У мяне ў войску з 20 зальдатаў толькі адзін быў талковы - азэр Алім Ёлчуеў. Граў музыку, пісаў сьцяхі, маляваў усім дзембельскія альбомы. Вось толькі ў камунізм не ўступіў, хоць моцна цягнулі - ня мог асіліць статут кпсс (“таварищ летенант, ну ничиво непанимаю...”). Ад яго ў мяне засталася фраза “узун зырылты” - пра нейкую доўгую нудную і бессэнсоўную працу, якіх у войску з каптуром.
А самы дзібіл быў беларус зь вёскі за 5 км ад майго дзеда.
такое ўражаньне, што ў любога армяніна ёсьць гісторыя пра тое... назавем гэта "як турак аказаўся чалавекам". Учора прачытаў твой пост і ўзгадаў брата свайго стрыечнага. У нас пара дзён была розьніцы ва ўзросьце. У адным доме расьлі. Бегаў ён колькі гадоў са стрэльбай па Карабаху, а потым паехаў у Маскву на будоўлі працаваць. Там і загінуў глупай сьмерцю. Бабуля і цёткі страшылі нас туркамі, толькі вось аказалася, што сьвет і лёс азербайджанцамі не абмяжоўваецца.
Ёсьць такое дзела, што ту(цю)ркі засьцяць неба. Але пэўна гэта такая нац.вакцына, чы шо, для імунітэту, выжываньня. Вось у беларусоў такое нешта падобнае толькі да палякоў, не з тога боку, так бы мовіць. Дый тое непасьлядоўна.
Comments 4
А самы дзібіл быў беларус зь вёскі за 5 км ад майго дзеда.
Reply
Reply
Reply
Reply
Leave a comment