Жила-была ваза. Все пророчили ей будущее кубка чемпиона, и её вполне устраивала такая перспектива.  Однажды ваза стала призом в юношеской лиге. Довольная, она переливалась под лучами славы, и в тот момент один из чемпионов заметил в пафосном кубке... вазу. Он поднял её высоко над головой и понёс к своему дому. А по дороге, засмотревшись на витрину ( Read more... )

Хачу на волю... Забярыце мяне адсюль

1. Імя. Таня ( Read more... )

Вечаровыя ранкі і ранішнія вечары зліліся ў суцэльную дзённую ноч, калі ўжо і яшчэ не хочацца спаць і не хочацца працаваць. Толькі глядзець у адну кропку - асяродак твайго сусвету пакуль ці назаўжды, - пад прыемную музыку, усміхаючыся сваім думкам: вечар зараз ці ранак? спаць ці працаваць? пакуль ці назаўжды..?

Заслону паднялі і цішыня ( Read more... )

Знікла святло. У мяне было шэсць свечак. Ты б у каторы раз сказаў, што я вар'ятка, а я б упершыню, што кава вельмі эратычны напой. Ці гэта не ад кавы? ;)

Мне не балюча -- гэта расінка скацілася па маёй шчацэ.

Мне не балюча -- мае вочы раскрыліся насустрач сонцу.

Мне не балюча -- гэта вецер сагнуў мой стан.

Я кветка. Цяплічная кветка...

Мне не балюча...

Мелкія дрыжыкі па лініі пазваночніка, парывістыя ўздымы грудзей і шырока расплюшчаныя вочы. Крок... Уздых... Крок... Крок, крок, крок - у вогнішча. І два крокі назад. Згарэць... Не ўпершыню... Феніксу. Але птушанё... кволае і маленькае... не паспела аперыцца пасля апошняга адраджэння. Не хачу шукаць у попелы сваё трапяткое сэрца. Халодна. Горача. Я ( Read more... )

Ці здольныя вы на непрадказальныя і бязглуздыя ўчынкі?!

Агрэст рос пад маім акном і я расла, гледзячы на агрэст. Агрэст ненаўмысна-наўмысна драпаў рукі прыхадняў... Якія пакідалі ашмоткі свайго адзення на яго галінах. Я ненаўмысна-наўмысна крыўдзіла дарагіх блізкіх... і дарагіх далёкіх... Бо іншыя блізкія і далёкія не сталіся дарагімі. Ці дарагімі станавіліся толькі пакрыўджаныя? Якія кідалі ашмоткі ( Read more... )