(Untitled)

[svavolnica]

Яна ішла ў чырвоны захад. Злізвала рэдкія кроплі дажджу з прыпухлых ад сонца вуснаў. Яе аголеную постаць прыкрылі доўгія валасы. Падлогай для яе былі аблокі, дахам - ноч, домам - сусвет, любоўю - Беларусь.

Вецер спрабаваў спыніць яе ў сваіх абдымках. Шаптаў на вуха салодкі зман прахалоды. А яна не паддавалася і ішла ў чырвоны захад. Нечаканне

Comments

[lianok_by]

Гэта напісана як пра мяне...
а можа пра мяне і ёсьць? ;)

[kaciona]

камунізм нейкі, блін

[kaciona]

Што чырвоны? Ха-ха! А я б і не падумала. Але ён такім сёння і быў. Ты хіба не бачыла? як так!?

[svavolnica]

Гэта была я. Забылася залагініцца :)

[ex_asya_17]

"Вецер спрабаваў спыніць яе ў сваіх абдымках."

гэта быў мой вецер! самы пяшчотны на сьвеце! так, мой! не спыніў...

і яна жывая... веру!