сёньня прайсьціся па крамах, каб зацаніць, так сказаць, "самае беларускае ( Read more... )

рынкі я вельмі люблю, бо менавіта там адчуваеш, чым жыве горад і краіна наогул ( Read more... )

у амерыканскіх фільмах мяне заўсёды зьдзіўляла, як паказаныя стасункі паміж бацькамі і дзецьмі. у кожным другім фільме дзеці настолькі ненавідзяць сваіх бацькоў, што яны для іх толькі нагода пасьцябацца і ня больш за тое. яны не сустракаюцца па некалькі год, зусім не цікавяцца, як там справы, ну і адпаведна не дапамагаюць. мне вось цікава - гэта ( Read more... )

раз на год мы зьбіраемся вялікай сяём'ёй на могілках - на радуніцу. калі я кажу "вялікай сям'ёй", гэта значыць, што нас чалавек 18-20 і нам ужо складана сесці ўсім разам за адзін стол.
я дакладна ня ведаю, ці радуніца сумнае сьвята (свята можа быць сумным?), але ў гэты дзень мы шмат усьміхаемся,  ўзгадваем нейкія сьмешныя выпадкі з жыцьця і, ( Read more... )

нядаўна злавіла сябе на думцы, што ёсьць тры, так сказаць, няпрофільныя сайты, якія я чытаю рэдка, але з асаблівай радасьцю ( Read more... )

амаль два гады ў нас жыве наша ачаравацельная альмуша. здаецца, я ніколі не распавядала, як мы яе знайшлі ( Read more... )

вось зараз імгненна злавіла сябе на 2 вельмі важных думках.

1) гэта вельмі сумна, што жж патрохі памірае. дакладней, тут ужо апошнія канвульсіі. я вельмі ўдзячная тым людзям, якія нягледзячы ні на што, працягваюць пісаць. апошнім часам я - каларацкі жук - я так называю людзей, якія нічога ня пішуць, а толькі чытаюць чужыя думкі. так быць непавінна. ( Read more... )

тыдзень таму я ляжала ў цяні ад в'етнамскага сонца, хахатала з новымі знаёмымі над рознай лабудой, піла фрэш і была шчасьлівая ў цёплай краіне, далёкай ад беларускай рэальнасьці. тады я і падумаць не магла, што за гадзіну ў цяні можна абгарэць да апёкаў. як і мае новыя знаёмыя, я проста недаацаніла в'етнамскае сонца ( Read more... )

новы год атрымаўся занадта спакойны і гэта нават расстроіла мяне. а каляды зусім без атмасферы. і гэта таксама вельмі крыўдна. а ўсё чаму? таму што ў галаве накруціш плянаў, а ўжо бліжэй да 12 ночы так замучаешся на кухні, што ўжо ня хочацца ні сьвята, ні размоваў, нічога ( Read more... )

усё ж назіраць за людзімі - цікавая справа. вось узяць, напрыклад, сітуацыю, калі чалавек успрымае сябе як лідара, а яму ўсё жыцьцё прыходзіцца толькі падпарадкоўвацца. гэта не таму, што ўсе навокал - сволачы, хоць "лідар" абавязкова будзе вас ў гэтым пераконваць, а таму што ён сам, гэты "лідар", ні халеры ня лідар! няма ў яго ні харызмы, ні ( Read more... )