er is daar plots de Ander die in zijn of haar anderszijn verdacht veel op mij lijkt die dus niet kan worden afgedaan als een fase of een periodiek krachtveld niet af te doen als verteerbaar servet of als eetpapier of als popcorn neen integendeel, zeer solide verschijning - linnen lap of pure chocolade of graniet - die niet weg zal gaan. zolang het een bevlieging lijkt, kan ik ermee leven, maar als het plots weerhaken blijkt te hebben en zich blijkt te verinnerlijken of blijkt te hebben genesteld in jouw wezen voel ik mij bedreigd. mijn gratuite grapjes schieten tekort en ik loop steeds aan tegen een loden binnenste dat jij je eigen hebt gemaakt - ik kan er niet omheen. zij is deel geworden van jouw zijn en in mijn kenne van jou en in mijn omgaan met jou moet ik rekening houden met deze Vreemdeling die jou dusdanig aangeraakt heeft dat jij er niet over zwijgen kan.
de omtrekken zijn omfloersd, weet je, van jouw wezen en van mijn wezen. we zijn zo vloeibaar en zo waterachtig dat we het eindeloos uithouden met elkaar omdat er altijd mogelijkheden open blijven. omdat nu eenmaal er geen vaste structuren zijn komen bovendrijven, omdat nu eenmaal de omtrekken niet met oostindische inkt maar gewoon met vulpen zijn gezet en bij druppels water of tranen (die we kunnen oproepen, met wijn of met dansen) vervagen ze. ik verstart als jij terloops meldt in cement gemetseld te zijn, een nieuwe verwikkeling die niets heeft van het gratuite, het ontkoombare, waaraan ik zo gehecht was geraakt. bij gratie van een nooitvervulde belofte bestonden Wij, en nu blijk jij toch in brons gegoten en niet van gips? nu blijkt het gevroren te hebben en daar vanonder het ijs staar jij mij aan met je mond open als een vis naar adem happend? je hebt je fout door - en zegt dat het niet uitmaakt, dat het niet terzake doet en dat het niet zo vreselijk serieus is allemaal. het is afwendbaar en tijdelijk, maar neen - ueberhaupt het
( ... )
anderzijds: hoe zou ik het hebben kunnen verzwijgen? ik weet dat ik nu glad ijs betreed, en niet het ijs van waarnder ik kijk, maar veeleer het ijs waarop ik mij begeef, voetje voor voetje. ik glibber naar voren. er is een sneeuwpop opgetrokken met een wortel als neus en krenten of knoopjes als ogen en hij staart mij aan wellicht beschuldigend maar vooral om informatie vragend. okee, ik zwijg niet. ik hul mij in futiliteiten, ik kan dat goed, maar uiteindelijk beken ik, wetend wat de reactie zal zijn en dan probeer ik natuurlijk te vluchten in banaliteiten en redeloos gerationaliseer. tijdelijk!, ik beroep mij op de onvermijdelijke tijdelijkheid!, maar niet geheel overtuigend, ik weet dat, ik kan er niets aan doen.
glad ijs en met rechte rug in een heroische poging de consequenties te dragen. pff consequenties, dat vraagt vooruit kijken, en dat kan ik niet. als een computer bereken ik mogelijke gevolgen maar al snel groeien de concrete mogelijkheden mij boven het hoofd en vlucht ik in een oeverloos IK BEDOEL HET TOCH GOED!!@!
it seems that there's more hurting you than some virus and more clouds of smoke than from the Aspirin. At the time you wrote this, I was expecting you to be sleeping, tired as from a body in combat. Hopefully a calm rest this night. *hug*
do not worry; the 'you' and the 'I' are interchangeable, as is the 'our' (cumulatie van you &i op een eerder tijdstip?) and i am not the one hurting (i am not sure whether there is hurting involved, at all, or only a gasp of shock).
Maaike, wat een tormentie Natuurlijk bedoel je het goed! Wat een complex gestrengelte en die Ander Ik kan geen uitspraken doen want ik weet niet waarover je het hebt, ik kan het enkel vermoeden en aanraken met een enkele adem, maar nee, begrijpen wat zou dat? Dat kan niet, dat hoeft niet, het is een hoed die je enkel past Ik zie je morgen want bent nieuwsgierig :p en ik zit hier als een vis te bubbelen, geheugen verdwenen en voel me in dat water veel te goed, beter dan ik ooit had gedacht x dromen gewenst en zoete zachte slaapwolken
Comments 9
die in zijn of haar anderszijn verdacht veel op mij lijkt
die dus niet kan worden afgedaan als een fase of een periodiek krachtveld
niet af te doen als verteerbaar servet of als eetpapier of als popcorn
neen integendeel, zeer solide verschijning - linnen lap of pure chocolade of graniet - die niet weg zal gaan. zolang het een bevlieging lijkt, kan ik ermee leven, maar als het plots weerhaken blijkt te hebben en zich blijkt te verinnerlijken of blijkt te hebben genesteld in jouw wezen voel ik mij bedreigd. mijn gratuite grapjes schieten tekort en ik loop steeds aan tegen een loden binnenste dat jij je eigen hebt gemaakt - ik kan er niet omheen. zij is deel geworden van jouw zijn en in mijn kenne van jou en in mijn omgaan met jou moet ik rekening houden met deze Vreemdeling die jou dusdanig aangeraakt heeft dat jij er niet over zwijgen kan.
Reply
Reply
Reply
Reply
Reply
Reply
Reply
dutje nu pff val om
Reply
Natuurlijk bedoel je het goed!
Wat een complex gestrengelte en die Ander
Ik kan geen uitspraken doen want ik weet niet waarover je het hebt, ik kan het enkel vermoeden en aanraken met een enkele adem, maar nee, begrijpen wat zou dat? Dat kan niet, dat hoeft niet, het is een hoed die je enkel past
Ik zie je morgen want bent nieuwsgierig
:p
en ik zit hier als een vis te bubbelen, geheugen verdwenen en voel me in dat water veel te goed, beter dan ik ooit had gedacht
x
dromen gewenst en zoete zachte slaapwolken
Reply
Leave a comment