Oct 30, 2007 18:54
За семнаццаць год
Усё зьведала гадасць:
І каханьня боль,
І растаньня радасць.
Я павольна іду,
Нікуды не сьпяшаю.
Бо мне трэба крыху,
Мне ня трэба звыш краю.
Далоў гора й бяду!
Далоў “плачу”, “кахаю”!
Я без болі памру,
Як нішто я сканаю.
Leave a comment
Comments 7
Reply
Reply
эта точна:)
Reply
Reply
Лавi у крылатым леце
Чар слоу,што ймглою растае...
Хай знае свет:
З усiх смяротных
iх дакрануу адно паэт!
Reply
Reply
Reply
Leave a comment