Daar was ie weer. De Limburger met de vlaaien. "Halllooo samen, hoe gáát het met júllie?" We wisselden enkele blikken van ergernis en woede, ik sleep het mes aan het diamant en stak hem neer. De vlaaien smaakten ons goed trouwens. De arme man.
Zo ben je een hele week volkomen emotieloos, en zo huil je de hele avond tranen met tuiten bij het zien van heel veel Kinderen voor Kinderen. M'n ogen zijn rood, m'n neus loopt en ik wil meer, meer huilen, maar de video's zijn op. Wie helpt me aan meer schattige kindjes met een Goois accent?