Сказочка -- Fabeleto
В одном европейском городке местный дурачок по имени Чарли каждый день испражнялся прямо на центральной площади, а затем ещё и размазывал своё дерьмо вокруг. Жители привыкли (дурачку же бесполезно объяснять, что так делать нехорошо), и постепенно Чарли стал местной достопримечательностью. Нигде больше такого нет! Посмотреть на него приезжали издалека...
Но вот однажды, кто-то, приехавший в городок не любопытствовать, а работать, и не знавший о местных традициях, вляпался в дерьмо, сильно разозлился и набил Чарли морду. А потом ещё и пригрозил, что в следующий раз за такое и вовсе прибьёт.
Возмущению горожан не было предела. Какой-то чужак покушается на главную достопримечательность и традицию города, на свободу самовыражения! Ведь если Чарли станет вести себя как все - городок станет самым обычным, исчезнут толпы любопытных туристов (и с ними немалый доход)... И горожане дружно вышли на манифестацию. Они несли унитазы, ночные горшки и плакаты «Я - Чарли!». Шествие возглавлял сам бургомистр, рядом с ним шли бургомистры соседних городов и прочие важные персоны...
На следующий день Чарли, как всегда, вышел на площадь, и посмотреть на него пришли не 10-20 человек, как обычно, а сотни или даже тысячи...
Что было дальше? Не знаю, меня там не было. Придумайте сами конец этой истории...
En iu eŭropa urbeto loka frenezulo, laŭnome Ĉarli, ĉiutage fekis meze de la centra placo, kaj poste eĉ disŝmiris sian merdon ĉirkaŭe. La urbanoj alkutimiĝis (ja estus sensence klarigi al stultulo, ke tiel konduti ne decas), kaj iom-post-iom Ĉarli iĝis loka vidindaĵo. Ja nenie aliloke troveblas io simila! Por rigardi lin, oni venis de malproksime...
Sed foje iu, veninta en la urbeton por labori, sed ne por turismi, kaj ne koninta la lokajn tradiciojn, enpaŝis en la merdon, forte koleriĝis kaj batis Ĉarli-n. Kaj eĉ minacis, ke sekvafoje pro similaĵo eĉ tute disdraŝos lin.
La indigno de la urbanoj estis senlima. Iu fremdulo atencas la ĉefan vidindaĵon kaj tradicion de la urbeto, la liberon de memesprimo! Ja se Ĉarli kondutos same kiel ĉiuj - do la urbeto iĝos tute ordinara, malaperos amasoj de scivolemaj turistoj (kaj kun ili bona enspezo)... Kaj la urbanoj amase eliris por manifestacio. Ili portis pispotojn, necesabojn kaj skribaĵojn “Mi estas Ĉarli!” La procesion gvidis mem la urbestro, apude paŝis estroj de aliaj urboj kaj aliaj gravuloj...
Sekvatage, kiel ĉiam, Ĉarli eliris sur la placon, kaj por rigardi lin venis ne 10-20 homoj, kiel kutime, sed centoj aŭ eĉ miloj...
Kio sekvis? Mi ne scias, ja mi ne ĉeestis. Vi mem elpensu finon por tiu historieto...
Но вот однажды, кто-то, приехавший в городок не любопытствовать, а работать, и не знавший о местных традициях, вляпался в дерьмо, сильно разозлился и набил Чарли морду. А потом ещё и пригрозил, что в следующий раз за такое и вовсе прибьёт.
Возмущению горожан не было предела. Какой-то чужак покушается на главную достопримечательность и традицию города, на свободу самовыражения! Ведь если Чарли станет вести себя как все - городок станет самым обычным, исчезнут толпы любопытных туристов (и с ними немалый доход)... И горожане дружно вышли на манифестацию. Они несли унитазы, ночные горшки и плакаты «Я - Чарли!». Шествие возглавлял сам бургомистр, рядом с ним шли бургомистры соседних городов и прочие важные персоны...
На следующий день Чарли, как всегда, вышел на площадь, и посмотреть на него пришли не 10-20 человек, как обычно, а сотни или даже тысячи...
Что было дальше? Не знаю, меня там не было. Придумайте сами конец этой истории...
En iu eŭropa urbeto loka frenezulo, laŭnome Ĉarli, ĉiutage fekis meze de la centra placo, kaj poste eĉ disŝmiris sian merdon ĉirkaŭe. La urbanoj alkutimiĝis (ja estus sensence klarigi al stultulo, ke tiel konduti ne decas), kaj iom-post-iom Ĉarli iĝis loka vidindaĵo. Ja nenie aliloke troveblas io simila! Por rigardi lin, oni venis de malproksime...
Sed foje iu, veninta en la urbeton por labori, sed ne por turismi, kaj ne koninta la lokajn tradiciojn, enpaŝis en la merdon, forte koleriĝis kaj batis Ĉarli-n. Kaj eĉ minacis, ke sekvafoje pro similaĵo eĉ tute disdraŝos lin.
La indigno de la urbanoj estis senlima. Iu fremdulo atencas la ĉefan vidindaĵon kaj tradicion de la urbeto, la liberon de memesprimo! Ja se Ĉarli kondutos same kiel ĉiuj - do la urbeto iĝos tute ordinara, malaperos amasoj de scivolemaj turistoj (kaj kun ili bona enspezo)... Kaj la urbanoj amase eliris por manifestacio. Ili portis pispotojn, necesabojn kaj skribaĵojn “Mi estas Ĉarli!” La procesion gvidis mem la urbestro, apude paŝis estroj de aliaj urboj kaj aliaj gravuloj...
Sekvatage, kiel ĉiam, Ĉarli eliris sur la placon, kaj por rigardi lin venis ne 10-20 homoj, kiel kutime, sed centoj aŭ eĉ miloj...
Kio sekvis? Mi ne scias, ja mi ne ĉeestis. Vi mem elpensu finon por tiu historieto...