Раза па два на тыдзень увечары, пераадольваючы ляноту, прымушаю сябе займацца гімнастыкай. Дзеля “захаваньня фігуры”. “Ах, Розачка, каб захаваць Вашу фігуру, Вам трэба есьці, есьці і есьці!”. Каб не было нудотна, гляжу National Geographic. Часта трапляю на сюжэты пра мафію, пасьля сьніцца, як я хаваюся ад паліцыі ды баюся, что мяне выкрыюць за ( Read more... )

Лістапад - жудасны месяц. Кожны дзень паціху забівае мяне. А шостай раніцы штурхае ў плечы. Прачынайся. Адчуй нудоту. Наперадзе цябе чакае цудоўны шэры-шэры-шэры дзень. Дае высьпятка. Падымайся і зьбірайся на працу. Справа за справай…калі дзень перавальвае на другую палову, становіцца лягчэй… шэры вечар… Усё меньш таго, аб чым можна думаць пасьля ( Read more... )

( Read more... )

Тыдзень таму ехала я на лецішча - апошні раз у гэтым сезоне. Ішла да станцыі Магілёў-2, там дзе злева газон, які старанна даглядае частка МЧС, а з правага боку хіліцца пазелянеўшы ад часу бетонны плот з характэрнымі вайсковымі ромбамі, загяделася на гэты плот, вочы падымаю, а вышэй вяршыны дрэваў сонцам пазалочаны, а вышэй блакіт неба... прыгажосць ( Read more... )

Я - амаль што анёл!
ўсё гэта нячысьцік
завівае мае валасы
выгінае мой стан
пускае чарцянят у мае вочы
дражніць цябе
смочкамі маіх грудзей...

ты трымаеш мян
на каленях
і ў цябе зносіць дах
нават пасля
столькіх гадоў знаёмства...

нешта цьмянае падаецца
заглядвае нам ў вокны
з цемры лесу
і пэўна зайздросціць нам...

Ноччу прысьніўся мне Анатоль Сыс у кампаніі знаёмых і незнаёмых мне людзей. Сядзім ў прасторнай сялянскай хаце за доўгім драўляным нефарбаваным сталом, мы з паэтам збоку, одно насупраць другога. Сыс нешта распавядае, а я трымаю на каленах дзяўчо, якое коўзаецца і слухаць не хоча. Я ёй кажу: “ты ж паслухай, гэта ж славуты беларускі паэт…” Сыс ( Read more... )

Недзе ў лютым было...ўзяла лыжы і выправілася на шпацыр. Цёмна, бо час позьні - а 8-ай вечара, ў нашым парку імя ня-помню-колькі-гадоў-Кастрычніку ліхтароў няма, толькі пражэктар на будоўлі касьцёлу. Ехаць жа ўздоўж Сьвятога возера бывае страшнавата. Еду і раптам фрррр! - нейкія істоты ўзлятаюць з-пад ног і сядаюць проста ў снег колькі метраў далей ( Read more... )

Цiкавыя бываюць дзецi ( Read more... )

калi я вырасту, я буду Бабай Ягой, але насiць буду не хустку, а шляпку як у Шапакляк i з чорным вэлюмам...

"На улицу сейчас без сапог не выйти: под ногами сплошное месиво из тающего снега, кое-где через лужи нельзя перепрыгнуть" пачынае тут.бай артыкул пра надвор'е. Быццам бы ўчора без ботаў выйсцi было магчыма! Так i бачу: шаноўныя грамадзяне ў футрах, з пОртфелямi, паважна пераступаюць босымi нагамi па снезе...