Gebroken

[schizophernic]

Lauren gaat trouwen... Volgende zomer. Toen ik het hoorde brak ik. Ik wenstte haar proficiat, maar ik meende het niet. Ik verwenste haar, maar kon het niet doen. Ik zal maar blij zijn voor haar, en ben dat ook ergens. Enkel doet het zo'n pijn

Comments

[maanzin]

Ik snap het allemaal wel, hoor. Ik kan heel goed begrijpen dat dit je een enorme klap geeft. Zoals ik in m'n sms zei, vroeger had je nog die hoop dat het ooit misschien weer goed zou komen. Nu lijkt die hoop definitief weg

[schizophernic]

Niets wordt ooit hetzelfde, jammer eigenlijk. Of misschien maar beter ook. Het leven zou toch saai zijn moest alles terugkeren? Hoewel ik me meer vastklamp aan het verleden, zal ik proberen naar de toekomst te kijken, met het verleden in mijn achterhoofd. Leuk is het niet, maar het moet, ik verplicht me ertoe, en jij zal me er ook toe verplichten :p

Ik kan het ook niet laten om te vitten op mezelf, het was tenslotte ik waarmee niemand in die tijd kon leven, en ben me daarvan bewust. En heb hopelijk mijn les geleerd, maar toch is er nog steeds die angst... Die moet langzaam uit mijn lichaam verdwijnen.

Ik had niemand beter kunnen vinden om dat sms'je te sturen, dat zegt genoeg denk ik :)

[nachtschade]

:(

Moedig van je, naar de trouw gaan...

En "wat als"-vragen... niet doen, daar word je niet gelukkiger van.

[schizophernic]

of ik werkelijk naar de trouw zal gaan is nog de vraag. Wie weet ben ik geeneens uitgenodigd. Maar het zal verdomd pijn doen. Alleen zal ik niet gaan denk ik, als ik een nieuwe liefde heb is erover na te denken.

Heb je gelijk in dat je van "wat-als" vragen niet gelukkiger wordt, maar ik kan het zelf niet helpen. Misschien zeg ik later wel:"gelukkig dat ik niet meer met Lauren ben."