Բնական է, որ կարծիք հնչի, թե վերը բերված մեկնաբանությունը ոչ մի առնչություն չունի Նիցշեի ասելիքի հետ. իսկ եթե անգամ ունի, ապա՝ ճիշտ հակառակ իմաստով: Քրիստոնեական պատմությունը սպառել է իրեն, մենք վերապրում ենք մեռած Աստծո ստվերը, մարդն այլևս քայքայվում է, մարդը մի բան է, որ պետք է հաղթահարվի: Այդու՝ նրան պետք է հակադրել գերմարդուն: Միայն գերմարդն է ( Read more... )

Մարդու նախագիծն, ուրեմն, փակում ենք՝ դա էր Նիցշեի ստանձնած մեծ առաքելությունը: Մենք սպանել ենք Աստծուն՝ հիմա ժամանակն է, որ մարդուն սպանենք: Ինչու և ինչպես: Անհեթեթ է քննարկել, թե ինչ հեռանկարներ են բացվում մարդու առջև՝ քրիստոնեությունից ու պատմությունից ազատագրվելուց հետո, քանի որ Նիցշեն խոսում է ոչ թե մարդու, այլ գերմարդու մասին: ( Read more... )

Ըստ առաջադրված մտակառույցի՝ ինքնիշխանությունը ենթադրում է, որ մարդն ինքն է սահմանում իր կյանքի օրենքը (օրենքն այստեղ հավանաբար մետաֆիզիկական իմաստ ունի), և այդ օրենքն իր լրումին կարող է հասնել միայն եթե մարդը, բացի օրենսդիր լինելուց, նաև ինքն իր սեփական կատարածուն ու վրեժխնդիրն է։ Այլ կերպ ասած՝ Նիցշեի խելագարությունն ու մահը պարտադիր պայման էին՝ ( Read more... )

Եթե Ռուդոլֆ Շտայների դեպքում բավական էր միայն մատնացույց անել Նիցշեի հետ ունեցած առնչությունները, ապա Տոլստոյի դեպքում արդեն խորքային դիտարկում է պահանջվում: Նախ և առաջ՝ որովհետև առնչություններ, համենայն դեպս՝ փաստացի, արտաքին աչքի համար տեսանելի առնչություններ, չկան էլ: Մեզ պետք է պարզել, թե ով էր կոմս Տոլստոյը և ինչ ուներ ասելու աշխարհին: Պետք է ( Read more... )

Որևիցե մտածողի գրվածքներն ընթերցելիս մենք ավել կամ պակաս ընկալում ենք նրա հոգում իշխող հիմնական գաղափարները, տեսնում ենք այդ հոգին որպես մեկ ամբողջություն՝ իր միտվածությամբ, իր իմացական նախասիրությամբ, տեսնում ենք հեղինակի մղած կռիվը: Նիցշեն միանշանակ չէ այս իմաստով՝ բացառություն է: Նիցշեի ձեռքի տակ գաղափարներն ու հակագաղափարները վերածվում էին ( Read more... )

Կռիվ քրիստոնեության դեմ՝ այո, բայց կարևոր են շեշտադրումները: Եթե Հիսուս Նազովրեցին ներկայացված անժամանակյա դերվիշն է, ուրեմն կռիվը գնում է ընդդեմ Պողոս առաքյալի: Քրիստոնեության երկու ընկալումները պետք է մատնանշել՝ և այստեղ է ողջ նենգությունը շարված ծուղակների: Քրիստոնեությունը՝ որպես պատմություն, ընթացք, որպես մարդկային արժեհամակարգ, որպես սպասումը ( Read more... )

( Read more... )

Պոետներն այնպես են աճել
սնկերի նման`
այս ռադիոակտիվ անձրևից հետո,
այնպես են լցրել
դաշտ ու բոստան,
որ սյունակից բանաստեղծական
առողջ քիմքը պիտի որ արդեն
խորշեր,
որ քրքրված մազերով այս մուսան
(կարկառուն մատներով
ճղված ջինսերի քուրջուփալասից
չգիտեմ, թե էլ ինչ է դեռ ասում)
պիտի գրգռեր զայրույթն ու
զզվանքը
ամեն պարկեշտ մարդու:
Ինչո՞ւ եմ էլ կարդում…

( Read more... )

1

Կան տարրագույն իրողություններ, որոնք կրկնելը մի տեսակ նույնիսկ ամոթ է, բայց քանի որ դրանց մասին քիչ է խոսվում, և քանի որ «երկիրը ոտքի հանելու» իղձերի տակ շարունակ հասկանում են, որ պետք է զարգացնել կապիտալիստական, ազատ-շուկայական տնտեսությունը, ստիպված ես լինում հիշեցնել այդ դասագրքային ճշմարտությունները:

Ինչպե՞ս է զարգանում տնտեսությունը մեկ ( Read more... )

( Read more... )