttien uur dat hij weg was geweest. Hij was wel echt heel moe… misschien moest ze hem nu maar even met rust laten, dan zou ze het verhaal… ja, wanneer zou ze het dan horen? Dit weekend misschien? Nee, hij mocht best even boeten voor het feit dat hij haar bezorgd had gemaakt.
“Tuurlijk, maar ik kan me niet herinneren dat je ooit zo laat hebt gemaakt. Normaalgesproken ben je er altijd wel weer als ik wakker word, ik dacht dat het meestal een uur of drie werd… waar ben je zo lang mee bezig geweest? Je moet echt wel tot minstens half zeven daar gezeten hebben, vind je nou zelf ook niet dat het een beetje idioot wordt met die werktijden van jou? Ik bedoel, ik vind het ook wel leuk om je af en toe te zien…”
Anna schrok zelf een beetje van hoe die woorden uit haar mond kwamen, maar het klopte natuurlijk wel wat ze zei. Nu zij weer normale werktijden had (die ze overigens niet moest vergeten, want inmiddels had ze al minstens een kwartier aan deze situatie besteed, en het was pas haar tweede werkdag) zouden ze elkaar doordeweeks nauwelijks nog zien, en in het weekend was Steve meestal heel moe. Daar zouden ze toch op de een of andere manier mee moeten leren leven…
“Sorry, Anna, het was niet helemaal de bedoeling… het was gewoon zo interessant en ik dacht als ik nou nog even… tja, dat dacht ik eigenlijk de hele tijd, en toen was het dus ineens half zeven. Het was echt niet mijn bedoeling om zo laat te zijn, en het spijt me dat ik je bezorgd heb gemaakt. Ik zal zorgen dat het niet meer gebeurt, want het is inderdaad ook niet echt goed voor mij, dat weet ik wel.”
Anna keek Steve even onderzoekend aan, maar hij leek compleet eerlijk te zijn. Nou, ze had niet verwacht dat hij het zo met haar eens zou zijn… meestal was hij zo gepassioneerd over zijn onderzoek, dat hij zich niet kon voorstellen dat zij er bezwaar tegen had om hem met het onderzoek te moeten delen. Ach, ze zou niet klagen…
“Excuses aanvaard, en ga jij nu maar gauw naar bed! Dan moet ik gaan haasten, want ik moet over een half uur al de metro hebben en heb nog helemaal niks gedaan… ik heb me nog niet eens aangekleed!”
“Dat vind ik helemaal niet erg hoor,” zei Steve met een knipoog, en Anna lachte. “Maar je hebt wel gelijk, het is tijd dat ik naar bed ga.” Die zin werd gevolgd door een enorme gaap, en met nog een knipoog verdween Steve in de slaapkamer. Anna keek hem tevreden na, en begon vervolgens heel snel met het smeren van haar brood, want ze kon het natuurlijk niet maken om op haar tweede dag te laat te zijn…
***
“Goeiemorgen, wat zie jij er lekker wakker uit vandaag!” zei Richard zodra Anna het kantoor binnenkwam dat ze deelden met nog een paar anderen, die er echter nog niet waren. “Wat heb je gedaan gisteravond?”
“Zie ik er echt zo verschrikkelijk uit?” vroeg Anna verbaasd. Ze had niet verwacht dat de stress van vanochtend haar uiterlijk zou beïnvloeden, en zo laat was ze gisteren toch niet naar bed gegaan… nou ja, misschien een beetje laat, maar dat kwam alleen maar doordat ze haar moeder nog even had willen bellen om toch met iemand haar eerste dag te kunnen bespreken.
“Nee hoor, dat valt best mee, ik pest je maar een beetje,” zei Richard, en nu wist Anna helemaal niet meer waar ze aan toe was. Misschien moest ze maar even op zoek naar een spiegel.
“Ik heb wel een zware ochtend gehad, maar niet bepaald een zware nacht,” zei ze, en aangemoedigd door Richards verbaasde blik begon ze het hele verhaal van Steves onverwachte afwezigheid te vertellen. “En toen ben ik maar snel hierheen gekomen want anders zou ik te laat zijn… maar goed, vandaar dat ik misschien een beetje vreemd eruit zie, zal wel een soort na-effect van de bezorgdheid zijn.”
“Dat zou kunnen,” zei Richard, “Maar het komt dus wel vaker voor dat hij pas laat thuis is?”
“Ja, eigenlijk elke avond wel. Ik mag natuurlijk niet weten waarom hij tot zo laat bezig is, maar hij heeft me verzekerd dat het een goede reden is… en vroeger maakte het ook niet zoveel uit, want toen ik nog studeerde had ik ’s ochtends meestal toch geen college, zoals je weet, en de maanden daarna hoefde ik alleen maar te solliciteren en dat kon ook best ’s avonds. Dus we hadden een heel mooi dag-en-nacht-ritme, maar nu ik een gewone negen-tot-vijf baan heb, botst het een beetje.”
“Vind je dat niet vervelend? Ik weet niet of ik er tegen zou kunnen… je ziet elkaar zo weinig!” zei Richard.
“Ja natuurlijk vind ik het vervelend, maar er is nu eenmaal weinig aan te doen. Hij heeft me beloofd dat het niet de rest van ons leven zo doorgaat, hoogstens een paar jaar, dus daar houd ik me dan maar aan vast. Bovendien, we hebben altijd het weekend nog, en er zijn genoeg mensen die alleen maar het weekend hebben en verder niets… wij liggen tenminste ’s nachts nog een paar uur samen in bed, en hij zal af en toe wel vroeg opstaan om met me te ontbijten en dan verder te slapen.”
“Hmm… ja, maar toch,” zei Richard nadenkend, maar hij maakte zijn zin niet af. Anna vroeg zich af of het vreemd was dat ze dit uitgerekend met hem besprak… als hij alleen maar haar collega was geweest en verder niet, dan zou ze het nooit zo uitgebreid hierover hebben op haar tweede werkdag. Aan de andere kant was hun vriendschap, of wat het dan ook geweest was, al zo lang geleden dat hij het zich misschien niet eens meer goed kon herinneren… in haar hoofd was het altijd een soort ideaalbeeld gebleven, voor hem zou dat waarschijnlijk niet gelden. Vond hij het raar dat ze haar hart zo aan het luchten was bij hem? Vond zij het raar om haar relatie zo uitgebreid te bespreken met iemand waar ze zo lang verliefd op was geweest? Ze wist het eigenlijk niet.
“Ik zou gewoon bang zijn dat jullie langs elkaar heen gaan leven. Ik bedoel, hoe weet je nou zeker waar hij is ’s nachts? Wie zegt dat hij niet gewoon… weet ik veel…”
Anna wist heel goed wat hij wilde zeggen, maar ze wilde het er niet over hebben. Ze kon nu wel gaan vertellen over hoe ze Steve volledig vertrouwde en dat hij dat soort dingen nooit zou doen, maar dat waren voor mensen die hem niet kenden nu eenmaal nooit overtuigende argumenten… en ja, betere argumenten had ze niet, dus wat had het voor zin om dan nog te discussiëren?
“Nou ja, ik neem aan dat het wel erg doorzichtig zou zijn om te zeggen dat je elke nacht tot drie uur werkt terwijl je eigenlijk iets aan het doen bent wat niet door de beugel kan. Maar toch vind ik het knap van je, Anna, dat jullie die relatie gaande houden terwijl jullie in zo’n rare situatie zitten.”
Anna wist niet zo goed wat ze daarop moest zeggen, want zo knap vond ze het helemaal niet van zichzelf, dus ze glimlachte maar gewoon een beetje. Blijkbaar was dat voor Richard genoeg aanmoediging om door te gaan.
“Ik zou het in ieder geval niet kunnen. Als ik een vriendin heb, dan wil ik haar ook gewoon veel zien, veel bij haar zijn, samen uit eten kunnen doordeweeks, of… weet ik veel, gewoon een beetje op de bank hangen.”
“Grappig, dat had ik vroeger nooit achter je gedacht. Je leek altijd zo afstandelijk… of nou ja, gewoon weinig aanhankelijk misschien,” zei Anna met een glimlach. Het floepte er eigenlijk zo uit, en even later vroeg ze zich af of het wel verstandig was om het gesprek deze kant op te sturen. Hij wist nog van niets… ze wist ook eigenlijk niet hoe hij erop zou reageren. Waarschijnlijk zou het hem niet zoveel uitmaken, het was immers al zoveel jaar geleden, maar toch had ze liever niet dat hij het wist. Misschien schaamde ze zich er wel voor.
“Tja, ik wist gewoon niet zo goed hoe ik mijn gevoelens moest uiten,” zei Richard terwijl hij zijn ogen afwendde. Anna moest echt haar best doen om hem niet met open mond aan te staren. Zei hij nu wat ze dacht dat hij zei, of zocht ze weer overal veel te veel achter? Het zou kunnen betekenen… maar nee, het maakte helemaal niet uit wat het betekende! Het verleden was het verleden, en nu was ze bij Steve, en het maakte helemaal niet uit wat Richard vroeger misschien van haar had gedacht en welke gevoelens hij nooit had durven uiten.
“Goed, ik denk dat ik maar eens aan het werk ga, het is tenslotte pas mijn tweede dag,” zei Anna met een stem die voor haar gevoel heel onnatuurlijk klonk. “Ik spreek je later vast nog wel, bij de lunch ofzo.”
“Ja, goed, succes. Weet je hoe je moet beginnen? Ben je genoeg ingewerkt gisteren?”
“Ja, ja, ik denk dat het wel moet lukken. Gewoon beginnen met de nieuwe dossiers, informatie invoeren, ik moet het systeem nog een beetje leren kennen, maar ik weet bij wie ik moet zijn als ik vragen heb…”
In gedachten voegde ze daar “niet bij jou in ieder geval” aan toe, maar ze bleef glimlachen, en hij was natuurlijk niet in staat om haar gedachten te lezen.
“Goed, dan eh… tot later!” zei Richard snel, en hij pakte een paar documenten van zijn tafel en verliet het kantoor. Anna had het gevoel dat het een vlucht was, maar aan de andere kant, zij was ook niet bepaald subtiel gestopt met de conversatie… aan beide kanten was wel duidelijk dat het een beetje ongemakkelijk was geweest. Nou ja, de beste oplossing was waarschijnlijk om het gewoon te negeren.
***