УВАСКРЭСЕННЕ ХРЫСТОВА
Кажуць, быццам маладзіцы
Не хазяйкі, лідаўшчыцы,
I пужлівы, як бы зайцы!..
Аж няпраўда, мае братцы.
Вот Марыя сярод ночы
Пусцілася са ўсёй мочы,
Плачучы, на гроб Хрыстоў,
На Галгофу, між кустоў.
Паздзірала вельмі ногі,
Бо баялась сінагогі.
Ды як стрэціла Хрыста,
Ён яе спрасіў спраста:
«Што ж ты, мая маці, плачаш?
Я васкрэс, сама ты бачыш,
Хоць жаўнерам далі плату,
Штоб брахалі там Пілату,
Што іх змог найкрэпкі сон
I Хрыста хтось вынес вон.
А я многа меў работы
Падчас святое суботы,
Пакуль пекла пагасіў
I Адама ўваскрасіў».
Як пачула злая сіла,
Што самую смерць скасіла,
Што Адам смяяцца стаў,
А Майсей крыжалі ўзяў -
Чорт падскочыў к Аарону
Спраўку вывесць па закону:
Ці прыйшоў Месіі час,
Штоб ад пекла ўсіх ён спас?
Аарон ачкі надзеў
I ў Біблію паглядзеў,
Не уцерпіў - засмяяўся.
Чорт адразу дагадаўся,
Што Хрыстос ужо ўваскрос,
I ў таске павесіў нос.
Чорт закрыў пякельну яму,
Аж Хрыстос ідзе к Адаму.
Дзвер раскрылась перад ім,
Мур рассыпаўся, як дым.
Смерць ляжала у куточку
I грызла сваю сарочку,
I, надуўшыся, спала,
I на Бога штось пляла.
Чорт хацеў пусціцца ў драку,
Хрыстос даў яму тумаку.
Прад Хрыстом - ні мёртв ні жыў.
А Хрыстос яго спрасіў:
«Дзе старэнька баба Ева,
Што грызнула плод ад дрэва?»
Качарэжку ў лапы ўзяўшы,
Чорт, у печцы памяшаўшы,
Дастаў Еву з жаркай печы,
Абгарэлі яе плечы.
За ёй вылез і Адам,
Аж Хрыстос здзівіўся сам, -
Як прыняў Адам той кару:
Пачарнеў увесь ад вару,
Ўвесь пабіт і пакалот,
З голаду запаў жывот.
Адам слёзамі заліўся,
Хрысту ў ногі пакланіўся.
Горка, горка зарыдаў
I на Еву паглядаў.
Ўзяў яго Хрыстос за рукі,
Расказаў пра свае мукі,
Апусціў абоіх у рай,
Штоб забылі гэты край.
Адам з пекла задаў драла,
З ім чуць Ева паспявала.
Шыбка бег ён, аж спацеў,
Зато ж першым прыляцеў
I з сабою цэлу зграю
Ён прывёў да божжа раю.
На бягу дагналі Лота,
Аж крывава пена з рота,
Як ён чыніць ў райскі сад,
Не агляжаясь назад.
Ной старэнькі спатыкаўся
I да раю прадзіраўся;
Слаўны багатыр Самсон,
Што быў вельмі лас на сон
І што здаўся на спакусу,
Крыкнуў Навіну Ісусу,
Штоб ён сонца прыдзяржаў,
Пакуль вечар не настаў.
Тут падскочыў Маісей
I пагнаў яго скарэй,
Штоб дарогу даць Якубу,
Бо пазаду, ва ўсю губу,
Ілля ехаў на канях -
Гром пушчаў такі, аж страх,
За ім пёрся Алісей -
Нёс армяк ў руцэ сваей.
А за ім святы Яфет
Нёс і шаблю і мушкет.
I забыўшы стару драку,
Шоў Адам па бок Ісаку.
Тут прамудры Саламон
Зазваніў у райскі звон.
Сталі райскія вароты
Насцеж ў дзень новай суботы.
Праведныя душы выйшлі.
Ілія на конях ў дышле
Алісею даў жупан,
Расступіўся Іярдан.
Ўсе сабраліся па звону.
Па заслугах, па закону
Пасадзілі ўсіх за стол,
Ім падалі хлеб і соль.
Сам Бог яйцамі златымі
Пахрыстосаваўсь са ўсімі.
Разгавеўся святы мір,
I пачаўся вечны пір.
Новае падалі піва.
Тут Давыд, усім на дзіва,
Прыударыў ў гуслі так,
Што не ўцерпелі ніяк.
Сара ў тую жа гадзіну
Прэж ўсіх выйшла на срадзіну,
З Аўраамам ў танец шла,
Усіх на ногі падняла.
Ісаак, працёршы вока,
Стаў з Рэвекай Сары збоку,
Якаў кінуў свой кастыль,
Стаў пры іх, узяў Рахіль.
Тут прыдаў Іуда жару,
Ўзяўшы под ручку Тамару.
Тут прыпомніла Эсфір
Красен з гуслямі Псалтыр,
Тут ударылі ў тымпаны,
Ва ўсе струны і арганы,
Аж да алтаровых рог,
Штобы быў праслаўлен Бог.
Тут і бабкі, тут і ўнучкі -
Усе пабраліся за ручкі,
Пайшлі бойка ў карагод.
Слава Богу з роду ў род!
* * *
Вас з празнікам паздраўляю,
Святой долі вам жалаю.
А для вашага пяўца
Досыць краснага яйца.
Прынясіце, маладзіцы,
Чыстай з рэчанькі вадзіцы,
Калі ўжо выцекла яна -
Дык хоць зелена віна.