(Untitled)

[martinovich]

Не уверен, читает ли еще кто-нибудь ссылки, которые я кидаю сюда... Впрочем, этот текст как будто и не требует большого количества прочтений. Это история, трогательная и может быть слегка печальная, случившаяся со мной на промозглых улицах некогда величественного город написана скорей для себя, нежели для других. Это уж точно не easy reading.

Comments

[vushasti]

Прабачце, але...
Не веру (с)

[martinovich]

прабачце, але мне ўсё роўна. вера - індывідуальны выбар кожнага.

[vushasti]

Віктар, не трэба крыўдаваць) Не стаў бы так пісаць, каб каменты не былі скрытыя.
Не веру - гэта ацэнка журналіста з двума дзясяткамі гадоў стажу. Не кажу пра залішнюю для мужчыны сентыментальнасць - тут аўтарскае права. А вось што да апісальніцтва вонкавай прасторы, паводзін іншых людзей - прабачце, трэба мера)
І вельмі, надзвычай важны момант, які Вы ўпускаеце, але які якраз і надае Вашай гісторыі адчуванне фальшу: калі Вы такі ўзрушаны, калі Вы такі сентыментальны, калі Вы такі расчулены і калі Вы стаіце каля жанчыны, то ніяк не можаце ведачць, бачыць, чуць, як губляюцца мабільнікі, падаюць відэакамеры ў мінакоў на вуліцы, не можаце бачыць, як яны спяшаюцца.
Згодныя?

[yozas_gubka]

рэдка

[bibola]

читаю, потому что подписана на рассылку извещений о новых записях :)