-
(Untitled)
сьпее паветра зімою
мароз налівае вочы
сіплыя гукі шукаюць
спакою
рух становіцца танцам
плывеш па солі на сьнезе
на саначках да расплаты
кідаеш позірк на люты
у сьцюжу
зьбіраеш склады ў вецер
гляджу на цябе ўнікаю
бяздоньня холаду віру
ў позірку ў мяккіх рухах
ліесься
пад шнары да вострых зор
каралева ў чужым замку ( Read more... ) -
(Untitled)
часам, бывае, разгортваесься людзям ( Read more... ) -
сьмерці няма
У вусьцішных сьненьнях-паўмроях ляту ( Read more... ) -
згуба
Так вылятае сумленьне
Праз бітую ракавінуВушнуюРобіцца горкім настоем
Невыносна бруднымАд гоману, сварак, кпінаў,Суседзкіх сьненьняўБяжыць па сабе, па нас,Разяпіўшы пашчуЗ часам кляне ўсё
Што кранаюцьТонкія пальцы ночаўНястомных, сьмелых, працяжных,Толькі ніколі ня мёртвых ( Read more... ) -
(Untitled)
рыбы пад талай вадой
захлынаюцца_плаваюць
берагам_у вусьцях рэк
ды гімнаў_ чужым сьлёзам
не разысьціся_ пад лускаю
рыбін голас_паўшэптам
ліецца-коціцца_ па-над
морамі рэкамі_у дождж
высыхае_ ад голых енкаў
зьвяроў_пашчаў наўкола
безьліч_ у цемры сьцежак
што стогнуць_ як вецер
на ростанях_круцячы
ломячы _цёплыя рысы
аб чужыя рукі_ў той час
рыбін стогн_ узьбівае
( Read more... ) -
(Untitled)
але ж ты дзівосны, сьвет,
калі-некалі ляціш сонечнымі кроплямі ў далоні;
а цяпер во восень, дажджы -
мокнеш, засынаеш, становісься мяккім
і змотваеш нас у клубкі: каб не знасіліся,
каб былі, каб да наступнага лета -
(Untitled)
Усполах вогненны б'е па чорных вачах
Праўда ўзыходзіць травой пасярод зімы
Дзе няшчыры йдзе - кроў у сьлядах
Выступае праз тонкую скуру зямлі
Пайсьці басанож па крохкай кромцы лясоў
Бегчы наперад, калі пад нагамі твань
Дайсьці да цэлі, загінуць у баі з каралём
Толькі сьмерць для сэрца шчырага не палон
-
(Untitled)
кінуўся ў мора па калена ( Read more... ) -
(Untitled)
круціцца вакол сябе на поўнай стапе ( Read more... ) -
(Untitled)
Няма часу тлумачыць - гэта калі Сонца ўздыхае, а мы ўважаем на гэта ды йдзем далей, у невядомасьць і касьмічны хаос. У думках абдымаю тых, хто побач, але, вядома, грамадзкія стандарты...
Любоў да ўсяго працінае сэрца. І прыйшоў час, калі, на сваё дзіва, я ня ведаю як з гэтым жыць.