і віс на дзідах небарака...
Пакладзіце мяне ў самую глыбокую з ямін,
Каб не выбрацца без дапамогі, скуголіць просячы,
Каб кожны, хто паўз ідзе кідаў у мяне камянямі,
А пасля вяртаўся за імі ў скрусе і роспачы.
Бо я адвечны калодзеж - зямля і вада.
Я адбіваюся небам на зайздрасць усім багалюбцам.
Я не прамень, не праўда і нават не здань
Чакаю адно, калі
(
Read more... )